Του Γιάννη ΣερέτηΠροφανώς, δεν ήταν ένας τελικός Κυπέλλου που θα θυμόμαστε εσαεί. Οι φίλοι του ΟΦΗ, ναι, θα τον θυμούνται! Και όσοι βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ απ’ όλες τις γωνιές της Ελλάδας και όσοι τον παρακολούθησαν τηλεοπτικά. Οχι και οι οπαδοί του Ολυμπιακού, εκτός από εκείνους που βρέθηκαν στο Ολυμπιακό Στάδιο για τη γιορτή. Πήγαν για να γιορτάσουν και έφυγαν χορτάτοι. Μόνο από τη νίκη, όχι από το θέαμα. Αλλά τους τελικούς τους κερδίζεις, δεν τους παίζεις, έτσι δεν λένε; Ε, λοιπόν, αν υπάρχει ένα «κρίμα» σήμερα για τον ΟΦΗ είναι ότι τον τελικό δεν τον έπαιξε!
Ναι, δέχθηκε γκολ (και τι υπέροχο γκολ σε κομπίνα που σπανίως βλέπουμε πια στα ελληνικά γήπεδα!), μόλις στην πρώτη φάση του ματς, στο 9′. Ναι, ήταν πειθαρχημένος αμυντικά και είχε σε φανταστική βραδιά τον κίπερ Χρσιτγεώργο, σε καλή μέρα τους Λαμπρόπουλο – Σίλβα και τον Μπάκιτς. Ε, και; Οι Κρητικοί είχαν πάρα πολύ άγχος στο πρώτο 20λεπτο και έμειναν ζωντανοί στο ματς χάρη στην αστοχία του Ολυμπιακού με «πρόχειρες» εκτελέσεις στην τελική προσπάθεια (Τσικίνιο, Ζέλσον, Γιάρεμτσουκ), δημιουργώντας μόνο μία αξιόλογη φάση σε 95 λεπτά αγώνα: την κεφαλιά του Νους στο 91′, από το «μελέ» στη μεγάλη περιοχή του πρωταθλητή μετά το κόρνερ του Σενγκέλια.
Ο Ολυμπιακός έπαιξε με τη φωτιά, αλλά η φωτιά του ΟΦΗ είχε σβήσει απόψε. Δεν είχε μεγαλώσει. Επέμεναν οι παίκτες του σχεδόν σε όλο το πρώτο ημίχρονο, αλλά και σε μεγάλο μέρος του δεύτερου μέρους να ψάχνουν τον Νους, τον οποίο «κατάπιε»… αμάσητο ο Κοστίνια μέχρι που αντικαταστάθηκε από τον Γιάρεμτσουκ όταν ο Μεντιλίμπαρ θέλησε να το γυρίσει σε 4-4-2. Δεν αξιοποίησαν ποτέ τη μαχητικότητα και το επιθετικό πνεύμα του καλού Μπόρχα Γκονζάλεθ που δεν «έβλεπε» τον Ζέλσον, ώστε να παίξουν από δεξιά με τον Φούντα. Δεν κατάφεραν να περάσουν ούτε μισή πάσα της προκοπής είτε στο χώρο, είτε στα πόδια του Σαλσέδο σε επίκαιρη θέση και με αντιπάλους τους πολύ συγκεντρωμένους Ρέτσο – Πιρόλα. Και ο Ράσταβατς αποφάσισε να «ρισκάρει» στο 83′. Ούτε καν στο 75’…
Ο Ολυμπιακός έκανε μια μετριότατη εμφάνιση και πήρε έναν από τους πιο εύκολους τελικούς Κυπέλλου στην ιστορία του. Δεν ήταν «εκρηκτικός», ούτε «θεαματικός», αλλά ήταν πολύ σοβαρός, είχε τον κίνδυνο στο μυαλό του, δεν υποτίμησε τον ΟΦΗ ούτε λεπτό, είχε ενέργεια και τρεξίματα, είχε πειθαρχία αμυντικά και επέτρεψε στον αντίπαλο μόλις μία ευκαιρία. Ολα αυτά είναι συνέπεια της πνευματικής προετοιμασίας των παικτών από τον Μεντιλίμπαρ που σήκωσε μέσα σε ένα χρόνο πρωτάθλημα και Κύπελλο και ευρωπαϊκό! Θα μπορούσε να το είχε «καθαρίσει» το ματς ο πρωταθλητής από το πρώτο ημίχρονο αν ο Τσικίνιο ήταν προσεκτικός, θα μπορούσε να το είχε «καθαρίσει» με τον Γιάρεμτσουκ πολύ νωρίτερα, τελικά το έκανε χάρη στο επιθετικό του δίδυμο στο 93′. Κάπως σαν το Λίβερπουλ – Τότεναμ του 2019 στη Μαδρίτη: ένα νωρίς, ένα στο τέλος από τον Σαλάχ και τον Οριγκί…
Ενα μεγάλο «μπράβο» αξίζει στον ακαταπόνητο Ελ Καμπί, ένα ακόμα στον θηριώδη Γιάρεμτσουκ που έκανε την ομάδα του πολύ πιο επικίνδυνη μετά την είσοδό του στο ματς, κι ένα τεράστιο στον απίστευτο Κοστίνια που έκανε καταπληκτικό ματς με αντίπαλο τον φιλότιμο, αλλά «λίγο» απέναντι του, Τιάγκο Νους, ο οποίος δεινοπάθησε.
Ηταν ένας τελικός ο οποίος θα μας μείνει περισσότερο στο μυαλό για την όμορφη εικόνα του γηπέδου, παρά για τη νίκη του Κυπελλούχου. Για το πανό «Η μεγαλύτερη μετακίνηση τσικουδιάς» από τους οπαδούς του ΟΦΗ, για την εκδρομή των Κρητικών μ’ αεροπλάνα και βαπόρια, για τον Ελ Καμπί και τον Γιάρεμτσουκ. Και ασφαλώς για το restart μιας παντελώς παρηκμασμένης και απαξιωμένης διοργάνωσης. Ενα μικρό βηματάκι, σαν το μωρό που ξεκινάει από το μηδέν και περπατά. Για να δούμε τι θα γίνει από του χρόνου διότι με το νέο format θα είναι… απίθανο να δούμε ομάδα κάτω από την πέμπτη θέση σ’ έναν τελικό…
Πηγή: Gazzetta
