Του Θάνου Σαρρή
«Καθορίζουμε τους εαυτούς μας από τους ανθρώπους που έρχονται στο γήπεδο, από τα μέλη, από τους μετόχους του γηπέδου μας. Είναι μέρος του πυρήνα μας». Το μήνυμα αυτό στο επίσημο site της Ουνιόν Βερολίνου προδιαθέτει τους επισκέπτες για τον ρόλο που έχει ο κόσμος στην λειτουργία του συνόλου. Οι Βερολινέζοι έχουν πάνω από 18.000 εγγεγραμμένα μέλη, τα οποία έχουν προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω. Έχουν δημιουργήσει το FUMA, το τμήμα οπαδών και μελών. Αποτελεί μια διαφορετική οντότητα, εκτός συλλόγου, η οποία δουλεύει σε θεματικά working groups και δίνει συνεχώς στη διοίκηση του συλλόγου ιδέες και πρότζεκτς για ολοένα μεγαλύτερη σύνδεση της ομάδας με την κοινότητα που εκπροσωπεί. Η FUMA εκπροσωπείται στην ελεγκτική επιτροπή του συλλόγου. Άλλωστε, από τις 20/01/1966, όταν και ο σύλλογος απέκτησε την τωρινή μορφή του, αναφέρεται ως Fußballclub Union Berlin e. V. Το ακρωνύμιο e.V σημαίνει σωματείο μελών. Ένας δεσμός διαφορετικός, άγνωστος για εκείνους που δεν το έχουν βιώσει. Συχνά οι οπαδοί το περιγράφουν ως «οικογένεια». Δεν είναι τυχαίο που επιλέγουν να περάσουν τα Χριστούγεννα μαζί.
Η Ουνιόν ιστορικά συγκέντρωνε τους εναλλακτικούς της πρωτεύουσας. Ειδικότερα, την εποχή της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας, όταν η Ντιναμό Βερολίνου σάρωνε τους τίτλους έχοντας την υποστήριξη της Στάζι, η μικρούλα Ουνιόν βολόδερνε στα χαμηλότερα. Και μολονότι αποτελούσε κομμάτι του αθλητικού συστήματος της Ανατολικής Γερμανίας, πάντα οι κερκίδες της είχαν διαφορετική απόχρωση. Μια αύρα αντικομφορμισμού, αντίθεσης με την «κρατική» Ντιναμό, αμφισβήτησης, φωνής και συνθημάτων ακόμα και υπό το βλέμμα της μυστικής αστυνομίας που έψαχνε θέση στην εξέδρα για να παρακολουθεί. Ο αστικός θρύλος θέλει τον διαιτητή να προσθέτει συνεχώς λεπτά καθυστερήσεων όποτε η Ντιναμό του Έριχ Μίλκε, επικεφαλής της Στάζι, βρισκόταν πίσω στο σκορ από την Ουνιόν. Όταν της στέρησε το πρωτάθλημα, ήταν σαν να σηκώνει τίτλο η ίδια.
Στο γήπεδο, τα επόμενα χρόνια το καλύτερο που είχαν να επιδείξουν οι «Eisernen» ήταν μια πορεία μέχρι τον τελικό Κυπέλλου το 2001 και η συνακόλουθη πρόκριση στο Κύπελλο UEFA. Τα πράγματα άλλαξαν από το 2004 και έπειτα, μετά την εκλογή της διοίκησης του Ντιρκ Τσίγκλερ, η οποία έφερε σταθερότητα και φρέσκες ιδέες. Ανεξαρτήτως επιτυχιών όμως, η ιστορία της Ουνιόν δημιουργήθηκε έξω από τις γραμμές του γηπέδου. Στις κερκίδες, στην κοινωνία του συλλόγου, στους ανθρώπους που ζουν για την Κυριακή. Τα πεπραγμένα του κόσμου της ήταν εκείνα που την έκαναν γνωστή στην Ευρώπη, προκάλεσαν τον θαυμασμό ξένων Ultras και δημιούργησαν την εναλλακτική της ταυτότητα. Τα περισσότερα, είναι γνωστά. Το 2004, η ομάδα ήταν στα πρόθυρα της χρεοκοπίας της, όταν οι οπαδοί επινόησαν έναν πολύ συμβολικό τρόπο για να την ενισχύσουν. Στη Γερμανία υπάρχει χρηματικό αντίτιμο από τις τράπεζες αίματος και η καμπάνια «ματώνοντας για την Ουνιόν» έφερε χιλιάδες κόσμου με το μανίκι σηκωμένο, να δίνουν το αίμα τους και να καταθέτουν τα χρήματα, με ό,τι ακόμα μπορούσε ο καθένας, στους λογαριασμούς. Και τα κατάφεραν!
Το 2008, οι οπαδοί δούλεψαν συνολικά 140.000 ώρες εθελοντικά, προκειμένου να ανακαινίσουν το γήπεδο και να πάρουν άδεια για το πρωτάθλημα. Κάποιοι άφησαν τις δουλειές τους, για να αφοσιωθούν αποκλειστικά σε αυτό. Χωρίς εμπειρία, μόνο με θέληση. Οι πρώτοι 80 που έδωσαν ραντεβού ένα καλοκαιρινό πρωινό στις 7.00 σύντομα διπλασιάστηκαν, τριπλασιάστηκαν και ξεπέρασαν τις 2.500! Τα χορταριασμένα τσιμέντα, οι μονίμως υγρές λόγω έλλειψης σκέπαστρου κερκίδες, το κενό που υπήρχε στο ένα πέταλο πέρασαν οριστικά στο παρελθόν χάρη στο ενδιαφέρον του κόσμου. Έπειτα, έβγαλαν χρήματα από τις τσέπες τους προκειμένου το γήπεδο να αγοραστεί. Οι ποδοσφαιριστές μαθαίνουν τι έχει κάνει ο σύλλογος για την ομάδα, δένονται περισσότερο, γίνονται ένα.
Στο κίνημα «12:12″, στο οποίο οπαδοί όλων των ομάδων της Γερμανίας ενώθηκαν κατά του κανονισμού για την «εμπειρία ασφαλούς γηπέδου» της Ομοσπονδίας, οι οπαδοί της Ουνιόν είχαν σημαντικό ρόλο. Και ο σύλλογος αρνήθηκε να τον υπογράψει χωρίς τη συγκατάθεση του κόσμου, αφού αισθάνθηκε πως δεν μπορεί να συναινέσει για κάτι που αφορά εκείνους που ζουν για την Κυριακή, χωρίς να έχει τη συγκατάθεσή τους. Εκείνων, που ουσιαστικά δίνει πνοή στο ποδοσφαιρικό τους όραμα. Εκείνων που ξεκίνησαν, ως απλή διαδικασία ανταλλαγής χριστουγεννιάτικων ευχών στο αγαπημένο τους μέρος στα μέσα της δεκαετίας του 2000 και έκαναν παράδοση τα Χριστούγεννα στο γήπεδο. Εκείνων, που στο Μουντιάλ του 2014 πήγαν τους δικούς τους καναπέδες στο ποδοσφαιρικό τους σπίτι και παρακολουθούσαν από εκεί τα ματς. Οικογένεια.
Τα πλάνα επέκτασης του σταδίου προβλέπουν ακόμα 8.000 θέσεις για όρθιους, αφού οι οπαδοί της Ουνιόν δεν κάθονται ποτέ. Κι όταν έχει ματς, όλο το προάστιο του Κέπενικ με τις εργατικές καταβολές, ξεχνά τα πάντα και φοράει φανέλες. Εκεί δεν υπάρχουν μουσικές μετά το γκολ, σόου στο ημίχρονο, χοροί και πανηγύρια. Μόνο αγνές, ποδοσφαιρικές κραυγές, γνήσιο γηπεδικό τραγούδι, κασκόλ, πλακάτ, σημαίες. Το γήπεδο για εκείνους έχει ακόμα old school χαρακτήρα. Κι αν ο παλιός αντίπαλος, η Ντιναμό, πλέον δεν λογίζεται ως σημαντικό μέγεθος, η RB Λειψίας και όσα αυτή πρεσβεύει την έχουν φέρει στο επίκεντρο της έχθρας. «Η Ουνιόν είναι σαν οικογένεια. Είμαι σίγουρος ότι κάθε ομάδα ισχυρίζεται κάτι αντίστοιχο, αλλά η Ουνιόν είναι πράγματι διαφορετική. Μπορούμε να αποτελέσουμε καλή επιρροή για την Bundesliga. Ο κόσμος έχει την εντύπωση ότι η Bundesliga χάνει αυτό που την κάνει ιδιαίτερη. Η Λειψία έχει το δικό της ποδοσφαιρικό όραμα. Αλλά εμείς πιστεύουμε ότι τα μέλη μας είναι τα μόνα αρμόδια για να αποφασίσουν προς τα πού θα πάει ο σύλλογος», δήλωσε πρόσφατα στην DW ο Σεμπάστιαν Φίμπριγκ, οπαδός και blogger για θέματα της ομάδας.
Η Ουνιόν μπορεί πλέον να έχει χορηγούς, να έχει ανοιχτεί σε εταιρίες, όμως συνεργάζεται μαζί τους με τον δικό της τρόπο. Είναι, άλλωστε, θέμα επιβίωσης. Από τη στιγμή που δεν μπορεί να αλλάξει ολόκληρο το οικοδόμημα του σύγχρονου ποδοσφαίρου, προσέχει ώστε το σύγχρονο ποδόσφαιρο να μην αλλάξει την ίδια. Και τα καταφέρνει, αφού έφτασε με τον τρόπο της στην μεγάλη κατηγορία της Γερμανίας για πρώτη φορά στην ιστορία της. Σίγουρα, η Bundesliga πλέον θα έχει ξεχωριστό χρώμα. Oι νεοφώτιστοι ανυπομονούν να γνωρίσουν οι υπόλοιπες ομάδες την ποδοσφαιρική της παράδοση, να περπατήσουν μέσα στο δάσος για το γήπεδο, να περάσουν ένα ενενηντάλεπτο όρθιοι, γεμάτοι τραγούδι και συναίσθημα. Όπως λένε, άλλωστε, οι οπαδοί της: «κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά. Κάνουμε τα πράγματα μαζί…».
