Πριν μερικά χρόνια διατηρούσα τακτική τηλεφωνική επαφή με τότε ανερχόμενο διαιτητή, γιο διαιτητή, σε εποχή που καθόσουν να δεις ένα έρμο παιγνίδι ελληνικού πρωταθλήματος και κατέληγες να σιχτιρίζεις. Σαράντα, καμιά φορά ίσαμε πενήντα, φάουλ σε ενενήντα λεπτά. Ενα ασταμάτητο, ανελέητο, φρτ και φρτ. Αν έβλεπες και τα αντίστοιχα stats στην Ευρώπη, σιχτίριζες εις διπλούν.
Ελεγα λοιπόν στον φίλο μας, όποτε βγάζεις αγώνα με λιγότερα από τριάντα φάουλ θα τηλεφωνείς τη Δευτέρα να σου λέω ένα μπράβο. ‘Η, αν δεν τηλεφωνείς, θα σου στέλνω εγώ τον έπαινο με sms. Οταν ξεπερνάς τα τριάντα φάουλ στον αγώνα, δεν θα εμφανίζεσαι. Τα τριάντα φάουλ, τα είχα ορίσει ως ένα δικό μου “ψυχολογικό όριο” για να αντέχω να παρακολουθήσω ματς.
Είναι εκατό-μηδέν εσφαλμένη η ενδεχόμενη εντύπωση, ότι δεν μου αρέσει να συζητώ για διαιτησία. Μου αρέσει, και πολύ μάλιστα. Η ορθή εντύπωση είναι, ότι πλήττω φρικτά με την πολιτική περί τη διαιτησία. Με τη μικροπολιτική, ακόμη περισσότερο. Σε μικροπολιτικό ορυμαγδό, είναι κάπως δύσκολο να διακρίνει κανείς τα πράγματα. Πλέον, δεν ξέρω πόσοι το αντιλαμβάνονται, από Σ-Κ σε Σ-Κ επιβεβαιώνεται ότι ευρισκόμαστε ενώπιον σοβαρής εξελίξεως. Μια “σιωπηλή” σταθερή διαδικασία προόδου. Των Ελλήνων διαιτητών.
Σήμερα Δευτέρα, θα μπορούσα να στείλω πολλά επαινετικά sms. Η εξαίρεση εκείνων των χρόνων, τώρα έχει γίνει ο κανόνας. Αυτό το Σ-Κ, δειγματοληπτικά. Καλλιθέα-ΟΦΗ, σφυρίχτηκαν 22 φάουλ. Ατρόμητος-Πανσερραϊκός, 21. Βόλος-Λεβαδειακός, 25. Αρης-Παναιτωλικός, 20. Λαμία-Παναθηναϊκός, 25. Αστέρας-ΑΕΚ, 18. Ο μοναδικός ξένος διαιτητής, Ολυμπιακός-ΠΑΟΚ, καταλόγισε 33 φάουλ!
Το Ωραίο Παιγνίδι “ανέπνευσε”. Προφανώς είναι τάση, δεν είναι σύμπτωση. Συμβαίνει. Γιατί συμβαίνει, είναι άλλη ανάλυση. Ας αρκεστούμε προς το παρόν, στο ότι συμβαίνει. Μόνον αυτό το Σ-Κ, 4/14 ομάδες Σούπερ Λιγκ έκαναν μονοψήφιο αριθμό φάουλ (Πανσερραϊκός, Λεβαδειακός, Αρης, Αστέρας). Αλλες δύο ομάδες στις δεκατέσσερις, έκαναν τον ελάχιστο διψήφιο αριθμό φάουλ, δηλαδή δέκα (ΟΦΗ, ΑΕΚ). Ο έπαινος έχει σημασία, διότι όλο αυτό καταγράφεται δίχως την ουσιαστική βοήθεια των ποδοσφαιριστών.
Η πλειονότητα των ποδοσφαιριστών, σε διεθνή κλίμακα για να είμαστε σωστοί, εξακολουθεί να κυριαρχείται από το ένστικτο να κλέβει. Να κλέβει, από πέναλτι…ως την απλή κατοχή σε ένα πλάγιο άουτ. Επίσης, όλο αυτό καταγράφεται δίχως την ουσιαστική βοήθεια των θεατών. Η πλειονότητα των θεατών, εθισμένοι όσο στο τσιγάρο και στον καφέ, βλέπουμε ποδοσφαιριστή να πέφτει και (αν ο ποδοσφαιριστής παίζει στη δική μας ομάδα) φέρνουμε τον κόσμο ανάστα έτσι και δεν ακούσουμε το εθιστικό σφύριγμα. Σίγουρα διαιτητής που “αφήνει” το παιγνίδι, ουδέποτε χειροκροτήθηκε!
Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι δημοφιλές, για οποιονδήποτε λόγο να επαινείς διαιτητές. Επαινος, ένα κλικ. Κράξιμο, χίλια κλικ. Η μικροπολιτική, πάντοτε έχει προβάδισμα. Σε όλα. Ο Παναθηναϊκός, παράδειγμα, είναι βέβαιον ότι θα “σήκωνε” θέμα καθυστερήσεων των ball-boys στη Λαμία. Τα χωριατιλίκια της Λαμίας, και λοιπά. Το σήκωμα ακυρώθηκε, όταν αργότερα ο Μανσίνι έκανε με τη μπάλα κάτι χειρότερο. Οχι χωριατιλίκι, αυλή δημοτικού σχολείου σε διάλειμμα ανάμεσα στη Γεωγραφία και στην Πατριδογνωσία.
Γιατί, όμως; Είναι ζήτημα, που αξίζει ο κόπος να σηκωθεί. Οχι με όρους μικροπολιτικής, βέβαια. Να σηκωθεί, όχι για τον σαματά της ημέρας, αλλά με βούληση μία πρακτική λύση. Είναι πράγματι, unfair πλεονέκτημα του γηπεδούχου. Ball-boys, μπαίνουν παιδιά της δικής του ακαδημίας. Δασκαλεύονται να δίνουν τις μπάλες, αργά αν μας συμφέρει, γρήγορα αν δεν μας συμφέρει. Στην Πρέμιερ Λιγκ όπου το συνειδητοποίησαν και επεδίωξαν λύση αντί για τον σαματά, επινόησαν την ιδέα να βάλουν τους κώνους, με τις μπάλες επάνω σε αυτούς, περιμετρικά του τερέν. Μονομιάς, ησύχασαν! Πάρε μια μπάλα από τον πλησιέστερο κώνο, και παίξε. Η μέριμνα των ball-boys πια, είναι να “γεμίζουν” ύστερα τον κώνο με τη μπάλα που λείπει. Απλό. Εύκολο. Οχι πολυέξοδο.
Η “αρχή του τέλους” του Παναθηναϊκού, ήταν η νίκη επί της ΑΕΚ και η ισοπαλία στο Νέο Φάληρο με τον Ολυμπιακό. Απλώθηκε, κάτι σε ευφορία. “Το αποτέλεσμα μετράει”. Εδώ χαλάσαμε το κλίμα…εγκαίρως, κόντρα στα πρόσκαιρα αποτελέσματα, με τον αφορισμό “αυτό δεν είναι ποδόσφαιρο”. Δεν είναι ποδόσφαιρο, ομάδας που διεκδικεί τρόπαιο. Τέσσερις-πέντε εβδομάδες έκτοτε, επιπλέον έχει μπει στον μαύρο λογαριασμό η απερίγραπτη διαχείριση παικτών στο rotation. Επίσης, ο πανικός. Στη Λαμία είδαμε προς το φινάλε, σε παγκόσμια προπονητική πρώτη, σχήμα με τρεις σέντερ-φορ σε τρίγωνο. Ενας κορυφή, δύο διαγώνια πίσω. Σαν Φατίχ Τερίμ. Και αυτό, αυλή δημοτικού σχολείου είναι.
Στη ροή των εβδομάδων μετά τα ντέρμπι, ο Παναθηναϊκός αντιμετώπισε ομάδες που, σύμφωνα με την απίθανη αντιποδοσφαιρική ρητορική…μισού αιώνα πριν, “δεν χρειάζεσαι προπονητή για να τις κερδίσεις”. Ενώ η αλήθεια είναι ότι, πρωτίστως τέτοιες ομάδες χρειάζεσαι προπονητή για να τις κερδίσεις. Προπονητή, να έχει δουλέψει τον τρόπο παιγνιδιού μέσω του οποίου θα οδηγηθεί η ομάδα στη νίκη. Στις ίδιες αυτές εβδομάδες, μισού αιώνα πριν ήταν και το μάνατζμεντ του ιδιοκτήτη. Πρόεδρε, πήγαινε και τρίξ’ τους τα δόντια. Δεν έπιασε. Δεν πιάνει, πουθενά. Πρόεδρε, αφού δεν παίρνουν από λόγια, πήγαινε βάλ’ τους πρόστιμο να τσούξει και θα δεις για πότε θα συμμορφωθούν. Δεν έπιασε. Δεν πιάνει, ποτέ.
Στον Πειραιά, το βραβείο πρώτου ρόλου απονέμεται ξεκούραστα στον Κωστούλα. Top class. Πώς υποστήριξε τον ρόλο του second striker, αντί να βλέπει μεγαλύτερους και να μαθαίνει, είναι για να το(ν) βλέπουν οι μεγαλύτεροι και να μαθαίνουν. Ολο εκείνο το roaming στους δύσβατους χώρους, όλη εκείνη η no tomorrow ορμή για την κάθε μπάλα, ένα αριστούργημα. Πολύ κοντινό σε αριστούργημα, άξιο για ένα βραβείο δεύτερου ρόλου ας πούμε, ήταν και το παιγνίδι του Κωνσταντέλια “ανάμεσα στις γραμμές”. Ενα μόνιμο αγκάθι, ο Γιάννης, στο μαλακό υπογάστριο του άλλου. Ναι αλλά…δεν γράφει νούμερα. Τα νούμερα, παραείναι σχετική υπόθεση. Για να γράψει κανείς ασίστ φερ’ ειπείν, πρέπει η πάσα να γίνει γκολ, ειδάλλως παραγράφεται. Κάποτε ο αγαπημένος Κώστας Γαλάνης, στην αγωνία να μη αδικεί ποδοσφαιριστές που βγάζουν τις πάσες, επινόησε τη στατιστική κατηγορία “ασίστ δίχως γκολ”.
Τα νούμερα του ΠΑΟΚ δε, αυτό είναι ακόμη πιο σχετική υπόθεση. Βάσει αριθμών, αυτή τη στιγμή πέμπτος στη λίστα των σκόρερ της Σούπερ Λιγκ είναι ο Καμαρά. Ο μοναδικός στο top-15, μη επιθετικός. Ωσαύτως βάσει αριθμών, αυτή τη στιγμή κορυφαίος αμυντικός-σκόρερ της Σούπερ Λιγκ είναι ο Μπάμπα. Ο Καμαρά είναι ο πρώτος σκόρερ του ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα, και ο Μπάμπα ο δεύτερος. Ας προχωρήσουμε στην αναγωγή. Αν ήταν νούμερο ένα και νούμερο δύο σκόρερ του Ολυμπιακού ο Χέσε και ο Ορτέγα, πού θα ευρισκόταν αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός; Αν ήταν νούμερο ένα και νούμερο δύο σκόρερ της ΑΕΚ ο Σιμάνσκι και ο Χατζσαφί, πού θα ευρισκόταν αυτή τη στιγμή η ΑΕΚ; ‘Η, ο Μακσίμοβιτς και ο Μλαντένοβιτς στον Παναθηναϊκό.
Οπότε, με σκόρερ Καμαρά+Μπάμπα, και τέταρτος που είναι ο ΠΑΟΚ…μια χαρά είναι!
Πηγή: Sdna
