Του Χρήστου Σωτηρακόπουλου
Γυρίζοντας πίσω τον χρόνο, σκεφτόμουν πριν αρχίσω να γράψω πότε ήταν η πρώτη φορά που πέρασα το κατώφλι του «Γκούντισον Παρκ», που ξεκάθαρα είναι ένα από τα πιο ατμοσφαιρικά γήπεδα στην Αγγλία. Ήταν η τελευταία μέρα του Αυγούστου του 1982 και ήταν μία επίσκεψη στο γήπεδο αυτό της πρωταθλήτριας Ευρώπης εκείνη την εποχή, Άστον Βίλα, με την Έβερτον να «διαλύει» τους «βίλανς» με 5-0. Όσο για ντέρμπι ανάμεσα σε Έβερτον και Λίβερπουλ, που σήμερα θα γίνει το τελευταίο εκεί (εκτός αν έχουμε ζευγάρωμα και στο FA Cup), ήταν το 1985, που είδα εκεί ένα σπουδαίο ματς, με τη Λίβερπουλ να κερδίζει με τον Κένι Νταλγκλίς ως παίκτη-προπονητή για πρώτη σεζόν με 3-2, σε ένα συγκλονιστικό ματς!
Είναι το γήπεδο που έχω βρεθεί τις περισσότερες φορές στην Αγγλία μετά το «Άνφιλντ», τουλάχιστον σε 100 αναμετρήσεις, και αυτό που έχω να πω είναι πως πραγματικά μπορεί η ομάδα να μετακινηθεί σε ένα ολοκαίνουργιο γήπεδο. αλλά το λένε και οι ίδιοι οι οπαδοί της Έβερτον, αυτή την ατμόσφαιρα που έδινε σε σημαντικά παιχνίδια στο «Γκούντισον Παρκ», δύσκολα θα την αποκτήσει.
Ως μία από τις παλαιότερες έδρες της χώρας, το «Γκούντισον Παρκ» δεν είναι απλώς ένα γήπεδο. Η Εβερτον, που υπήρξε ιδρυτικό μέλος της αγγλικής Λίγκας, σε αυτή την έδρα βίωσε μεγάλες στιγμές και μην ξεχνάμε πως μπορεί να μην έχει πάρει τίτλο από το 1995, αλλά η έδρα της είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ποδοσφαιρικής κληρονομιάς, γεμάτη ιστορία, πάθος και συναίσθημα.
Ομολογώ, και ας μην υποστηρίζω την Έβερτον, πως το αντίο στο «Γκούντισον Παρκ», με κάνει να νιώθω μια μελαγχολία. Αν και σωστά η ομάδα ως εταιρεία κινείται προς το νέο της γήπεδο στο «Bramley Moore Dock», η ψυχή της Έβερτον θα παραμείνει για πάντα σε κάθε γωνιά του γηπέδου, κάθε κερκίδα και κάθε φωνή των φιλάθλων που είτε πανηγύριζαν με τις σπουδαίες ομάδες των 60s’, και κυρίως των 80s’, τίτλους, είτε κατάφερναν να γλιτώσουν τον υποβιβασμό από του «χάρου τα δόντια», η ατμόσφαιρα που βγάζει το γήπεδο αυτό θα είναι δύσκολο να αναπαραχθεί αλλού.
Αυτό το Σάββατο, το «Γκούντισον Παρκ» θα φιλοξενήσει ένα από τα πιο κλασσικά ντέρμπι ποδοσφαίρου της Αγγλίας: τον αγώνα Έβερτον – Λίβερπουλ. Η Έβερτον ιστορικά, είναι η ομάδα με τις περισσότερες σεζόν στη μεγάλη κατηγορία, έχοντας λείψει μόνο σε τέσσερις περιπτώσεις από το 1888. Πραγματικά εντυπωσιακός αριθμός και το συγκεκριμένο ντέρμπι είναι αυτό που έχει διεξαχθεί τις περισσότερες φορές. Οι δύο ομάδες έχουν μια πλούσια ιστορία, με την Έβερτον και τη Λίβερπουλ να μην έχουν απλώς μια αντιπαλότητα μεταξύ ομάδων, αλλά και μια αναμέτρηση, που αντιπροσωπεύει τη ζωντάνια της πόλης του Λίβερπουλ.
Το γεγονός ότι ο πρώτος χώρος γηπέδου της Έβερτον ήταν το «Άνφιλντ», πριν την αύξηση του ενοικίου από τον Δζον Χόουλντινγκ και τη μετεγκατάσταση στο «Γκούντισον Παρκ», προσθέτει μια ακόμη διάσταση στην κόντρα τους. Τα γήπεδα τα χωρίζει κάτι λιγότερο από ένα χιλιόμετρο, περπατώντας μέσα από το Stanley Park, και η ιστορική σύνδεση ανάμεσά τους ενισχύει πάντα την ένταση και την ατμόσφαιρα κάθε ντέρμπι. Επίσης, είναι η πόλη που υπάρχουν οι περισσότερες ανάμεικτες οικογένειες με οπαδούς, δηλαδή οικογένειες που μπορεί να έχουν σε έξι ανθρώπους που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο, τέσσερις οπαδούς της μίας ομάδας και δύο τοις άλλοις ή πατέρας να είναι μια ομάδα και η μητέρα κάποια άλλη και ανάλογα να προκύπτουν και οι προτιμήσεις των παιδιών!
Καθώς προσεγγίζουμε αυτή την τελευταία αναμέτρηση στο «Γκούντισον Παρκ», δεν μπορώ παρά να σκεφτώ αξέχαστες στιγμές που έχω ζήσει εκεί. Έχω δει πολύ σημαντικά ματς ανάμεσα σε Έβερτον και Λίβερπουλ, με κορυφαίο το περιβόητο παιχνίδι Κυπέλλου του 1991 που έληξε 4-4 και οδήγησε στην παραίτηση του Κένι Νταλγκλίς, που έφερε καταλυτικές εξελίξεις στη Λίβερπουλ. Είδα και πάρα πολλά παιχνίδια της πολύ μεγάλης ομάδας που έφτιαξε ο Χάουαρντ Κένταλ τη δεκαετία του 80’. Πρωταθλήτρια η Έβερτον τότε το 1985 και το 1987, ενώ το 1985 είχε πάρει και τον μοναδικό ευρωπαϊκό τίτλο με ιδιαίτερη άνεση, το Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, όπου στον ημιτελικό σε μία απίστευτη εμφάνιση και ένταση από την εξέδρα, γύρισε το παιχνίδι από ένα γκολ που έχανε απέναντι στην Μπάγερν, για να επικρατήσει και να προκριθεί με 3-1.
Έχω δει την Έβερτον επίσης, στις πολύ μεγάλες μέρες της να κερδίζει κατά κράτος, τη Λίβερπουλ, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την Άρσεναλ, την Τότεναμ και την Τσέλσι, αλλά ένιωσα το γήπεδο να… πέφτει, όταν μπήκε το γκολ για την ανατροπή με την Γουίμπλεντον το 1994 την τελευταία αγωνιστική!
Τότε, από 0-2 με 20 λεπτά να απομένουν τα «ζαχαρωτά» κατάφεραν να ανατρέψουν τα δεδομένα και να κερδίσουν με 3-2, κατορθώνοντας να σωθούν!
Σε ένα τέτοιο ματς, Εβερτον – Λίβερπουλ άφησε την τελευταία του πνοή ο Ντίξι Ντιν, ο κορυφαίος σκόρερ της ομάδας και ο μόνος που πέτυχε 60 γκολ σε μια σεζόν το 1927-28 και το άγαλμα του κοσμεί την έξοδο του «Γκούντισον Παρκ»!
Όλοι οι φίλοι της Έβερτον σε κάθε ματς, μέχρι το τέλος, μετράνε ανάποδα. Ακόμα και σε μέρες που δεν υπάρχουν αγώνες, κάποιοι πηγαίνουν και βλέπουν το άδειο γήπεδο από τις εξέδρες, και το απολαμβάνουν λίγο πριν σβήσουν τα φώτα για τελευταία φορά!
Το «Γκούντισον Παρκ» δεν ήταν απλώς ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Είναι ένα σπίτι για τους φιλάθλους και χώρος συνάντησης και το μέρος που πανηγύρισαν νίκες, που λυπήθηκαν από ήττες και ήταν ένας χώρος υλοποίησης ονείρων. Εδώ και πολλά χρόνια, η ομάδα είναι στη μετριότητα αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός πως ειδικά στην ιδιοσυγκρασία των Άγγλων οπαδών,, η αγάπη για την ομάδα και το γήπεδο που αποτελεί το σπίτι, είναι η κληρονομιά του παραμένει για πάντα. Η ψυχή του «Γκούντισον Παρκ» θα συνεχίσει να ζει, ανεξάρτητα από το πού θα παίζει η Έβερτον στο μέλλον.
Αν και το νέο γήπεδο θα προσφέρει μια σύγχρονη εμπειρία, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το «Γκούντισον Παρκ» θα λείψει. Οι παλιές εξέδρες και η μοναδική ατμόσφαιρα του γηπέδου θα συνοδεύουν πάντα τις συζητήσεις και τις αναμνήσεις!
Πηγή: England365
