Του Γιάννη Σερέτη
Θα μπορούσε να είναι το σκορ 0-2 στο 14’ με Τσιμίκα και Φώτη; Ναι. Θα μπορούσε να είναι το σκορ 3-3 στο 79’ με Ντέλια και Παυλίδη και να γίνει ο χαμός στο τελευταίο τέταρτο; Ναι. Θα μπορούσαμε να δεχθούμε πέντε – έξι γκολ και όχι μόνο τρία; Ναι.
Πάμε παρακάτω λοιπόν. Προφανώς η Εθνική Ελλάδας, αυτή η Εθνική Ελλάδας με το συγκεκριμένο ρόστερ που υστερεί εκκωφαντικά σε ποιότητα μόνο στη θέση του αμυντικού μέσου, απέτυχε παταγωδώς σ’ αυτό το τουρνουά. Δεν απέτυχε… απλώς. Απέτυχε με κρότο, έχοντας αποκλειστεί από αυτή τη Σκωτία. Σαν να μιλάμε για τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού από τους Ρέιντζερς που έχουν… κλωτσηδόν απολυθέντα κόουτς, μηδέν βαθμούς στο Europa League και -11 από την επικεφαλής Χαρτς…
Είναι ένας ο λόγος του αποκλεισμού; Ποτέ! Είναι ζήτημα ανάλυσης όπως σωστά είπε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μας, η έλλειψη Plan B, η έλλειψη πνευματικής προετοιμασίας για το κακό σενάριο και το άστοχο προπονητικό σχέδιο ήταν οι αιτίες στην εντός έδρας ήττα από τη Δανία στο Φάληρο. Όχι όμως και στις καθοριστικές αποτυχίες του τελευταίου πενθημέρου.
Το ερώτημα δεν είναι αν πρέπει να φύγει ο Γιοβάνοβιτς
Το ερώτημα προφανώς δεν είναι αν πρέπει να απολυθεί ο Γιοβάνοβιτς που κατάφερε μέσα σε έναν χρόνο να αλλάξει τα πάντα σ’ αυτή την ομάδα αλλά κυρίως το πώς την βλέπει και την αντιμετωπίζει ο Ελληνας φίλαθλος. Το ερώτημα είναι τι πρέπει να αλλάξει. Όχι σε επίπεδο προσώπων, αυτό είναι δευτερεύον. Αλλωστε, αν δεν κάνω λάθος, δυστυχώς η Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια αυτή την περίοδο δεν διαθέτει Ντάβιντς και Μακελελέ, ούτε καν Μπασινά. Παρεμπιπτόντως και άσχετο – σχετικό: προκαλεί γέλιο να σχολιάζεται η τρομερή αδυναμία της ομάδας στις στατικές φάσεις και ταυτόχρονα να αναφέρεται ότι δεν πρέπει να παίζει ο Κουρμπέλης σε μια ούτως ή άλλως πολύ «κοντή» ομάδα. Πάμε παρακάτω…
Πώς και γιατί πρέπει να επέλθει ισορροπία
Το βασικό ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει ο Ιβάν και η διοίκηση της ομάδας είναι το εξής: «Παίζουμε για να… παίξουμε ή παίζουμε για να νικάμε;». Διότι μιλάμε για την Εθνική Ανδρών, όχι για την Εθνική U19. Είμαστε απολύτως προσηλωμένοι στο πώς παίζουμε με την μπάλα στα πόδια και όλα τα υπόλοιπα είναι δευτερεύουσας σημασίας διότι θέλουμε να αξιοποιήσουμε το καταπληκτικό μεσοεπιθετικό ταλέντο μας και τις πολλές σούπερ επιλογές μας από τη μέση και μπροστά ή θα μάθουμε και να παίζουμε άμυνα συνολικά και ατομικά ως ομάδα; Κι αν έχουμε ως πρωταρχικό στόχο τη νίκη και όχι το πώς θα αναπτυχθούμε σύμφωνα με τις οδηγίες του κόουτς, υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να νικήσουμε; Αυτός που έχουμε μάθει; Η πρέπει να βάλουμε στην κουβέντα κι άλλα στοιχεία τα οποία ίσως να είχαμε υποτιμήσει στις προπονήσεις και στα μαθήματά μας; Πώς αμυνόμαστε στις στατικές φάσεις κι αν ταιριάζει στην ομάδα να παίζει «ζώνη» σ’ αυτές; Τρία γκολ και δυο «δοκάρια» από τους αντιπάλους σε δύο ματς δεν συνιστά επίδοση ομάδας η οποία διεκδικεί πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, παρεκτός και έχουμε πια τη βεβαιότητα ότι θα βάζουμε εμείς τρία – τέσσερα γκολ ανά παιχνίδι.
Μήπως θα πρέπει να κάνουμε κάποιες εκπτώσεις στον τρόπο παιχνιδιού μας και στη λογική μας συνολικά; Για παράδειγμα, είχε έστω ένας παίκτης στο μυαλό του όταν ισοφάρισε η Σκωτία ότι με ήττα χάνουμε τα πάντα; Η σκέφτονταν όλοι αποκλειστικά το δεύτερο γκολ; Άλλο παράδειγμα: έχουμε υπογράψει κάποιο συμβόλαιο με ρήτρα εκατομμυρίων για το build up; Θα κάνει μήνυση ο Γκαγκάτσης στον Βλαχοδήμο αν αντί να παίξει με τον στόπερ του «σημαδέψει» τον εξτρέμ του; Μπορούμε να αναφέρουμε πολλά παραδείγματα από τα δυο τελευταία παιχνίδια, αλλά το συμπέρασμα είναι ένα.
Η ωρίμανση, η προσωπικότητα, η αντίληψη
Μέχρι να ωριμάσουν κάποιοι παίκτες, μέχρι να αναδειχθούν οι επόμενες ισχυρές προσωπικότητες σε ένα σύνολο που έχει μόνο δύο τέτοιες με την υγιή και απόλυτη έννοια της λέξης (τον Μπακασέτα και τον Μάνταλο), η ομάδα και ο Ιβάν πρέπει να βάλουν και νερό στο κρασί τους. Η έλλειψη πολλών προσωπικοτήτων και πείρας οδηγεί πολλές φορές στο στιγμιαίο λάθος και στην κακή απόφαση κατά τη διάρκεια του αγώνα. Ειδικά όταν το ματς «στραβώνει» και η ομάδα δέχεται και δεύτερο και τρίτο γκολ σε λίγα λεπτά. Οταν αισθάνεσαι ότι παίζεις καλά, αλλά πάλι δεν τα καταφέρνεις! Και επειδή ακόμα κάποια παιδιά όπως ο Βαγιαννίδης, ο Κουλιεράκης, ο Τζόλης, ο Ζαφείρης, ο Καρέτσας, ο Μουζακίτης, ο Κωστούλας με τον Τζίμα που έρχονται, δεν έχουν χτίσει την απαιτούμενη ανθεκτικότητα στην πίεση του αποτελέσματος, αν αποφασιστεί το τέλος της παλιάς φουρνιάς θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για το ρίσκο.
Παρεμπιπτόντως, αν βλέπω εγώ έναν (και μοναδικό προς το παρόν) να αναδεικνύεται ως ηγέτης από τη νέα φουρνιά, τον βλέπω μόνο στο πρόσωπο του Κωσταντή Τζολάκη από τους μικρούς. Με τον Γιοβάνοβιτς στον πάγκο ασφαλώς τα επόμενα τρία χρόνια.
Υ.Γ. Το προφανές και αναμφισβήτητο μάθημα απ΄ αυτό το τουρνουά είναι ότι δεν ψηλώσαμε όσο νομίζαμε ότι ψηλώσαμε μετά από το 2-1 στο Λονδίνο, τη βραδιά που ο υπηρεσιακός προπονητής των Αγγλων, Λι Κάρσλεϊ, νόμιζε ότι έπαιζε με το Σαν Μαρίνο και είχε παρατάξει τα λιοντάρια σε 4-1-3-2 με μοναδικό χαφ που… προσπαθούσε να μαρκάρει, τον Ντέκλαν Ράις. Νομίζω ότι το συνειδητοποίησαν όλοι.
Y.Γ.1: Αν είναι οι καλύτεροι παίκτες της εθνικής ομάδας από το 2014 και μετά δεν το ξέρω, αλλά σίγουρα είναι τα καλύτερα παιδιά. Κι αυτό που έχουν στα αποδυτήρια δεν θα τους το αφαιρέσει κανένας.
Πηγή: Gazzetta
