Του Δημήτρη Καρύδα
Εδώ και πολλά χρόνια είμαι από εκείνους που υποστηρίζουν σθεναρά την άποψη ότι κάθε παιχνίδι μεταξύ των δύο αιωνίων αντιπάλων στο μπάσκετ είναι μια άγραφη σελίδα, μια λευκή κόλλα χαρτί που περιμένει….υλικό για να συμπληρωθεί. Και συνήθως το υλικό προκύπτει από μη αναμενόμενα σενάρια ή τουλάχιστον σενάρια που πετάνε στα σκουπίδια τα προγνωστικά. Ο πρώτος τελικός του ΟΑΚΑ ήταν απλά ένας ακόμη κρίκος στη σχετική αλυσίδα σε μια χρονιά που άρχισε και είναι πιθανό να τελειώσει με διαφορετικά και ανατρεπτικά συναισθήματα. Στο ξεκίνημα της ο Ολυμπιακός έμοιαζε πολλά βήματα μπροστά από τον Παναθηναϊκό που αποτελούσε πείραμα σε εξέλιξη, στη διάρκεια της και οι δύο πέρασαν δύσκολες στιγμές αλλά κάποια στιγμή έβγαλαν το κεφάλι τους έξω από τα κύματα και πήγαν στο Βερολίνο με τους απλούς φιλάθλους να ονειρεύονται τον πρώτο ελληνικό τελικό. Ο Παναθηναϊκός βρήκε το τέλειο μομέντουμ για να κάνει δύο μεγάλα παιχνίδια και να επιστρέψει στην Ελλάδα όχι μόνο θριαμβευτής και τροπαιούχος αλλά και σχεδόν σίγουρο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Ειδικά μετά τον τραυματισμό του Φαλ που αποψίλωσε τη γραμμή ψηλών του Ολυμπιακού.
Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως θα περίμενε ο μέσος –αλλά ελάχιστα μυημένος- φίλος του μπάσκετ. Από το πρώτο λεπτό του τελικού οι ερυθρόλευκοι φάνηκαν αποφασισμένοι και κυρίως πήγαν στο ΟΑΚΑ για να παίξουν κυνικά και ρεαλιστικά με σκοπό το σπάσιμο της έδρας. Και τα κατάφεραν με την τελική διαφορά να δείχνει ένα οριακό παιχνίδι αλλά στην πραγματικότητα πήραν τη νίκη πολύ πιο εύκολα. Κυρίως, γιατί στο διάστημα που μεσολάβησε από το Βερολίνο ο Μπαρτζώκας και το επιτελείο του είχαν την ευκαιρία να δουλέψουν απερίσπαστοι και να κρατήσουν μακριά από το ΣΕΦ τα…απόνερα του Βερολίνου. Παρά την απουσία του Φαλ ο Μπαρτζώκας κατάφερε να πάρει 14 σούπερ ποιοτικά λεπτά από τον Πετρούσεφ που χρησιμοποιήθηκε με επιτυχία και στο ‘’5’’. Ο Μιλουτίνοφ ήταν ο αναμφισβήτητος MVP του αγώνα με νταμπλ νταμπλ σε πόντους (12) και ριμπάουντς ενώ ο Γουόκαπ τιμώρησε την αναμενόμενη αντιμετώπιση του με under από την άμυνα του Παναθηναϊκού σκοράροντας 15 υπερπολύτιμους πόντους στο δεύτερο μέρος. Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός σκόραρε 89 πόντους χωρίς στην ουσία μεγάλη συνεισφορά από τους δύο καλύτερους σουτέρ του αφού Κάναν και Πίτερς έβαλαν μαζί 12 πόντους.
Ο Παναθηναϊκός δεν είχε φρέσκιες ιδέες αλλά κυρίως δεν είχε συγκέντρωση. Ο Αταμάν προτίμησε κοντά σχήματα στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα αλλά η τακτική του δεν δικαιώθηκε. Ο Γκριγκόνις συνέχισε να είναι αόρατος όπως σχεδόν συμβαίνει τον τελευταίο μήνα, ο Χουάνστο ήταν μαύρη τρύπα στην άμυνα και παραδόξως πως ο Τούρκος κόουτς προτίμησε ελάχιστα τον Παπαπέτρου (9 λεπτά συμμετοχής) αφήνοντας εκτός αγώνα ένα παίκτη που άλλαξε την ιστορία της ομάδας στα πλέι οφ και μπορούσε ενδεχόμενα να είναι η απάντηση στα κοντά σχήματα του Ολυμπιακού. Ισως το μεγαλύτερο καμπανάκι συναγερμού να είναι το γεγονός ότι το δίδυμο Σλούκα-Ναν έδωσε περίπου τα αναμενόμενα παρά το μέτριο πρώτο μέρος του Αμερικανού σκόρερ αλλά οι 37 πόντοι και οι 8 ασίστ των δύο γκαρντ δεν πόνεσαν την άμυνα του Ολυμπιακού.
Ο πρώτος τελικός έδωσε ένα ξεκάθαρο και σημαντικόπροβάδισμα στον Ολυμπιακό. Ειδικά, αν οι ερυθρόλευκοι κερδίσουν τον 2ο μέσα στο ΣΕΦ τότε θα έχουν στείλει τον Παναθηναϊκό ένα ταξίδι στην αφιλόξενη no man’s land του 0-2. Και οι πράσινοι θα ψάχνουν μια αδιανόητη για τα δεδομένα των ελληνικών πλέι οφ ανατροπή. Ο αγώνας όμως άφησε και πολλά ερωτηματικά. Με το δεύτερο ματς σε 48 ώρες ο Ολυμπιακός πρέπει να βρει τρόπο να κρατήσει φρέσκο και ξεκούραστο ένα πολύ σφικτό rotation οκτώ παικτών. Ο Αταμάν έχει μεγαλύτερη κάβα παικτών αλλά για να επιβεβαιωθεί αυτό πρέπει να εμπιστευθεί περισσότερο παίκτες που μπορούν να δώσουν λύσεις και κυρίως ενέργεια όπως οι Καλαϊτζάκης-Αντετοκούνμπο. Κυρίως όμως πρέπει πολύ γρήγορα να πείσει τους παίκτες του ότι τα λουλούδια και τα….τραγούδια για το 7ο αστέρι έχουν τελειώσει και πλέον ο Παναθηναϊκός είναι υποχρεωμένος να επιστρέψει στην ελληνική πραγματικότητα, κάτι που ξέχασε να κάνει στον πρώτο τελικό.
Πηγή: Novasports
