Της Μαρίας Καούκη
Τους τελευταίους μήνες ο ευγενής, Δημήτρης Καζάζης κλήθηκε να νικήσει αντιπάλους και αντίξοες συνθήκες αποκλειστικά με φαιά ουσία. Η μοίρα του κόουτς είναι αυτή. Δοκίμασε την ορατή πλευρά του εαυτού του στο γήπεδο, αλλά και την αθέατη σ’ ένα θάλαμο covid. Περπάτησε στα πιο σκοτεινά σοκάκια του μυαλού του, όταν τον πήρε το ΕΚΑΒ κι αναρωτήθηκε: “Αν πάει κάτι στραβά; Ούτε καν θα έχω χαιρετήσει τους δικούς μου!”.
Την οικογένειά του. Σφράγισε τις θωρακισμένες πόρτες του νικητή και κλείδωσε απ’ έξω κάθε ψήγμα ηττοπάθειας που προσπάθησε να εισχωρήσει εντός του. Σε αυτή την τεχνική εκπαιδεύεται διαρκώς. Από τότε που του έσπασε ένα δόντι ο Μιχάλης Ρωμανίδης, μέχρι σήμερα. Ένα “Θα τα καταφέρω!” και δυο “placebo” -η οικογένειά του κι ο Ολυμπιακός- έφεραν τον πρώτο ατομικό τίτλο του. Ο 54χρονος κόουτς νίκησε τον κορονοϊό και δεν θα ξεχάσει ποτέ τις νοσηλεύτριες που του τραγουδούσαν.
Ο δεύτερος φετινός τίτλος ήταν το πρωτάθλημα. Με αυτόν είχε ποτίσει τα εγκεφαλικά κύτταρά του από πέρυσι, πριν καν συζητήσει επίσημα με τους Πειραιώτες, για την επιστροφή του “στο πιο σημαντικό λιμάνι”, όπως είπε ο ίδιος. Ήξερε τι θα του ζητήσουν στον Ολυμπιακό, από τη στιγμή που τον κάλεσαν στο τηλέφωνο. Το 30ο πρωτάθλημα, σαφώς. Είχε πει ένα νοερό “ναι”, πριν από το ραντεβού που σήμανε την επιστροφή του. Ήταν συνεπής στην υπόσχεσή του.
Ο αδελφός του Στέλιος -πρώην πρωταθλητής του βόλεϊ και ακολούθως προπονητής, αλλά συνδεδεμένος με τον Παναθηναϊκό- ήταν ο μαγνήτης που τον τράβηξε στο βόλεϊ.
“Το αθλητικό δελτίο μου γράφει χρονολογία “1980”. Ήμουν στον Δημόκριτο Θεσσαλονίκης. Ο Στέλιος έπαιζε εκεί, εγώ ήμουν μικρός. Έβλεπα τον αδερφό μου και μού άρεσε. Άρχισα λίγο μπερδεμένος, μεταξύ του βόλεϊ και του μπάσκετ, επειδή η Θεσσαλονίκη είναι η μπασκετομάνα. Έπαιξα δύο χρόνια βόλεϊ. Με είδε ένας προπονητής που έπαιζα στην μπασκέτα του σχολείου. Μού είπε ”έλα να παίξεις μπάσκετ” και πήγα. Σταμάτησα το βόλεϊ κι έπαιξα τρία χρόνια μπάσκετ, στον Αργοναύτη. Ήταν στην Α2. Τότε, έπαιζε ο Γιώργος Δοξάκης στην ομάδα. Ένας πολύ καλός παίχτης που αργότερα πήγε στον Άρη, με τον Γκάλη. Όμως, ήμουν κοντός για τεσσάρι. Δεν έβγαινε. Σε κάτι τελικούς εφηβικών παίζαμε -σκέψου- απέναντι σε παίκτες όπως ο Ρωμανίδης. Ο Άρης είχε καλούς παίχτες και στους έφηβους. Μάλιστα, ο Μιχάλης Ρωμανίδης σε έναν αγώνα -που τον είχα μαρκάρει καλά- μού είχε σπάσει το δόντι. Έδωσε μια αγκωνιά και έσπασε το δόντι μου. Πολύ παλιά αυτά, αφού πας τόσο πίσω”.
Μόνο αλανιάρικη μπάλα έχω παίξει
Οι πρώτες αθλητικές βάσεις του Δημήτρη Καζάζη μπήκαν στην αλάνα. “Το ποδόσφαιρο στην αλάνα ήταν το αγαπημένο μας άθλημα. Μόνο αλανιάρικη μπάλα έχω παίξει. Δυο πέτρες για τέρματα και αρχίζαμε από το πρωί έως το βράδυ. Έπειτα, παίζαμε μπάσκετ στις επιγραφές των οδών. Δεν είχαμε μπασκέτες και χρησιμοποιούσαμε ως στόχο τις μπλε ταμπέλες στις πολυκατοικίες, ενώ για να παίξουμε βόλεϊ βγάζαμε τα καλώδια από τις κεραίες των μονοκατοικιών, τις ενώναμε σε δύο δέντρα και παίζαμε. Δεν ήμασταν πολύ καλά παιδιά, αλλά έτσι κάναμε. Είμαι αυτής της γενιάς”.
Κατηφόρισε γρήγορα στην Αθήνα. “Όταν τελείωσα το σχολείο, έπειτα από έξι μήνες. Τότε, στον Ολυμπιακό είχαν μαζευτεί πέντε νεαροί πασαδόροι για δοκιμή, ας πούμε. Ο Βούλγαρος προπονητής, Σάβα Ρόμπεφ επέλεξε εμένα και έτσι κατέβηκα στον Ολυμπιακό. Τότε, ο αδερφός μου ήταν αρνητικός να πάω στον Παναθηναϊκό, λόγω της σχέσης μας. Δεν το συζητούσε. Πίστευε ότι αν πήγαινα στον Παναθηναϊκό, θα έλεγαν ότι έγινε επειδή είμαστε αδέρφια. Άρα, για την κάθοδο στο μεγάλο αντίπαλο αποκλείεται να είχε βοηθήσει. Βέβαια, ήμουν μέλος της Εθνικής εφήβων εκείνα τα χρόνια. Ήταν περίεργα όταν παίζαμε αντίπαλοι με τον Στέλιο. Πάντα, η σχέση με τον αδερφό μου ήταν τέλεια.
Όμως, όταν έφτανε η ώρα γι’ αυτά τα παιχνίδια κρατούσαμε μια απόσταση. Χωρίς να μιλάμε. Υπήρχε μια ησυχία, μια ανησυχητική παγωμάρα. (γέλασε) Με το που τελείωναν τα ματς, επανερχόταν η κανονικότητά μας. Έχουμε άριστες σχέσεις. Αυτές που πρέπει να έχουν τα αδέρφια. Έχω ζήσει τα ντέρμπι κόντρα στον Παναθηναϊκό τόσο με τον αδελφό μου αντίπαλο, όσο και μέσα στον Τάφο του Ινδού, με οπαδούς και των δύο ομάδων. Όποιος τα έχει ζήσει αυτά, όλα τα άλλα του φαίνονται πιο απλά. Όποιος ξέρει το γήπεδο και την κατάσταση, αντιλαμβάνεται για τι μιλάμε. Ήταν πεδίο μάχης. Εμείς, ήμασταν στη μέση, παίζαμε και έπρεπε να επιβιώσουμε από όλη αυτή την κατάσταση. Πολλές φορές, αυτές οι φωτοβολίδες με το όπλο περνούσαν πάνω από τα κεφάλια μας, ενώ αγωνιζόμασταν. Λέγαμε ”πάμε παρακάτω. Εντάξει, πέρασε μια φωτοβολίδα!”. Όχι ότι είναι φυσιολογικό, αλλά έχουμε βιώσει τέτοιες καταστάσεις.
Εκείνη τη στιγμή δεν φοβάσαι. Νιώθεις παντοδύναμος. Δεν σε απασχολούν αυτά, βρίσκεσαι σε έξαψη. Βράζει το αίμα σου. Δεν μπορείς να σκεφτείς λογικά, ότι μια φωτοβολίδα μπορεί να σε σκοτώσει. Σκέφτεσαι μόνο πώς θα νικήσεις τον αντίπαλο. Ξέρω ότι ακούγεται σκληρό και μη φυσιολογικό, αλλά έχω περάσει μέσα από τέτοιες διαδικασίες. Το περίεργο είναι ότι τότε που οι οπαδοί βρίσκονταν σε ένα τόσο μικρό χώρο μαζί, τα έκτροπα ήταν πολύ λιγότερα απ’ ό,τι τώρα που δεν είναι μαζί στο γήπεδο. Ναι, μεν υπήρχε αντιπαλότητα, αλλά τώρα κορυφώνεται. Πλέον, γίνονται πολύ χειρότερα πράγματα. Έχουμε απώλειες ανθρώπων. Ακούμε για μαχαιρώματα”.
Ήταν εποχές που ο τραυματισμένος αθλητής έδενε πόδια ή χέρια και έπαιζε. “Τότε, μπορεί να πάθαινε κάποιος ένα βαρύ διάστρεμμα και σε μία εβδομάδα να έπαιζε. Τώρα, σε αντίστοιχη περίπτωση επιστρέφει το νωρίτερο έπειτα από 25 μέρες. Λέω ότι είμαι τυχερός, επειδή έχω ζήσει και τις δύο εποχές. Αυτό με κάνει πιο ώριμο και με βοηθάει να ξέρω ποιο είναι το σωστό. Οι σημερινές συνθήκες είναι οι σωστές. Είναι ανθρώπινες. Ο παράγοντας άνθρωπος προέχει”.
Άρχισε στον Δημόκριτο, συνέχισε στον Ολυμπιακό, ο Κτησιφών ήταν ο επόμενος σταθμός, η Φιλία Ηλιούπολης ο προτελευταίος και τελευταίος κατά σειρά ο Πανελλήνιος. Ως προπονητής πέρασε από την ΑΕΚ, την Εθνική ομάδα, τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. “Έχω γαλουχηθεί και έχω μεγαλώσει μέσα στον Ολυμπιακό. Ναι, σίγουρα τον αγαπώ. Από 18 ετών ήμουν αθλητής στον Ολυμπιακό. Αν και κατέβηκα από τη Θεσσαλονίκη έχω δεθεί πολύ. Έχω αγαπήσει τον Ολυμπιακό και τη σχέση με τον κόσμο. Ο κόσμος δεν ξεχνάει. Θυμάται -τότε- που ήμουν παιδί και μου δείχνει την αγάπη του. Υπάρχει ένα πολύ ιδιαίτερο δέσιμο, πολύ σημαντικό στη ζωή μου”.
Ο Ολυμπιακός είναι το πιο σημαντικό λιμάνι
Ερωτηθείς τι είδους λιμάνι είναι ο Ολυμπιακός, απάντησε: “Το πιο σημαντικό λιμάνι. Το λιμάνι, στο οποίο έχω ζήσει όλα τα συναισθήματα. Από πολύ μεγάλες χαρές, από στεναχώριες και απογοητεύσεις, αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Πρέπει να περάσεις από όλες τις διαδικασίες, για να πεις ότι “αυτό είναι που αξίζει με τα καλά και τα ωραία του, με τα κακά και τα περιέργά του και είμαι εδώ. Αυτό μετράει. Τώρα, που είμαι πιο μεγάλος και πιο ώριμος, δεν υπάρχει μέρα που να έχω πάει στην προπόνηση και να μην την απολαμβάνω ή να μην είμαι χαρούμενος και το εννοώ αυτό. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για κάποιον που κάνει ό,τι κι εγώ. Δεν είναι απαραίτητα χαρούμενες οι μέρες, αλλά πάντα υπάρχει αυτός ο ενθουσιασμός που δεν σβήνει όπως και η όρεξη. Αυτό το δέσιμο το έχω πολύ έντονο με τον Ολυμπιακό. Είναι ξεκάθαρο αυτό. Χωρίς να θέλω να πουλήσω ολυμπιακοφροσύνη, για να είμαι ξεκάθαρος. Δεν είναι του χαρακτήρα μου. Είμαι ο τελευταίος που θα το έκανε αυτό, αλλά είναι μια πραγματικότητα για μένα”.
“ΘΕΛΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΤΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ”
Όταν επέστρεψε -πέρυσι- στον Ολυμπιακό, πρωταθλητής ήταν ο Παναθηναϊκός. Προστέθηκε ένα επιπλέον κίνητρο για την επάνοδο των “ερυθρόλευκων” στους τίτλους. Η ερώτησή μου ήταν ρητορική: “Στη συνάντησή σου με τη διοίκηση άκουσες: ”θέλουμε ξανά το πρωτάθλημα!”;”. Έπεσα κατά μία -αλλά σημαντική- λέξη έξω. “Θέλουμε μόνο το πρωτάθλημα!”, είπε και γέλασε.
Ο Ολυμπιακός δεν συμβιβάζεται με οτιδήποτε άλλο. Είναι χαρακτηριστικό της φύσης του συλλόγου. “Όπως και την προηγούμενη φορά που είχα συμφωνήσει ν’ αναλάβω, η ομάδα προερχόταν από μία τέταρτη ή τρίτη θέση. Είχε μια κακή χρόνια και όταν με φώναξαν τα πήραμε όλα από την αρχή. Έτσι και τώρα. Ιδιαίτερα τώρα, επειδή το πρωτάθλημα το είχε πάρει ο Παναθηναϊκός. Από την πρώτη κουβέντα που έγινε λέγαμε ότι θέλουμε το πρωτάθλημα ό,τι κι αν γίνει. Ήταν πολύ ξεκάθαρο αυτό που ζητήθηκε και δεν κρύψαμε τι θέλαμε. Ο κόσμος το ήθελε πολύ και επειδή ήταν το 30ο πρωτάθλημα! Συνέβη και πάνω σε μια πολύ δύσκολη περίοδο ,λόγω της πανδημίας. Ήξερα από πριν τι θα μού ζητήσουν.
Από τη στιγμή που με πήραν τηλέφωνο και μού είπαν ”έλα” ήξερα ακριβώς τι θα μού πουν. Έχω μεγαλώσει μέσα στον Ολυμπιακό. Χρόνια αθλητής, αργότερα προπονητής. Ξέρω να φιλτράρω τις καταστάσεις. Πήγα προετοιμασμένος και αποφασισμένος ότι πρέπει να πετύχουμε, χωρίς δεύτερη σκέψη. Όταν, με φώναξαν υπήρχε ένα πρόβλημα. Το τμήμα έπρεπε να βρεθεί σε άλλο οικονομικό επίπεδο και όχι σε αυτό των προηγούμενων χρόνων. Υπάρχει η αντίληψη ότι η ομάδα ήταν πολύ ακριβή. Όμως, βρισκόταν στο μισό μπάτζετ από τα προηγούμενα χρόνια και απ’ ό,τι έχω ακούσει δεν είχαμε το ακριβότερο στην Ελλάδα. Αυτό θέλω να ειπωθεί, επειδή έχει διαστρεβλωθεί. Έπρεπε, να πετύχουμε το αποτέλεσμα με οικονομικό μάζεμα -παράλληλα-, λόγω της πανδημίας και της απουσίας οπαδών. Αυτό ήταν επίσης πολύ ξεκάθαρο.
Το δεύτερο ξεκάθαρο ζητούμενο του προέδρου, μετά τον τίτλο. Στόχοι ήταν το πρωτάθλημα και να μειώσουμε το μπάτζετ. Ήξερα ότι πρέπει να συνδυάσουμε αυτά τα δύο και να πετύχουμε. Από τη στιγμή που έγινε αυτή η κουβέντα, έπρεπε να γίνουν πολύ στοχευμένες κινήσεις. Ήταν και μια πρόκληση αυτός ο συνδυασμός. Δεν το φοβήθηκα, μου άρεσε. Είπα ωραία πρέπει να πετύχω με τα μισά χρήματα. Μακάρι, να μην υπήρχε η πανδημία, αλλά υπάρχει και έπρεπε να ξεπεράσουμε έναν Γολγοθά. Πέρα από τους αντιπάλους, έπρεπε να ξεπεράσουμε τα οικονομικά προβλήματα που υπήρχαν σε όλες τις ομάδες και σ’ εμάς, την πανδημία, τις διακοπές στο πρωτάθλημα. Ένας συνδυασμός πραγμάτων που ήθελε φοβερή διαχείριση, επί οκτώ μήνες. Φοβερή συγκέντρωση, ψυχραιμία και προσήλωση στο στόχο.
Η πρώτη διακοπή διήρκησε 2,5 μήνες. Έφυγε το 70% των αθλητών. Οι ξένοι πήγαν στις χώρες τους και οι Έλληνες στα μέρη τους. Κάποια στιγμή, δεν μπορούσαν να επιστρέψουν. Το δεύτερο δύσκολο σκέλος προέκυψε, όταν όλη η ομάδα χτυπήθηκε από τον κορονοϊό. Αρρωστήσαμε όλοι. Νομίζαμε κι εμείς ότι δεν θα μας αγγίξει και βρεθήκαμε αθλητές και προπονητικό τιμ άρρωστοι, μέσα σε 5 ημέρες. Περάσαμε ένα μήνα, στον οποίο δεν υπήρχε η ομάδα. Τότε, βοήθησαν άνθρωποι που δεν ήταν η δουλειά τους, ώστε να κρατηθούν ένας δυο αθλητές που δεν αρρώστησαν”.
“ΜΕ ΤΟ ΖΟΡΙ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑΝ”
Οι παίχτες εξαντλήθηκαν, δεν μπορούσαν να ολοκληρώσουν την προπόνηση. “Μέχρι και τώρα που τελειώσαμε, είχαμε παιδιά που δεν μπορούσαν να αντεπεξέλθουν. Ασχέτως, αν δεν φάνηκε αυτό. Η επαναφορά ήταν πάρα πολύ δύσκολη. Το πρώτο διάστημα δεν γινόταν προπόνηση μεγαλύτερη από 30 με 40 λεπτά. Οι αθλητές δεν άντεχαν. Τότε, περάσαμε την πιο δύσκολη περίοδο. Η επάνοδός τους έγινε σταδιακά. Τρεις προετοιμασίες κάναμε. Μια του Αυγούστου – Σεπτεμβρίου, μία μετά τη διακοπή του πρωταθλήματος για δύο μήνες και άλλη μία μετά τα κρούσματα. Είναι πολύ δύσκολο να κάνεις τρεις προετοιμασίες και να το συνδυάζεις με αγώνες, μέσα σε οκτώ μήνες. Δεν κάνεις κανονική προετοιμασία σε κάποιον αρρώστησε και νοσηλεύτηκε. Ταυτόχρονα, πρέπει να κερδίζεις.
Αθλητές, οι οποίοι πριν από τον κορονοϊό ήταν ακμαίοι και δυνατοί έπειτα από τέσσερις και πέντε ώρες προπόνηση, έφτασαν στο σημείο ύστερα από 40 και 50 λεπτά άσκηση να λένε: ”δεν μπορώ άλλο” και σταματούσαν. Καθημερινά. Ακόμα και τώρα, πριν από το Λιγκ Καπ, μού έλεγαν ”δεν μπορώ να κάνω προπόνηση καν”. Δεν είχαν δυνάμεις. Έγινε λόγος για το rotation που επιχείρησα, μετά τη μαθηματική εξασφάλιση του πρωταθλήματος. Όμως, είχα αθλητές που έρχονταν στο γήπεδο και με το ζόρι περπατούσαν, επειδή είχαν δώσει τα πάντα. Έπρεπε να τους ξεκουράσω! Ήταν κακό για την υγεία τους να τούς βάλω να παίξουν. Το ξαναλέω ο ανθρώπινος παράγοντας είναι πάνω απ’ όλα. Το να κάνεις μια δυο ήττες -ακόμη κι αν είσαι ο Ολυμπιακός- δεν είναι κάτι φοβερό, ενώ έχεις εξασφαλίσει το πρωτάθλημα. Η διοίκηση ήταν ενήμερη πάντα και γνώριζε την πραγματική εικόνα της ομάδας. Η συνεργασία μου με τη διοίκηση είναι άριστη σε όλα τα επίπεδα. Πάντα, ξέρουν τι γίνεται στην ομάδα και για ποιο λόγο γίνεται”.
Παράλληλα, έδινε τις δικές του εξετάσεις. Τέσταρε στον εαυτό του σε μια ασυνήθιστη προπονητική σκακιέρα. Δίδαξε το ρουά ματ, εν καιρώ πανδημίας. Μια κονκάρδα του Γκάρι Κασπάροφ στον κύριο, παρακαλώ! Αυτήν την εικόνα έπρεπε να έχει το δικό του μετάλλιο. “Ήταν κάτι καινούργιο και για μένα. Είχαμε μεγάλη επιτυχία σε αυτό. Την περίοδο μετά τα κρούσματα, παίξαμε παιχνίδια και τα κερδίσαμε, χωρίς να έχουμε απώλειες και με τους αθλητές να μην είναι σε καλή κατάσταση. Είχαν ξεμείνει από δυνάμεις. Τότε, ειδικά οι αθλητές ξεπέρασαν τους εαυτούς τους. Έβαλαν τον εαυτό τους κάτω από την ομάδα και έφεραν τα αποτελέσματα, στα οποία στηριχθήκαμε στη συνέχεια. Τα παιδιά ήταν καταπληκτικά. Έβγαλαν από μέσα τους πράγματα που -νομίζω- ούτε οι ίδιοι πίστευαν ότι έχουν. Δεν ήταν έτοιμοι σωματικά. Ξεπερνούσαμε τα εμπόδια περισσότερο με το μυαλό και τις σωστές κινήσεις. Πριν μας χτυπήσει η πανδημία, η ομάδα έπαιζε το καλύτερο βόλεϊ (από την αρχή της σεζόν). Είχαμε κάνει κάποιες πραγματικά εντυπωσιακές εμφανίσεις κόντρα σε όλους τους δύσκολους αντιπάλους μας”.
Πέρασα βαριά τον κορονοϊό. Είχα διασωληνωθεί. Τις πρώτες τρεις ημέρες δεν αντιδρούσε ο οργανισμός μου
Ο ίδιος νόσησε και νοσηλεύτηκε. “Τον πέρασα βαριά. Είχα διασωληνωθεί. Τις πρώτες τρεις ημέρες δεν αντιδρούσε ο οργανισμός μου. Ευτυχώς, μετά αντέδρασε θετικά και κάποια στιγμή άρχισε η βελτίωση. Ο κορονοϊός χτυπάει στους πνεύμονες και αν κάπνιζα δεν θα την έβγαζα καθαρή. Νοσηλεύτηκα οκτώ ημέρες. Έπειτα, υπέγραψα και έφυγα μόνος μου. Δεν μπορούσα άλλο στο νοσοκομείο. Είχα συμπληρώσει 17 ημέρες, είχα αρνητικό τεστ και πήγα απ’ ευθείας σε αγώνα. Δεν είχα ιικό φορτίο, είχα πάρει τα πάνω μου. Κάθε μέρα ήταν καλύτερη, άλλα ήθελαν να με κρατήσουν ακόμη δέκα μέρες για σιγουριά. Τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι, αλλά τις τελευταίες ημέρες είχα νευρικότητα. Δεν ένιωθα καλά. Μόλις ένιωσα καλύτερα προτίμησα να πάω σπίτι μου, χωρίς αυτός να είναι υπαινιγμός για κάτι. Οι γιατροί και οι νοσηλευτές ήταν άριστοι, φανταστικοί. Οι γιατροί επέμεναν ότι δεν πρέπει να φύγω, τούς είπα ότι πρέπει να διαλέξουμε “αν θα πεθάνω από κορονοϊό ή αν θα πεθάνω από κατάθλιψη”. Είναι δύσκολες καταστάσεις. Από την ημέρα που πήγα σπίτι και στον Ολυμπιακό η βελτίωσή μου ήταν πιο γρήγορη. Μού έκανε καλό. Ήμουν πολύ καλύτερα και ψυχολογικά. Όταν σου συμβαίνει κάτι πρώτη φορά, επεκτείνεις τα όριά σου. Βλέπεις πού μπορείς να φτάσεις και τι μπορείς να κάνεις. Ένα τεστ για τους εαυτούς μας και για ‘μένα.”.
Από την περιπέτεια της υγείας του έχει συγκρατήσει δυο στιγμές. “Οι νοσηλεύτριες, οι γιατροί είναι πραγματικά ήρωες. Δίνουν τεράστιο αγώνα. Μόνο αν περάσεις από αυτή τη διαδικασία καταλαβαίνεις τι γίνεται εκεί μέσα. Ειδικά, οι νοσηλεύτριες είναι εξωπραγματικές. Θα σου πω κάτι για να καταλάβεις: Οι νοσηλεύτριες όταν έμπαιναν το πρωί στο θάλαμο, φορώντας τις στολές τους για τον covid, τραγουδούσαν! Το έκαναν, για να μας αναπτερώσουν το ηθικό. Ήταν μέσα στη χαρά κάθε μέρα και απορούσα. Έλεγα “Θεέ μου, τι άνθρωποι είναι αυτοί;”. Πολύ συγκινητικό. Η άλλη στιγμή ήταν όταν με έπαιρνε το ΕΚΑΒ. Αναγκαστικά, ήμουν μόνος μου. Σκέφτηκα: “Αν πάει κάτι στραβά; Ούτε καν θα έχω χαιρετήσει τους δικούς μου!”. Είναι λίγο περίεργο όλο αυτό. Αντλείς δύναμη και λες “Όχι! Θα τα καταφέρω και θα προσπαθήσω να γυρίσω πίσω”. Κάποια καταστάσεις σου δείχνουν την ουσία της ζωής”.
Τρέφω μεγάλο σεβασμό για τον Πανταλέοντα
Στον αγώνα του Ολυμπιακό με τον Παναθηναϊκού ο Σωτήρης Πανταλέων, σημαία του “τριφυλλιού”, ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας του και ο προπονητής του Ολυμπιακού παρατήρησε τη συμπαντική σκηνοθεσία στην αποχώρηση του άξιου αντιπάλου του. “Είπε αντίο ένας μεγάλος αθλητής. Δεν μου άρεσε επειδή χάσαμε στον αγώνα, αλλά έτσι όπως έγινε, ότι δηλαδή αποχώρησε σε ένα παιχνίδι -με ανατροπή- δείχνει κάτι. Έχουν τέτοια χαρακτηριστικά κάποιες στιγμές και συμβαίνουν πράγματα πέρα από το κανονικό. Τον είχα συναθλητή, ήμουν προπονητής του και αντίπαλός του. Τρέφω μεγάλο σεβασμό, σε όλες τις μορφές που τον έχω συναντήσει στον αθλητισμό. Θεωρώ ότι πρόκειται για μία από τις τελευταίες μεγάλες προσωπικότητες του χώρου μας. Δυστυχώς, τελειώνει η καριέρα ενός μεγάλου. Μας λείπουν οι σημαντικοί άνθρωποι”.
“ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ – ΤΙΤΛΟΙ – ΕΥΡΩΠΗ”
Ο Δημήτρης Καζάζης ανανέωσε -όπως αναμενόταν- τη συνεργασία του με τον Ολυμπιακό και σχεδιάζει ήδη την επόμενη σεζόν. “Πάντα, στόχος είναι το πρωτάθλημα. Είναι ξεκάθαροι οι στόχοι όλων στο σύλλογο. Με το καλό να έχουμε περισσότερους τίτλους. Και Κύπελλο και Λιγκ Καπ. Η ομάδα σίγουρα θα αγωνιστεί στην Ευρώπη, απλά δεν έχει αποφασιστεί ακόμη πού θα δηλώσουμε συμμετοχή. Δεν ξέρουμε ακόμη αν θα είμαστε στο Τσάμπιονς Λιγκ ή κάπου άλλου. Πρώτα ο Θεός, ελπίζουμε να επανέλθουμε σιγά σιγά στην κανονικότητα. Πάνω σε αυτή τη λογική -ότι δηλαδή επανερχόμαστε σταδιακά στην κανονικότητα- θα χτιστεί η ομάδα, ώστε να έχει ένα πολύ ισχυρό σύνολο στην Ελλάδα και μια καλή παρουσία στην Ευρώπη”.
Πηγή: Sport 24
