Επιλογή Σελίδας

Του Αλέξανδρου Σόμογλου

“Να τους αγαπάτε και να τους σέβεστε. Τίποτα άλλο. Συνεχίζουμε…” Όχι, δεν ανήκει στον υπογράφων η συγκεκριμένη φράση. Τη δανείζομαι από τον team manager του Ολυμπιακού, Χρήστο Μπαφέ, ο οποίος τη δημοσίευσε στα social media ελάχιστα λεπτά μετά το θρίαμβο της «ομάδας των θαυμάτων» απέναντι στην ΤΣΣΚΑ.

Σεβασμός και αγάπη. Ειλικρινής σεβασμός και ειλικρινής αγάπη. Δύο συναισθήματα που τόσο πολύ μας λείπουν από τα ελληνικά γήπεδα. Σεβασμός στον αντίπαλο, σεβασμός σε σπουδαίες προσωπικότητες, σεβασμός και αγάπη στην ίδια μας την ομάδα, ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων.

Τέτοια ήταν η νύχτα της Τετάρτης στο ΣΕΦ. Και θα ξεκινήσω με όσα συνέβησαν εκτός παρκέ και το σεβασμό που έδειξαν όλοι (και έχει εξαιρετική σημασία η λέξη ΟΛΟΙ) στη μνήμη του σπουδαίου Τάσσου Στεφάνου. Κάποιοι θα μιλήσουν για αυτονόητη ενέργεια. Όχι, μόνο αυτονόητος δεν ήταν ο συγκεκριμένος σεβασμός σε ένα αθλητικό περιβάλλον που τα νέα παιδιά μαθαίνουν κυρίως να μισούν. Σε μια αθλητική καθημερινότητα (ανεξαρτήτως οπαδικής απόχρωσης) που νέα παιδιά δηλητηριάζονται ολοένα και περισσότερο με το μικρόβιο του τυφλού φανατισμού και μαθαίνουν ότι στον αθλητισμό υπάρχουμε μόνο «εμείς» και οι «εχθροί μας».

Όχι, λοιπόν. Μόνο αυτονόητα δεν ήταν τόσο η σιωπή σεβασμού κατά τη διάρκεια του ενός λεπτού σιγής που τηρήθηκε στη μνήμη ενός ιστορικού παράγοντα του «αιώνιου» αντίπαλου, όσο και το ζεστό και ειλικρινές χειροκρότημα που την ακολούθησε. Ήταν μια εικόνα που στα δικά μου μάτια μετράει ακόμη περισσότερο κι απ’ όσα ακολούθησαν στο παρκέ, τα οποία θέτουν και πάλι ένα ερώτημα που μοιάζει μετά από κάθε παιχνίδι του μπασκετικού Ολυμπιακού, ολοένα και πιο επίκαιρο: Αν αυτή η ομάδα δεν αξίζει τον ολοκληρωτικό σεβασμό και την ολοκληρωτική αγάπη του κόσμου τους, ποια αλήθεια το αξίζει;

Αν αυτή η ομάδα των αλλεπάλληλων υπερβάσεων δεν δικαιούται να παίζει κάθε της παιχνίδι σε γεμάτο γήπεδο, ποια το αξίζει; Αν αυτή η ομάδα που εδώ και χρόνια καταθέτει την ψυχή της στο παρκέ, δεν αξίζει την αγκαλιά και το χειροκρότημα του κόσμου της ακόμη και μετά από ανεπιτυχή αποτελέσματα ή ακόμη και μια αποτυχημένη σεζόν, ποια το αξίζει;

Δεν θα προχωρήσω σε κάποια αγωνιστική ανάλυση όσων συνέβησαν το βράδυ της Τετάρτης στο Φάληρο. Δεν είμαι, άλλωστε και ο πλέον ειδικός να το πράξω. Απλά, καλό θα είναι όλοι οι φίλοι του Ολυμπιακού που πλημμύρισαν ξανά με περηφάνια για αυτή την απίστευτη ομάδα, να θυμηθούν τα συναισθήματα που τους χάρισε για πολλοστή φορά, στην επόμενη «στραβή», στο επόμενο ανεπιτυχές αποτέλεσμα, στην επόμενη – ναι, κι αυτή μέσα στο πρόγραμμα είναι – ήττα από τον Παναθηναϊκό. Γιατί το μόνο που δεν αξίζει αυτή η ομάδα είναι η απαξίωση στα δύσκολα. Γιατί, όπως έγραψε πολύ σωστά και ο Χρήστος Μπαφές «να τους αγαπάτε και να τους σέβεστε, τίποτα άλλο». Κι αυτή η φράση ισχύει για τους φιλάθλους και τους οπαδούς όλων των ομάδων, σε ολόκληρο τον κόσμο…

Υ.Γ. Το ελληνικό μπάσκετ εξελίσσεται για πολλοστή φορά σε… όαση περηφάνιας μέσα στη γενική μιζέρια της καθημερινότητάς μας.

Υ.Γ. 2: Νομίζω ότι την Τετάρτη καταλάβατε όλοι τι εννοούσα στο προηγούμενο blog με τη φράση «άλλο ομάδα του Σπανούλη, άλλο ομάδα με ηγέτη τον Σπανούλη».

Υ.Γ. 3: Πάντα νιώθω χαρούμενος, όταν άνθρωποι όπως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος με βγάζουν… ασπροπρόσωπο για ένα κείμενό μου. Είναι κι αυτή μια από τις σπάνιες – πλέον – χαρές που μπορεί να απολαύσει ένας επαγγελματίας δημοσιογράφος σε ένα χώρο που, δυστυχώς, έχει εκτροχιαστεί εδώ και πολύ καιρό…

Υ.Γ. 4: Ναι, τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και ο Παναθηναϊκός εμφανίζουν δυναμική ομάδων φάιναλ φορ. Και θα είναι υπέροχο να τους δούμε μαζί στο Βελιγράδι. Επαναλαμβάνω, όμως, ότι Δεκέμβριο μήνα κάθε πρόβλεψη ή εκτίμηση για τη συνέχεια μιας τόσο ανταγωνιστικής διοργάνωσης όπως η Ευρωλίγκα, μοιάζει εξαιρετικά ριψοκίνδυνη.

Υ.Γ. 5: Πόσο είπαμε ότι κόστισε ο Μακ Λιν στον Ολυμπιακό; Ρωτάω για να… πολλαπλασιάσω επί δύο την τιμή του και να δω πόσο θα έχει φτάσει σε 1-2 χρόνια! Άλλος ένας… απόφοιτος σέντερ της μεγάλης του Ολυμπιακού (ή… του Σπανούλη) σχολής!

Πηγή: Sport DNA