Πολλοί από σας θα θυμάστε την περιβόητη σκηνή στην ταινία “Λόλα” με πρωταγωνιστές τον Νίκο Κούρκουλο και τον Σπύρο Καλογήρου, όπου οι ηθικές αξίες ακόμη και σε άτομα του υποκόσμου ήταν κάτι το δεδομένο. Στο σημερινό ποδοσφαιρικό στερέωμα όμως ηθικές αξίες δεν υπάρχουν ή για να μην τα μηδενίσω και όλα εάν υπάρχουν είναι ελάχιστες και αντιπροσωπεύονται από ελάχιστους ανθρώπους – παράγοντες. Επίσης, ελάχιστοι είναι και οι παράγοντες που πραγματικά πονάνε την ομάδα που διοικούν και ελάχιστοι οι ποδοσφαιριστές που ματώνουν την φανέλα που φορούν. Ελάχιστοι είναι οι προπονητες που αντιλαμβάνονται πραγματικά το μέγεθος της ομάδας που προπονούν και ελάχιστοι οι φίλαθλοι που συνεισφέρουν οικονομικά είτε με την αγορά εισητηρίων διάρκειας ειτε με την εγγραφή τους σαν μέλη της Γενικής Συνέλευσης του σωματείου.
Φυσικά ο Σ.Φ.Κ. Πιερικός δεν αποτελεί εξαίρεση όλων των παραπάνω, αντίθετα κατά την άποψή μου θα έλεγα ότι αποτελεί τον κανόνα. Μια ομάδα με οικονομικές “σκιές” του παρελθόντος να την κυνηγούν, μια “δεξαμενή” εγγεγραμμένων μελών που δε ξεπερνά τα 180 άτομα να ορίζει την τύχη του συλλόγου ελαφρά τη καρδία κάθε καλοκαίρι μέσα σε τριαντάφυλλα, εκλέγοντας διοικούντες αμφιβολου οικονομικού μεγέθους, φερεγγυότητας και παραγοντικων γνώσεων. Και ύστερα σαν άτομα που πασχουν από αμνησία, λες και δεν ήταν η δική τους ψήφος που όρισε το προσωρινο μέλλον του συλλόγου, βγαίνουν και κατηγορούν, κατακρίνουν πιθανώς και μποϊκοτάρουν την διοίκηση την οποία αυτοί εξελεξαν, για τα πεπραγμένα της, χωρίς ίχνος αυτοκριτικής και χωρίς ίχνος διάθεσης αλλαγής νοοτροπίας.
Απόρροια όλων αυτών είναι και η εικόνα που εμφανίζει ο συλλογος εντός των τεσσάρων γραμμών του γηπέδου. Παίκτες έρχονται και φεύγουν πιο γρήγορα από ένα απλό συνάχι, προπονητές πιο γρήγορα από ότι περνούν 24 ώρες και η ανακύκλωση της κατάστασης πάντα εδώ. Απο το 2015 – 16 και τον υποβιβασμό στη Γ’ κατηγορία έως σημερα 92 παίκτες φόρεσαν την φανέλα με το “Π”, 8 τεχνικά επιτελεια άλλαξαν και 4 διοικητικά συμβούλια εκλέχθηκαν. ΕνΈ μόνο δεν άλλαξε, η κατάντια, η μιζέρια και η οικονομικη κατάσταση αν και για το τελευταίο έχω την εντύπωση ότι άλλαξε προς το χειρότερο.
Δεν είναι, κύριοι, η σημερινή ήττα με 5-1 από την ομάδα του Ολυμπιακού Βόλου που με κάνει να γράφω αυτήν την στιγμή αυτό το κείμενο. Ο λόγος εινεί ότι αυαυ που τόσα χρόνια συμβαίνει στις κερκίδες του Ά ΔΑΚ, στους δρόμους και στις καφετέριες, άρχισε να γίνεται πλέον σε έντονο βαθμό εντός των αποδυτηρίων και εντός γηπέδου. Αναρχια, άσχημο κλίμα μεταξύ παικτών και διενέξεις μεταξύ όλων εντός και εκτός γηπέδου. Ο Πιερικός πλέον έπαψε να είναι οικογένεια εντός και του τελευταίου οχυρου του, των αποδυτηρίων του.
Εν κατακλείδι, ο Πιερικός έπαψε να είναι Πιερικός αφού δεν σταθήκαμε άξιοι να πολεμήσουμε το κακό εν τη γενέσει του. Για άλλους ήταν η αδιαφορία τους, για άλλους οικονομικά συμφέροντα, για άλλους η δωρεάν εισοδος, για άλλους κάτι άλλο. Σημασια έχει πάντως ότι η Πιερία, ο φιλαθλος του Πιερικου και οι οικονομικά ισχυροί πολιτες αφήνουν να διαιωνίζεται η κατάσταση χωρίς δείγματα αλλαγής πορειας.
Προφανώς είναι πολλά τα λεφτά Πιερικε… και τα συμφέροντα!
