Του Αντώνη Καρπετόπουλου
O Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός θα αργήσουν κομμάτι να δείξουν τις πραγματικές τους δυνατότητες στην Ευρωλίγκα. Θα ήταν λάθος να ήταν φορμαρισμένοι αυτό τον καιρό – ο Ολυμπιακός βέβαια με τις απουσίες των ψηλών του έχει κι άλλα προβλήματα πέρα από την ανετοιμότητα του. Ο ΠΑΟ στο Βερολίνο με την Αλμπα έκανε την δουλειά του και κέρδισε 77-87 χωρίς να εντυπωσιάσει. Ο Ολυμπιακός στην Πόλη έχασε από την Φενέρ 82-71. Το δικό του ματς είχε περισσότερο ενδιαφέρον καθώς τελεί υπό κατασκευή. Ο εφετινός ΠΑΟ είναι συνέχεια του περσινού.
Το θέμα είναι ο τρόπος
Χωρίς τους Φαλ και Μιλουτίνοφ κανένα συμπέρασμα δεν θα μπορούσε να βγει για τον Ολυμπιακό – ούτε καν ένα τα πρώιμα συμπεράσματα αυτά που συνήθως ο χρόνος αποδεικνύει πως είναι λανθασμένα. Ωστόσο κάθε ήττα μιας καλής ομάδας δεν μπορεί παρά να δημιουργεί ένα κάποιο προβληματισμό κι εφετινός Ολυμπιακός δεν είναι μόνο καλός αλλά είναι και φιλόδοξος. Πριν λίγες μέρες, στον τελικό του Σουπερ καπ απέναντι στον ΠΑΟ είχαμε δει την καλή πλευρά του, χθες είδαμε την κακή του: ήταν ανέτοιμος στη Ρόδο και κέρδισε, ήταν ανέτοιμος χθες και έχασε. Ωστόσο η διαχείριση της ομάδας από τον Μπαρτζώκα ήταν η ίδια κι αυτό γεννά κάποια ερωτηματικά. Ο Ολυμπιακός στα δυο πρώτα ματς μοιάζει κομμάτι διαφορετικός γιατί διαφορετικός είναι ο τρόπος του προπονητή του. Κι ο τρόπος, δηλαδή το κόουτσάρισμα, νομίζω πως στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει να κάνει με τις απουσίες: απλά αν υπήρχαν ο Φαλ κι ο Μιλουτίνοφ δύσκολα ο θηριώδης Μαριάνοβιτς θα έκανε όσα έκανε κυρίως στο πρώτο δεκάλεπτο και δύσκολα ο πανέξυπνος Χάις Ντέιβις θα έπαιρνε τόσο εύκολα το ματς στο τέλος φτάνοντας εύκολα κάτω από το σχεδόν ανυπεράσπιστο καλάθι. Σαφώς το ματς θα ήταν διαφορετικό. Αλλά το θέμα είναι ο τρόπος.
Ο Μπαρτζώκας χρησιμοποίησε στο ματς έντεκα παίκτες: ο μόνος που δεν πάτησε το παρκέ ήταν ο Λαρεντζάκης. Περισσότερο έπαιξε ο Βεζένκοφ (31 περίπου λεπτά) και κατά συνέπεια λιγότερο ο Πίτερς (μόλις 9΄). Από εκεί κι έπειτα υπάρχει ένα μοίρασμα του χρόνου που δεν είναι κακό φτάνει να μην γίνεται αυτοσκοπός – να μην γίνεται δηλαδή προτεραιότητα του προπονητή να παίξουν όλοι κι όχι οι κατάλληλοι. Ο Γουόκαπ και ο Γκος έπαιξαν κάτι παραπάνω από 20 λεπτά ο καθένας. Ο Ντόρσεϊ 16 κι ο Μακ Κίσικ 20. Ο ακόμα ανέτοιμος Φουρνιέ 23 και ο Παπανικολάου μόλις 14 και κάτι. Κατανοητό ότι ο Φουρνιέ χρειάζεται χρόνο για να εξοικειωθεί με το ευρωπαϊκό μπάσκετ, αλλά με μόλις 14 λεπτά παρουσίας του αρχηγού στο παρκέ δεν κερδίζεις την Φενέρ. Ο Μπαρτζώκας μίλησε στο τέλος για έλλειψη μαχητικότητας. Εχει απόλυτο δίκιο. Αλλά μαχητικές πεντάδες του Ολυμπιακού χωρίς τον Παπανικολάου προσωπικά είναι δύσκολο να φανταστώ. Όπως δυσκολεύομαι να φανταστώ ποιοι θα ήταν και οι δυο που θα έβγαιναν χθες από την δωδεκάδα για να μπουν ο Φαλ και ο Μιλουτίνοφ – ίσως ο Λαρεντζάκης κι ο Πίτερς, που όμως πέρυσι ήταν ίσως ο καλύτερος του Ολυμπιακού.
Ολοι μαζί λιγότερους από τον Μπάλντγουιν
Όταν το πόσο θα παίξουν οι παίκτες μοιάζει να είναι πρώτη προτεραιότητα σχεδόν πάντα μια ομάδα γίνεται δύσκολο να λειτουργήσει – ειδικά στην αρχή της χρονιάς που οι ρόλοι είναι κομμάτι συγκεχυμένοι. Ο ΜακΚίσικ ήταν χθες ο σοβαρότερος λόγος που ο Ολυμπιακός γύρισε το ματς στο δεύτερο δεκάλεπτο, μετά από ένα προβληματικό στην επίθεση ξεκίνημα. Στο τρίτο δεκάλεπτο δεν έπαιξε καθόλου και εμφανίστηκε στο τέταρτο για να κάνει τον ήρωα της τελευταίας στιγμής: στο τέλος πήρε όλες τις επιθέσεις, καθώς ο Ολυμπιακός είχε μπλέξει κι όλοι κρυβόντουσαν, αλλά τις έχασε. Ενώ απο την άλλη πλευρά η προσωπικότητα του Χάις Ντέιβις έκανε την διαφορά.
Το θέμα βέβαια δεν είναι μόνο πόσο κάποιος παίζει, αλλά και το αν και εφόσον ο χρόνος που μένει στο παρκέ είναι συνεχής: ο Ράιτ και ο Πετρούσεφ ήταν μάλλον οι καλύτεροι διότι τα λεπτά τους τα έπαιξαν συνεχόμενα. Ο Ντόρσεϊ και ο Πίτερς χάθηκαν σε ένα συνεχόμενο «μπες βγες». Ο Ολυμπιακός έχει φέτος πολυτέλειες κι αυτές θα φανούν όσο περνά ο καιρός, αλλά οι πολυτέλειες κάνουν την διαφορά όταν υπάρχει ομάδα: με τον ΠΑΟ η ομαδικότητα φάνηκε (κυρίως στην άμυνα), με την Φενέρ δεν φάνηκε καθόλου. Τα λάθη ήταν λίγα – περισσότερο γιατί οι επιθέσεις ήταν αργές και οι πάσες είχαν το είδος της φοβισμένης σιγουριάς που δεν δημιουργεί προβλήματα. Και το μεγάλο πρόβλημα στα ριμπάουντ (η Φενέρ πήρε δέκα επιθετικά στο δεύτερο ημίχρονο) είχε να κάνει και λίγο με ελλείματα συνεργασιών στα μετόπισθεν – όταν αλλάζεις πολύ αυτό συμβαίνει. Το ίδιο δύσκολο γίνεται και το τρίποντο όταν ο χρόνος που οι παίκτες αγωνίζονται επιμερίζεται πολύ: ο Ολυμπιακός είχε 4/20. Σαν να σούταρε χωρίς κανένα σχέδιο.
Κυρίως φάνηκε στην Πόλη ότι και φέτος (και μέχρι να επιστρέψει ο Κίναν Εβανς που μπορεί να πάρει λίγο την κατάσταση στα χέρια του όταν και εφόσον βρει τη φόρμα του) ο Ολυμπιακός θα εξαρτάται από την απόδοση των κομμάτι ασταθέστατων επιθετικά περιφερειακών του: χθες ο Γουόκαπ, ο Γκος, ο Ντόρσεϊ και ο Βιλτόζα έβαλαν όλοι μαζί 16 πόντους ενώ μόνος του ο Μπάλντγουιν έβαλε 19. Παίζοντας όμως και 32 λεπτά. Αναμένοντας τους ψηλούς ο Ολυμπιακός υποχρεωτικά θα είναι πειραματικός. Υπάρχουν όμως και χρήσιμα πειράματα: ας πούμε ότι το χθεσινό δεν ήταν ένα από αυτά.
Ο Σλούκας και ο Γκραντ
Ο ΠΑΟ δεν έχει κανένα παίκτη να περιμένει γιατί του λείπει: στην περίπτωσή του όλα είναι θέμα φόρμας. Οι νεοφερμένοι του θα μπουν σιγά σιγά γιατί ο Αταμάν δεν θέλει να πειράξει πολύ τον μηχανισμό κι αυτό φάνηκε και στον τελικό του Σουπερ καπ (που ο ΠΑΟ αγωνίστηκε στο δεύτερο ημίχρονο με μόλις 7 παίκτες) και στο Βερολίνο όπου υπήρξαν κάποιοι που έπαιξαν πολύ (ο Λεσόρτ και ο Ναν) και κάποιοι που έπαιξαν πολύ λιγότερο (ο Οσμάν, ο Γιουρτσεβέν, ο Μίτογλου, ο Γκριγκόνις – ενώ ο Παπαπέτρου δεν έπαιξε καθόλου). Ο Αταμάν μοιάζει να ανησυχεί πρώτα από όλα για το πώς θα βρει ρυθμό ο Λορέντσο Μπράουν για τον οποίο βρήκε 20 λεπτά: είναι εμφανώς ανέτοιμος αλλά και ο Σλούκας δεν είναι ακόμα στο 100%. Ο Αταμάν βέβαια έχει την τύχη οι έμπειροι περιφερειακοί του ΠΑΟ να του δίνουν πολλά χωρίς να παίζουν πολύ: ο Σλούκας κι ο Γκραντ πχ έβαλαν σε τάξη τα πράγματα στο τέλος στο Βερολίνο, όταν η πάντα μαχητική Αλμπα με ένα ξέσπασμα έκοψε 2΄ και 20΄΄ πριν το φινάλε την διαφορά στους 4 πόντους – ο ΠΑΟ ήταν μπροστά και με 13. Δυο τρίποντα των γκαρντ του Αταμάν και δυο βολές του Σλούκα έβαλαν τέλος στην σεμνή τελετή σε ένα ματς που ο ΠΑΟ άρχισε και ξεκίνησε καλά (όχι τυχαία πήρε το πρώτο και το τελευταίο δεκάλεπτο), αλλά σχεδόν ποτέ δεν πάτησε γκάζι.
Αυτό είναι που αναζητείται και από τον ΠΑΟ κι από τον Ολυμπιακό. Σε αυτό – και στις σκοτούρες που έχουν οι προπονητές τους λόγω των πολύ μεγάλων ρόστερ – είναι το μόνο που για την ώρα μοιάζουν.
Πηγή: Karpetshow
