Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Τι έγινε το καλοκαίρι και ο Παναθηναϊκός έφτασε εδώ, ο φάκελος έχει εξαντληθεί. Εάν πλέον απομένει ένα κάποιο ενδιαφέρον στους αποστρέφοντες το πρόσωπο φίλους, αυτό είναι στο τι γίνεται τώρα. Και κυρίως, τι μπορεί να γίνει για το μετά.
Τώρα, η εικόνα που το γήπεδο δίνει, είναι εικόνα ξεκάθαρα φοβισμένης ομάδας. ‘Η, δεν ξέρω ποια είναι η πιο σωστή λέξη, φοβικής. Η ομάδα δεν φοβάται, μη τυχόν ηττηθεί. Αλλά, κάτι χειρότερο. Φοβάται να νικήσει. Είναι ολόκληρο κεφάλαιο στην αθλητική ψυχολογία, ο φόβος της νίκης. Μακάρι, να κυριαρχούσε ο φόβος της ήττας. Αυτός ο φόβος, συσπειρώνει. Ανασκουμπώνει. Κάνει, να δίνεις το παραπάνω. Να τρέχεις το εξτρά μίλι. Ενώ ο φόβος της νίκης, παραλύει. Σταματά το μυαλό. Πρακτικά, παύεις να παίζεις. Φοβάσαι πως θα την πατήσεις, το ξέρεις ότι θα την πατήσεις, στο τέλος την πατάς διότι νιώθεις ανήμπορος να κάνεις κάτι γι’ αυτό.
Πρόκειται για παίκτες που αυτή την εποχή τους την πέφτουν δημοσιογράφοι, τους την πέφτει ο ιδιοκτήτης, τους την πέφτουν οπαδοί, τους την πέφτει ο προπονητής, τους την πέφτουν συμπαίκτες! Είναι αυτός, ο ενδεδειγμένος τρόπος; Δηλαδή, ακόμη περισσότερη πίεση επάνω σε ήδη πιεσμένους παίκτες; ‘Η, μήπως, ολίγη στοργή; Η πίεση επάνω στην πίεση πάντως, δοκιμάστηκε. Πριν τον ΟΦΗ, μετά τον ΟΦΗ. Δεν έδειξε, με τον Βόλο, το τρικ να απέδωσε κάτι.
Ο Παναθηναϊκός σε τούτη τη φάση, χρειάζεται ποδοσφαιριστές που δεν έχουν…επαφή με το περιβάλλον. Ποδοσφαιριστές, ει δυνατόν, στην κοσμάρα τους! Ποδοσφαιριστές, να μη φοβούνται να παίξουν. Κάποτε ο Ολυμπιακός πήρε το πρωτάθλημα, με γκολ στο 90′ εναντίον της ΑΕΛ του Δώνη στο Καραϊσκάκη, σε μια νύχτα που τον “έβγαλαν από τη φυλακή” παίκτες που δεν επικοινωνούσαν με το περιβάλλον, οπότε δεν τους κατάπιε το περιβάλλον, ο Σίσιτς κι ο Μήτρογλου!
Από τέτοιους, ένα ξέρω να διαθέτει ο Παναθηναϊκός. Τον Χατζηγιοβάνη, που έτσι ήταν από μικρούλης. Αλλο τρελόπαιδο εκεί μέσα, δεν ξέρω. Ο Χατζηγιοβάνης κάνει λάθη, επειδή δεν φοβάται να παίξει. Αλλοι, οι περισσότεροι, κάνουν λάθη επειδή φοβούνται να παίξουν. Εχει διαφορά. Ο Μπόλονι πρέπει ν’ αντιμετωπίσει κάτι που, και με τα μάτια κλειστά, πάλι φαίνεται! Ενα συνολικό έλλειμμα προσωπικότητας.
Για να γίνει πιο κατανοητό. Ο κλήρος να βάλουν μια φωνή μες στα αποδυτήρια, καλώς ή κακώς πέφτει στον Κουρμπέλη και στον Διούδη. Λίγο περίεργο, βέβαια. Να μιλήσουν ο Κουρμπέλης κι ο Διούδης…και ν’ ακούσουν, ποιοι; Ο Μακέντα που έχει παίξει στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τον Σερ Αλεξ, κι ο Μαουρίσιο που σάρωσε τα πάντα με τον ΠΑΟΚ τα προηγούμενα χρόνια; Αλλά, τι να κάνουμε, σήμερα ο Κουρμπέλης κι ο Διούδης είναι οι παλαιοί, οι Ελληνες, οι διεθνείς.
Ποδοσφαιρικά, απ’ όσα καταλάβαμε βλέποντας την ομάδα να παίζει με τον Βόλο, ο Μπόλονι τους ζήτησε πιο άμεσο παιγνίδι. Να απλοποιήσουν και να συντομεύσουν τον δρόμο τους, ως το τελευταίο τρίτο του γηπέδου. Με λιγότερες πάσες. Με περισσότερα ανοίγματα και μεταφορές της μπάλας προς τους πλάγιους. Γενικώς, το σοφό που ο Μπόλονι έχει για αρχή να κάνει, είναι να ζητά τα απλά, τα λιτά, τα κατανοητά. Τα ελκυστικά, έπονται. Εν ευθέτω χρόνω.
Με τον Βόλο, ήταν περισσότερο από εμφανές πως ο αποκαμωμένος Μαουρίσιο έπρεπε ν’ αντικατασταθεί περί το 60′. Το 1-0 ήταν ήδη γραμμένο στο ταμπλό, κι ένας φρέσκος παίκτης από τον πάγκο θ’ αναζωογονούσε. Θα έδινε την επιπλέον ώθηση. Αλλ’ ο Μαουρίσιο είναι, κιόλας, παίκτης-αναφορά στον Παναθηναϊκό. Οσο παίκτης-αναφορά είναι ο Καρλίτος, που δεν έχει μεγάλες δυνατότητες σε παιγνίδι στην περιφέρεια της επίθεσης μεν, όμως η ικανότητά του μες στην περιοχή είναι εκεί για να τη δει ο οποιοσδήποτε.
Ετσι όπως δομήθηκε το ρόστερ λοιπόν, και με βάση την τρέχουσα διαθεσιμότητα των ποδοσφαιριστών αυτού του ρόστερ, μιλώντας για απλότητα…η ενδεκάδα είναι εύκολη. Εξι Κουρμπέλης, οκτώ Μαουρίσιο, δέκα Μπουζούκης, στις δύο άκρες Μακέντα και Χατζηγιοβάνης, εννέα Καρλίτος, 4-3-3, κλείσαμε. Η ιδέα ότι μαζί Καρλίτος/Μακέντα σε 4-4-2 θα έσκιζαν τα δίχτυα, δεν μοιάζει να επιβεβαιώνεται.
Η τελική θεραπεία είναι, εννοείται, οι νίκες. Τα ματς που έρχονται, η Λαμία, ο Απόλλωνας, η εύκολη ανάγνωση είναι ότι προσφέρονται. Ευκαιρία, σου λέει. Must-win. Κανα-δυο τριποντάκια, να στανιάρουμε. Μαχαίρια δίκοπα, θα (αντ)έλεγα. Διότι είναι “ιδανικά” ματς για ν’ αναδειχθεί και να λειτουργήσει ό,τι σημειώσαμε στην αρχή, ο παραλυτικός φόβος της νίκης. Ενώ ένας Ολυμπιακός, ένας ΠΑΟΚ, μια ΑΕΚ, θα ενίσχυαν “για καλό” τον δημιουργικό φόβο της ήττας.
Κάποια στιγμή βέβαια, όλα έρχονται με τη σειρά τους. Και τα μικρά, και τα ντέρμπι, και τα μεσαία. Οπως και να ‘χει, ένα δεν αλλάζει. Η εφετινή υποχρέωση του Παναθηναϊκού, να βγει κατ’ ελάχιστον τέταρτος. Το είχαμε για αυτονόητο, αίφνης εξελίσσεται σε ζητούμενο. Από δεδομένο, έγινε…ενδιαφέρον! Το να μη βγει τέταρτος ο Παναθηναϊκός στη σεζόν της αύξησης του μπάτζετ, θα είναι το πιο τρελό φιάσκο της χρονιάς.
Πηγή: Sport DNA
