Του Νίκου Παπαδογιάννη
To σύνθημα της Εθνικής στο αλλόκοτο Μουντομπάσκετ που αρχίζει -για εμάς- μεθαύριο, για μπάσκετ μιλάμε τώρα και όχι για θούριους, το ξεστόμισε εν τη ρύμη του λόγου ο Δημήτρης Ιτούδης στη σημερινή συνέντευξη τύπου: «Για κάθε άστοχο σουτ, να έχουμε δύο επιθετικά ριμπάουντ».
Όχι «να βάλουμε τα τρίποντα», που είναι εύκολο μόνο στα λόγια, αλλά να δώσουμε την έμφαση σε αυτά που ασφαλώς μπορούμε να πράξουμε, ίσως και καλύτερα από τους άλλους. Προσπάθεια. Ένταση. Ιδρώτας. Προσήλωση. «Θέλω». «Και επειδή θέλω πολύ, θα μπορέσω».
Λυπάμαι αν σας ακούγεται υπερβολικά άυλη και εθνικοπατριωτική η συνταγή, αλλά έτσι είναι η Εθνική που ήρθε στη Μανίλα: ολίγον άυλη, σαν μπαταρία αυτοκινήτου που θα γεμίσει με την ίδια της τη λειτουργία. Η Εθνική θα αυτοτροφοδοτείται και θα ανατροφοδοτείται, διότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Στα χαρτιά δεν έχει σουτέρ, δεν έχει ψηλούς, δεν έχει κοντούς, δεν έχει βάθος στον πάγκο, δεν έχει κανένα ορατό προτέρημα που να τρομάζει τον αντίπαλο. Στην πράξη, όμως, μπορεί να αποδειχθεί πολύ καλή ομάδα, με κάλλος αρκετό για να τη φέρει τουλάχιστον έως τους «8» ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, πιο μακριά και από εκεί που (δεν) την έφερε η πλήρης σύνθεσή της το 2019 και το 2014 και το 2010.
Για κάθε άστοχο σουτ, να αρπάζουμε ή τουλάχιστον να κυνηγάμε δύο επιθετικά ριμπάουντ. Για κάθε χαμένη επίθεση, να κερδίζουμε μία ή δύο άμυνες. Για κάθε στραβομπαλιά, να βάζουμε τα χέρια στη μπάλα και να εκμαιεύουμε ένα ή δύο ντιφλέξια. «Hustle» το λένε αυτό στη γλώσσα του Τόμας Γουόκαπ, ο οποίος στην αργκό της προπόνησης αποκαλείται (και από τον ίδιο τον προπονητή) «Θωμάς». Ο Ιτούδης και οι παίκτες του γνωρίζουν πολύ καλά ότι η αποτελεσματική άμυνα προσφέρει όχι μόνο νίκες, αλλά και αυτοπεποίθηση.
Οι Kασσάνδρες που σκάνε μύτη κάθε χρόνο τέτοια εποχή προφητεύουν ότι θα σπάσουμε τα στεφάνια και θα ματώσουμε τους οφθαλμούς, αλλά η Εθνική των έξι φιλικών αγώνων, πάει να πει με τα χέρια της ακόμη βαριά και τα φώτα νυσταγμένα, έβαλε 55 τρίποντα με 32% ευστοχία. Πιστέψτε με, μια χαρά μπορεί να ζήσει η ομάδα στο Παγκόσμιο, εάν σε αγώνες χαμηλού ρυθμού βάλει εννέα τριποντάκια με ποσοστό πάνω από 30 τοις εκατό.
Περισσότερο θα πονέσει εάν δεχθεί 85άρες, εάν αχρηστεύει 10-12 βολές σε κάθε ματς, εάν τελειώνει αγώνες με 3-4 επιθετικά ριμπάουντ ή με 3-4 κλεψίματα. Με εξαίρεση τις βολές, οι δείκτες της στους υπόλοιπους κρίσιμους τομείς είναι θετικοί. Και γίνονται ακόμα πιο θετικοί, όταν παραμερίσουμε από την εξίσωση τις δύο συγκρούσεις με τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, ομάδες που ακόμη δεν είναι για τα δόντια μας…
Σε περισσότερες από μία και δύο περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια, η Εθνική στραπατσαρίστηκε επειδή προσπάθησε να φορέσει παπούτσια μεγαλύτερα από τις πατούσες της. Όχι, δεν γινόταν να νικήσουμε τη Γερμανία του 2022 (έστω πλήρεις) ή την Τσεχία του 2021 (αποδεκατισμένοι) παίζοντας στρέιτ μπάσκετ. Ελπίζω ότι τα παθήματα έχουν γίνει μαθήματα.
Με λίγο ψάξιμο, εντοπίζει κανείς και φωτεινές πυξίδες στις πρόσφατες τεθλασμένες πορείες: το ματς με τους θεωρητικά ανώτερους Τούρκους στη Βικτόρια, τις νίκες επί των Τσέχων στην Κίνα και στο Βερολίνο, το modus operandi της πρώτης φάσης του περυσινού Ευρωμπάσκετ στο Μιλάνο: μπάσκετ που πρώτα φρενάρει τον αντίπαλο και έπειτα πατάει γκάζι. Όχι το ανάποδο!
Με τις ελλείψεις που τη χαρακτηρίζουν εδώ στη Μανίλα, η Εθνική Όσο είναι αδύνατο να σκεπάσει ταυτόχρονα τα πόδια και τους ώμους της. Η κουβέρτα παραείναι μικρή. Θέλω να πιστεύω ότι στα ενδότερα της ομάδας υπάρχει ρεαλισμός και καθαρό βλέμμα. Εάν μπούμε μεθαύριο στο γήπεδο και σκεφτόμαστε τη Λιθουανία και το Μαυροβούνιο, δεν θα νικήσουμε ούτε την Ιορδανία ούτε τη Νέα Ζηλανδία.
Είπε και κάτι άλλο πολύ ενδιαφέρον ο Ιτούδης, κάτι που επισημάνθηκε από αυτήν εδώ τη στήλη στο πρώτο κιόλας φιλικό, στη Λιουμπλιάνα. Το (όχι και τόσο μυστικό) όπλο της Εθνικής είναι ότι οι περιφερειακή της γραμμή, που αρχίζει από τον Γουόκαπ και καταλήγει στον Παπανικολάου μέσω Λούντζη και Λαρεντζάκη φέρνει μαζί της τη χημεία του Ολυμπιακού. Η δε γραμμή κρούσης αποτελείται από τρεις παίκτες που έχουν μοιραστεί αμέτρητους αγώνες και προπονήσεις στον Παναθηναϊκό: Παπαγιάννης, Μήτογλου, Παπαπέτρου, τέσσερις αν προστεθεί και ο Θανάσης.
Για μία ομάδα που δεν είχε τον χρόνο να χτίσει ομοιογένεια παρά μόνο 20 ψωρο-προπονήσεις του Αυγούστου, οι χειμωνιάτικοι αυτοματισμοί αποτελούν ευλογία. Και δεν μιλάμε μόνο για τυφλές πάσες και για ανάποδα ψαλίδια. Είναι μεγάλο πλεονέκτημα να διαισθάνεται π.χ. ο Παπανικολάου πότε ο Λούντζης θα μπερδευτεί στην άμυνα και πότε ο Λαρεντζάκης θα παρασυρθεί από τη φούρια του. Είναι σπουδαίο εφόδιο να ξέρει ο Μήτογλου πότε ο επί σειρά ετών συμπαίκτης του και στις μικρές εθνικές ομάδες Παπαγιάννης θα «βυθιστεί» ενστικτωδώς σε μία άμυνα ή θα βγει ψηλότερα απ’ ότι πρέπει, διότι θα σπεύσει να καλύψει τα νώτα του.
Και δεν μιλάμε για τίποτε άβγαλτα παιδάκια, αλλά για παίκτες ποιοτικούς με πείρα Euroleague και άφθονα χιλιόμετρα στα παρκέ. Ο Ρογκαβόπουλος είναι το άσπρο άλογο της ομάδας, ο Θανάσης θα παίξει αυτό που ξέρει όποιους και αν έχει δίπλα του και κατά το μάλλον ή ήττον αυτοί οι εννέα θα είναι οι κωπηλάτες της θάλασσας των Φιλιππίνων. Μπορούν να την κάνουν πιο ρηχή απ’ ό,τι μας φάνηκε σήμερα από το φινιστρίνι του αεροπλάνου.
Πηγή: Gazzetta
