Του Νίκου Παπαδογιάννη
Ομάδα ενστίκτου και ορφανή από τον μοναδικό παίκτη που μπορεί να μεταγγίσει στο ατίθασο κορμί της φαιά ουσία, η χωρίς Λορέντζο Μπράουν Μακάμπι ήταν για τον Ολυμπιακό της 18ης Ιανουαρίου ο ιδανικός αντίπαλος, ένα ευάλωτο θύμα την πιο κατάλληλη στιγμή.
Οι «ερυθρόλευκοι» υποφέρουν πότε πότε από αδύνατη σάρκα, και πληρώνουν σφάλματα σχεδιασμού που πάντως ήταν δύσκολο να αποφευχθούν, αλλά σε παρτίδα σκάκι, όπου τα εγκεφαλικά κύτταρα αποτελούν το Α, το Ω και πολλά από τα ενδιάμεσα γράμματα, δεν χάνουν από κανέναν.
Επειδή ακριβώς ο Ολυμπιακός είναι ομάδα του προπονητή, η αποψινή νίκη του ήταν η απάντηση του Γιώργου Μπαρτζώκα. Από τα πρώτα κιόλας λεπτά, ο αγώνας κύλησε βάσει σχεδίου. Η κακή transition άμυνα των Ισραηλινών χτυπήθηκε ανηλεώς, με πρωτεύοντες και δευτερεύοντες αιφνιδιασμούς, εκτέλεση ασυνήθιστα γρήγορη, ρυθμό που θεωρητικά ταίριαζε περισσότερο στη Μακάμπι αλλά όχι όταν ο Μπράουν απουσιάζει.
Ο Μουσταφά Φαλ παρακολουθούσε με πολιτικά, αλλά ο Νίκολα Μιλουτίνοφ ταΐστηκε μεθοδικά και κυνήγησε όλα τα ριμπάουντ, αντικαθιστώντας τη δημιουργία του Γάλλου με ιδρώτα και …αίμα, το αίμα των αντιπάλων: άριστα 20 και άριστα 20, ένα εκκωφαντικό νταμπλ νταμπλ που η Ευρώπη είχε χρόνια να δει.
Η άμυνα σημάδεψε τον Μπάλντγουιν, τον έβγαλε εκτός ρυθμού με αιχμή τον Γουόκαπ, και έδωσε ρυθμό και στην επίθεση, με κλεψίματα από τα πρώτα λεπτά της αναμέτρησης. Η καλή κυκλοφορία της μπάλας έδωσε ελεύθερα σουτ στο ντουέτο των αξιόπιστων σουτέρ και τους έβαλε και τους δύο στο παιχνίδι.
Εάν η Μακάμπι επιβίωσε μέχρι το ημίχρονο, το οφείλει στην εμπιστοσύνη που έδειξε ο Μπαρτζώκας σε σύσσωμο second unit στη β’ περίοδο. Ιδίως όταν απουσιάζει ο Φαλ, ο Ολυμπιακός δεν αντέχει να παίζει με πέντε ρεζέρβες, όταν μάλιστα μία από αυτές είναι ο σταθερά αρνητικός Λουκ Σίκμα.
Μετά την ανάπαυλα, τα αστεία τελείωσαν και όσοι υστερούσαν έμειναν εκτός αγώνα. Ο Πετρούσεφ έγινε δεύτερο «πεντάρι» για να δώσει ανάσες στον Μιλουτίνοφ (όπως και στην Εθνική Σερβίας), τις ανάσες στον Πίτερς τις έδωσε ο Παπανικολάου και ο Ολυμπιακός εξαφανίστηκε στον ορίζοντα, απέναντι σε μία Μακάμπι που είχε ένστικτο τριπλουνίστα αλλά όχι μπασκετμπολίστα.
Ο Γουέιντ Μπάλντγουιν έκανε το κομμάτι του προς το τέλος, ο Ταμίρ Μπλατ το δικό του στο ξεκίνημα, αλλά η ετερόκλητη «ερυθρόλευκη» κληρονομιά των δύο δεν έφτανε ούτε για το χειροκρότημα. Όλοι οι πρωταγωνιστές του σουαρέ φορούσαν κόκκινη φανέλα. Απόψε, όχι στο παρελθόν.
«Ήταν ένα παιχνίδι must win», ομολόγησε ο Μπαρτζώκας λίγο πριν σβήσουν οι προβολείς. «Δείξαμε ότι παραμένουμε μία πολύ σοβαρή ομάδα», πρόσθεσε. Εάν η Βιτόρια έκανε τα μάτια να ματώνουν, η εικόνα του αποψινού αγώνα ήταν πολύ πιο κοντά σε αυτό που οραματίζονται, και που υπόσχονται, οι προπονητές του Ολυμπιακού. Ο Γιώργος Μποζίκας, μάλιστα, τόνισε ότι αυτό που είδαμε είχε τη ρίζα του «στα υγιή αποδυτήρια και στο ότι ο καθένας έβαλε τον εαυτό του κάτω από την ομάδα».
Κάπως έτσι, ο Ολυμπιακός έγλειψε τις πληγές της άγονης εκστρατείας στην Ιβηρική, πάτησε ξανά στην εξάδα και, επιτέλους, έφτιαξε μία (διόλου) απίθανη ισοβαθμία που δεν τον τρομάζει. Οι δύο νίκες επί της Μακάμπι μπορεί να αποδειχθούν πολύ χρήσιμη παρακαταθήκη στην οικονομία της σεζόν. Την επόμενη εβδομάδα τον περιμένει ξανά η Ισπανία, η Μαδρίτη μάλιστα όπου δεν έχει κερδίσει ακόμη κανείς.
Προέχει, όμως, το ΟΑΚΑ. Για περισσότερους από έναν λόγους, βαθμολογικούς, ψυχολογικούς και αγωνιστικούς, το ντέρμπι της Δευτέρας έχει για τον οργανισμό του Ολυμπιακού (και του Παναθηναϊκού) τεράστια σημασία. Συνήθως λέμε ότι οι εγχώριες οδομαχίες αποπροσανατολίζουν τις ομάδες μας από την ευρωπαϊκή πορεία τους, αλλά αυτή τη φορά μπορεί να ισιώσουν τις ράγες του νικητή και να εκτροχιάσουν τον ηττημένο για αρκετές εβδομάδες.
Πηγή: Gazzetta
