Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Κόντρα στα προγνωστικά που ήθελαν τον Καναδά να έχει το πάνω χέρι απέναντι στους Σέρβους και τους Αμερικάνους να είναι φαβορί κόντρα στους Γερμανούς στο συναρπαστικό ασιατικό Μουντομπάσκετ προέκυψε δεύτερος σερί ευρωπαϊκός τελικός και μάλιστα με άλλους πρωταγωνιστές – απόδειξη του πόση υπέροχη ρευστότητα υπάρχει στον κόσμο του μπάσκετ. Το 2019 είχαμε τους Ισπανούς να κερδίζουν τους Γάλλους. Τώρα η πρωτάρα σε τελικούς Γερμανία θα αντιμετωπίσει την Σερβία που επέστρεψε σε τελικό για πρώτη φορά από το 2014. Οι ημιτελικοί ήταν συναρπαστικοί. Οι δυο ευρωπαϊκές ομάδες ήταν αουτσάιντερ πριν τα ματς, αλλά κατά την διάρκεια των παιγνιδιών ήταν καλύτερες. Και η ολοκλήρωση του τουρνουά δείχνει πως η Εθνική μας, αν πολλά δεν αλλάξουν στο ελληνικό μπάσκετ, δεν θα έχει καμία τύχη διάκρισης: και ο γιαλός είναι στραβός και στραβά αρμενίζουμε. Κι έχει σημειολογικά ενδιαφέρον πως ενώ Σέρβοι και Γερμανοί πανηγυρίζουν για την είσοδο τους σε ένα τόσο μεγάλο τελικό, η επικαιρότητα του ελληνικού μπάσκετ είναι ότι μπορεί να φύγει από την Εθνική μας ο ομοσπονδιακός Δημήτρης Ιτούδης. Οπότε λύσαμε και τα προβλήματα.
Μια καταπληκτική παράσταση
Οι Σέρβοι έδωσαν μια καταπληκτική παράσταση ολοκληρωτικού και όχι σκεπτόμενου μπάσκετ στο παιχνίδι με τον Καναδά. Υποτίθεται ότι για να έχουν τύχη έπρεπε να κρατήσουν τον Καναδά κάτω από τους 80 πόντους και να παίξουν αργά ελπίζοντας πως αν αυτοί φτάσουν με κάποιο τρόπο τους 80 θα καταφέρουν να κερδίσουν. Όλα αυτά ήταν μια ενδιαφέρουσα θεωρία που μικρή σχέση είχε με την πραγματικότητα: ο Καναδάς έβαλε 86 πόντους, αλλά οι Σέρβοι έφτασαν τους 95. Με κάμποση τακτική είναι αλήθεια, αλλά και με μια μοναδική επιθετική δεινότητα – με πέντε παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων, πρώτα από όλα. Και χωρίς τον Γιόκιτς που με την Εθνική δεν είχε την καλύτερη σχέση, χωρίς τον Μίσιτς που προετοιμάζεται για το ΝΒΑ και με 11 μόλις παίκτες γιατί τραυματίστηκε ο Σίμανιτς που έχασε το νεφρό του. Αλλά με μια ομάδα πραγματική.
Με τον Μπογκντάνοβίτς να παίρνει την κατάσταση στα χέρια του στο πρώτο ημίχρονο, τον Αμπράμοβιτς να κλέβει μπάλες και πορτοφόλια, τον Γκούντουριτς πρωταγωνιστή στο τέλος, τον Ντόμπριτς να κάνει το ματς της ζωής του και τον Μιλουντίνοφ να σκεπάζει τα καλάθια ήταν αδύνατον να χάσουν. Προηγήθηκαν με 13 πόντους (52-39) στο ημίχρονο και μολονότι οι Καναδοί στο τρίτο δεκάλεπτο βρήκαν τρόπους να σταματήσουν το Μπογκντάνοβιτς, οι Σέρβοι κράτησαν τη διαφορά. Οι Καναδοί φορτώθηκαν με φάουλ, γκρίνιαζαν πολύ στους διαιτητές, αγχώθηκαν και παρά την προσπάθεια τους δεν κατάφεραν να επιστρέψουν στο ματς ποτέ. Ο Καναδάς μπορεί να έχει αστέρια του NBA όπως ο Αλεξάντερ-Γουόκερ, ο Μπάρετ, ο τρελο Μπρουκς και κυρίως ο υπέροχος Γκίλτζιους-Αλεξάντερ, που πήγε να γυρίσει το ματς μόνος του, αλλά σε ημιτελικό του παγκόσμιο κυπέλλου απέναντι στους Σέρβους αν δεν έχεις σέντερ να ελέγξουν τα ριμπάουντ και να βοηθήσουν την επιθετική κυκλοφορία δεν έχεις τύχη. Ο Μιλουντίνοφ βρήκε απέναντι του παίκτες που τους κοιτούσε από ψηλά και τους διέλυσε. Το νταμπλ νταμπλ του (16 πόντοι, 6/6 δίποντα, 4/7 βολές, 10 ριμπάουντ) είναι αυτό που έκανε τη διαφορά γιατί κανένας Καναδός δεν θα μπορούσε να το κάνει. Στους πόντους του Μπογκντάνοβιτς απάντησε ο Γκίλτζιους –Αλεξάντερ, σε αυτούς του Ντόμπριτς ο Μπρουκς και ο Μπάρετ ήταν έτοιμος να παίξει το ρόλο του Γκούντουριτς: αλλά όσα έκανε ο Μιλού δεν υπήρχε Καναδός να τα κάνει. Με αυτόν παρόντα οι Σέρβοι στο σετ παιγνίδι έβγαζαν φωτιές. Ενώ οι Καναδοί αγκωμαχούσαν.
Γερμανοί στο τέμπο των Αμερικάνων
Η Σερβία χάρη στο τελικό 95-86 επιστρέφει σε τελικό Μουντομπάσκετ μετά το 2014 όπου θα βρει την Γερμανία που νίκησε τις ΗΠΑ με 113-111. Παίζοντας δηλαδή στο τέμπο τους.
Οι Γερμανοί δεν φοβήθηκαν τους ΝΒΑers γιατί τέτοιοι είναι και αυτοί. Εχοντας κόντρα τους θεατές του ματς οι Γερμανοί δεν έχασαν ποτέ τον έλεγχο του αγώνα ποντάροντας κι αυτοί στην επιθετική τους πολυφωνία: ο Σρούντερ είχε 17 πόντους (4/6 δίποντα, 3/7 τρίποντα), ο Τάις 21 (9/13 δίποντα, 1/2 τρίποντα, 7 ριμπάουντ), ο Τίμαν 10 (4/4 δίποντα, 2/2 βολές), ο Φραντς Βάγκνερ 22 (4/8 δίποντα, 3/10 τρίποντα, 5/6 βολές, 5 ριμπάουντ), ο Μο Βάγκνερ 10, αλλά το καθοριστικό τρίποντο το βρήκε ο Ομπστ, που είχε συνολικά 24 πόντους κι έδωσε στην ομάδα του ένα +4 ένα λεπτό και κάτι πριν το τέλος – και πριν αναλάβει ο Στρούντερ να δείξει γιατί παίζει στο LA. Τους Αμερικάνους κουβάλησε όσο μπορούσε ο Εντουαρτς και στο τέλος πήγε να γυρίσει το ματς ο Ριβς, αλλά κι αυτοί όπως κι ο Καναδάς πρέπει να καταλάβουν πως χωρίς κλασικό πεντάρι διοργανώσεις FIBA δεν κερδίζονται. Ωραία είναι η ταχύτητα και τα σχήματα με πέντε παίκτες γύρω στα δυο μέτρα, αλλά μετά έρχεται ο Τάις και κάνει θραύση. Κι όταν κλείνεις για να τον περιορίσεις αναλαμβάνουν οι καλοί σουτέρ και σε κάνουν κομμάτια.
Οι δυο ημιτελικοί έμοιαζαν αρκετά: η ευρωπαϊκή εξυπνάδα και πληρότητα αποδείχτηκε σημαντικότερη των αθλητικών προσόντων. Οι Σέρβοι λόγω βαρύτητας ονόματος και τεχνογνωσίας είναι φαβορί στον τελικό. Στον οποίο όμως οι Γερμανοί φτάνουν αήττητοι. Λογικά αύριο θα δούμε ένα σπουδαίο ματς μοντέρνου μπάσκετ. Με πρωταγωνιστές παίκτες που κάνουν το πιο βασικό: βάζουν τη μπάλα στο καλάθι.
Ολοι πολύ μπροστά μας
Το φινάλε του μουντομπάσκετ δείχνει γιατί σε αυτό η Εθνική μας θα αργήσει και να διακριθεί. Η εφετινή δεν είχε έτσι κι αλλιώς καμία τύχη λόγω ελλείψεων, αλλά το θέμα δεν είναι η εφετινή είναι οι επόμενες. Στα ρεπορτάζ αναφέρεται πως πρέπει να θεωρείται πλέον βέβαιη η λύση της συνεργασίας ανάμεσα στην ΕΟΚ και στο Δημήτρη Ιτούδη και ότι δεν θα υπάρξει καυγάς αλλά συναινετικό διαζύγιο – αυτό μας έλειπε να τσακωθούν κιόλας! «Η Εθνική ομάδα είναι αυτή που πρέπει να συνεχίσει να ενώνει τους Ελληνες φιλάθλους και να διατηρήσει τη φιλοσοφία και τη στόχευση, που έμπρακτα φάνηκε ότι υπηρετεί, παράλληλα με την αγωνιστική της προσπάθεια», ανέφερε ενδεικτικά η σχετική ανακοίνωση της ΕΟΚ: δεν ήξερα ότι υπήρχε θέμα διχασμού των Ελλήνων αλλά τα βρήκα όλα αυτά υπέροχα. Όπως ωραίο μου ακούγεται και ότι ο νέος ομοσπονδιακός προπονητής μπορεί λέει να είναι ο Βασίλης Σπανούλης: αν εκτός από νέο προπονητή η Εθνική βρει δυο περιφερειακούς σκόρερ, δυο ψηλούς αξιοθαύμαστους και εμφανιστεί ποτέ σε διοργάνωση με πέντε παίκτες που αντί να πέφτουν στα παρκέ μπορούν να βάλουν όλοι τους διψήφιο αριθμό πόντων ποιος μας πιάνει! Με δεκαπέντε περίπου χρόνια υπομονή ίσως το δούμε κι αυτό, αν κι εφόσον αλλάξουν τα μυαλά μας κι αν ποτέ καταλάβουμε πως το επίπεδο του ελληνικού μπάσκετ δεν είναι όσα κάνουν ο Ολυμπιακός κι ο ΠΑΟ στην Ευρωλίγκα με 7-8 ξένους.
Στο μεταξύ ας χαρούμε τους Σέρβους και τους Γερμανούς στον τελικό: είναι πολύ μπροστά μας…
Πηγή: Κάρπετ Show
