Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ο Παναθηναϊκός ταξίδεψε στο Βελιγράδι πληγωμένος από την «αιώνια» ήττα και παγιδευμένος στην παράξενη συγκυρία του συναπαντήματος με τον …άλλον Ολυμπιακό, αυτόν της Σερβίας, που παίζει όχι μόνο για τον εαυτό του, αλλά και για τον Έλληνα αδελφοποιτό του.
Μέσα στην τούρλα αυτού του παράξενου ινσέψιο, που λένε και οι πιτσιρικάδες, είχε την ψυχραιμία για να ανακαλύψει ξανά τον χαμένο στα σταυροδρόμια εαυτό του και να υπενθυμίσει σε εαυτόν και αλλήλους ότι καμία ομάδα δεν φτάνει τυχαία στην 3η θέση της βαθμολογίας, Μάρτιο μήνα.
«Ήταν για εμάς ένας τελικός», είπε στο φινάλε ο Κώστας Σλούκας. Ο πρώτος από τους πέντε συνεχόμενους, θα μπορούσε να συμπληρώσει. Ομολογώ ότι δεν τον πολυέβλεπα νικητή στο Βελιγράδι μετά τα πρόσφατα ήξεις-αφίξεις και πάντως όχι τόσο πειστικά και εύκολα.
Η Μπεογκράντσκα Αρένα, έτσι θα τη γράφω εγώ για να μου θυμίζει παντοτινά το 2005, μπορεί να αποδειχθεί εφαλτήριο τελικής εκτόξευσης, αφού οι «πράσινοι» κρατούν πλέον στα χέρια τους την τύχη τους. Εφ’ όσον κερδίσουν τα υπόλοιπα τέσσερα παιχνίδια τους, έχουν σίγουρο το πλεονέκτημα έδρας και πιθανότατα την 3η θέση της τελικής κατάταξης.
Υπενθυμίζω το υπόλοιπο πρόγραμμά τους: Μπαρτσελόνα μεθαύριο στο ΟΑΚΑ, Βίρτους στη Μπολόνια, Μπάγερν στο Μόναχο, Άλμπα στην Αθήνα. «Εφ’ όσον κερδίσουμε αυτά τα παιχνίδια, προστατεύουμε τα κεκτημένα μας», τόνισε ο Εργκίν Αταμάν.
Γίνεται; Γίνεται. Θα γίνει; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Μέχρι το ντέρμπι με τους Καταλανούς, οι έξι γενναίοι στους οποίους ποντάρει ο Αταμάν μέχρι εξαντλήσεως των αποθεμάτων (ενέργειας), έχουν 48 ώρες και μία νυχτερινή πτήση για να ανασυγκροτηθούν και να πάρουν ανάσες.
Απέναντι στη Μπάρτσα, με τον πάγκο τον γεμάτο ποιότητα και εμπειρία, θα χρειαστεί και Παπαπέτρου και Καλαϊτζάκης και Μπαλτσερόφσκι και Ερνανγκόμεθ. Kαι οι τέσσερις μαζί έπαιξαν απόψε 12 λεπτά σκάρτα, χωρίς να το ματώσουν. Ο πρώτος, καθόλου. Πώς είναι δυνατόν;
Τα καλά νέα, τώρα. Ο Παναθηναϊκός πήγε στο Βελιγράδι με θάρρος χιλίων καρδιναλίων και δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο αμφισβήτησης. Σύμφωνοι, ο Αστέρας είναι η 16η ομάδα της βαθμολογίας της Euroleague. Μήπως θέλετε να σας θυμίσω ποια ήταν η 16η ομάδα της περυσινής και της προπέρσινης βαθμολογίας;
Μετά το αρχικό 11-20, με το πρώιμο κρεσέντο του Ντίνου Μήτογλου, η διαφορά δεν έπεσε ποτέ κάτω από τους 7 πόντους. Όποτε η ομάδα του Γιάννη Σφαιρόπουλου έκανε να ξεμυτίσει, με άξονα τις εμπνεύσεις των Τεοντόσιτς-Νέντοβιτς ή το χαμαλίκι του Νταβίντοβατς, η απάντηση ερχόταν από την άμυνα: μία τάπα του Λεσόρ, ένα κλέψιμο του Σλούκα, όλα σωστά, όλα με σιγουριά και σφραγίδα ανωτερότητας. Το γυμνό μάτι είδε μία νίκη που θεμελιώθηκε πάνω στα τρίποντα (9/13 στο πρώτο ημίχρονο), αλλά αυτό αποτελεί υπεραπλούστευση.
Ο Παναθηναϊκός νίκησε επειδή μοίρασε τη μπάλα με αλτρουισμό και σιγουριά (25 ασίστ), απέφυγε τα φτηνά λάθη (3 στο πρώτο ημίχρονο, 10 συνολικά), έπαιξε κανονικό μπάσκετ με ενορχηστρωτή τον Κώστα Σλούκα, ξεκούρασε τα μάτια που άλλοτε μάτωναν. Η μοναδική πηγή ανησυχίας, και ανισορροπίας, στέρεψε στο δεύτερο μέρος, όταν μπήκε στο παιχνίδι ο αρχικά αρνητικός Ματίας Λεσόρ.
Ο Γάλλος από τη Μαρτινίκα πέτυχε 15 από τους 34 πόντους του Παναθηναϊκού μετά την ανάπαυλα και τον έκανε καλύτερη ομάδα, λιγότερο μονοδιάστατη, λιγότερο εξαρτημένη από το μακρινό σουτ. Οι ορδές των βαρβάρων που αρχικά τον αποδοκίμαζαν, ελέω …Παρτίζαν, αναγκάστηκαν να σιωπήσουν.
Ο Λεσόρ ανακάλυψε στα αποδυτήρια τις ωτασπίδες που χρειαζόταν έπαιξε απνευστί ολόκληρο το δεύτερο 20λεπτο και τελείωσε τον αγώνα με 36:48 συμμετοχής. Μεθαύριο θα κληθεί να τα βάλει με Βέσελι και Βίλι, οπότε θα χρειαστεί βοήθεια. Δεν θα νικηθεί με έξι παίκτες η Μπαρτσελόνα, ούτε καν το φάντασμά της που διασύρθηκε απόψε στην ανατολική όχθη του Βοσπόρου. Και ας είναι, όλοι, διακριθέντες, όπως σήμερα.
Πηγή: Gazzetta
