Το Σάββατο σε παράλληλη live μετάδοση βλέπαμε να γράφουν εντός έδρας ήττες στη Μπουντεσλίγκα ταυτόχρονα, και οι τρεις γερμανικές ομάδες που συνεχίζουν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η Μπάγερν, με τη Μπόχουμ. Η Λέβερκουζεν, με τη Βέρντερ. Η Μπορούσια Ντόρτμουντ, με την Αουγκσμπουργκ. Μπάγερν-Λέβερκουζεν, ήταν ζευγάρι μερικές μέρες πριν. Η Μπορούσια, είχε αντιμετωπίσει τη Λιλ. Δεν είχαν ταξίδι, καν. Μόνον η Λέβερκουζεν, τη μετακίνηση της επιστροφής από το Μόναχο. Κι όμως, ηττήθηκαν από υποδεέστερες ομάδες και οι τρεις. Ηττήθηκαν, μέσα στο σπίτι. Οχι κάτι καινούργιο. Η Ευρώπη όταν παίζονται όλα ή τίποτα, είναι τρελή επιβάρυνση. Η επιβάρυνση δεν εξαιρεί κανένα. Ακολούθησαν άλλωστε, την Κυριακή, και άλλοι. Η Ατλέτικο, ερχόμενη από αγώνα με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Η Ρεάλ Σοθιεδάδ, ερχόμενη από αγώνα με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η Αϊντραχτ, ερχόμενη από αγώνα στο Αμστερνταμ με τον Αγιαξ.
Με αυτό κατά νου, περίμενα να δω στη Σούπερ Λιγκ Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό ανάμεσα σε δύο υπεραπαιτητικές Πέμπτες. Τι προέκυψε; Ο Παναθηναϊκός την πάτησε, αναμενόμενα. Επεσε, εκτός έδρας, σε αντίπαλο που στα ενενήντα λεπτά έπαιζε στόχο ολόκληρης χρονιάς. Δεν υπήρχε περίπτωση, να μη την πατήσει ο Παναθηναϊκός. Ο Ολυμπιακός, να το πούμε εις την αγοραίαν διάλεκτο, τη σκαπούλαρε. Αντλησε όση εξτρά ενέργεια ήταν εφικτό, από τη γιορτινή ατμόσφαιρα στο γήπεδο. Το κυριότερο, του έκατσε να παίξει το (κρίσιμο, για το απόθεμα δυνάμεων) δεύτερο ημίχρονο εναντίον δέκα αντιπάλων. Γενικώς του έκατσε, μια ωραιότατη κατακόκκινη Κυριακή. Ο Ολυμπιακός νίκησε και, από τις επόμενες εννέα ομάδες στον πίνακα, δεν νίκησε καμία. Η συνολική σύγκριση, δηλοί το προφανές. Ο Ολυμπιακός έχει κρατήσει στη σεζόν το επίπεδό του, εκεί που το έχει κρατήσει. Και του είναι εφέτος, ενώ πέρυσι δεν ήταν, υπεραρκετό. Διότι οι άλλοι στο μεταξύ, καταγράφουν σαφή πτώση. Αυτό είναι που τον κάνει φαβορί.
Επί τη λήξει της κανονικής περιόδου, να δώσουμε μερικές καλές κουβέντες αριστερά και δεξιά. Εν πρώτοις, στον Ατρόμητο. Καθότι η σύνθεση του γκρουπ 5-8, ήταν το μοναδικό διακύβευμα που κρινόταν τελειωτικά. Παρά τις κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν αυτοχειρίες στο Περιστέρι, δωδέκατος και καταϊδρωμένος στην “εντός έδρας βαθμολογία” του πρωταθλήματος, ο Ατρόμητος τρούπωσε επειδή μόνο δύο ομάδες, στις άλλες δεκατρείς της κατηγορίας, κατέγραψαν καλύτερη εκτός έδρας επίδοση. Αν μας ρωτούσαν τον Αύγουστο στην εκκίνηση ποιες τέσσερις ομάδες βλέπουμε να μπαίνουν στο 5-8, θα λέγαμε ακριβώς αυτές που μπήκαν. Ο Παναιτωλικός το πάλεψε με συνέπεια ολοχρονίς, να διεισδύσει στο κλαμπ του “μεσαίου χώρου”. Το έχασε, στο νήμα. Η εντύπωσή μου είναι, αυτό υπολόγιζα όταν πριν περίπου ένα μήνα στο Open εκτίμησα πως ο Ατρόμητος θα τον φάει στη στροφή, ότι του κόστισε η δυσπραγία στο γκολ. Οι αριθμοί, έρχονται να επιβεβαιώσουν. Λιγότερα γκολ από τον Παναιτωλικό, μόνον η Λαμία έβαλε.
Μια καλή κουβέντα, περισσεύει και για τον Χεφτέ. Ποδοσφαιριστής του Πανσερραϊκού να βγει πρώτος σκόρερ, “δεν γίνεται”. Ο πρώτος σκόρερ, τουλάχιστον έτσι αφήστε με να το αντιλαμβάνομαι, βγαίνει στη regular season. Επί ίσοις όροις. Αφού έχουν μετρηθεί όλοι, δύο φορές, με όλους. Υστερα, έρχεται κάτι άλλο. Διαφέρουν τα παιγνίδια, ο βαθμός δυσκολίας, ακόμη και ο αριθμός των παιγνιδιών διαφέρει. Ο Χεφτέ δε, δεν είναι ότι βγήκε πρώτος σκόρερ. Επιπλέον είναι ότι βγήκε, ο πιο οικονομικός σκόρερ. Ενα γκολ ανά 3,6 τελειώματα. Και κοντά στον Χεφτέ, άλλη μία καλή κουβέντα αντιστοιχεί στους κορυφαίους στις ασίστ (Ροντινέι, Μπαρτόλο, Σενγκέλια) και στον σταθερά κορυφαίο, από την αρχή ως το τέλος της σεζόν, στην ανασχετική λειτουργία (Ουεντραόγκο). Εξοικειωμένοι με την ιδιοτροπία μου εξάλλου, επίσης θα μου επιτρέψετε την εύφημο μνεία στους κορυφαίους Ελληνες σκόρερ (Φούντας, Καλτσάς, Κωστούλας) και στον κορυφαίο Ελληνα στις ασίστ (Αθανασίου). Ο,τι και να πετυχαίνουν οι Ελληνες στο ελληνικό πρωτάθλημα, είναι κόντρα σε ό,τι ευνοεί το περιβάλλον του ελληνικού πρωταθλήματος.
Αλλα δύο πράγματα, αξιοπρόσεκτα. Το χειρότερο φινάλε κανονικής περιόδου, το σημείωσε ο Αστέρας. Τέσσερις διαδοχικές ήττες (πέντε, με το κύπελλο) μετά την ισοπαλία στο Καραϊσκάκη. Τον έσωσε σχεδόν οριακά, το λίπος που είχε να κάψει. Το δεύτερο είναι ότι αυτή την Κυριακή, στις τελευταίες τέσσερις ομάδες, νίκησαν οι τρεις. Ενα καθαρό δείγμα, ότι κανείς δεν τα έχει παρατήσει. Ευχάριστο. Τίποτα δεν σκοτώνει ένα πρωτάθλημα, περισσότερο από ομάδες που τα παρατάνε. Σε τρεις εβδομάδες, μία γενναιόδωρη και δυσεύρετη ανάσα αποκατάστασης οργανισμών και ανασύνταξης εγκεφάλων, αρχίζει ένα άλλο πρωτάθλημα. Για την ακρίβεια, τρία πρωταθλήματα σε τρεις διαφορετικές κατηγορίες ισχύος. Είναι 54 ματς στα οποία, ακριβώς λόγω της συνάφειας ισχύος των αντιπάλων, σε κανένα δεν αποκλείεται εκ προοιμίου κάποιο από τα τρία αποτελέσματα που προβλέπονται στο ποδόσφαιρο.
Ενας αστερίσκος, για την ΑΕΚ. Αυτή τη στιγμή, είναι δεύτερη. Δεν νομίζω να ακούγεται ακραία απίθανο, ότι μπορεί και να καταταγεί εν τέλει, τον Μάιο, δεύτερη. Ας το κάνουμε “υπόθεση εργασίας” λοιπόν, ότι βγαίνει δεύτερη. Οπότε, η μεγάλη εικόνα της τριετίας Αλμέιδα θα έχει ως εξής. Πρώτη, δεύτερη, δεύτερη. Εάν πράγματι αυτό συμβεί, τότε θα είναι τα καλύτερα τρία χρόνια της ΑΕΚ στην τελευταία τριακονταετία. Από την περίοδο 1991-1994 που πήρε, με τον Ντούσκο, τα τρία σερί τρόπαια. Εκτοτε, ουδέποτε είχε η ΑΕΚ τριετία πρώτη-δεύτερη-δεύτερη. Η εσωτερική ανάγκη του προπονητή, όλο αυτό κάποιος χριστιανός να το αναγνωρίσει, δικαιολογείται. Ενας αστερίσκος, και για τον ΠΑΟΚ. Η πιο ανώμαλη ομάδα, επάνω στη Γη. Το τεκμηριώνω. Βρείτε (στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αμερική) άλλη ποδοσφαιρική ομάδα στην οποία πρώτοι σκόρερ να είναι ο χαφ-οκτάρι και ο αριστερός μπακ. Κι όμως, να έχει βάλει τα πιο πολλά γκολ στο πρωτάθλημά της. Και με τα πιο πολλά γκολ στο πρωτάθλημά της, να είναι τέταρτη σε -14. Οχι -14 από την πρώτη. Σε -14 από τον περσινό εαυτό της. Εγώ, να με συγχωρείτε, με ανώμαλους ούτε τα βάζω ούτε μπαίνω σε διαδικασία να προβλέψω τι θα καταφέρουν.
Υστερόγραφο. Μπορούμε να συμφωνήσουμε ή μπορούμε να διαφωνήσουμε, κατά το σκέλος του φορμάτ να διαιρούνται (πριν την post-season) οι πόντοι της regular season “διά δύο” (και το μισό…υπέρ του μαθητή). Επιχειρήματα υπέρ και επιχειρήματα κατά, θα βρούμε. Σεβαστό το ένα, σεβαστό και το άλλο. Λιγότερο σεβαστό μοιάζει, το “διά δύο” να ισχύει μονάχα στο γκρουπ 5-8, όχι στο 1-4, όχι στο 9-14. Αν του χρόνου καταργηθεί η διαίρεση στο 5-8, έπειτα θα έχει άδικο ο Αρης να σκέφτεται πως αυτό εφέτος ήταν ένα one-off εύρημα, φωτογραφικό και τιμωρητικό;
Πηγή: Sdna
