Του Ανδρέα ΔημάτουΣτο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, την ιστορία την γράφουν οι προσωπικότητες. Και οι προσωπικότητες αναδεικνύονται σε πολύ δύσκολα βράδια, όπως το χθεσινοβραδινό βράδυ στο Γουέμπλεϊ.
Οι μεγάλες ιστορίες του παγκόσμιου ποδοσφαίρου έχουν γραφτεί κάτω από τέτοιες συγκυρίες, όπως η απίστευτα σκληρή που αντιμετώπισε η Εθνική μας απέναντι στην Αγγλία μετά τον απροσδόκητο χαμό ενός νέου παιδιού, ιδιαίτερα αγαπητού μέλους της ομάδας, της οικογένειας αυτής που εδώ και πολύ καιρό έχει αρχίσει να δημιουργείται. Κάτω από τις ίδιες ακριβώς συζητήσεις με απόλυτα σεβαστές απόψεις εκατέρωθεν για το αν ένα ποδοσφαιρικό ματς πρέπει να γίνει ή να αναβληθεί.
Η ιστορία όμως δεν μπορεί να περιμένει. Ηταν η κατάλληλη στιγμή για να διαμορφώσει αυτή η Εθνική τη δική της προσωπικότητα, για να γυρίσει το κλειδί, για να αλλάξει η σελίδα, για να γεννηθούν οι προϋποθέσεις που μπορεί να την οδηγήσουν ψηλά. Προσωπικότητα που μπορεί να μην βγήκε στο περίφημο μπαράζ με τη Γεωργία από αυτά τα παιδιά, που όπως και η γενιά του 2004, ήταν απόλυτα υποτιμημένα μέσα στο ελληνικό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι.
Ήταν όμως η κατάλληλη στιγμή για να κερδίσει το καλό… Για να αποδειχθεί μέσα σε ένα μικρό βιντεάκι από τα ελληνικά αποδυτήρια το κατά πόσο ο Τάσος Μπακασέτας αξίζει εδώ και αρκετό καιρό να θεωρείται ο ηγέτης αυτής της ομάδας. Το πίστευαν πολλοί για αυτό το παιδί που έφυγε μάλλον απαξιωμένος από το ελληνικό ποδόσφαιρο ένα καλοκαιρινό μεσημέρι Σαββάτου για να πάει σε κάποια Αλάνιασπορ;
Το πίστευαν πολλοί για τον Λάζαρο Ρότα που ήρθε στα… κρυφά στην ΑΕΚ μετά από επιμονή του Παναγιώτη Κονέ και που σύμφωνα με την πλειοψηφία των οπαδών της ο προπονητής του Ματίας Αλμέιδα έχει κάνει έγκλημα που επιμένει σε αυτόν και δεν εισηγήθηκε το περασμένο καλοκαίρι την απόκτηση ενός πολύ πιο… φανταχτερού δεξιού μπακ;
Το πίστευαν πολλοί για τον Γιώργο Μασούρα, τον εύκολο στόχο της κριτικής σε κάθε κακό αποτέλεσμα του Ολυμπιακού; Για τον Δημήτρη Κουρμπέλη, μήπως, που καμία ελληνική ομάδα δεν διανοήθηκε να τον προσεγγίσει το περασμένο καλοκαίρι, όταν είχε μείνει ελεύθερος στην αγορά; Να μην συζητήσουμε για τον Μανώλη Σιώπη, μην βάλουμε καν στην κουβέντα τον Πέτρο Μάνταλο…
Η μήπως έχει αξία να θυμηθούμε ποια ήταν η συνολική μας εκτίμηση για τη γενιά του 2004, πριν από το θαύμα του Euro; Να βάλουμε σε κανένα ψαχτήρι τα προ Πορτογαλίας σχόλια για τον Χαριστέα, τον Ζαγοράκη, τον Βρύζα ή τους… λούζερς της Ριζούπολης;
Έχουν πολλά κοινά αυτές οι δύο γενιές και το ένστικτό μου λέει ότι το ιδιαίτερων συνθηκών βράδυ στο Γουέμπλεϊ τις φέρνει πολύ κοντά, σε μια κοινή αφετηρία, μπορεί να θυμηθούμε πολλές φορές το χθεσινό βράδυ, όπως πολλές φορές θυμόμαστε το 2-2 της ομάδας του Ρεχάγκελ με την Αγγλία στο Ολντ Τράφορντ… Και τα δυο αυτά αποτελέσματα μπορεί μεμονωμένα να μην άλλαξαν την ιστορία, αλλά η συνεισφορά τους τελικά μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο καθοριστική.
Γιατί αυτά τα παιδιά μέσα στο Γουέμπλεϊ και με την απόδοσή τους αλλά κυρίως με τη γενική τους στάση και συμπεριφορά πριν, στη διάρκεια και μετά το τέλος του ματς νομίζω ότι κέρδισαν οριστικά τον Έλληνα φίλαθλο. Στο ποδόσφαιρο τα πάντα αλλάζουν πολύ γρήγορα, αλλά ο δεσμός έγινε πολύ ισχυρός πλέον και δύσκολα θα σπάσει.
Όπως είναι δύσκολο να αλλάξει και ο τρόπος της πολεμικής αντιπαλότητας με την οποία έχουμε μάθει να βλέπουμε το ποδόσφαιρο σε αυτή τη χώρα στην οποία μπορεί να κινδυνεύσει με ξυλοδαρμό ο φίλαθλος που θα χειροκροτήσει τη νίκη της αντίπαλης ομάδας, όπως έκαναν χθες το βράδυ οι Άγγλοι οπαδοί για τη δική μας Εθνική.
Το πρόβλημα δεν είναι ο Γιώργος Λιάγκας και η αντιμετώπισή του στο τραγικό συμβάν του θανάτου του Τζορτζ Μπάλντοκ. Το πρόβλημα είμαστε όλοι εμείς που με μεγάλη άνεση από την κερκίδα του όποιου ελληνικού γηπέδου είμαστε έτοιμοι να ευχηθούμε… «χιαστούς και ψόφο» στον ποδοσφαιριστή της αντίπαλης ομάδας για τον όποιο αστείο λόγο και αφορμή!
Να βοηθήσει ο χαμός του Τζορτζ Μπάλντοκ για να δούμε τα πράγματα διαφορετικά; Nα πλήξει την παντελώς ανόητη εγχώρια τοξικότητα που καλλιεργείται απ’ όλους; Να σταματήσουμε να μιλάμε για τις… μάχες των δύο κόσμων και… πολιτισμών, πριν από τα ντέρμπι της ελληνικής Λίγκας, την ίδια ώρα που οι αντίπαλοι ποδοσφαιριστές κάνουν πλάκα μεταξύ τους στη φυσούνα, πριν μπουν στην αρένα της αντιπαράθεσης, χωρίς να την αντιλαμβάνονται ως πόλεμο, χωρίς να καταλαβαίνουν τα «μέχρι τέλους» και τα «όλοι σας και μόνοι μας;» και όλες αυτές τις γραφικότητες;
Και είναι πραγματικά εκπληκτική συγκυρία το ότι αυτή η γενιά των σεμνών και μετρημένων προσωπικοτήτων τύπου Μπακασέτα, που αναδείχθηκαν μέσα από το ματς με την Αγγλία, έχουν για προπονητή το υπόδειγμα της μετριοπάθειας που λέγεται Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Επανερχόμαστε στο ότι το ματς με την Αγγλία ήταν η μεγάλη ευκαιρία για να κερδίσει το καλό…
Και θα είναι ωραία, αν η Εθνική μας καταφέρει να επιστρέψει σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης στο Μουντιάλ του 2026, το μότο στο πούλμαν της ομάδας να είναι το περίφημο «σας παρακαλώ, μην υποτιμάτε την ομάδα μου»…
Πηγή: Gazzetta
