Cosi No! «Όχι έτσι…» έγραψε η Gazzetta dello Sport για μια αναμέτρηση που θα αφήσει το σημάδι της στο μέλλον του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Από τη μια, η Παρί Σεν Ζερμέν που… ξέφυγε και δήλωσε εκκωφαντικά πως θα είναι στα «αφεντικά» του Champions League τα επόμενα χρόνια κι από την άλλη η Ίντερ, της οποίας ο κύκλος έκλεισε στο Μόναχο. Πέντε γκολ σε μια ομάδα χωρίς πρόσωπο, χωρίς ψυχή.
Η Παρί πήρε το τρεμπλ και ο Λουίς Ενρίκε τήρησε την υπόσχεσή του: να πανηγυρίσει στο κέντρο, με τη σημαία, για να τιμήσει τη μνήμη της κόρης που έφυγε πριν πέντε χρόνια. Μια εικόνα που τσαλάκωσε ακόμα και τους πιο σκληρούς.
Αυτός ο τελικός κατακτήθηκε από τους νικητές με ωραίο ποδόσφαιρο, από το τέρμα μέχρι την επίθεση. Για καιρό θα αναρωτιούνται όλοι τι ήταν αυτό που παρέλυσε την Ίντερ, από τα πρώτα κιόλας βήματα του διδύμου Κβάρα-Ντουέ. Επίσης, το κρυφό χαρτί του Λουίς Ενρίκε, το αντίβαρο στον Μπαπέ που αποχώρησε, λάμπει πια στο φως. Ο Ντεμπελέ, με 33 γκολ στη σεζόν, πήρε εντολή να κάνει άνω – κάτω την αντίπαλη άμυνα και το κατάφερε.
Ο Ατσέρμπι και οι υπόλοιποι αμυντικοί μετά το 25ο λεπτό δυσκολεύονταν να ανασάνουν, να περάσουν τη μέση γραμμή, να σκεφτούν. Κι άλλες ομάδες πίεσαν την Ίντερ ψηλά, το έκανε η Μπάγερν, το τόλμησε η Μπαρτσελόνα, μα οι Νερατζούρι βρήκαν λύσεις. Στο Μόναχο όμως υπήρχε μια ομάδα που ήξερε όσο καμία το κόλπο να «σκάει» τον αντίπαλο με τρόπο μαεστρικό.
Οι παίκτες του Λουίς Ενρίκε είχαν ταχύτητα, πειθαρχία και σκληράδα. Απέναντί τους, ένα σύνολο… άδειο, σα να είχε παραδώσει την ταυτότητά του αμέσως μετά το συγκλονιστικό 4-3 του Σαν Σίρο. Κάθε λάθος τιμωρούνταν, ο Ντιμάρκο είδε τις αργές του αντιδράσεις να γίνονται ευκαιρίες και γκολ του αντιπάλου. Ο Μπαρέλα το ίδιο… Η Ιντερ δεν πρόλαβε να αντιδράσει ποτέ στην… καταιγίδα που τη «χτύπησε». Και να φανταστεί κανείς ότι οι Νερατζούρι είχαν βρεθεί πίσω στο σκορ για μόλις 17 λεπτά σε ολόκληρη τη διοργάνωση. Το βράδυ του Σαββάτου, δέχθηκαν δυο γκολ σε οκτώ λεπτά πριν καν συνειδητοποιήσουν ότι παίζουν τελικό.
Αυτό που δεν κατάφεραν οι σταρ, το έκανε ο Λουίς Ενρίκε
Στα βάθη του φθινοπώρου, δεν τον είχαμε δει να έρχεται. Αυτόν τον απέραντο θρίαμβο. Αυτή τη δόξα που έπεσε βαριά σε τόσο νεαρά κεφάλια, στέφοντάς τα πριν την ώρα τους. Αυτό το μεγαλόπρεπο βήμα τη στιγμή που περνάς το κατώφλι της ποδοσφαιρικής ιστορίας.
Η Παρί έγινε βασίλισσα της Ευρώπης, καταρρίπτοντας τη θεμελιώδη αρχή που θέλει δυο ομάδες για έναν μεγάλο τελικό. Η Παρί αρκούσε μόνη της. Και ήταν υπέροχη.
Με τη μεγαλύτερη νίκη που έχει ποτέ σημειωθεί σε τελικό Champions League, η Παρί φίμωσε την Ίντερ, την έπνιξε και της επέβαλε τον ρυθμό της, την κίνησή της, την πίεσή της, τα νιάτα της και πάνω απ’ όλα, την ιδιοφυή στρατηγική που ο Λουίς Ενρίκε οικοδομούσε υπομονετικά εδώ και μήνες. Είναι η ολοκλήρωση μιας μακράς αναζήτησης για τον σύλλογο. Μα πάνω απ’ όλα, είναι το έργο ενός αρχιτέκτονα.
Ένας άθλος τεράστιος, αλλά και απολύτως λογικός. Από τα τέλη Ιανουαρίου, η Παρί υπήρξε η κυρίαρχη δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, μαγεύοντας όσους την παρακολουθούσαν και διαλύοντας τους αντιπάλους με τη συλλογική ουσία του παιχνιδιού της και τον πλούτο των επιλογών της. Γι αυτό το ποδόσφαιρο είναι το συναρπαστικότερο άθλημα. Τη μια χρονιά επιβραβεύει τη Ρεάλ και τους σταρ και την επόμενη μια ομάδα χτισμένη με εντελώς διαφορετικό υλικό.
Ο θρίαμβος των Παριζιάνων είναι μια νίκη του γαλλικού ποδοσφαίρου που έχει ανάγκη από τέτοια αστερόσκονη για να ξαναονειρευτεί. Μα πάνω απ’ όλα, είναι η νίκη μιας φιλοσοφίας: πώς χτίζεις μια ομάδα, πώς της δίνεις ταυτότητα.
Η πορεία της Παρί σε αυτή τη διοργάνωση είναι ιστορία στρατηγικών θριάμβων, μα σπάνια υπήρξε σχέδιο τόσο ολοκληρωμένο όσο του Λουίς Ενρίκε. Είναι αυτός που «ωρίμασε» ένα νεανικό σύνολο, αυτός που το ενέπνευσε πίστη, που το οδήγησε στην πόρτα της ευτυχίας, σε φυσική κατάσταση που η Ίντερ ούτε κατά διάνοια δεν μπορούσε να φτάσει.
Μετά τον καιρό των απογοητεύσεων, ήρθε ο καιρός της δικαίωσης. Και μ’ αυτό το ευρωπαϊκό τρόπαιο στα χέρια, η Παρί θα πρέπει να μάθει κάτι εξίσου δύσκολο με την κατάκτηση, να ζει με το μεγαλείο της.
Οι Παριζιάνοι μεταμόρφωσαν τις τύψεις σε τίτλο. Σαν αλχημιστές, μετέτρεψαν σε χρυσάφι την κληρονομιά εκείνων που ήρθαν, ονειρεύτηκαν και έφυγαν με άδεια χέρια: Σούσιτς, Φερναντέζ, Ζινολά, Παουλέτα, Ροναλντίνιο, Γουεά, Ραΐ, Τιάγκο Σίλβα, Ιμπραΐμοβιτς, Καβάνι, Νεϊμάρ, Μέσι, Μπαπέ…Όλοι άνοιξαν τον δρόμο, κανείς όμως δεν έφτασε στην κορυφή. Η ομάδα του Λουίς Ενρίκε το έκανε. Αυτός ο θρίαμβος χαράζει νέα γραμμή στην ιστορία της Παρί. Δημιουργεί ένα βάρος προσδοκιών και ένα τίμημα.
Κάτι ράγισε, κάτι έσπασε
Για την Ίντερ, ήταν το χειρότερο παιχνίδι της χρονιάς, ίσως και της ιστορίας της και ήρθε την πιο ακατάλληλη στιγμή: στον σημαντικότερο αγώνα της σεζόν, μετά από χαμένες μάχες σε πρωτάθλημα, Κύπελλο και Σούπερ Καπ. Μια καταστροφή χωρίς πάτο. Μετά τη Μπάγερν και την Μπαρτσελόνα, ήρθε κι αυτό. Κάτι ράγισε απόψε. Και τελείωσε. Το πιο τρομακτικό στατιστικό: μηδέν τίτλοι. Τον Μάρτιο, μετά τη Φέγενορντ, ο Ιντσάγκι ύψωνε τρία δάχτυλα για το «τρεμπλ». Τώρα, το μόνο που κρατά είναι η γροθιά μιας πορείας με σπουδαίες παραστάσεις, αλλά όχι τίτλο.
Πηγή: Gazzetta
