Του Άλκη Τσαβδαρά
Δακρύσαμε, σπαράξαμε, αναρωτηθήκαμε, εκνευριστήκαμε…
Πάρα πολλά συναισθήματα σύρθηκαν στην επιφάνεια του ψυχικού κόσμου μας, διαβάζοντας με μεγάλη έκπληξη το δράμα γύρω από τη ζωή (δυστυχώς και το θάνατο) του Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Ο Ολυμπιονίκης μας. Ο αθλητής με τα ατσάλινα νεύρα, ο μαχητής της ζωής. Παρέδωσε μαθήματα αντιμετώπισης της ζωής, την ώρα που περνούσε έναν Γολγοθά.
Δάκρυα λύπης και απέραντη θλίψη για έναν αθλητή και άνθρωπο, ο οποίος χάρισε τόσες συγκινητικές στιγμές στον απλό κόσμο και πόσω μάλλον σ’ εμάς που ασχολούμαστε με το αντικείμενο. Ακόμα κι’ αν δεν τον γνώριζε κανείς από κοντά (στην κατηγορία αυτή ανήκει και ο γράφων), τα όσα μας μετέφερε άγγιξαν την ψυχή, μας ταξίδεψαν σε έναν κόσμο που δεν γνωρίζαμε ότι υπάρχει, παρουσίασε μία δύναμη μοναδική μπροστά στην πρόκληση την οποία κλήθηκε να αντιμετωπίσει.
Σπαρακτικά διαβάσαμε για το «δώρο» που του δόθηκε από τους γιατρούς του. Πώς να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου όταν ο Αλέξανδρος βιώνει τη σπανιότερη μορφή καρκίνου και στο τέλος της διαδρομής είναι ευγνώμων για τα δύο χρόνια ζωής που του δόθηκαν; Όλα αυτά για να μεταφέρει σε όλους εμάς τη χαρά της μικρής Ελεάννας να έχει τριγύρω τον πατέρα της και πλέον, ούσα 5,5 ετών, να έχει μία καλύτερη εικόνα για εκείνον, να έχουν συμβιώσει σε τούτο τον κόσμο, να έχει ο καθένας το ρόλο που του ανατέθηκε και να το αναφέρει με υπερηφάνεια. «Πετύχατε, με κρατήσατε στη ζωή περισσότερο από όσο μου αναλογούσε…»!
Αναρωτήθηκα από που άντλησε δυνάμεις αυτός ο «τίμιος γίγαντας» (για να… κλέψουμε μία πασίγνωστη έκφραση) ώστε να καταγράψει με κάθε λεπτομέρεια το βίο των τελευταίων μηνών. Την τελευταία διετία. Από το σοκ, στη μάχη, στην αγωνία, στην προσπάθεια, στην αναζήτηση φαρμάκων, στους κατάλληλους γιατρούς, στο μεγάλωμα των παιδών του, στη δύναμη να στηρίξει και εκείνος τη σύζυγό του. Είναι αλληλένδετα αυτά.
«Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε». Πιο μεγάλο αποτύπωμα απ’ αυτό; Δε γίνεται. Πραγματικά υποκλινόμαστε, έστω και καθυστερημένα!
Εκνευρίστηκα για τον πραγματικό ρόλο του συναφιού μας. Ο δημοσιογράφος, ο ερευνητής, ο… ψαγμένος. Θα έλεγα τώρα. Ολυμπιονίκης, φίλος του ποδοσφαίρου και κοντά στον Άρη, με δικό του γυμναστήριο, άνθρωπος που ασχολήθηκε ενεργά με την πολιτική σκηνή. Και δεν πήραμε… χαμπάρι. Μη μου πει κανείς ότι είναι το προσωπικό δράμα του. Ουδεμία διάθεσή έχω να αποτυπώσουμε σε μορφή ριάλιτι την περιπέτεια υγείας και τη μάχη ζωής που δίνει ο Νικολαΐδης και ο κάθε Νικολαΐδης. Προς Θεού. Αλλά γιατί να μην αποκαλύψουν τα media την καθημερινή προσπάθεια που καταβάλλει, να υπάρξει τυχόν βοήθεια από ένα ακόμα μεγαλύτερο περιβάλλον, να μας μιλήσει ο ίδιος, όπως έκανε δηλώσεις μετά από κάθε μετάλλιο. Το ήθελε; Θα είχε το κουράγιο να μιλήσει; Έγινε η προσπάθεια; Δεν το γνωρίζω…
Ολοκληρώνουμε με την καθιερωμένη βόλτα μας στα social media. Περισσότερο για να παρατηρήσουμε την κάθε ατάκα του Νικολαΐδη. Τι ξεχώρισε ο καθένας, που στάθηκε ο άλλος, τι μας έμεινε από τα γραφόμενα του ήρωα. Ο καθένας μένει κάπου. Στο «αποτύπωμα», στις «κλωτσιές που έχω φάει», στον Τσίπρα, στο «δώρο» της διετίας, στα μετάλλια που δωρίζει για δημοπρασία. Εν μέσω του δράματος της όλης είδησης που μας σόκαρε, να συμπληρώσω κάτι. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έχει (είχε) τη φωνή και το ανάστημα να μιλήσει για τον καθημερνό αγώνα που δίνουν συνάνθρωποί μας. Το αναφέρει ξεκάθαρα:
«Ας γίνω η αφορμή για να ενισχυθεί ουσιαστικά το εθνικό μας σύστημα υγείας που τόσο υποτιμήθηκε τα τελευταία χρόνια, όχι να περιμένουν ουρές για μια αξονική, για μια χημειοθεραπεία ή ένα χειρουργείο και να χάνεται πολύτιμος χρόνος, να σταματήσει ο χρονοβόρος δαίδαλος της γραφειοκρατίας και των νομικών κωλυμάτων του ΕΟΦ όταν πρέπει να εγκριθούν άμεσα δοκιμαστικά φάρμακα που μπορεί να σώσουν ζωές».
Δεν είναι ιδέα μου, αλλά ελάχιστα είδα να προβάλλεται η συγκεκριμένη επιθυμία (τελευταία δυστυχώς) του Αλέξανδρου., Σκόπιμα ή μη, δεν μπαίνω σε τέτοια διαδικασία. Ούτε αλλάζει κάτι τόσο δύσκολο, μέσα σε μία νύχτα. Πρέπει, ωστόσο, να καταγραφεί και οφείλει το σύστημα Υγείας να αλλάξει στρατηγική και πλεύση. Για χάρη όλων μας, όχι μόνο των «διάσημων». Ας εισακουστεί, έστω και στο τέλος, ο Αλέξανδρος…
Πηγή: BN Sports
