Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Σιγά σιγά τελειώνουν και τα λόγια μας για τον Μίλτο Τεντόγλου, αυτό τον υπεραθλητή που κατακτώντας χθες βράδυ το χρυσό μετάλλιο στο Παγκόσμιο Στίβου της Βουδαπέστης επιβεβαιώνει την γενική εκτίμηση που λέει πως είναι ο καλύτερος όλων των εποχών στο στίβο. Χθες ολοκλήρωσε την τετράδα των χρυσών μεταλλίων: έχει χρυσά παντού – στους Ολυμπιακούς, στα Πανευρωπαϊκά πρωταθλήματα, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Και τα έχει σε ένα άθλημα όπως το μήκος στο οποίο όλες οι χώρες βγάζουν αθλητές – το καταλαβαίνεις από τους αντιπάλους του που συνεχώς αλλάζουν. Ηταν οι Αμερικάνοι, στην πορεία προέκυψε ένας σπουδαίος Κινέζος ο Γουανκ, για να κερδίσει τους Ολυμπιακούς τα έβαλε με τους Κουβανούς αφήνοντας πίσω του τον Ετσεβαρία και τον Μάσο και χθες ήταν πρώτος με τρεις Τζαμαϊκανούς πίσω του έτοιμους για το βάθρο – ο χαμογελαστός Γουέιν Πίνοκ ένοιωθε νικητής μετά το δεύτερο άλμα του. Αλλά ο Τεντόγλου δεν χαρίζει τίποτα: όπως και στους Ολυμπιακούς μίλησε στο τέλος. Στο έκτο του άλμα έφτασε τα 8.52μ και χωρίς να είναι ευχαριστημένος ήταν ο τελικός νικητής.
Τα μυστικά της επιτυχίας του
Ο κόσμος αγαπάει τον Τεντόγλου για τα καταπληκτικά του κατορθώματα και γιατί όντας αληθινός είναι κι ωραίος τύπος. Η αγάπη του για τα κόμικς, οι ωραίες εξομολογήσεις του στο Τικ Τοκ, οι πλάκες που σκαρώνει ακόμα και στους Γιαπωνέζους δημοσιογράφους, η εξωστρέφεια του, δεν είναι στην Ελλάδα πολύ συνηθισμένα. Εδώ έχουμε μάθει ν’ ακούμε τους αθλητές να μιλάνε για την πατρίδα, σαν να λένε ποιήματα στις γιορτές της 25ης Μαρτίου, να τους βλέπουμε να κλαίνε, να τους ακούμε στις μεγάλες στιγμές τους να εκφράζουν παράπονα ή να αφιερώνουν μετάλλια σε χορηγούς και σπόνσορες – καλά κάνουν και δεν μας πέφτει λόγους για το πώς εκφράζεται κάποιος την στιγμή του θριάμβου του. Απλά ο Τεντόγλου με την ασυνήθιστη cool προσέγγιση των πραγμάτων μας γίνεται τόσο οικείος που νομίζουμε ότι είναι ένας από μας. Δεν είναι. Είναι μια μοναδικά σπάνια περίπτωση. Κι αν ακούγοντας τον στεκόμασταν όχι στην άνεσή του, αλλά σε αυτή την ασταμάτητη αυτοκριτική του ίσως καταλαβαίναμε και το πώς έγινε ο υπερπρωταθλητής που είναι.
Με το χαμόγελο στα χείλι, με μια άνεση στην έκφραση τελείως προσωπική, με το χάρισμα να σκέφτεται δυνατά χωρίς να φιλτράρει σχεδόν τίποτα, ο Τεντόγλου λέει σχεδόν πάντα τα μυστικά της επιτυχίας του. Που για μένα είναι η καταπληκτική αντίληψη της πραγματικότητας των αγώνων του και μια ασταμάτητη αυτοκριτική που μαρτυρά πόσο σπρώχνει τον εαυτό του να είναι καλύτερος. Ο Τεντόγλου δεν αφήνει ποτέ το θρίαμβο να αλλοιώσει την ματιά του, δεν βλέπει υπερβάσεις εκεί που δεν υπάρχουν, δεν υπερτονίζει καμία δυσκολία αλλά την θεωρεί μέρος της προσπάθειάς του. Και είναι ο πιο σκληρός κριτής του. Γιατί έτσι πρέπει να είναι ο πρωταθλητής.
Αυτός είναι ο Μίλτος
Όταν κάποτε κέρδισε τους Ολυμπιακούς στο έκτο του άλμα είπε πως ο Κουβανός από τον οποίο αφαίρεσε το χρυσό ήταν στον αγώνα καλύτερος. «Δεν περίμενα να κερδίσω και ειδικά έτσι. Οι πρώτες προσπάθειές μου ήταν χάλια. Ο Κουβανός ήταν καλύτερος. Είμαι «χρυσός» ολυμπιονίκης αλλά νιώθω και λίγο τυχερός. Πήγα στο τελευταίο άλμα και έκανα ένα απλό αλματάκι από αυτά που κάνω στην προπόνηση» είχε πει: το απλό αλματάκι ήταν 8,41 μ. – τεράστιο ειδικά για τελευταίο, αλλά για τον Τεντόγλου ήταν μια μέρα στη δουλειά. Δεν το είπε με έπαρση αλλά με ένα περίεργο παράπονο από τον εαυτό του, σαν κι αυτό που είχε και χθες. «Στόχος μου ήταν να κάνω κάτι παραπάνω. Δεν με άφησαν τα πόδια μου, δεν με άφησε το κλίμα. Είχε πολλή ζέστη, πολλή υγρασία, δεν έχω ανάσα, θέλω να πιο πολύ νερό. Το άλμα ήταν για 8,70, αλλά άφησα τα πόδια στην άμμο και γι’ αυτό νευρίασα. Κατάλαβα ότι το τελευταίο άλμα ήταν πάνω από 8,40 αλλά και θύμωσα, γιατί ήταν για 8,70μ. Είπα «πω πω λάθος, που μπορεί να το θυμάμαι για πάντα». Είμαι ευχαριστημένος που κέρδισα, αλλά μπορούσα να κάνω ένα ρεκόρ. Στο τελευταίο άλμα φαίνεται ξεκάθαρα ότι αφήνω τα πόδια στην προσγείωση, δεν ξέρω γιατί. Απλά ήθελα κάτι καλύτερο, γιατί ήμουν σε εξαιρετική κατάσταση. Τι να κάνουμε, έτσι είναι οι αγώνες. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα γίνει». Αν δεν έκλεινε λέγοντας «είμαι πολύ ευχαριστημένος σήμερα» θα νόμιζες ότι έχασε αλλά αυτός είναι ο Τεντόγλου. Νικητής γεννημένος γιατί έχει αντίπαλο τον εαυτό του στον οποίο δεν συγχωρεί τίποτα. Στην τελευταία προσπάθεια του Πίνοκ του χτυπούσε παλαμάκια: αν έχανε θα μας εξηγούσε γιατί η νίκη του Τζαμαϊκανού θα ήταν δίκαιη. Κι ας είμασταν όλοι μας βουρκωμένοι από την τρομακτική του προσπάθεια. Ο Μίλτος θα μας παρηγορούσε γιατί αυτός είναι ο Μίλτος.
Υπέροχη Αντιγόνη
Μεγάλη και η επιτυχία της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη. Αν βρισκόμασταν στην Αμερική η ιστορία της θα γινόταν σίγουρα ή ταινία ή ντοκιμαντέρ από αυτά που βλέπουμε στο ΝetFlix και τα ζηλεύουμε για τις καθόλου συνηθισμένες περιπέτειες αθλητών που μας αφηγούνται. Η Ελληνίδα πρωταθλήτρια, που κέρδισε στα 35 χιλιόμετρα βάδην χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου της Βουδαπέστης, μετά τα χρυσά μετάλλια πέρυσι στο Πανευρωπαϊκό του Μονάχου, φτάνει σε επιτυχίες απίστευτες αν σταθεί κάποιος στην ηλικία της. Η Αντιγόνη είναι απόδειξη πως όταν αισθάνεσαι πρωταθλητής στη ζωή δε πρέπει να τα παρατάς ποτέ.
Η Ντρισμπιώτη τη ζωή την έμαθε πριν τον πρωταθλητισμό και τις αξίες του. Στο περίφημο τσιπουράδικο της μαμάς της θα έγινε γλέντι για τη νέα επιτυχία της. Παρά τα εξωπραγματικά τα κατορθώματα η Αντιγόνη είναι κανονικός απλός άνθρωπος. Απολαμβάνει την επιτυχία, γελάει, δεν υπερβάλει. Αυτό που έκανε είναι μυθικό γιατί είναι άλλο το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα κι άλλο το παγκόσμιο: στη Βουδαπέστη ο συναγωνισμός ήταν άλλου επιπέδου και το χάλκινο μετάλλιό της είναι από χρυσάφι. Μπορεί η νικήτρια να ήταν Ευρωπαία (η Ισπανίδα Πέρεθ), αλλά στις 15 πρώτες υπάρχουν εννέα κοπέλες που δεν κατάγονται από την Ευρώπη – ευτυχώς μόνο μια από αυτές, η Γκαρσία Λεόν από το Περού, ήταν πιο γρήγορη από την Ελληνίδα μας.
Η καθημερινή υπερπροσπάθεια
Υπέροχες και οι δηλώσεις στο τέλος της. Αφού πρώτα έκλαψε τερματίζοντας με την ελληνική σημαία που της χάρισαν φίλοι της που όπως ήρθε έφτασαν στην Βουδαπέστη από την Ελλάδα, βρήκε στη συνέχεια το χαμόγελό της για να μας θυμίσει τι κάνει και για ποιον το κάνει «Δουλεύω και γι’ αυτούς που δεν έχουν πιστέψει ακόμα σε μένα. Θα μπω στην καρδιά όλων θέλουν δεν θέλουν», είπε και στο τέλος μας θύμισε και λίγο Γιάννη Αντετοκούνμπο τονίζοντας πως στον αθλητισμό δεν υπάρχει αποτυχία. «Νομίζω έδωσα κάτι σήμερα. Ο κόσμος δίνει αγάπη και αυτή είναι η δική μας ανταπόδοση. Οι αθλητές είτε καταφέρνουμε να πετύχουμε κάτι είτε έρχεται αυτό που χαρακτηρίζεται ως “αποτυχία” από ορισμένους. Δεν υπάρχει αποτυχία. Οι θεατές παρακολούθησαν έναν αγώνα από αυτούς που γράφονται στην ιστορία» είπε και το εξήγησε: «Για κάποιους μπορεί να μην είναι τίποτα, για εμάς τους αθλητές είναι μια υπερπροσπάθεια και αυτή δεν γίνεται μόνο στον αγώνα, αλλά καθημερινά. Οι οικογένειες που έχουν αθλητές στο σπίτι δεν ξέρετε τι μπορούν να περνάνε καθημερινά και σε ψυχολογικό επίπεδο και σε οικονομικό και σε όλα τα επίπεδα. (…) Ζητάμε μια αγκαλιά. Και ισχύει αυτό που λένε: Όταν βρίσκεσαι ανάμεσα στους κορυφαίους κάποια στιγμή θα γίνεις κορυφαίος». Η Αντιγόνη είναι κορυφαία. Και το ξέρει.
Και η Αννα έσκισε
Για ένα ακόμα καλοκαίρι κορίτσια χαρίζουν στον ελληνικό αθλητισμό μεγάλες στιγμές. Την Τετάρτη η Αννα Κορακάκη στη σκοποβολή, μακριά από τους προβολείς της δημοσιότητας, πήρε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα σκοποβολής στο Μπακού στα 25 μέτρα σταθερού στόχου με 565 βαθμούς, πίσω από την Κινέζα Σισουάν Φενγκ, η οποία συγκέντρωσε 572 βαθμούς. Του χρόνου στους Ολυμπιακούς τα φώτα θα πέσουν πάλι πάνω της – θα περιμένουμε ένα μετάλλιο, που δεν μας το χρωστάει: δικό της και μόνο θα είναι. Είδα τις φωτογραφίες των πανηγυρισμών της με τον πατέρα της και προπονητή της: ο μπαμπάς της μοιάζει ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου. Το 2023 ο ελληνικός πρωταθλητισμός είναι οικογενειακή υπόθεση.
Πηγή: Κάρπετ Show
