Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Για τον φετινό Άρη και τον τρόπο που έχει επιλέξει να πορευτεί τα έχω γράψει κι άλλες φορές και δεν αλλάζω λέξη. Όποιος θέλει να καταλάβει, καταλαβαίνει, οι υπόλοιποι μπορούν να πανηγυρίζουν ελεύθερα και να υποκρίνονται (ή ακόμα χειρότερα να πιστεύουν) ότι το μέγεθος του συλλόγου μεγαλώνει αν βγει δεύτερος στην βαθμολογία.
Καθαρά αγωνιστικά άλλωστε το αξίζει: ο Άρης είναι ολόκληρη τη χρονιά η δεύτερη καλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Ήταν ξεκάθαρα ανώτερος μέχρι το 80ο λεπτό και στην Τούμπα και άξιζε πέρα ως πέρα την νίκη. Το γεγονός ότι δεν την πήρε οφείλεται στις συγκυρίες, στο ένστικτο αυτοσυντήρησης του ΠΑΟΚ που πολλές φορές φέτος έχει λειτουργήσει τα τελευταία λεπτά και στην ξαφνική τρικυμία των αμυντικών και του τερματοφύλακά του Άρη.
Δεν κάνει τρομερά πράγματα στο χορτάρι η ομάδα του Μάντζιου. Είναι όμως συνεπής, συμπαγής αμυντικά, σοβαρή ,οργανωμένη, έχει πλάνο, ξέρει τις αδυναμίες της και πώς να τις καλύπτει, κυρίως έχει ολοφάνερα πολύ καλό ομαδικό πνεύμα. Όλα τα παραπάνω πιστώνονται στον Έλληνα τεχνικό. Και αρκούν, ειδικά φέτος όπου ΠΑΟΚ, ΆΕΚ και Παναθηναϊκός είναι πάρε τον έναν, χτύπα τον άλλο, για να ξεχωρίσει πίσω από τον ασυναγώνιστο Ολυμπιακό. Οι ομόσταυλοι λοιπόν (με την έννοια των καλών σχέσεων που έχουν μεταξύ τους) βρίσκονται δίκαια στην πρώτη και στην δεύτερη θέση. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης τους κάνει πλάκα.
Για τον ΠΑΟΚ το χειρότερο είναι ότι δεν υπάρχει κανένας εμφανής τρόπος να αλλάξει η κατάσταση μέχρι το τέλος της σεζόν. Αν ήταν ζήτημα νοοτροπίας ή κακής ψυχολογίας, θα έλεγα ότι κάτι μπορεί να γίνει. Αλλά δεν είναι. Όχι κυρίως. Η ψυχολογία, που όντως δεν βρίσκεται στο επιθυμητό σημείο και η νοοτροπία η οποία πράγματι δεν μοιάζει σωστή (ο τρόπος που μπήκε στο παιχνίδι της Κυριακής ο «Δικέφαλος» ήταν δείγμα ελλιπούς πνευματικής προετοιμασίας) έπονται του αγωνιστικού προβλήματος.
Το κακό ξεκινά από ένα λάθος δομημένο ρόστερ και μετά πάει ντόμινο: Ο ΠΑΟΚ δεν έχει τερματοφύλακα που να εμπνέει σιγουριά. Και αφού δεν έχει τερματοφύλακα που να εμπνέει σιγουριά, οι αμυντικοί του παίζουν διαρκώς με άγχος και ανασφάλεια. Οι οποίοι αμυντικοί του έχουν σχεδόν όλοι αδυναμία στο build up όταν πιέζονται. Και αφού οι αμυντικοί έχουν πρόβλημα στο build up, η ανασφάλεια μεταφέρεται και στους χαφ. Οι οποίοι χαφ είναι επίσης σχεδόν όλοι αργοί και χωρίς ένταση στα τρεξίματά τους. Άρα δεν μπορούν να πιέσουν ψηλά με επιτυχία, χωρίς να δημιουργηθεί τρύπα στο transition. Κι έτσι η ανασφάλεια μεταφέρεται και στην μεσοεπιθετική γραμμή που ξέρει ότι πίσω της υπάρχουν ελεύθερα στρέμματα, αν σπάσει η δική της πίεση ή αν χάσει τη μπάλα σε επικίνδυνο σημείο. Η οποία μεσοεπιθετική γραμμή χάνει συχνά την συγκέντρωσή της, βγάζει εκνευρισμό και επιπλέον άγχος και μπλοκάρει εύκολα, παρά τη δεδομένη ποιότητά της.
Κάπως έτσι (το περιγράφω χονδρικά) δημιουργείται και η κακή ψυχολογία και η φοβική νοοτροπία. Όλοι στον ΠΑΟΚ, ειδικά στα δύσκολα ματς, παίζουν με δεύτερες σκέψεις, με βάρος σε κάθε τους βήμα και εντέλει το χειρότερο με φόβο. Και όλοι -μοιάζουν να νιώθουν – ότι δεν μπορούν να στηριχθούν στους συμπαίκτες τους και ότι κάθε λάθος ενδέχεται να είναι μοιραίο (συνήθως είναι). Όμως αυτό οφείλεται στα αγωνιστικά χαρακτηριστικά της ομάδας, όχι στην προσωπικότητα των παικτών. Ένα ρόστερ χωρίς γρήγορα χαφ, χωρίς ικανό πρώτο τερματοφύλακα, χωρίς ένα σύγχρονο στόπερ που να ξέρει μπάλα, με μέτρια ακραία μπακ (εξαιρώ τον Αντρέ που και πάλι προσέφερε όσα μπορούσε) με πέντε δεκάρια και κανέναν ποιοτικό εξτρέμ γραμμής, που στηρίζεται σε βαθμό εξάρτησης από ένα 19χρονο παιδί, είναι ένα ρόστερ που δεν μπορεί να βελτιωθεί ουσιαστικά μέσα στη σεζόν. Αυτό είναι και το βασικό ελαφρυντικό για τον Πάμπλο Γκαρσία, ο οποίος, φαντάζομαι, θα έχει την ευκαιρία το καλοκαίρι να φτιάξει την ομάδα που εκείνος θέλει.
Εκτός κι αν ο ΠΑΟΚ καταφέρει να μείνει εκτός Ευρώπης, οπότε ουδείς ξέρει τι θα συμβεί μετά.
Το μόνο ευχάριστο αν και αναμενόμενο από την βραδιά στην Τούμπα ήταν ότι όλος ο οργανισμός ΠΑΟΚ (και παρά το βολικό αφήγημα που προσπαθούν να στήσουν οι αρθρογράφοι του Άρη για να νιώσουν κάπως καλύτερα με τον εαυτό τους), αντιμετώπισε το αποτέλεσμα ως ήττα. Οι παίκτες κρατούσαν το κεφάλι τους απογοητευμένοι, οι δηλώσεις όλων ήταν ακριβώς στο ίδιο πνεύμα, ο κόσμος ήταν έξαλλος, άπαντες ένιωθαν ακριβώς σαν να είχαν ηττηθεί. Πάλι καλά. Η ανατροπή στο φινάλε με γιόμες και ποδόσφαιρο του 1970, δεν μπορεί και δεν πρέπει να κρύψει τίποτα κάτω από το χαλί.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, αξίζει να πούμε προς αποκατάσταση της αλήθειας ότι η μέρα που ο ΠΑΟΚ θα αντιμετωπίσει ως θετικό αποτέλεσμα μια ισοπαλία με τον Άρη στην Τούμπα, δεν έχει έρθει ακόμα και μάλλον δεν θα έρθει ποτέ.
Υ.Γ. Ο ΠΑΟΚ ισοφάρισε με πέναλτι που ήταν αυστηρό κατά τη γνώμη μου. Αλλά δίνεται. Το φάουλ στο Τσιγγάρα στο δεύτερο γκολ του Άρη είναι καθαρό, μόνο με VAR. Στη ροή δεν το βλέπεις. Δεν ξέρω αν το τσέκαραν και δεν το είδαν. Είτε το τσέκαραν, είτε όχι, το γκολ δεν έπρεπε να μετρήσει. Το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι που είδαν καθαρό πέναλτι υπέρ του Άρη στο πρώτο παιχνίδι, αλλά κανένα πέναλτι στην Τούμπα, είναι ταυτόχρονα αναμενόμενο -αλλά για εμένα- και ενδεικτικό του επιπέδου της ηθελημένης τύφλωσης στην οποία μπορεί να οδηγήσει ο οπαδισμός.
Υ.Γ.1: Η δόμηση του ρόστερ είναι ένα πρόβλημα. Η διαχείρισή του ένα άλλο. Μεγάλο επίσης. Να σας πω ένα παράδειγμα: ο ΠΑΟΚ έχει αποδεδειγμένα πρόβλημα στα χαφ. Ο ποιοτικότερος μέσος του είναι ο Ομάρ Ελ Καντουρί. Όσα κι αν του προσάψει κάποιος, ο συγκεντρωμένος Καντουρί, υπήρξε κομβικός στις επιτυχίες του ΠΑΟΚ τα περασμένα χρόνια (στο 3-1 επί του Ολυμπιακού π.χ., τη σεζόν του νταμπλ, στο 2-1 μέσα στο «Βικελίδης» την ίδια χρονιά, ήταν καταλυτικός και μάλιστα παίζοντας εκτός θέσης). Εδώ και μήνες όμως είναι φανερό ότι ο Μαροκινός είναι περίπου φευγάτος – το μυαλό του βρίσκεται ήδη αλλού. Με αποτέλεσμα ο ΠΑΟΚ να στερείται ουσιαστικά μια πολύ σημαντική λύση, σε θέση που πονάει. Θα μου πείτε, να του ανανεώσει το συμβόλαιο ι ντε και καλά; Όχι, δεν λέω αυτό. Λέω να τον κρατήσει η ομάδα ζεστό και ορεξάτο. Γίνεται και χωρίς ανανέωση, αλλά μόνο σε ένα κλαμπ με σωστή οργάνωση και τους κατάλληλους ανθρώπους, στις κατάλληλες θέσεις.
Πηγή: Sport DNA
