Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Αυτή την εποχή, ολοφάνερα στα παιγνίδια τους Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ είναι μηδέν έως ένα γκολ ομάδες.
Αρα, εν τέλει μια υπόθεση απλής λογικής. Το εκτός έδρας γκολ, αφού εδώ εξακολουθεί ο κανόνας να ισχύει, αυτομάτως γίνεται “το αντικείμενο του πόθου”. Αν υπάρχει το ένα ματς στο οποίο αξίζει πιο πολύ ο κόπος να σκοτωθείς για να σκοράρεις, αυτό είναι το εκτός έδρας.
Ημιτελικοί Τσάμπιονς Λιγκ, με εκτός έδρας γκολ, 2003. Μίλαν-Ιντερ και Ιντερ-Μίλαν, στο κοινό σπίτι (Σαν Σίρο). Αντσελότι στη Μίλαν, Κούπερ στην Ιντερ. Πρώτος αγώνας με “γηπεδούχο” τον Αντσελότι, για κάποιον λόγο η ξεκάθαρη στρατηγική του “φιλοξενούμενου” Κούπερ ήταν να το πάει στο μηδέν-μηδέν. Η Μίλαν δεν έβγαλε την παραμικρή αντίρρηση στο πλάνο της Ιντερ. Μηδέν-μηδέν; Μηδέν-μηδέν, και πάμε την άλλη εβδομάδα στη ρεβάνς.
Στη ρεβάνς η “φιλοξενούμενη” Μίλαν βρίσκει ένα γκολ με τον Σεβτσένκο, ένα γκολ…στο κατάλληλο ματς, και γεια σας. Η Ιντερ ισοφάρισε, και αποκλείστηκε με το 1-1 σαν αγράμματη. Ο Πέντρο Μαρτίνς, μου θύμισε τον Κούπερ. Ο Λουτσέσκου, τον Αντσελότι. Με εκτός έδρας γκολ, το 0-0 είναι καλύτερο αποτέλεσμα για τον γηπεδούχο, όχι για τον φιλοξενούμενο.
Game-set-match, ΠΑΟΚ. Στρατηγικά, ο Ολυμπιακός έχω την αίσθηση ότι αστόχησε. Διαχειρίστηκε την Τούμπα σαν να επρόκειτο για αναμέτρηση πρωταθλήματος, παίρνουμε τον βαθμό και χαιρετάμε. Στο πρωτάθλημα, πράγματι, παίζεις για βαθμούς. Στο κύπελλο όμως, παίζεις για σκορ. Το 0-0 στη Θεσσαλονίκη, ενώ ήταν ικανοποιητικό για τον ΠΑΟΚ, καταλάβαμε πως πιο πολύ εκείνο το βράδι, τη Μεγάλη Πέμπτη, ικανοποίησε τον Ολυμπιακό.
Η ποδοσφαιρική “ήττα” του Ολυμπιακού, ο αποκλεισμός, επήλθε εν συνεχεία της στρατηγικής αστοχίας. Στον τελικό πήγε η ομάδα που αντλεί όλη την αυτοπεποίθησή της, από την εμπιστοσύνη του γκρουπ στο πλάνο. Στον τρόπο. Ο ΠΑΟΚ έβγαλε νοκ-άουτ μια ομάδα που έχει κουραστεί ψυχικά, κάνει μπαμ πια, να νιώθει αδούλευτη και να το ψάχνει κάθε φορά στο τυχαίο ή στο ατομικό ή και στα δύο.
Τη στιγμή που οι ποδοσφαιριστές του Ολυμπιακού ζήτησαν το πέναλτι (το οποίο πήραν, ύστερα, από το video), δεν διαμαρτύρονταν στον Ισπανό διαιτητή. Εκλιπαρούσαν τον Ισπανό διαιτητή. Ηξεραν πως είχαν βρει, επιτέλους, το τυχαίο της βραδυάς τους. Τη διέξοδο. Μια ανακούφιση. Λίγο αργότερα, τη στιγμή που οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ ζήτησαν το πέναλτι που δεν πήραν, και καλώς δεν το πήραν, από τον Ισπανό διαιτητή, η εκεί-και-τότε στάση τους δεν ήταν το-πέναλτι-ή-τίποτα. Και με όχι-πέναλτι, συνέχισαν.
Ηξερες, πως θα συνέχιζαν. Οχι απεγνωσμένοι. Θα συνέχιζαν, στο πλάνο επάνω. Η αντιξοότητα, τρέφει τον ΠΑΟΚ. Θα ‘λεγα, η αντιξοότητα θεριεύει τον ΠΑΟΚ. Δύσκολα, τον τραμπουκίζεις ποδοσφαιρικά. Και σίγουρα δεν τον θέλεις αντίπαλο, σε ματς-δίχως-αύριο. Πώς έκλεισε ο ΠΑΟΚ τη ρεβάνς στον Πειραιά, έχει αναλογίες με το πώς είχε κλείσει τη ρεβάνς στη Γάνδη πριν έξι εβδομάδες.
Σε συνθήκη ακραίας αντιξοότητας, στο Καραϊσκάκη δεν ισοφάρισαν με ένα δικό τους τυχαίο ή με ένα δικό τους ατομικό. Ισοφάρισαν, όταν μες από τη συνολική λειτουργία βρήκαν το ωραιότερο γκολ της σεζόν τους! Ενα γκολ, άξιο για να κρίνει ολόκληρη την παρτίδα. Καθεμιά ενέργεια απ’ την αρχή ως το τέλος του συνδυασμού, ένα διαφορετικό κάδρο. Η μοναδική ομάδα εφέτος, που έκανε καλά τον ΠΑΟΚ σε κατάσταση no-tomorrow, είναι η Ολεμπίκ Μαρσέιγ.
Πράγμα που αναδεικνύει τον βαθμό δυσκολίας, για τον Παναθηναϊκό στον τελικό. Ο Παναθηναϊκός είναι φορμαρισμένος, είναι πεινασμένος, εννοείται είναι δουλεμένος, έχει τάξη και ευρυθμία, έχει επιλογές. Το πράσινο γκρουπ δεν έχει “μνήμη” τέτοιων αναμετρήσεων. Και έχει τον αντίπαλο…που δεν θέλεις να έχεις, ακριβώς λόγω της δικής του μνήμης, σε τέτοιες αναμετρήσεις. Οπωσδήποτε θα είναι ένα ωραίο Σαββατόβραδο για να κλείσει η χρονιά, σε είκοσι μέρες στο Στάδιο.
Πηγή: Sport DNA
