Του Δημοσθένη ΓεωργακόπουλουΠριν την έναρξη του χθεσινού αγώνα, στη Νέα Φιλαδέλφεια, θεωρούσα πως είχε έρθει η ώρα για την ΑΕΚ να σπάσει το ρόδι στα φετινά play-offs. Κάτι η τελευταία της ευκαιρία για να σώσει ό,τι σώζεται, κάτι η προβληματική εικόνα του Παναθηναϊκού στην Τούμπα, μου έδιναν την αίσθηση πως θα έμπαινε τέλος σε αυτό το αρνητικό σερί. Διαψεύστηκα (ως συνήθως), όχι γιατί η ομάδα του Αλμέιδα δεν πάλεψε, ούτε γιατί οι «πράσινοι» έβγαλαν μάτια με την απόδοσή τους. Αυτό συνέβη, γιατί η ΑΕΚ αυτή την εποχή χάνει ό,τι και να γίνει, αλλά και γιατί η ποιότητα των παικτών του Παναθηναϊκού είναι τέτοια, που του αρκεί ένα καλό δεκάλεπτο για να πάρει αυτή την εποχή το τρίποντο στην OPAP Arena. Αυτή, όμως, είναι η μεγάλη παγίδα για το «τριφύλλι»…
Τη φετινή σεζόν, ο Παναθηναϊκός έχει πάρει πολλές νίκες, στηριζόμενος στο ταλέντο των παικτών του. Άλλες φορές ήταν ο Τετέ, άλλες ο Τζούρισιτς, άλλες ο Ουναΐ. Μία ατομική ενέργεια, ένα όμορφο σουτ, ένα καλό τελείωμα. Χθες, ήταν ο Μαροκινός και ο Βαγιανίδης. Ελάχιστες ήταν οι φορές που μια καλή προσπάθεια, προήλθε από μία ομαδική συνεργασία. Και αυτό, οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στον εκάστοτε προπονητή. Ο Ρουί Βιτόρια ήρθε στη χώρα μας τον περασμένο Νοέμβριο. Από τότε, έχουν περάσει έξι μήνες, όμως ο ίδιος δεν έχει καταφέρει να δώσει κάποια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα στην ομάδα. Συμφωνώ με τις γνώμες που αναφέρουν ότι ο Πορτογάλος ούτε προετοιμασία έκανε, ούτε διάλεξε ο ίδιος το ρόστερ. Την ίδια ώρα, όμως, σκέφτομαι τι έκανε πέρσι την ίδια εποχή ο Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ με τον Ολυμπιακό. Που τον παρέλαβε σχεδόν διαλυμένο και μέσα σε τρεις μήνες τον οδήγησε στην κατάκτηση του Conference League.
Σε αυτές τις περιπτώσεις, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Ούτε άσπρο, ούτε μαύρο, αλλά γκρι. Δε γνωρίζω τι σκοπεύει να κάνει στο τέλος της σεζόν η διοίκηση του Παναθηναϊκού με τον Ρουί Βιτόρια. Ξέρω, όμως, τι δεν πρέπει να κάνει. Δεν πρέπει να αποφασίσει μόνο βάση αποτελεσμάτων. Δηλαδή, με την ομάδα δεύτερη και με το εισιτήριο για τα προκριματικά του Champions League ο Πορτογάλος να μείνει, ενώ αν έβγαινε τρίτος ή τέταρτος να έφευγε. Τα κριτήρια πρέπει να είναι καθαρά ποδοσφαιρικά. Και σε αυτό χρειάζεται συγκεκριμένο πλάνο. Κάτι που σίγουρα δεν υπήρχε το προηγούμενο διάστημα και αμφιβάλλω αν υπάρχει μέχρι και σήμερα. Ωστόσο, ο ίδιος ο Βιτόρια δηλώνει σίγουρος για την επόμενη μέρα.
Ακριβώς το ίδιο, πρέπει να είναι και το κριτήριο για τον Ματίας Αλμέιδα στην ΑΕΚ, καθαρά ποδοσφαιρικό. Είναι γεγονός πως ο Αργεντινός είναι στην πόρτα της εξόδου, αλλά γιατί; Επειδή φέτος δεν πήρε ή δεν κυνήγησε μέχρι τέλους το πρωτάθλημα; Ή επειδή η αγωνιστική εικόνα της ομάδας δεν πείθει; Η διοίκηση θα αποφασίσει το λόγο, αν τελικά επέλθει το διαζύγιο. Για μένα, όμως, το σημαντικότερο είναι άλλο. Γιατί η σχέση Αλμέιδα-ΑΕΚ είναι εντελώς διαφορετική και σε άλλο επίπεδο από τη σχέση Βιτόρια-Παναθηναϊκός. Είναι το πόσο εμπνέει πλέον ο «Πελάδο» όλο τον οργανισμό της ομάδας. Τους φιλάθλους, τους παίκτες, τη διοίκηση. Το απόλυτο ίνδαλμα των «κιτρινόμαυρων» δίνει προοπτική για το αύριο ή ο κύκλος του έχει κλείσει; Μπορεί να κάνει ξανά αυτή την ομάδα να σφύζει από υγεία, όπως συνέβαινε – κυρίως – στην πρώτη σεζόν;
Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως η ΑΕΚ είναι βαριά «άρρωστη» αυτή τη στιγμή και αυτό φαίνεται στον αγωνιστικό χώρο. Δεν είναι κακή αγωνιστικά, αλλά σε ψυχολογικό κομμάτι έχει φτάσει στο ναδίρ. Εκείνο το 6-0 από τον Ολυμπιακό, στον ημιτελικό του κυπέλλου, το κουβαλάει ακόμα μέσα της. Και ενδεικτικό του… χαλασμένου μυαλού της, είναι το γεγονός πως μόλις ένα ματς στραβώνει, άμεσα έρχεται κατάρρευση. Και σε αυτό, σίγουρα φέρει ευθύνη και ο «θολωμένος» Αλμέιδα. Ειδικά, στα τρία παιχνίδια των play-offs στην OPAP Arena, η «Ένωση» όχι μόνο δεν άξιζε να χάσει, αλλά στο δικό μου μυαλό ήταν η ομάδα που άξιζε περισσότερο τη νίκη από τους αντιπάλους της. Με ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκό είχε το προβάδισμα, φαινόταν πως είχε και τον απόλυτο έλεγχο, όμως όταν δέχθηκε το πρώτο γκολ στη συνέχεια εξαφανίστηκε από το γήπεδο. Ενώ με τον Ολυμπιακό, ήταν η ομάδα που είχε τις περισσότερες ευκαιρίες, όμως την πάτησε από την κυνική ομάδα του Μεντιλίμπαρ. Και αυτό το 0/5 δε χωνεύεται εύκολα…
Πηγή: Gazzetta
