Του Μιχάλη Τσόχου
Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει συνήθως στην εποχή Μπόλονι, ο Παναθηναϊκός στην Τρίπολη δεν πήγε να κλέψει τη νίκη, αλλά να την πάρει. Σε μία από τις καλύτερες εφετινές εμφανίσεις του, δεδομένου του αντιπάλου και του εκτός έδρας της αναμέτρησης, ο Παναθηναϊκός έπαιξε με το ειδικό βάρος που επιβάλει η φανέλα του να παίζει. Αντιμετώπισε το ματς με την λογική και νοοτροπία, «εγώ είμαι η μεγάλη ομάδα και εγώ πρέπει να παίξω για να το πάρω…», λογική την οποία την εποχή του Μπόλονι δεν συναντάμε συχνά.
Εχώ γράψει πολλές φορές ότι δεν κρίνω από το αποτέλεσμα, αλλά από την απόδοση της ομάδας και τη νοοτροπία με την οποία αγωνίζεται, όπως φυσικά και από το σχέδιο του προπονητή. Στην Τρίπολη λοιπόν, κι’ ας μην νίκησε ο Παναθηναϊκός αγωνίστηκε και με σωστή νοοτροπία και με ξεκάθαρο σχέδιο και με ορθολογική ενδεκάδα.
Το 4-3-3, τον βοήθησε όσο περνούσε η ώρα να κυριαρχήσει, του έδινε την δυνατότητα να πιέζει ψηλά και να χαλάει το παιχνίδι του Αστέρα Τρίπολης και κυρίως δημιουργούσε με το πέρασμα του χρόνου το αίσθημα της κυριαρχίας στους ποδοσφαιριστές του. Παίζοντας λοιπόν σαν αφεντικό του ματς, αργά ή γρήγορα θα μετατρέπονταν και σε τέτοιο μέσα στις τέσσερις γραμμές. Και όταν μετατράπηκε, χάρη στην ποιότητα του Μακέντα στην εκτέλεση, αλλά και την δημιουργία του Χουάνκαρ έφτασε γρήγορα στο 0-2.
Ασφαλώς και στο καλό διάστημα του Παναθηναϊκού, το οποίο ήταν και το μεγαλύτερο του αγώνα του έλειπαν πράγματα. Κυρίως του έλειπε δημιουργία, αφού η εικόνα του ματς ήταν ότι ο Παναθηναϊκός το ελέγχει απόλυτα μετά το πρώτο τέταρτο, αλλά δεν μπορεί να δημιουργήσει, ή όσο θέλει ή ακόμη περισσότερο, όσο του έπρεπε με βάση την εικόνα του ματς. Αυτό εκτός από δουλειά του προπονητή, είναι και δουλειά των ποδοσφαιριστών και ο Βιγιαφάνες κυρίως σε αυτό τον τομέα θα έπρεπε ίσως να μπει περισσότερο μέσα στο ματς. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όμως καταλάβαινες ότι το γκολ θα έρθει. Και τελικά ήρθαν και μάλιστα δύο γκολ μαζεμένα, το ένα πίσω από το άλλο.
Η πρώτη νίκη στα πλέι οφ ήταν στα πόδια του και θα ήταν μία τεράστια νίκη και από βαθμολογική και από ψυχολογική άποψη. Τα νεύρα όμως του Μακέντα που είχε κίτρινη κάρτα και πήγαινε για αποβολή «ανάγκασαν» τον Μπόλονι να τον αφαιρέσει από το ματς, μαζί με τον Αλεξανδρόπουλο, ο οποίος είχε εμφανώς κουραστεί και βγήκε από το τερέν καταπονημένος.
Σε εκείνο το χρονικό σημείο ο Αστέρας αισθάνθηκε ότι με τον Ιταλό εκτός δεν κινδυνεύει και με τον Αλεξανδρόπουλο, εκτός, πήρε όλη τη μεσαία γραμμή. Ο Παναθηναϊκός μάλλον ενστικτωδώς και χωρίς εντολή οπισθοχώρησε και ο Ράσταβατς έριξε ότι είχε από επιθετικούς εντός του τερέν για να τελειώσει το ματς με 4-2-4.
Κάπως έτσι έγινε το «κακό» για τον Παναθηναϊκό, διότι ο Αστέρας και καλή ομάδα είναι και καλό προπονητή έχει και φυσικά ψυχολογία στα ύψη έχει.
Οι δύο βαθμοί που πέταξε ο Παναθηναϊκός ίσως να αποδειχτούν καθοριστικοί, αλλά και η αίσθηση ανωτερότητας και ο τρόπος παιχνιδιού του στην Τρίπολη για 70 λεπτά, μπορούν επίσης να αποδειχτούν καθοριστικοί για το υπόλοιπο της σεζόν.
Αλλωστε κανείς δεν ξεφεύγει στη μάχη της Ευρώπης. Ούτε καν ο Αρης που έχασε μία πολύ μεγάλη ευκαιρία να κάνει αποτέλεσμα στο «Καραϊσκάκης» κόντρα στον Ολυμπιακό που έμεινε με 10 παίκτες λόγω αποβολής του Λαλά στο τέλος του ημιχρόνου. Ο Αρης με το γνωστό πρόβλημα που έχει στο γκολ, δεν μπόρεσε να βρει ούτε ένα παίζοντας για σχεδόν 50 λεπτά με παίκτη παραπάνω και μοιραία ηττήθηκε. Ο Ολυμπιακός αντίθετα αποδείχτηκε ανθεκτικός και σίγουρος για μία ακόμη φορά και επιβεβαίωσε ότι ο Σα επέστρεψε στην καλή φόρμα του…
Πηγή: Gazzetta
