Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Την προηγούμενη φορά που η Εθνική πήγε κι έπαιξε φιλικό ματς στην Τουρκία, πρώτες μέρες με τον Σκίμπε στον πάγκο, έφερε ένα ωραιότατο «πιο-άμυνα-πεθαίνεις» 0-0 στην Κωνσταντινούπολη. Στο γήπεδο της Μπασάκσεχιρ. Αργότερα, εκείνο το 0-0 μέτρησε για ένα ωραιότατο 0-3 στα χαρτιά.
Η συμμετοχή του Γιάννου που είχε μπει στο τελευταίο εικοσάλεπτο στη θέση του Μήτρογλου, ήταν παράτυπη. Για το ranking της FIFA, λογίστηκε ήττα. Ενδεχομένως αυτό, είναι το πιο αξιομνημόνευτο πράγμα που έχει καταφέρει η ελληνική ομάδα την τελευταία πενταετία. Να χάσει φιλικό, στα χαρτιά!
Την επόμενη φορά, στην Αττάλεια τώρα, πάλι το ματς ήταν για ένα 3-0. Αλλά, κανονικό. Όχι χάρτινο. Οι Τούρκοι έβγαλαν ενέργεια, φρεσκάδα, ταχύτητα ανάμεσα στις γραμμές, έπαιξαν τη μία επαφή, κυνήγησαν τις μπάλες αλλά και τα τρεξίματα στους χώρους, έλεγχαν την υπόθεση, έβλεπαν και εύρισκαν το ελληνικό τέρμα. Ευτυχώς ο οίστρος…τους πέρασε, κατά τα μισά του εφιαλτικού πρώτου ημιχρόνου.
Ξαναβρήκαν προς το τέλος την όρεξη να διασκεδάσουν τους εαυτούς τους και τον κόσμο, με το να κυνηγήσουν ένα τρίτο γκολ για κερασάκι. Ότι το τρίτο γκολ του παιγνιδιού εν τέλει το βάλαμε εμείς και ήρθε 2-1, από την ευγένεια του Ρουμάνου διαιτητή ν’ αφήσει την ομάδα να παίξει το τελευταίο της κόρνερ, αυτό ομολογουμένως ελάχιστη σχέση είχε με τη ροή του αγώνα.
Το ποδοσφαιρικό έθνος που βγάζει σέντερ-μπακ υψηλής αξίας, έπαιξε στην Αττάλεια με δίδυμο στους στόπερ Κουρμπέλης/Βαλεριάνος! Αργότερα, και Κουρμπέλης/Σάμαρης. Δεν έχει ξαναγίνει, δεν θα ξαναγίνει, δεν ήταν η αιτία της υποδεέστερης εικόνας και της εύλογης ήττας. Η εικόνα δεν αποδίδει, ούτε τη δυνατότητα ούτε την ικανότητα της Εθνικής. Στην πραγματικότητα, την αδικεί.
Η εικόνα απέδωσε, αυτό που φωνάζουμε όλο τον χειμώνα. Ότι δεν νοείται το μαγαζί που λέγεται πρωτάθλημα, να κλείνει από τις 5 Μαίου. Δεν στέκει, εμπορικά. Δεν στέκει, και αθλητικά. Οι ποδοσφαιριστές έφυγαν για μια μικρή ξεκούραση, μετά γύρισαν για μια μικρή προετοιμασία, έπαιξαν ένα μικρό ματς για να πάρουν τον ρυθμό, επιστρέφουν για να παίξουν τα μεγάλα ματς.
Οι εννέα της ενδεκάδας, ήταν Σούπερ Λιγκ. Η Σούπερ Λιγκ κατέβασε ρολλά, πριν 25 μέρες. Ο Κουρμπέλης, ο Μασούρας, ο Ντούρμισαϊ δεν είχαν παίξει καν, την 30η αγωνιστική. Ο Βαλεριάνος είχε να παίξει από την 28η, ο Μπουχαλάκης από την 27η, ο Κούτρης από την 26η. Μιλάμε για…πριν το Πάσχα. Στην περίπτωση του Κούτρη, για Μάρτιο. Μπορεί κανείς να κατανοήσει, γιατί έπαιζαν τη μπάλα σαν να ήταν τετράγωνη. Επί 25 μέρες, έκαναν περισσότερες συνεντεύξεις από προπονήσεις.
Στα δικά μας αβίαστα λάθη, οι φορμαρισμένοι Τούρκοι ορμούσαν εναντίον της ελληνικής παθητικότητας. Στα δικά τους αβίαστα λάθη, γιατί και εκείνοι έβγαλαν μια κάποια ροπή προς αυτά, οι ξεκούρντιστοι Ελληνες έπαιρναν όλες τις λάθος αποφάσεις και στις δύο πλευρές του γηπέδου. Και των Τούρκων η ενδεκάδα, στην πλειονότητα ήταν παίκτες από το εθνικό πρωτάθλημα. Αλλά το πρωτάθλημα στην Τουρκία, τελείωσε την περασμένη Κυριακή.
Το χειρότερο είναι ότι την περασμένη Κυριακή τελείωσε και το πρωτάθλημα στην Ιταλία. Η Εθνική τους που έρχεται στην Αθήνα, είναι όλη (ή σχεδόν) Serie A. Μονάχα με υπερβατική προσπάθεια, μετριάζεται ένα τέτοιο χάντικαπ. Οι διεθνείς είμαι βέβαιος ότι, το άλλο Σάββατο, θα την κάνουν. Είναι και αυτό που φοβάμαι, να σας πω. Γιατί η Ιταλία είναι μεγάλο ματς, αλλά το πιο σημαντικό ματς είναι η Αρμενία αμέσως μετά. Με τον Μχιταριάν μέσα, υποθέτω…
Πηγή: Sport DNA
