Της Βάσως Πρεβεζιάνου
Θα μπορούσε να ζήσει σε μια ζούγκλα. Θα ήταν ο αρχηγός των λιονταριών. Θα οργάνωνε την δική του αγέλη, θα προστάτευε την οικογένειά του, θα την υπερασπιζόταν μέχρι θανάτου από ανεπιθύμητους εισβολείς. Για αυτό γεννήθηκε, για να είναι ηγέτης και το απέδειξε με το εντυπωσιακό χατ τρικ του στο πρώτο παιχνίδι με τη Μπαρτσελόνα για το ισπανικό Σούπερ Καπ τον Αύγουστο του 2015. Τα «λιοντάρια» κατέκτησαν τον τίτλο και ο αρχηγός τους, που ξεκίνησε τη ζωή του και την καριέρα του από το Σαν Σεμπαστιάν, γύρισε στην γενέτειρά του για να γιορτάσει αυτό το τρόπαιο που φέρει τη σφραγίδα του
Χρειάστηκε να κάνει πολλά δρομολόγια μέχρι να φτάσει στα 34 του, να πανηγυρίζει ένα Κύπελλο με την ομάδα της καρδιάς του, της ζωής του, της πατρίδας του, της χώρας των Βάσκων. Από την Αθλέτικ άρχισε να παίζει μπάλα, αλλά χρειάστηκε να πάει σε άλλες ομάδες για να αποδείξει την αξία του και τελικά να επιστρέψει στο «Σαν Μαμές» για να γίνει ο βασιλιάς των «λιονταριών».
Μπιλμπάο, Μπούργος, Βαγιαδολίδ, ξανά Μπιλμπάο (για να αναδειχθεί MVP της και πρώτος σκόρερ της τη σεζόν 2006-07) και τελικά Μαγιόρκα σε μια κίνηση που προκάλεσε απίστευτες αντιδράσεις από τους οπαδούς της Μπιλμπάο εναντίον της διοίκησης της ομάδας που αποφάσισε να δεχθεί την πρόταση των 6 εκατομμυρίων ευρώ και να πουλήσει τον Αντούριθ τις τελευταίες ημέρες του Αυγούστου του 2008. Στη Μαγιόρκα πήγε για να αντικαταστήσει τον, μέχρι τότε σταρ της ομάδας, Ντάνι Γκουίθα και «έβγαλε» μάτια. Αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ της ομάδας και την κράτησε στην Πριμέρα Ντιβιζιόν.
Την δεύτερη σεζόν του στη Μαγιόρκα ήταν ακόμη καλύτερος. Πέτυχε περισσότερα γκολ και οδήγησε την ομάδα στην πέμπτη θέση, δηλαδή μόλις ένα… κλικ από τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Τα πολλά οικονομικά προβλήματα του συλλόγου οδήγησαν στην πώληση του Αντούριθ, ο οποίος κατέληξε στη Βαλένθια για δύο σεζόν με την φανέλα της οποίας βελτίωνε κάθε σεζόν τα προσωπικά ρεκόρ του και το καλοκαίρι του 2012, στα 31 του πια ώριμος, αλλά όχι βετεράνος, επέστρεψε για τρίτη φορά στη Μπιλμπάο.
Ο Μπιέλσα του έδωσε θέση βασικού προτιμώντας τον από τον Γιορέντε, τη δεύτερη σεζόν του στο «Σαν Μαμές] δεν είχε πια ανταγωνισμό και ήταν ακόμα καλύτερος με τη Μπιλμπάο να κερδίζει το εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ μετά από σχεδόν 15 χρόνια.
Tη σεζόν πριν από την κατάκτηση του Σούπερ Καπ, ο… παλαίμαχος επιθετικός πέτυχε 26 γκολ σε 46 παιχνίδια, ήταν ο κορυφαίος Ισπανός σκόρερ του πρωταθλήματος και έκανε πραγματικότητα το όνειρό του. Έναν τελικό με τη Μπιλμπάο, αυτό ήθελε. Μπορεί να έφυγε ηττημένος από το «Καμπ Νόου», αλλά λίγους μήνες μετά πήρε την μικρή… εκδίκησή του κλείνοντας με τον πιο θεαματικό τρόπο το δρόμο της Μπαρτσελόνα προς την κατάκτηση του έκτου τίτλου σε μια χρονιά.
Είναι ο κορυφαίος σκόρερ της Αθλέτικ τον 21ο αιώνα και τρίτος σε ολόκληρη την ιστορία του συλλόγου. Μαζί με τον Λιονέλ Μέσι και τον Σέρχιο Ράμος, ο Αντούριθ ανήκει στην τριπλέτα των ποδοσφαιριστών που έχουν καταφέρει να σκοράρει στην Ισπανία σε 15 διαδοχικές σεζόν!
Έχει βάλει περισσότερα από δέκα γκολ για πέντε σερί σεζόν αφού «έκλεισε» τα 30 του. Συνολικά 287 γκολ σε 793 συμμετοχές, 172 γκολ σε 405 εμφανίσεις με τη φανέλα της Μπιλμπάο. Δύο φορές πρώτος σκόρερ στο Γιουρόπα Λιγκ και κάποιοι τον έλεγαν τελειωμένο.
Σαν ένα τσακολί, παραδοσιακό κρασί της χώρας των Βάσκων, ή σαν τον μηλίτη της πατρίδας του, όσο ωρίμαζε τόσο καλύτερος γινόταν.
«Έφτασε η στιγμή. Πολλές φορές είχα αναφέρει ότι το ποδόσφαιρο σε αφήνει πριν το αφήσεις εσύ. Χθες κιόλας, οι γιατροί μου είπαν ότι πρέπει να περάσω από το χειρουργείο. Δεν υπάρχει επιστροφή. Δυστυχώς, το κορμί που είπε: Φτάνει. Δεν μπορώ να βοηθήσω τους συμπαίκτες μου με τον τρόπο που θα ήθελα και θα τους άξιζε. Έτσι είναι η ποδοσφαιρική ζωή. Απλά, πολύ απλά.
Δυστυχώς, βιώνουμε καταστάσεις πολύ πιο σοβαρές από το ποδόσφαιρο, όπως είναι η πανδημία που μας έχει κάνει και αφήσει μεγάλη ζημιά, αλλά πρέπει να συνεχίσουμε να την παλεύουμε με κάθε μέσο.
Γι’ αυτό μην ανησυχείτε για μένα. Αυτό είναι κάτι ασήμαντο. Και κάπως έτσι έφτασε η ώρα του αποχαιρετισμού. Και κάπως έτσι τελειώνει για μένα αυτή η διαδρομή, που υπήρξε αξέχαστη και υπέροχη από το ξεκίνημα έως το φινάλε».
Το ποδόσφαιρο τον άφησε τελικά πριν το αφήσει αυτός. Στα 39 του χρόνια. Με ένα τέλος που δεν το άξιζε και με έναν τρόπο εξαναγκαστικό.
Ναι, αλλά ήταν πάντα αληθινό λιοντάρι, αληθινός βασιλιάς, αληθινός ηγέτης, που πάλεψε για να αναδειχθεί μέσα στην αγέλη του. Και τα κατάφερε.
Πηγή: Sport DNA
