Ο (πρώτος) προημιτελικός κηρύχθηκε άγονος. Ως μη γενόμενος, ή περίπου. Πάμε σε τρεις εβδομάδες, στον πραγματικό προημιτελικό. Όλα τα έσκιαζε, τα πλάκωνε πες, αυτή η αυστηρή no-risk προσέγγιση. Δύσκολα αποκρούεται η σκέψη πόσο διαφορετικό, πόσο καλύτερο για το Παιγνίδι και για τον Θεσμό, θα ήταν να κρινόταν η παρτίδα σε ένα, αντί δύο, ματς. Όταν τα ματς είναι δύο, το σκέφτεσαι πολύ. Όταν είναι ένα, βγαίνεις και παίζεις. Αντί no-risk, no-tomorrow.
Έχει ενδιαφέρον ότι, βάσει των πρώτων post-game σχολίων, δεν άρεσε καθόλου στους ποδοσφαιριστές του Παναθηναϊκού το πρώτο ημίχρονο και δεν άρεσε καθόλου στον προπονητή του Ολυμπιακού…επίσης το πρώτο ημίχρονο! Εκείνο που βασικά συνέβαινε σε αυτό το “δυσάρεστο” ημίχρονο ένθεν κακείθεν, ήταν ένα σερί από τα γνωστά “κλασικά εικονογραφημένα” άσκοπα φάουλ που φέρνουν, στα καλά καθούμενα, τον αντίπαλο μέσα στην περιοχή.
Σε όλες τις στατικές φάσεις όμως, δίχως την παραμικρή εξαίρεση, “νίκησαν” οι αμυνόμενοι. Γενικώς οι αμυνόμενοι νίκησαν, στη βραδιά. Ο Παναθηναϊκός δεν άφηνε στον Ολυμπιακό, δικαίωμα σε έστω μισή ευκαιρία. Ο Κώτσιρας ας πούμε, έκανε άριστη professional δουλειά απέναντι στον πιο επιδέξιο στο 1-v-1 αντίπαλο (Ζέλσον Μαρτίνς). Ώσπου ο Μεντιλίμπαρ, πρώτα άλλαξε πλευρά στον Ζέλσον Μαρτίνς και έπειτα, ως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, τον απέσυρε.
Με τον Κώτσιρα φυσικά, ατονούσε η προοπτική να λειτουργήσει το εγνωσμένο δεξιόστροφο τρίγωνο Βαγιαννίδης/Μπακασέτας/Τετέ. Εξ αντανακλάσεως θα έλεγε κανείς, εκείνο που λειτούργησε ήταν, πιο πολύ, το αριστερόστροφο με τους τρεις Σέρβους (Μλαντένοβιτς/Μακσίμοβιτς/Τζούριτσιτς). Στο επίπεδο δύο, το πολύ τριών, υποσχόμενων συνδυασμών που και αυτοί ωστόσο αναχαιτίστηκαν από σίγουρες αμυντικές επεμβάσεις. Είπαμε, νικητές της βραδιάς ήταν εδώ κι εκεί οι αμυνόμενοι.
Δίχως σοβαρές εχθροπραξίες, παρά μόνο κάτι νεροπιστολιές, σταδιακά ο Ολυμπιακός έβαζε τον Παναθηναϊκό “πίσω από τη μπάλα”. Όχι πως συνέβαινε κάτι το ιδιαίτερο, έτσι. Αλλά και τίποτα να μη συμβαίνει, τουλάχιστον φέρνεις με το μέρος σου την πιθανότητα να συμβεί. Απονευρώνεις το αβαντάζ έδρας. Νιώθεις καλά. Μάλλον αυτό, υποθέτω, δεν άρεσε στους παίκτες του Παναθηναϊκού.
Βέβαια, με τον Ολυμπιακό τραβηγμένο ψηλά, μία και μοναδική πάσα από την πίσω ζώνη πέρασε…κι έφυγε ο Παναθηναϊκός στο ανοιχτό γήπεδο με Ιωαννίδη+Τετέ στην ευκαιρία του πρώτου ημιχρόνου. Μάλλον αυτό, υποθέτω, δεν άρεσε στον προπονητή του Ολυμπιακού. Εκεί που καταλάβαμε με σιγουριά τι/γιατί δεν αρέσει στον προπονητή του Ολυμπιακού, εννοείται ήταν στο ένα-μηδέν.
Δεν του αρέσουν, και δεν “αγοράζει” ο Μεντιλίμπαρ, τα… μοντέρνα. Διότι πάντοτε παραφυλά το ενδεχόμενο, ιδίως μεταξύ παικτών που συμπαίκτες έχουν υπάρξει επί μόνον ελάχιστα λεπτά μες στη σεζόν, Πασχαλάκης και Στάμενιτς, να χαθούν στη μετάφραση. Εδώ που τα λέμε, αυτό που έγινε “ήταν να γίνει”. Μία ειρωνεία, πέρα ως πέρα. Επρόκειτο για επαναφορά μπάλας, από ένα άουτ στο οποίο ο Ίνγκασον είχε ζητήσει συγγνώμη για τη φτωχή πάσα!
Ειρωνεία, ενυπάρχει και στο ένα-ένα. Ο Μεντιλίμπαρ “σώθηκε” με το να αποσύρει τον Ζέλσον Μαρτίνς και να φέρει, ποιος να το έλεγε, τον Γιαρεμτσούκ! Λίγο αργότερα, ο Ρούι Βιτόρια “χαντακώθηκε” επειδή είχε αποσύρει τον Τζούριτσιτς για να φέρει τον Μανσίνι. Το 1-0 που έβαλε ο Τζούριτσιτς, ήταν πιο δύσκολο από το 2-1 που δεν έκανε ο Μανσίνι. Ο Πασχαλάκης “κράτησε” τον Ολυμπιακό. Και εκεί, όπως και στο 2-0 που δεν έκανε ο Πελίστρι (από την κακή αξιολόγηση του Ορτέγα).
Γιαρεμτσούκ με Ίνγκασον, ήταν σε ολόκληρο τον αγώνα η μία στιγμή, άλλη ουδέποτε κατεγράφη, που επιτιθέμενος υπερίσχυσε “στα ίσα” εναντίον αμυνόμενου. Ο Γιαρεμτσούκ πέρασε, είτε στοχευμένα είτε επειδή έτσι του βγήκε η ενέργεια, από το “αδύναμο” πόδι του Ίνγκασον. Το αριστερό. Κάποτε αυτό, με τα ανάποδα πόδια των σέντερ-μπακ, ο Παναθηναϊκός θα το πλήρωνε.
Πηγή: Sdna
