Ευθύς εξαρχής, και εστιάζουμε μόνο στα μετρήσιμα, οι συσχετισμοί ήταν συντριπτικοί. Σε ranking, σε μέση ηλικία, σε total market value. Η συνολική αξία του ελληνικού γκρουπ, είναι (υπερ)εικοσαπλάσια του λευκορωσικού. Ολη η δική τους αποστολή στον Πειραιά, πάνω-κάτω κάνει…όσα ο Μουζακίτης. Αν εστιάσουμε και στα υποκειμενικά, το επίπεδο του προπονητή, οι δεξιότητες των ποδοσφαιριστών, η ικανότητα της ομοσπονδίας όλα τα κομμάτια να είναι στη θέση τους, τότε εύκολα αντιλαμβανόμαστε το γιατί “περνάμε από πάνω τους”.
Η Εθνική φυσικά, δεν έχει κανένα υπογεγραμμένο συμβόλαιο με την επιτυχία. Αυτό που προσπαθεί, και ήδη σε σημαντικό βαθμό το καταφέρνει, είναι να κάνει δικό της, κτήμα του παιγνιδιού της, το πλέγμα των χαρακτηριστικών το οποίο φυσιολογικά οδηγεί στην επιτυχία. Η αστραπιαία πίεση ψηλά, στην εκάστοτε απώλεια κατοχής. Το κλέψιμο, και η άμεση ανάκτηση. Ο τρόπος να ταίζει το θηρίο, τον σέντερ-φορ της, είτε για να εκτελέσει είτε για να παίξει “εναντίον όλων” και να δημιουργήσει. Οι αλλαγές πλευράς. Οι πλαγιοκοπήσεις και τα ρήγματα. Οι στοχευμένες σέντρες, μες στην πολυκοσμία της περιοχής.
Και, εννοείται, το χάρισμα. Πώς τοποθέτησε ο Καρέτσας το εσωτερικό του αριστερού ποδιού, για τη μία επαφή απέναντι στη μπάλα που ερχόταν, αυτό είναι…άνω των 17 ετών. ‘Η πώς, με το ίδιο πόδι, βρήκε στο δεύτερο δοκάρι τον Παυλίδη στο δεύτερο γκολ, ένα κτύπημα στη μπάλα εναντίον του οποίου ο αρχηγός της Λευκορωσίας, ο δεξιός στόπερ, ήταν ανέφικτο να αμυνθεί, και αυτό ξεπερνά τα χρόνια του.
Στο τέλος της ημέρας δεν έχει τόση σημασία ποιος ή ποιοι, στην κάθε φάση και στην κάθε στιγμή, τα κάνουν. Είναι τόσοι οι διαφορετικοί που τα κάνουν, ώστε αναπόφευκτα καταλήγουμε στο ότι αυτός που τα κάνει είναι η ομάδα. Μια ομάδα, στην οποία ο (καθ)ένας νιώθει την πλήρη εμπιστοσύνη των άλλων δέκα που συμβαίνει εκείνη την ώρα να είναι οι συμπαίκτες του.
Η Λευκορωσία φάνηκε σαν σάκος του μποξ. Για έξι ήττες, με καμιά τριανταριά γκολ μες στο δίχτυ. Είναι πράγματι, σάκος του μπαξ; Ηταν, στο Καραϊσκάκη. Δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι θα είναι, και στα επόμενα πέντε ματς. Την άλλη φορά (προκριματικά EURO 2024) έφαγε, καλή ώρα, πέντε γκολ από την Ελβετία σε ουδέτερο έδαφος. Υστερα, μες στην Ελβετία, βρέθηκε να προηγείται…ένα-τρία στο 90′. Μετά βίας η Ελβετία έσωσε, με δύο γκολ στις καθυστερήσεις, μια ισοπαλία.
Ακόμη και ο αλγοριθμικός προτζέκτορας βγάζει τώρα, μετά και παρά τα πέντε γκολ, ότι οι Λευκορώσοι δεν θα τελειώσουν τον όμιλο με 6/6 ήττες. Καθεμιά ομάδα έχει την περηφάνια της, τη βραδιά της, την επιθυμία της να αντιδράσει. Ολο το νόημα με αυτές τις ομάδες είναι να μη είσαι εσύ ο απέναντι, το κορόιδο ας πούμε, τη συγκεκριμένη ημέρα που κάτι θα πάρουν από αγώνα. Ας πιαστούν κορόιδα, οι ανταγωνιστές. Είναι κοντό τουρνουά. Δεν παίζεις, όπως κάποτε, για (έως και) τριάντα πόντους. Είναι όμιλος-σπριντ, 18 πόντων.
Δεν ευκαίρησα να έχω ιδίαν εικόνα, Δανία-Σκωτία. Οι πλέον αξιοσέβαστοι κριτικοί στις δύο χώρες, η Politiken στη Δανία και το BBC στο Ηνωμένο Βασίλειο, συμπίπτουν στο ότι η ομάδα που περισσότερο, βάσει επικινδυνότητας ευκαιριών, πλησίασε στους τρεις βαθμούς ήταν η Σκωτία. Οι Δανοί δυσκολεύτηκαν, διάβασα, να παίξουν “από πίσω” διότι αντιμετωπίστηκαν με υψηλή ένταση και ανεξάντλητη ενέργεια. Ποτέ δεν ήταν φόρτε της Δανίας, να σπάζει γερούς τοίχους. Με τη Σκωτία αναλώθηκαν σε μακρινά τελειώματα, περιορισμένων πιθανοτήτων.
Το Νέο Φάληρο τη Δευτέρα, είναι άλλη υπόθεση. Θέλετε τη γνώμη μου; Η Ελλάδα, σε αξιολόγηση ψυχρής αντικειμενικότητας, είναι η καλύτερη ομάδα. Αυτό δεν την κάνει, σε οποιαδήποτε συνθήκη, άτρωτη ομάδα. Με τον Γιοβάνοβιτς η Εθνική καταγράφει ένα θεαματικό 9-0-2, νίκες/ισοπαλίες/ήττες. Το “2” είναι ήττες εντός έδρας. Αγγλία, Σκωτία.
