Του Αλέξανδρου Σόμογλου
Έρχονται στιγμές σαν το πρωινό της Παρασκευής που το μόνο που αισθάνεσαι ότι θέλεις να κάνεις είναι να αγκαλιάσεις τους δικούς σου ανθρώπους. Τα παιδιά σου, τη γυναίκα σου, τους γονείς σου…
Μαθαίνοντας ότι ακόμη και οι «γίγαντες» αποδεικνύονται αδύναμοι μπροστά στον, πολλές φορές, ανίκητο εχθρό που λέγεται καρκίνος, αισθάνεσαι απλά τυχερός που δεν έχεις δει τον εφιάλτη να εισβάλλει στο ίδιο σου το σπίτι.
Και αρχίζεις να σκέφτεσαι λίγο διαφορετικά τι έκανες την προηγούμενη μέρα. Αρχίζεις να βλέπεις τον κόσμο μέσα από τα μάτια της Δώρας Τσαμπάζη (της συζύγου του Αλέξανδρου Νικολαΐδη) και των δύο της παιδιών που θα κληθούν να πορευτούν στο υπόλοιπο ταξίδι της ζωής, χωρίς τον οδηγό, χωρίς τον καπετάνιό τους.
Αρχίζεις να αναρωτιέσαι «τι στο διάολο κάνω κι εγώ λάθος και ξοδεύω πολύτιμα λεπτά της ζωής μου σε ηλιθιότητες και γελοιότητες». Σήμερα ήταν ο επώνυμος Αλέξανδρος Νικολαΐδης που έφυγε από κοντά μας. Αύριο θα είναι κάποιος ανώνυμος, μεθαύριο θα είναι ένα μικρό παιδάκι 3,4 ή 5 ετών που άγνωστο για ποιο λόγο καταδικάστηκε από το Θεό να αγωνιστεί σε ένα ντέρμπι που εκ προοιμίου ήταν στημένο…
Και για να έρθουμε και στο δικό μας μικρόκοσμο, αυτόν του ελληνικού αθλητισμού και του ελληνικού ποδοσφαίρου – στον οποίο πρωταγωνιστούσε και ο Αλέξανδρος με πολλαπλές ιδιότητες – βλέπεις το μίσος γύρω σου και αναρωτιέσαι «είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνουμε ότι δεν αξίζει τον κόπο»…
Καθόμαστε καθημερινά και σκοτωνόμαστε, βριζόμαστε, ξεκατινιαζόμαστε για έναν κόσμο που απλά θα έπρεπε να μας γεμίζει με μοναδικά συναισθήματα: Χαρά, λύπη, συγκίνηση, περηφάνια, στεναχώρια, σίγουρα όμως όχι μίσος!
Τι να σας πω; Ξέρω ότι τα παραπάνω λόγια θα φανούν σε πολλούς από εσάς γραφικά…
Συγχωρέστε με, όμως, αλλά έτσι τα αισθάνομαι. Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή μας από το να σκοτωνόμαστε για το ποδόσφαιρο και τις ομάδες μας. Να σκοτωνόμαστε όχι μεταφορικά, αλλά κυριολεκτικά!
Κοιτάξτε απλά σήμερα στα μάτια τα παιδιά σας, τα αγαπημένα σας πρόσωπα, δείτε τη ζωή μέσα από τα μάτια ανθρώπων που δοκιμάζονται σε μάχες που δεν μπορούν να κερδίσουν και παλέψτε για να δώσετε αξία στο κάθε δευτερόλεπτο που περνάτε με τις οικογένειές σας. Και με το να σκοτώνεσαι για το ποδόσφαιρο, απλά χάνεις πολύτιμο χρόνο. Κι εσύ, κι εγώ και όλοι μας…
ΥΓ: Αντί άλλου επιλόγου αφήνω εδώ τις τελευταίες κουβέντες του Αλέξανδρου και δηλώνω… νάνος μπροστά στο δικό του μεγαλείο. Τη δύναμη της ψυχής του! Καλό ταξίδι Αλέξανδρε. Αφήνεις πολύ βαριά κληρονομιά πίσω σου και καλούμαστε όλοι μας να αποδειχτούμε αντάξιοί της…
«Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα”; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος.
Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου.
Είχα την τύχη να με αγαπήσει η πιο υπέροχη γυναίκα του κόσμου, το δώρο μου από το Θεό, όπως είναι και το όνομα της, και να αποκτήσουμε μια πανέμορφη οικογένεια.
Έτσι και σε αυτή την ατυχία που με βρήκε, είπα ευχαριστώ, που αν αυτό ήταν γραφτό να έρθει στην οικογένειά μου, δεν βρήκε εκείνη ή τα παιδιά μου. Εγώ έπρεπε να το ανέβω αυτό το βουνό, έχω έπρεπε να σηκώσω αυτό το βάρος. Όχι εκείνοι».
Πηγή: Sport Day
