Του Αλέξανδρου Λοθάνο
Η φυσιολογική εξέλιξη στην κινητική ανάπτυξη ενός βρέφους, σύμφωνα με τους επιστήμονες, είναι στον ένατο ή δέκατο μήνα ζωής να περπατάει μεν στο σπίτι, αλλά να κρατιέται από τα έπιπλα. Με την συμπλήρωση ενός έτους ή το πολύ στους 14 μήνες, το μωρό πρέπει πλέον να περπατά ανεξάρτητα μόνο του.
Η Λίβερπουλ ήταν μάλλον ένα μωρό με καθυστερημένη ανάπτυξη. Άργησε να μπουσουλίσει, να σταθεί στα πόδια της, να κάνει τα πρώτα της μικρά, δειλά βηματάκια. Τα έκανε, όμως. Και, επιτέλους μετά από τριάντα χρόνια, είπε την πρώτη της λέξη, η οποία ηχεί σαν μελωδία στα αυτιά των φίλων της: «Champion». Πρωταθλήτρια.
Τα βήματα των Κόκκινων προς την Γη της Επαγγελίας ήταν πολλά, αυτά που ακολουθούν όμως (φρονούμε πως) ήταν τα πιο σημαντικά και έβαλαν τέλος σε μια αναμονή τριών δεκαετιών. Κάλλιο αργά παρά ποτέ λοιπόν; Μάλλον…
10. Η σύνταξη του Σερ Άλεξ
Αθυρόστομος όσο λίγοι, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον είχε πει κάποτε ότι «η μεγαλύτερη μου πρόκληση είναι να ρίξω την Λίβερπουλ από το γαμ@@@@@ βάθρο της». Το είπε και το έκανε ο Σκωτσέζος, αφού επί θητείας του η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ εκτοξεύτηκε από τα εφτά στα είκοσι πρωταθλήματα, ξεπερνώντας κατά δύο την Λίβερπουλ (20 έναντι 19 πλέον), η οποία ήταν με διαφορά η πολυνίκης ομάδα στο Νησί όταν ο Φέργκι ανέλαβε τους Κόκκινους Διαβόλους. Όταν το καλοκαίρι του 2013 έριξε αυλαία στο «Ολντ Τράφορντ», πολλοί στην Λίβερπουλ ξεφύσησαν ανακουφισμένοι. «Η Λίβερπουλ επέστρεψε στον βωμό της αλλά, μόνο από τότε που έφυγε ο Φέργκιουσον, μπόρεσαν άλλοι σύλλογοι πλην της Γιουνάιτεντ να έχουν μια ευκαιρία» ήταν η εύστοχη επισήμανση του Τζέιμι Κάραγκερ για το τι σήμαινε το τέλος της… δικτατορίας του Σερ Άλεξ στην Premier League.
9. Το γλίστρημα του Stevie G
Μην γελιόμαστε. Ο Στίβεν Τζέραρντ είναι θρύλος στην Λίβερπουλ, ένας ζωντανός μύθος, ο αιώνιος αρχηγός… Αλλά αν δεν γλιστρούσε εκείνη την αποφράδα μέρα με την Τσέλσι, αν οι Κόκκινοι δεν έχαναν το 2014 ένα πρωτάθλημα που έδειχναν να έχουν αγκαλιάσει, η επόμενη μέρα (πιθανώς) να ήταν τελείως διαφορετική. Ναι, σύμφωνοι, η Λίβερπουλ θα είχε πάρει τον πολυπόθητο τίτλο έξι χρόνια νωρίτερα και το θέμα που τώρα απολαμβάνετε (ψώνιο…) δεν θα είχε γίνει ποτέ. Εξαιτίας αυτής της αναποδιάς, όμως, το πρωτάθλημα που τώρα πανηγυρίζουν στο «Άνφιλντ» φαντάζει ως το πρώτο από πολλά που μπορούν να ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια. Ο Μπρένταν Ρότζερς έφυγε, ο Γιούργκεν Κλοπ ήρθε και έφερε (θετικά) τα πάνω – κάτω, οι (περισσότερες) μεταγραφές άλλαξαν το στάτους της ομάδας και, σε μια διετία, την έφεραν κατά σειρά στην κορυφή της Ευρώπης και της Αγγλίας. Και το άμεσο μέλλον προδιαγράφεται λαμπρό.
8. Δεν είναι… Αμερικανάκια
Τι ξέρουν οι Αμερικανοί από μπάλα; Ελάχιστα. Από business, όμως; Τα πάντα. Η δημοκρατία, την οποία πρόσφερε απλόχερα η Ελλάδα στον πολιτισμένο κόσμο (για να μην ξεχνιόμαστε), οδήγησε στην πόρτα εξόδου του «Άνφιλντ» τους Τζορτζ Τζίλετ και Τομ Χικς, ύστερα από ψηφοφορία του ΔΣ τον Οκτώβριο του 2010. Οι (αποτυχημένοι) Αμερικανοί μεγαλομέτοχοι πούλησαν στην (επίσης Made in USA) Fenway Sports Group, η οποία έδωσε στον σύλλογο την απαραίτητη διοικητική σταθερότητα που της έλειπε. Με τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις και αφού έφαγαν τα… μούτρα τους τα πρώτα χρόνια, το αφεντικό Τζον Χένρι και ο πρόεδρος Τομ Βέρνερ επανέφεραν το brand Λίβερπουλ εκεί όπου ανήκει, στην ελίτ. Και, κυρίως, άφησαν αυτούς που ξέρουν να κάνουν το (ποδοσφαιρικό) κουμάντο. Όσο βγάζουν (πολλά) χρήματα, ελάχιστα τους απασχολεί το πώς.
7. Πολύτιμες παρηγοριές
Τριάντα χρόνια δεν περνούν καθόλου εύκολα. Και οι φίλοι της Λίβερπουλ λατρεύουν την ομάδα τους γι’ αυτό που αντιπροσωπεύει, γιατί η καρδιά τους χτυπάει δυνατά όταν φορούν την κόκκινη φανέλα και τραγουδούν το «You’ll never walk alone». Τριάντα χρόνια καζούρα από τους αντιπάλους φιλάθλους, τα πάρτι τίτλου των άλλων, η μόνιμη προσδοκία για το πρωτάθλημα, αργά ή γρήγορα, σε φθείρει, σε απογοητεύει. Η Λίβερπουλ, όμως, «ευτύχησε» σε αυτές τις τρεις δεκαετίες να βρει πολύτιμες ανάσες με την μορφή άλλων τροπαίων. Τα τρία κύπελλα και τα τέσσερα Λιγκ Καπ δεν είχαν ιδιαίτερη βαρύτητα (περισσότερο συναισθηματική). Αλλά τα δύο Champions League, το ένα Κύπελλο UEFA, τα τρία Σούπερ Καπ Ευρώπης και το ένα Μουντιάλ Συλλόγων κράτησαν πάντα ψηλά το φρόνημα. Η αναμονή, επιτέλους, τελείωσε.
6. Δίδυμο πυραύλων
Από μικροί μάθαμε στο (ποδοσφαιρικό) σχολείο ότι, για να είναι επιτυχημένη μια ομάδα, πρέπει να είναι πολύ καλή η ραχοκοκαλιά της: Τερματοφύλακας, κεντρικός αμυντικός, μέσος και επιθετικός. Καμία αντίρρηση. Αν έχεις, όμως, δύο ακραία μπακ όπως ο Τρεντ Αλεξάντερ Άρνολντ και ο Άντι Ρόμπερτσον, οι οποίοι στοίχισαν συνολικά μόλις εννέα εκατομμύρια ευρώ στην Λίβερπουλ (μηδέν ο πρώτος, εννέα ο δεύτερος), τότε δεν μπορεί παρά να είσαι ευτυχισμένος. Οι Κόκκινοι διαθέτουν το καλύτερο δίδυμο ακραίων μπακ στον πλανήτη αυτή την στιγμή. Και, ειδικά στην περίπτωση του Αλεξάντερ Άρνολντ, καμαρώνουν για ένα δικό τους παιδί που εξελίσσεται σε παίκτη παγκόσμιας κλάσης, αποτελεί σημείο αναφοράς και έχει τη νοοτροπία που είχαν ξεχάσει οι ντόπιοι ποδοσφαιριστές που μεγάλωσαν στο φυτώριο: Αυτή του απόλυτου winner.
https://www.youtube.com/watch?v=sU0OzBfxgxs
5. Το «δώρο» του Κοουτίνιο
Το μοναστήρι να είναι καλά. Σκληρή φράση, αλλά τόσο αληθινή (και) στο ποδόσφαιρο. Ουδείς αναντικατάστατος. Η Λίβερπουλ δεν ήθελε να αποχωριστεί τον Φιλίπε Κοουτίνιο. Η Μπαρτσελόνα, όμως, επέμεινε μέχρι σημείο… σκασμού. Τα κατάφερε εντέλει τον Ιανουάριο του 2018, με το αζημίωτο βεβαίως. Έδωσε 145 εκατομμύρια ευρώ, τα οποία κλαίει έκτοτε. Όχι, όμως, και η Λίβερπουλ. Επένδυσε αυτά τα χρήματα σε μεταγραφές που την άλλαξαν επίπεδο, που της έδωσαν βάθος και που συνέβαλαν αποφασιστικά στο πανηγύρι τίτλου που έχει στηθεί πλέον στο «Άνφιλντ». Αν δεν υπήρχε ο κορωνοϊός και η παρέλαση γινόταν κανονικά, ίσως θα έπρεπε σε μια γωνιά του ανοιχτού πούλμαν να κάθονται ο Κοουτίνιο και ο πρόεδρος της Μπαρτσελόνα, Τζουσέπ Μαρία Μπαρτομέου. Το αξίζουν, δεν νομίζετε;
4. Η Αγία Τριάδα (MSF)
Κανένας από τους τρεις τους δεν ήταν σούπερ σταρ όταν προσγειώθηκε στο «Άνφιλντ». Ήταν εξαιρετικοί παίκτες, με δεδομένο ταλέντο και ποιότητα, αλλά έδειχναν να έχουν ταβάνι. Με την κόκκινη φανέλα, το ξεπέρασαν επανειλημμένως. Σαντιό Μανέ, Μοχάμεντ Σαλάχ και Ρομπέρτο Φιρμίνο βρίσκονται με κλειστά μάτια. Με την κόκκινη φανέλα εκτόξευσαν τους αριθμούς τους και οδήγησαν την Λίβερπουλ στα ουράνια. Οι τρεις τους στοίχισαν μαζί 125 εκατομμύρια ευρώ και, 247 γκολ και 131 ασίστ μετά, κοστολογούνται συνολικά… 320! Καλή και άγια η άμυνα, πολύτιμη η δουλειά της μεσαίας γραμμής, αλλά η πεμπτουσία, το «ευ ζην» του ποδοσφαίρου ήταν, είναι και θα είναι το γκολ.
3. Άλισον, ο φύλακας άγγελος
Χρόνια πριν, η ιδιότητα «Βραζιλιάνος τερματοφύλακας» παρέπεμπε σε… ανέκδοτο. Όχι πια. Η Λίβερπουλ ταλαιπωρήθηκε πολύ καιρό μέχρι να βρει έναν άνθρωπο που θα της δίνει την απαραίτητη ασφάλεια κάτω από τα δοκάρια. Και, όταν το καλοκαίρι του 2018 έδωσε 62,5 εκατομμύρια ευρώ στην Ρόμα για να κάνει δικό της τον Άλισον Μπέκερ, δεν ήταν λίγοι αυτοί που θεώρησαν υπερβολικό το ποσό. Πλέον, αυτοί οι ίδιοι το θεωρούν υπερβολικά… μικρό! Μια καλή ομάδα ξεκινάει από έναν καλό τερματοφύλακα. Τελεία και παύλα. Ο Άλισον ήταν το κομμάτι του παζλ που έλειπε για να γίνει το τελευταίο, αποφασιστικό βήμα προς την κορυφή, εντός και εκτός συνόρων. Ο επιβλητικός Φαν Ντάικ στην άμυνα, ο πιο ώριμος από ποτέ Χέντερσον στα χαφ μαζί με όλη την κουστοδία, το «MSF» της επίθεσης ανέβηκαν πολλά κλικ όταν η φανέλα με το «1» βρήκε τον τωρινό της κάτοχο.
2. Ο βράχος Φαν Ντάικ
Το φετινό πρωτάθλημα δεν κρίθηκε στο απίθανο σερί νικών της Λίβερπουλ, τα ρεκόρ στο σκοράρισμα και την αστάθεια της Μάντσεστερ Σίτι. Κρίθηκε, επί της ουσίας, στις 27 Δεκεμβρίου του 2017. Τότε που οι Κόκκινοι έκαναν το παραπάνω βήμα που ήθελε η Σαουθάμπτον για να πει το «ναι» για τον Φίρχιλ Φαν Ντάικ και το οποίο ΔΕΝ έκανε η Σίτι. Τα 84,6 εκατομμύρια ευρώ της μεταγραφής μοιάζουν με… ψίχουλα μετά από δυόμισι χρόνια. Ο ψηλόσωμος Ολλανδός στόπερ εξελίχθηκε άμεσα στον ηγέτη της άμυνας, έκανε καλύτερους τους συμπαίκτες του, νοικοκύρεψε τα μετόπισθεν και ανέβασε επίπεδο όλη την ομάδα. Σπάνια ένας αμυντικός έχει τόσο μεγάλη επιρροή σε ένα σύνολο, αλλά ο Φαν Ντάικ αποτέλεσε σημείο αναφοράς στην οριστική μεταμόρφωση της Λίβερπουλ. Την ίδια ώρα, η Σίτι έχει δώσει πάνω από 250 εκατομμύρια ευρώ τα τελευταία δέκα χρόνια για κεντρικούς αμυντικούς, αλλά δεν έχει καταφέρει να βρει την υγειά της…
https://www.youtube.com/watch?v=ETx2N4PXjoM
1. Ο Μεσσίας Γιούργκεν Κλοπ
Έκανε μια βόλτα στο Σέντραλ Παρκ της Νέας Υόρκης, μετά το καθοριστικό ραντεβού με τα αφεντικά της Λίβερπουλ, τα οποία είχαν εξετάσει έναν φάκελο 60 σελίδων με τα πάντα για τον Γερμανό τεχνικό: Από την φιλοσοφία και τις προπονήσεις του, μέχρι τις πιο μικρές συνήθειες του και τον τρόπο ζωής. Στις 8 Οκτωβρίου του 2015, ο Γιούργκεν Κλοπ ανακοινώθηκε ως ο διάδοχος του Μπρένταν Ρότζερς στο τιμόνι των Κόκκινων. Το ξεκίνημα μιας νέας, λαμπρής εποχής.
Σε λιγότερο από μια πενταετία, ο Κλοπ άλλαξε τα πάντα: Τη νοοτροπία (με αποκορύφωμα την επική ανατροπή κόντρα στην Μπαρτσελόνα), το ρόστερ, τον τρόπο παιχνιδιού. Και το έκανε μεθοδικά, σωστά. Επί Κλοπ, η Λίβερπουλ κατέκτησε το έκτο Champions League της ιστορίας της και το πρώτο της πρωτάθλημα μετά από τριάντα χρόνια. Τα πιο σημαντικά, όμως, είναι άλλα. Ένα νέο προπονητικό κέντρο είναι καθοδόν, σχεδιάζεται μια νέα εξέδρα στο «Άνφιλντ», οι αριθμοί για τις εμπορικές συμφωνίες για την φανέλα προκαλούν ίλιγγο. Όλα ξεκινούν από τον χαμογελαστό, ροκ τύπο που τρέχει πάνω – κάτω στην πλάγια γραμμή. Το Α και το Ω της κόκκινης αναγέννησης.
