Να εξομολογηθώ το αμάρτημα, μήπως και μου συγχωρεθεί. Κάθε φορά που ακούω ότι δεν μπορούμε να παίξουμε ντέρμπι στη Σούπερ Λιγκ εάν ο (ξένος) διαιτητής UEFA δεν είναι…elite, και μάλιστα κρίνουμε τον αρχιδιαιτητή βάσει αυτού, έφερε ή δεν έφερε elite, κλαίω απ’ το γέλιο. Ορίστε, το έβγαλα από μέσα μου, το είπα, ησύχασα. Δεν ξέρω μόνο αν το σωστό θα ήταν, αντί να κλαίω απ’ το γέλιο, να γελάω απ’ το κλάμα.
Τούμπα και Νέα Φιλαδέλφεια, οι Γερμανοί που μας ήρθαν δεν είναι elite, είναι first category. Και; Δεν ασχολήθηκε, άνθρωπος. Δεν ασχολήθηκαν καν, όσοι την “αλλοίωση αποτελέσματος” την έχουν κάνει ρητορική-ψωμοτύρι, επαναλαμβανόμενη από την πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος. Επειδή εξακολουθώ να ελπίζω πως τα ελληνικά μου δεν με έχουν εγκαταλείψει οριστικά και ανεπανόρθωτα, η τεχνική αβλεψία του διαιτητή στην ορθή εκτέλεση ενός φάουλ και η αλλοίωση αποτελέσματος είναι έννοιες που απέχουν πόρρω.
Αλλοίωση αποτελέσματος είναι, να κριθεί ματς στο 90′ με πέναλτι…για φάουλ δύο μέτρα έξω από την περιοχή. Στην εποχή-var, έως αδύνατον. Αλλοίωση αποτελέσματος είναι, να κριθεί ματς στο 90′ με γκολ-όφσαϊντ. Εως αδύνατον, επίσης. Ξεκινάς Αύγουστο, πρώτη αγωνιστική, με ρητορική αλλοίωσης αποτελέσματος. Το λες, το ξαναλές, στο τέλος μπορεί και να το έχεις πιστέψει. Υστερα δεν είναι παράξενο ότι κλείνεις τον Σεπτέμβριο, έκτη αγωνιστική, ψάχνοντας (…εδώ και μερικές εβδομάδες για) προπονητή.
Από τον Βορρά μέχρι τον Νότο που έλεγε και μια ψυχή, αυτή ήταν μία πέρα ως πέρα κίτρινη Κυριακή. Δύο ντέρμπι, κατά την εκτίμησή μου έδωσαν δύο υπερβολικά αποτελέσματα. ΑΕΚ-Παναθηναϊκός, ένα τυπικό ντέρμπι, μονομαχία “ως το κόκκαλο”, εξουθενωτική ισορροπία, με τερματοφύλακες που είχαν λίγα να κάνουν, δεν ήταν παιγνίδι των συν-πλην δύο γκολ. Είναι συζητήσιμο δε, εάν ήταν έστω παιγνίδι του ενός γκολ για διαφορά. Θα το δούμε, παρακάτω. ΠΑΟΚ-Αρης εξάλλου, το αποτέλεσμα του Αρη ήταν (πολύ) καλύτερο από την εικόνα και την απόδοση του Αρη. Εύλογα, το ακριβώς αντίστροφο ισχύει για τον ΠΑΟΚ.
Νίκησε η κίτρινη φυλή, Αρης και ΑΕΚ, επειδή τελείωσαν μία φάση και έβαλαν τη μπάλα μέσα. Fair enough. Η ΑΕΚ που με αυτόν τον σέντερ-φορ μαθαίνει να “σηκώνει” τη μπάλα, η ΑΕΚ της ελεγχόμενης (ανεξαρτήτως σέντερ-φορ) ορμής, όχι καλύτερη, όχι χειρότερη, μονάχα διαφορετική, το ξαναβρήκε από το καινούργιο πέρασμα. Ρότα/Πιερό. Ο αναβαθμισμένος Αρης, το βρήκε με ένα γκολ που “δεν μπαίνει ποτέ”. Εύκολη υποψηφιότητα Goal of the Year. Θαυμάσια, και το ένα και το άλλο. Πολύ λίγα, για να λένε όλη την ιστορία.
Εστίασα το ενδιαφέρον, περισσότερο ΑΕΚ-Παναθηναϊκός. Για ένα λόγο. Είχαν και οι δύο ομάδες, ακέραιη προπονητική εβδομάδα να το ετοιμάσουν. Το πλέον ιντριγκαδόρικο, ήταν οι “κοινές” επιλογές στο δέκα. Πινέδα, Ουναχί. Μπορούσες ξεκούραστα να πεις, ποιος είναι εδώ τρίτη χρονιά (στην ίδια χώρα, στην ίδια ομάδα, με τον ίδιο προπονητή) και ποιος είναι εδώ…τρίτη εβδομάδα. Επιδραστικός ο μεν, απαρατήρητος ο δε, και πώς αλλιώς δηλαδή; Μία πρακτικά άτοπη αντιπαραβολή. Ευτύχημα είναι, ότι δεν επελέγη ο Μπακασέτας. Γλιτώσαμε μάλλον, νέο πανελλήνιο ρεκόρ δυσανεξίας.
Η σύγκριση των δεκαριών, καθόρισε πράγματα. Και έτσι πάλι, ο Παναθηναϊκός στη Νέα Φιλαδέλφεια σίγουρα ήταν πιο άνετος απ’ όσο (…δεν ήταν) τις προάλλες στην Τούμπα. Τείνω προς την εκδοχή του “σωστού” σκορ, μισό-μηδέν ΑΕΚ. Διότι η ΑΕΚ, άλλοτε με ζόρι, άλλοτε με πολύ ζόρι, οπωσδήποτε διαχειρίστηκε πιο αποτελεσματικά Τετέ, Ουναχί, Ιωαννίδη σε σχέση με το πώς ο Παναθηναϊκός διαχειρίστηκε τους εξτρέμ της ΑΕΚ, τον σέντερ-φορ, τον Πινέδα.
Παρομοίως οι ακραίοι μπακ της ΑΕΚ, και στο μπροστά κομμάτι και στο πίσω, έπαιξαν καλύτερα από τους ακραίους μπακ του Παναθηναϊκού. Δύο ιστορίες, εν προκειμένω. Μία θαυμάσια ιστορία, πίστης του κόουτς στον ποδοσφαιριστή, ενόσω ο περίγυρος βιαζόταν να προϊδεάσει πως το αστείο-Πήλιος κάπου εδώ τελειώνει. Και ένα τρελό αυτογκόλ του κλαμπ, εις βάρος της ομάδας. Ο “παραδειγματικός” αποκλεισμός του Βαγιαννίδη.
Η ΑΕΚ αγωνίστηκε καλά με τη μπάλα, και υπέφερε…καλά (στο δυνατό κομμάτι του Παναθηναϊκού μέσα στην αναμέτρηση) πίσω από τη μπάλα. Η πρακτικά άτοπη αντιπαραβολή, εννοείται πως ισχύει και για τους προπονητές. Μάλλον, για τους προπονητές ισχύει στο πολλαπλάσιο. Μπορούσες ξεκούραστα να πεις, ποιος είναι εδώ τρίτη χρονιά και ποιος είναι εδώ…τρίτο μήνα.
Του ΠΑΟΚ, πάνω-κάτω το δεύτερο ντέρμπι (με τον Αρη) είχε τα χαρακτηριστικά του πρώτου (με τον Παναθηναϊκό). Πάλι στην έδρα, πάλι εν συνόλω ήταν ο καλύτερος, πάλι δεν σκόραρε, πάλι δεν εξαργύρωσε. Ο Λουτσέσκου κόντρα στις γενικές αρχές, αλλά με γνώμονα τις ρεαλιστικές ανάγκες “από παιγνίδι σε παιγνίδι”, χρησιμοποίησε ανέτοιμο παίκτη! Ραζβάν, εσύ; Το εισόδιο του Μπακαγιοκό ήταν “δεκάλεπτο τρόμου” εύκολων λαθών, με την άμυνα πίσω ανοιχτή. Αν ο Αρης δεν ανέμενε, πρώτα η μπάλα στο build-up του ΠΑΟΚ να αγγίξει το μεσαίο τρίτο και εκεί να αρχίσει μετά να πιέζει, θα ήταν σοβαρό το ενδεχόμενο να έβαζε στον αντίπαλο πρόβλημα νωρίς-νωρίς.
Ο Μπακαγιοκό επειδή είναι καλός ποδοσφαιριστής, καθ’ οδόν “το βρήκε”. Αναπτύχθηκε, ως οντότητα στην αναμέτρηση. Μαζί, ο ΠΑΟΚ έδειξε ισορροπία και ποικιλία επιθέσεων. Από παντού, και με όλους τους τρόπους του manual. Είχε το δοκάρι, στη σπάνια συναστρία να συνευρεθούν στην ίδια πλευρά και Κωνσταντέλιας και Τάισον και Ζίβκοβιτς. Είχε τη δεύτερη καθαρή φάση-γκολ “όπως Πόλη”, συνέργεια δεξιά και Κωνσταντέλιας τελείωμα.
Εξίσου ο ΠΑΟΚ “ήταν καλά” και πίσω. Οσο καλά, για να μη νιώθει καθόλου τον Λορέν. Για να νιώθει…κάτι λίγο έως πολύ λίγο, τους εξτρέμ. Οσο καλά, και για να κυριαρχεί “επί” των κεντρικών χαφ του Αρη. Οι μπάλες δεν περνούσαν ούτε απέξω, σε Σιφουέντες/Μόντσου/Μάνου Γαρθία. Παρά ταύτα, η ανάγνωση ότι εν συνεχεία ο Αρης κέρδισε την παρτίδα με μία φάση δεν είναι ακριβής.
Για αρχή αν θέλετε, ο Αρης κέρδισε την παρτίδα με…καμία φάση. Το γκολ δεν είναι φάση-γκολ. Η φάση-γκολ όμως, είχε έρθει πέντε λεπτά πριν. Ενα παρά τρίχα αυτογκόλ. Χάρη στον Μόντσου και στον Μάνου Γαρθία που κάποια στιγμή ήταν βέβαιο πως, για λίγο ή για πολύ, όσο θα βάραιναν ο Σβαμπ και ο Μπακαγιοκό, τόσο εκείνοι θα ξεμπλόκαραν. Ο Αρης δεν βρήκε το γκολ σε αληθινή φάση-γκολ. Είχε χτίσει όμως, μομέντουμ-γκολ.
Κι έπειτα; Ο ΠΑΟΚ πέτυχε εκ νέου, το…δοκάρι. Στην πρώτη και τελευταία φορά που ο τζόκερ Ντεσπόντοφ “κάτι πήρε” (ένα κόρνερ) και το εκτέλεσε όπως αντιστοιχεί στον top εκτελεστή στατικών φάσεων στη χώρα. Για τις επιδόσεις των σέντερ-φορ του ΠΑΟΚ, όποιος και να παίξει λες καλύτερα να είχε παίξει…ο άλλος, δεν το βρίσκω ωραίο να επαναλαμβάνομαι. Δεν υπάρχει χειρότερο, αυτός που διαβάζει να νομίζει πως αυτός που γράφει είναι εμμονικός σε ο,τιδήποτε.
Μόνο το τελικό συμπέρασμα. Για να παίξεις σέντερ-φορ σε ομάδα Λουτσέσκου, δεν αρκεί να είσαι (διαπιστωμένα καλός) σέντερ-φορ. Εχεις πάρα πολλά, να αφομοιώσεις και να εμπεδώσεις. Γι’ αυτό τα κατάφερε και ευτύχησε ο, υποδεέστερος σε δυνατότητες αλλά πανέξυπνος και δεκτικός στα πάντα, Μπράντον. Ο Μπράντον μακροημερεύει, κόντρα στις πιθανότητες. Και είναι ευγνώμων.
Πηγή: Sdna
