Επιμέλεια, Κώστας Παπαγεωργίου
Παρότι διανύει μόλις τη δεύτερη της χρονιά στο χώρο της ποδηλασίας, έχει καταφέρει να συνδέσει το όνομά της με πολύ σημαντικές επιτυχίες στο άθλημα όπως με την κατάκτηση χρυσών μεταλλίων. Πολυδιάστατη προσωπικότητα που καταπιάνεται με διάφορες μορφές τέχνης όπως το τραγούδι, το πιάνο, το φλάουτο και η ζωγραφική, απόφοιτη της σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσαλονίκης, ενώ χαρακτηρίζει την ποδηλασία ως ένα άθλημα αισθητικής. Η Άννα Κελερμένου σε μία αποκαλυπτική και συνάμα απολαυστική συνέντευξη στους Νίκο Παναγιωτόπουλο και Κώστα Παπαγεωργίου μίλησε για τον ξεχωριστό κόσμο της ποδηλασίας, για τις επιτυχίες της, για την πρωτόγνωρη φετινή της εμπειρία στον αγώνα πίστας, για τις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει ένας αθλητής του συγκεκριμένου σπορ, ενώ έκανε ειδική αναφορά στην νέα προσπάθεια που ετοιμάζει να λανσάρει με το crowdfunding, μία καμπάνια χρηματοδότησης κοινού που απευθύνεται στον καθένα που επιθυμεί να βοηθήσει με οποιοδήποτε χρηματικό ποσό έναν αθλητή, προκειμένου να διευκολύνει την καθημερινότητά του.
Τι ήταν αυτό που σε κέρδισε και εν τέλει σε κράτησε στην ποδηλασία;
“Μου άρεσε το γεγονός ότι είναι ένα άθλημα πολύ σκληρό. Κατατάσσεται στο πιο σκληρό άθλημα μετά το μποξ. Είναι συνδυαστικό άθλημα, θέλει και την αντοχή και την δύναμη, την αντοχή στη δύναμη. Είναι επίσης τεχνικό, χρειάζεται πολύ καλή οδηγική αντίληψη, έχει ταχύτητα που μου αρέσει πολύ. Δεν είναι στατική η προπόνηση ότι δηλαδή είσαι σε έναν χώρο περιορισμένο. Βγαίνεις έξω, αλλάζεις παραστάσεις, έρχεσαι σε επαφή με τη φύση και αυτό σε ανανεώνει. Ταυτόχρονα απολαμβάνεις και τις διαδρομές και αυτό σε αποζημιώνει”.
Θέλω να μου πεις κάποια λόγια σχετικά με τους όλους αγώνες που λαμβάνεις συμμετοχή
“Καταρχάς εγώ ξεκίνησα με ποδηλασία δρόμου. Η πρώτη μου επαφή με την πίστα ήταν την προηγούμενη εβδομάδα. Στην ποδηλασία δρόμου έχουμε δύο βασικά αγωνίσματα: την αντοχή και την ατομική χρονομέτρηση. Στην αντοχή έχουμε μεγάλες αποστάσεις που συνήθως είναι οι μικτές διαδρομές. Οι μεγάλες αποστάσεις είναι από 90-100 χιλιόμετρα και πάνω. Συνήθως εκεί ένας αρκετά απαιτητικός αγώνας αντοχής θα είναι 100 με 120 χιλιόμετρα για την γυναικεία κατηγορία. Στην ατομική χρονομέτρηση είναι πιο σύντομοι οι αγώνες. Έχουμε χρονόμετρο ανάβασης που μπορεί να είναι ας πούμε 10 χιλιόμετρα και έχουμε και τα πιο κλασσικά χρονόμετρα που είναι συνήθως 20 χιλιόμετρα με περισσότερη ευθεία και ίσως κάποια ελάχιστα υψομετρικά όπως στο φετινό Πανελλήνιο. Άλλο ποδήλατο έχουμε στην αντοχή και άλλο στο χρονόμετρο. Υπάρχει διαφορά. Στο χρονόμετρο πρέπει να έχεις αεροδυναμικό και ο σκοπός είναι να κάνεις το λιγότερο δυνατό χρόνο. Στην αντοχή παίζει ρόλο η τακτική, η στρατηγική που θα ακολουθήσεις μέσα στο γκρουπ, ο ρυθμός αλλάζει, υπάρχουν αυξομειώσεις κτλ, ενώ στο χρονόμετρο είσαι μόνος και αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου και το χρόνο. Στην πίστα όπου είχα την πρώτη επαφή φέτος, είναι ποδηλασία αλλά μοιάζει με άλλο άθλημα. Είναι πάρα πολύ διαφορετικό, έχει κάποια κοινά στοιχεία φυσικά αλλά απαιτεί πάρα πολύ δύναμη, ταχυδύναμη συγκεκριμένα και παλεύεις με τον εαυτό σου και το χρόνο όπως στους αγώνες χρονομέτρου”.
Πως είναι το πρόγραμμα των προπονήσεών σου;
“Έχουμε το μηνιαίο πλάνο που μας παρέχει ο προπονητής της ομάδας, όπου ανήκω (Βέλος), εμένα προσωπικά με προπονεί ο Δημήτρης Κουρμπέτης. Έχουμε προπόνηση 6 φορές την εβδομάδα, γύρω στις 16 με 18 ώρες εβδομαδιαία. Τον χειμώνα μπορεί να ανεβούν και περισσότερο οι ώρες. Οπότε οι προπονήσεις διαρκούν από τουλάχιστον 2 με 3 ώρες τη μέρα και προσαρμόζονται ανάλογα με τον εκάστοτε αγώνα. Συνδυαστικά κάνουμε και βάρη, μπορεί να έχουμε διπλές προπονήσεις πχ πρωί ποδήλατο απόγευμα βάρη για ενδυνάμωση”.
Μόλις στην πρώτη σου ολοκληρωμένη χρονιά κατάφερες να χεις αρκετές επιτυχίες σε ότι αφορά τουλάχιστον το κομμάτι του δρόμου. Πως κατάφερες μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να φτάσεις σε ένα τόσο ικανοποιητικό επίπεδο για τα δεδομένα της ελληνικής ποδηλασίας;
“Με πολύ δουλειά και αφιέρωση σε αυτό αλλά και με προτεραιότητα στην ποδηλασία. Η αλήθεια είναι ότι όταν θα ξυπνήσω το πρωί, αυτό που θα σκεφτώ πρώτα είναι ότι πρέπει σήμερα να κάνω την προπόνησή μου και θα την εκτελέσω με θρησκευτική ευλάβεια. Με ποιότητα στην προπόνηση, ακολουθώ το πρόγραμμα πιστά σύμφωνα με τις οδηγίες του προπονητή. Επίσης κοιμάμαι νωρίς, έχω συγκεκριμένη διατροφή που ακολουθώ οπότε θα λεγα ότι είναι ένα σύνολο πραγμάτων όπως προσωπική δουλεία, καθοδήγηση από τον προπονητή που παίζει τεράστιο ρόλο. Αυτό που χρειάζεται είναι σταδιακή επιφόρτιση και σταθερή ανάπτυξη και αυτό στο οποίο ο Δημήτρης είναι πολύ καλός, αλλά σίγουρα βοηθάει και η σωματική προδιάθεση”.
Φέτος είχες και την παρθενική σου εμπειρία στην πίστα. Θέλω να μου επισημάνεις τις ομοιότητες και τις διαφορές με τον αγώνα δρόμου αλλά και τις εντυπώσεις σου από αυτή την εμπειρία;
“Οι εντυπώσεις είναι απερίγραπτες! Ήταν μια ασύγκριτη αίσθηση το να μπαίνεις μέσα στο παρκέ και μόνο το ότι βρίσκεσαι στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις αυτό από μόνο του σου προκαλεί ένα δέος. Μπήκαμε στο βιράζ, πολύ σταδιακά για να συνηθίσουμε τη φυγόκεντρο, όταν αρχίσαμε να πηγαίνουμε σταδιακά λίγο πιο ψηλά την πρώτη φορά που ανέβηκα στο βιράζ πίστευα ότι θα πετάξω, έχεις την αίσθηση ότι απογειώνεσαι όπως το αεροπλάνο! Αυτό που ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για μένα ήταν να συνηθίσω την συνύπαρξη μέσα στην πίστα με τους υπόλοιπους αθλητές γιατί βλέποντας και τις πτώσεις λίγο σε ταρακουνάει αυτό. Αλλά αφού το συνήθισα αυτό και με την ομάδα μου κάναμε τις αλλαγές και τις βουτιές μας, ήταν κάτι πανέμορφο σαν να κάνεις καλλιτεχνική ποδηλασία. Η συνύπαρξη με τους άλλους αθλητές μέσα στην πίστα απαιτεί να αισθάνεσαι εμπιστοσύνη και στο νόμο της φυσικής που σε κρατάει πάνω στο παρκέ. Είναι ίσως λίγο πιο ενστικτώδης η αίσθηση που έχεις μέσα στην πίστα, χρειάζεται να ακολουθείς το σώμα σου και τη δύναμη που ασκείται πάνω σου, έχοντας παράλληλα και την αντίληψη για το τι γίνεται γύρω σου. Θέλει πολύ μεγάλη συγκέντρωση. Και όταν τελικά αρχίζεις και ρολλάρεις μαζί με τους άλλους γύρω γύρω είναι σαν να είσαι σε ένα σύμπαν με πλανήτες που κινούνται με μεγάλη ταχύτητα.
Όσον αφορά τις διαφορές, βασίζεται πάρα πολύ στην οδηγική αντίληψη, δεν πρέπει να φοβάσαι ούτε την ταχύτητα ούτε τη ροπή, παίζουν πολύ μεγάλο ρόλο επίσης οι ψηλές στροφές, η ταχυδύναμη και η εκρηκτικότητα”.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες δυσκολίες που έχει να αντιμετωπίσει ένας αθλητής της ποδηλασίας αλλά και οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι που ελλοχεύουν κατά τη διάρκεια ενός αγώνα;
“Η δυσκολία θα έλεγα είναι ότι όταν φτάνεις στα όριά σου και πρέπει να κρατήσεις τον εαυτό σου να μην πέσεις πιο κάτω και εγκαταλείπεις μία προσπάθεια και ταυτόχρονα χρειάζεται να έχεις την αντίληψη σχετικά με τους άλλους αθλητές, να υπολογίζεις τις κινήσεις, να έχεις το μυαλό σου στο τι θα κάνεις και να προσέχεις για τυχόν πτώσεις μέσα στο γκρουπ. Δηλαδή πρέπει ταυτόχρονα να συνυπολογίζεις και να προνοείς για πολλά πράγματα ενώ αντιμετωπίζεις και την ίδια τη δική σου σωματική κούραση. Από την άλλη απαιτείται και πολύ προσοχή για τα αυτοκίνητα, τα σκυλιά, το κακό οδόστρωμα σε αρκετά σημεία, τα καιρικά φαινόμενα… Το καλοκαίρι σκεφτείτε ότι μπορείς να κάνεις προπόνηση με 35 και πάνω βαθμούς και να λιώνεις στην άσφαλτο και το χειμώνα με τα κρύα τις βροχές και τα χιόνια. Είναι πάρα πολύ σκληρό άθλημα και σε καταβάλει και ψυχολογικά. Χρειάζεσαι πολλή ξεκούραση και αποκατάσταση μετά από έναν αγώνα για να μπορείς να έχεις συνέχεια σε αυτό”.
Ποιες είναι οι δυσκολίες στην πίστα; Επειδή στην Ελλάδα δεν υπάρχουν ποδηλατοδρόμια ουσιαστικά η πρώτη σας επαφή είναι λίγο πριν τους αγώνες.
“Αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο, για μία ομάδα και για αθλητές που θέλουν να δουλέψουν στην πίστα. Έχει ακουστεί ότι ενδέχεται να γίνει κάποιο ποδηλατοδρόμιο στο Βόλο και μακάρι να γίνει, θεωρώ ότι θα πρέπει να γίνει και στη Θεσσαλονίκη γιατί θα τραβούσε και αθλητές από τη Μακεδονία και τις γύρω περιοχές . Οπότε είναι δεδομένο ότι υπάρχει μόνο στην Αθήνα και είναι πάρα πολλά τα έξοδα γιατί κανονικά χρειάζεται τουλάχιστον 3 φορές το χρόνο να κατεβαίνεις, να καθίσεις οπωσδήποτε μία εβδομάδα στην Αθήνα και να κάνεις την προσαρμογή σου στην πίστα ώστε να μπορέσεις να αποκτήσεις μία εμπειρία. Δε βοηθάει καθόλου το γεγονός ότι είναι τόσο μακριά. Και πάλι ναι μεν βοηθάει το να πας 3 και 4 φορές το χρόνο, αλλά οι αθλητές που βρίσκονται κοντά και μπορούν να έχουν μία καθημερινή επαφή με την πίστα σίγουρα έχουν πολύ μεγάλο αβαντάζ”.
Είναι γνωστό ότι σε ένα άθλημα όπως η ποδηλασία όπου οι απαιτήσεις οι οικονομικές είναι διόλου ευκαταφρόνητες και δεν τραβάει τα φώτα της δημοσιότητας, είναι πολύ δύσκολη η ανεύρεση χορηγών. Ποια η άποψή σου επάνω σε αυτό;
“Είναι πάρα πολύ άδικο αυτό γιατί πραγματικά σε αυτό το επίπεδο. Είναι πολύ πιο ευνοϊκό το περιβάλλον για τους αθλητές του εξωτερικού. Για μένα, οι διακρίσεις κάποιων συναθλητών μου είναι εξαιρετικά σπουδαίες και έχουν καταβάλει πολύ κόπο αλλά και χρήμα από την τσέπη τους για να καταφέρουν και να διατηρηθούν σε αυτό το επίπεδο. Δυστυχώς δεν υπάρχει στήριξη ούτε από την ΕΟΠ, ούτε από άλλους κρατικούς φορείς, είναι πολύ υποβαθμισμένο το άθλημα. Και στο κομμάτι της ποδηλασίας δρόμου και στο κομμάτι της πίστας. Κακώς όμως διότι αν υπήρχε περισσότερη φροντίδα, είναι κάτι που έχει ανάπτυξη παρ όλες τις αντιξοότητες και την έλλειψη υποστήριξης, υπάρχουν αθλητές που ασχολούνται και όποιος αποφασίσει να επενδύσει πάνω τους θα βγει κερδισμένος”.
Όσον αφορά το κομμάτι των χορηγών υπάρχει ενδιαφέρον από εταιρίες που δραστηριοποιούνται και είναι κοντά στο αντικείμενο είτε από άλλους που θέλουν να προβληθούν? Υπάρχει βοήθεια στη μέχρι τώρα πορεία σου;
“Προσωπικά επειδή φέτος πήρα το πρωτάθλημα και αυτό ήταν μια διάκριση η όποια θα με βοηθούσε να πατήσω πάνω για να μπορέσω να κάνω κάποιες κούρσες, ξεκίνησα πρόσφατα να κάνω μια προσπάθεια για να βρω κάποιους χορηγούς. Όπως είπα και πριν είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα. Ολυμπιονίκες και παγκόσμιοι πρωταθλητές αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο να βρουν χορηγούς, οπότε το δικό μου το σκεπτικό ήταν σαν τοπική κοινωνία εδώ στην Κατερίνη, ίσως να έβρισκα ανταπόκριση. Προς τα παρόν έχω ξεκινήσει μια συνεργασία με το Bistro 49, με το Peloton Inn Hotel στην Παραλία και βρίσκομαι σε συνεχή προσπάθεια να βρω και άλλους χορηγούς. Επίσης το crowdfunding. Μου έγινε μια πρόταση και τέθηκε μια ιδέα πάνω στο τραπέζι να χρησιμοποιούμε τη δυνατότητα του crowdfunding το οποίο είναι ουσιαστικά χρηματοδότηση κοινού, δηλαδή μια καμπάνια που απευθύνεται στον καθένα, ο οποίος μπορεί να βοηθήσει με οποιοδήποτε χρηματικό ποσό τον αθλητή, την αθλήτρια. Υπάρχουν συγκεκριμένες πλατφόρμες που στοχεύουν στη χρηματοδότηση αθλητών ή ομάδων και έχω ετοιμάσει την καμπάνια μου σε μια αντίστοιχη πλατφόρμα και θα την λανσάρω. Αυτό θα ήταν πολύ βοηθητικό ώστε να φτάσω το στόχο τον χρηματικό που έχω θέσει ώστε να μπορέσω να συνεχίσω αυτό που κάνω, γιατί μέχρι σήμερα το έχω κάνει καθαρά με δικά μου έξοδα και έχω επιβαρυνθεί υπερβολικά. Δε μπορώ να συνεχίσω να χρηματοδοτώ εγώ αμιγώς τις ανάγκες μου. Και επίσης την καμπάνια την έχω κάνει ανταποδοτική επειδή το βασικό μου επάγγελμα είναι ζωγράφος, ανάλογα με την προσφορά που θα κάνει ο καθένας θα έχει και ένα έργο δικό μου ως ανταμοιβή και ευχαριστώ. Σαν μια δίκαιη ανταλλαγή ας το πω έτσι”.
Έχεις λάβει σε συμμετοχή σε πάρα πολλούς αγώνες παρότι μετράς μόνο 3 αγωνιστικά χρόνια. Ποιο μετάλλιο ήταν το πιο σημαντικό από όλα για σένα μέχρι σήμερα;
“Το πιο σημαντικό ήταν το πρωτάθλημα Βορείου Ελλάδος στο χρονόμετρο, όχι μόνο για τη θέση αλλά γιατί επίσης είχα δίπλα μου αθλήτριες αξιοσέβαστες και εξαιρετικά δυνατές με ιστορικό ποδηλασίας και διακρίσεων σε Πανελλήνια και Βαλκανιάδες οι οποίες έχουν χιλιόμετρα στα πόδια από πολύ μικρή ηλικία. Οπότε αυτό είχε πολύ μεγάλη αξία για μένα και επίσης το γεγονός ότι ήταν κιόλας το χρονόμετρο το όποιο ήταν κάτι που αν και δεν έχω κάνει εξειδίκευση πάνω σε αυτό, ήταν ένα κομμάτι της προπόνησης βγήκε πολύ καλά. Πχ και στο Πανελλήνιο της Μυτιλήνης που έτρεξα πέρσι είχα πάει καλά στο χρονόμετρο χωρίς να έχω την ιδανικότερη προετοιμασία. Ήταν μια συνηδειτοποίηση ότι στο συγκεκριμένο αγώνισμα τα πηγαίνω καλά και αν το δουλέψω ίσως πάει και ακόμα καλύτερα”.
Ποια ήταν και είναι μέχρι σήμερα η στιγμή που θυμάσαι ή για την ακρίβεια που δε θες να θυμάσαι;
“Στο 2ο αγώνα που έτρεξα στην φετινή αγωνιστική είχα μια πτώση και ήταν πολύ απογοητευτικό γιατί ήμουν σίγουρη ότι μπορούσα να πάω για το χρυσό εκείνη τη μέρα. Αλλά δε θα λεγα ότι αυτή ήταν η χειρότερη. Νομίζω η πιο απογοητευτική στιγμή μου ήταν στη Δράμα. Στην αντοχή που ήταν ο βασικός μου αγώνας τραβούσα πάρα πολλή ώρα μπροστά γιατί δεν κάνανε καλές αλλαγές το γκρουπ τον αθλητών με το οποίο βρέθηκα. Αυτό παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στον αγώνα γιατί μπορεί να είσαι αντίπαλος με τους υπόλοιπους αλλά χρειάζεται και συνεργασία ταυτόχρονα. Δηλαδή υπάρχει μια τακτική που την λέμε ρολόι. Ας πούμε ότι για 2 με 3 λεπτά τραβάει κάποιος μπροστά και μετά αλλάζει αυτό και πηγαίνει πίσω κτλ.. Εκεί δεν υπήρχε καλή συνεργασία, η γυναίκα η βασική μου εκείνη τη μέρα κρυβόταν την περισσότερη ώρα πίσω από το γκρουπ και έχοντας την κούραση της προηγούμενης ημέρας και την επιβάρυνση, στα τελευταία 10 χιλιόμετρα που ήταν ανηφόρα με έπιασαν κράμπες, είχε τελειώσει το νερό μου, τα πόδια μου ήταν κομμένα και δε μπορούσα να ακολουθήσω και έτσι έχασα το χρυσό. Μετά βίας δεν εγκατέλειψα τον αγώνα και αυτό ήταν ένα μάθημα από τη μία, από την άλλη όμως ήταν απογοητευτικό γιατί ήθελα την πρώτη θέση”.
Είσαι μία πολυδιάστατη προσωπικότητα καθώς καταπιάνεσαι με πάρα πολλά πράγματα. Τραγούδι, φλάουτο, πιάνο, ζωγραφική έχεις πτυχίο στην Καλών τεχνών, βλέπεις και την ποδηλασία μήπως ως ένα είδος τέχνης;
“Ακριβώς αυτό. Η ποδηλασία εξάλλου είναι ένα άθλημα που έχει να κάνει πολύ με την αισθητική. Το ποδήλατο, ο σχεδιασμός, τα χρώματα, οι στολές μας. Έχει μία αισθητική κλάση. Και γενικά επειδή έχει να κάνει και με την κίνηση, έχει πολύ εικόνα μέσα σαν άθλημα. Επίσης το περιβάλλον που το ομορφαίνει, το ότι τρέχεις σε βουνά, σε όμορφα φυσικά τοπία, οι ήχοι κτλ. Παράδειγμα ο ρυθμός παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στην ποδηλασία. Το να έχεις την αίσθηση να μπορείς να τον κρατήσεις, να τον προσαρμόσεις κτλ”.
Ποιοι είναι οι βραχυπρόθεσμοι και οι μακροπρόθεσμοι στόχοι σου και όσον αφορά την ποδηλασία αλλά και γενικότερα στη ζωή σου;
“Βραχυπρόσθεσμοι όσον αφορά το κομμάτι της ποδηλασίας είναι να κλείσει η φετινή αγωνιστική και να μπούμε δυνατά και προσηλωμένα στη χειμερινή προετοιμασία. Αν πέρσι την κατάφερα στο 85 με 90% φέτος θέλω να την κάνω στο 100%, ακόμα πιο σωστά εκτελεσμένη. Μακροπρόθεσμος στόχος είναι σίγουρα μία πανελλήνια διάκριση μέσα στην 6αδα και μία επικέντρωση και στην πίστα. Πάντοτε μου αρέσει να βάζω επιτεύξιμους στόχους. Σε ότι έχει να κάνει με τη ζωή μου είναι πολύ σημαντικό για μένα το να είμαι χρήσιμη σαν άνθρωπος και να προσφέρω στους συνανθρώπους μου και στο κοινωνικό μου περιβάλλον. Θα ήθελα στο μέλλον να ασχοληθώ επαγγελματικά με το τραγούδι. Κάνω μία προσπάθεια τώρα να πάρω το πτυχίο μου και προσπαθώ να το συνδυάσω με την ποδηλασία”.
Αγαπημένη ταινία;
The Nightmare Before Christmas
Αγαπημένο είδος μουσικής;
Κλασική.
Αγαπημένος συνθέτης;
Μότσαρτ
Αγαπημένο φαγητό;
Κοτόπουλο με ρύζι
Αγαπημένος προορισμός που ταξίδεψες;
Πάφος στην Κύπρο
Αγαπημένος προορισμός στον κόσμο;
Ιαπωνία
Αγαπημένος τρόπος χαλάρωσης μετά από μια κουραστική μέρα;
Να παίξω λίγο πιάνο ή να διαβάσω ένα βιβλίο
Αγαπημένος ζωγράφος;
Νικόλαος Γύζης
Καλοκαίρι ή χειμώνας;
Χειμώνας
Χρονόμετρο ή αντοχή;
Χρονόμετρο
Δρόμος ή πίστα;
Πίστα
