Giovanni Trapattoni: Ο άρχοντας της προπονητικής έχει γενέθλια

Του Ιωάννη Πέππα

Ο Ιταλός κεντρικός αμυντικός ή και αμυντικός μέσος και αργότερα προπονητής, Τζιοβάνι Τραπατόνι (Giovanni Trapattoni), γεννήθηκε στις 17 Μαρτίου του 1939, στο Κουζάνο Μιλανίνο, κοντά στο Μιλάνο. Μερικές φορές γνωστός ως «Trap» ή «Il Trap» (Η Παγίδα), παραφθορά του ονόματός του, θεωρείται ως ο πιο Επιτυχημένος Προπονητής συλλόγων στην ιστορία της ιταλικής Serie Α. Ως ποδοσφαιριστής, πέρασε σχεδόν ολόκληρη τη συλλογική του καριέρα με την Μίλαν, κατακτώντας δύο τίτλους πρωταθλήματος Serie A (1961/62 και 1967/68) και δύο Κύπελλα Πρωταθλητριών, το 1962/63 και το 1968/69. Σε διεθνές επίπεδο, έπαιξε για την Ιταλία, κερδίζοντας 17 διεθνείς συμμετοχές, παίρνοντας μέρος στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962 στη Χιλή.

Ένας από τα πιο γνωστά στελέχη στην ιστορία του ποδοσφαίρου, είναι ένας από τους μόλις 4 προπονητές, παράλληλα με τον Αυστριακό Ερνστ Χάπελ (Ernst Happel), τον Πορτογάλο Ζοζέ Μουρίνιο (José Μουρίνιο) και τον Γιουγκοσλάβο Τόμισλαβ Ίβιτς (Tomislav Ivić), που έχει κερδίσει τίτλο πρωταθλητή σε 4 διαφορετικές Ευρωπαϊκές χώρες, έχοντας κατακτήσει 10 τίτλους πρωταθλήματος στην Ιταλία, τη Γερμανία, την Πορτογαλία και την Αυστρία. Παράλληλα με τον Γερμανό Ούντο Λάτεκ (Udo Lattek), είναι ο μόνος προπονητής που έχει κερδίσει και τις τρεις μεγάλες ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις (Κύπελλο Πρωταθλητριών, Κύπελλο Κυπελλούχων και Κύπελλο UEFA) και ο μόνος που το έχει κάνει με τον ίδιο σύλλογο, τη Γιουβέντους. Επίσης, είναι ο μόνος που έχει κερδίσει όλες τις επίσημες ηπειρωτικές διασυλλογικές διοργανώσεις, μαζί και το Διηπειρωτικό Κύπελλο, πετυχαίνοντάς το κι αυτό με τη Γιουβέντους, κατά την πρώτη περίοδό του στον σύλλογο. Είναι ένας από τους ελάχιστους που έχει κερδίσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών, το Κύπελλο Κυπελλούχων και το Διηπειρωτικό Κύπελλο τόσο ως παίκτης, όσο και σαν προπονητής.

Θεωρείται ως ο πιο διάσημος και συνεπής μαθητής του εμβληματικού Ιταλού προπονητή, του Νερέο Ρόκο (Nereo Rocco), του μοναδικού στη Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ιστορία που έχει κατακτήσει 2 Παγκόσμια Κύπελλα. Ο Τραπατόνι έχει οδηγήσει την ιταλική εθνική ομάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 και στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004, αλλά δεν μπόρεσε να επαναλάβει τις επιτυχίες του, αποκλειόμενος πρόωρα και στις δύο διοργανώσεις. Ήταν, μέχρι το 2013, ο προπονητής της εθνικής ομάδας της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας, οδηγώντας τους στο πρώτο τους Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μετά από 24 χρόνια, στο Euro του 2012, ενώ είχε αποκλειστεί από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, με ένα εξαιρετικά αμφιλεγόμενο τρόπο από τη Γαλλία.

Ως παίκτης, είχε μια άκρως επιτυχημένη καριέρα, από το 1959 έως το 1971, ολόκληρη με την Μίλαν. Παίζοντας κυρίως ως αμυντικός ή και αμυντικός μέσος, κύρια αποστολή του ήταν να περνά την μπάλα σε πιο δημιουργικούς παίκτες, όπως ο Τζιοβάνι Λοντέτι (Giovanni Lodetti) και ο Τζιάνι Ριβέρα (Gianni Rivera). Κατέκτησε με την Μίλαν δύο τίτλους πρωταθλητή, ένα Κύπελλο Ιταλίας, 2 Κύπελλα Πρωταθλητριών, το 1963 και το 1969, ένα Κύπελλο Κυπελλούχων, το 1968, καθώς επίσης και το Διηπειρωτικό Κύπελλο του 1969. Την περίοδο 1971/72, μεταγράφηκε στην Βαρέζε, όπου μετά από μια επιτυχημένη σεζόν, αποσύρθηκε από την ενεργό δράση.

Αγωνίστηκε σε 17 αγώνες για την «σκουάντρα ατζούρα», σημειώνοντας ένα γκολ. Ήταν βασικό μέλος, κυρίως ως κεντρικός αμυντικός, της ιταλικής εθνικής ομάδας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1962 στην Χιλή.

Δύο χρόνια αργότερα αφ’ ότου αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, ξεκίνησε την άκρως επιτυχημένη καριέρα του ως προπονητής, αναλαμβάνοντας την ομάδα Νέων της Μίλαν. Ήταν υπηρεσιακός προπονητής της από τις 9 Απριλίου έως τις 30 Ιουνίου του 1974 και ανέλαβε πρώτος προπονητής της ομάδας, το 1975.

Από την 1^η Ιουλίου του 1976 μέχρι τις 30 Ιουνίου του 1986, ήταν επικεφαλής του προπονητικού τιμ στην Γιουβέντους, κατακτώντας όλες τις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις (ευρωπαϊκό ρεκόρ) και το Διηπειρωτικό Κύπελλο. Από την 1^η Ιουλίου του 1986 μέχρι τις 30 Ιουνίου του 1991, ήταν προπονητής στην Ίντερ του Μιλάνου, κερδίζοντας ένα τίτλο πρωταθλητή και ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας, καθώς επίσης και το Κύπελλο UEFA της περιόδου 1990/91.

Ανέλαβε προπονητής της Μπάγερν Μονάχου το 1994. Ωστόσο, έφυγε στο τέλος της σεζόν. Μετά από μια περίοδο (1995/96) στην Κάλιαρι, επέστρεψε στον σύλλογο, τον Ιούλιο του 1996. Η περίοδος του στον μεγάλο γερμανικό σύλλογο, σημαδεύτηκε από ένα συναισθηματικό ξέσπασμα σε σπασμένα γερμανικά, κατά τη διάρκεια μιας συνέντευξης τύπου, στις 10 Μαρτίου του 1998, όπου επέκρινε τη στάση των Μεχμέτ Σολ (Mehmet Scholl) και Μάριο Μπάσλερ (Mario Basler), λέγοντας χαρακτηριστικά «… αυτοί οι παίκτες ήταν αδύναμοι σαν ένα άδειο μπουκάλι!» Έφυγε από τη Μπάγερν στο τέλος της σεζόν 1997/98, έχοντας κατακτήσει ένα πρωτάθλημα, ένα Κύπελλο και ένα γερμανικό Λιγκ Καπ. Αντικαταστάθηκε από τον Ότμαρ Χίτσφελντ (Ottmar Hitzfeld), ο οποίος οδήγησε τη Μπάγερν στη κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ την επόμενη σεζόν.

Προπόνησε την Φιορεντίνα από το 1998 έως το 2000. Με την καθοδήγηση του, οι «βιόλα» διεκδίκησαν τον τίτλο της περιόδου 1998/99, αλλά τελείωσαν τη σεζόν στην τρίτη θέση, κερδίζοντας θέση για το Champions League. Η επόμενη χρονιά ήταν απογοητευτική στην Serie A, αλλά τους οδήγησε σε κάποια ιστορικά αποτελέσματα στο Champions League, νικώντας την Άρσεναλ 1-0 στο παλιό Στάδιο Γουέμπλεϊ και τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με 2-0 στη Φλωρεντία.

Τον Ιούλιο του 2000, ανέλαβε την εθνική ομάδα της Ιταλίας, μετά την παραίτηση του Ντίνο Τζοφ (Dino Zoff). Οδήγησε την «σκουάντρα ατζούρα» στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002. Σε αυτό το τουρνουά, μετά τη νίκη στον πρώτο αγώνα εναντίον του Ισημερινού, η πρόκριση αμφισβητήθηκε όταν οι Ιταλοί ηττήθηκαν από μια αμφιλεγόμενη φάση από την Κροατία. Προκρίθηκαν ύστερα από την ισοπαλία με το Μέξικο, στον τρίτο αγώνα, με τον Αλεσάντρο ντελ Πιέρο (Alessandro Del Piero) να σκοράρει την ισοφάριση. Στον δεύτερο γύρο, η Ιταλία αποκλείστηκε από τη Νότια Κορέα, σε έναν αμφιλεγόμενο αγώνα. Δέχτηκαν την ισοφάριση δύο λεπτά πριν από το τέλος της κανονικής διάρκειας και έχασαν στην παράταση με το «χρυσό γκολ» γκολ του Αν Γιουνγκ-Χβαν (Ahn Jung-Hwan). Μετά την αμφιλεγόμενη αποβολή του Φραντσέσκο Τότι (Francesco Totti), ο Τραπατόνι ξέσπασε και κατηγόρησε την FIFA για εύνοια στους οικοδεσπότες, ώστε να φτάσουν μέχρι τα ημιτελικά.

Στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2004, η Ιταλία πάλι δεν εντυπωσίασε. Ήλθε ισόπαλη τόσο με τη Δανία όσο και με τη Σουηδία, που οδήγησε σε πρόωρο αποκλεισμό παρά το γεγονός ότι ήταν αήττητη στη φάση των ομίλων με δύο ισοπαλίες και μια νίκη. Η Δανία και η Σουηδία ήλθαν ισόπαλες στο τελευταίο παιχνίδι του ομίλου, αποκλείοντας την Ιταλία, η οποία τερμάτισε στην τρίτη θέση. Οκτώ χρόνια αργότερα, το 2012, δήλωσε: «Η Σουηδία κατά της Δανίας, θυμάμαι το παιχνίδι! Ξέρετε κάτι; Ο Γιόχανσον (ο τότε πρόεδρος της UEFA Lennart Johannsson) είχε πει ότι “Αν αυτό το παιχνίδι τελειώνει με ισοπαλία, θα αρχίσει έρευνα” Ξέρετε αν έκανε την έρευνα; είμαι ακόμα σε αναμονή για την έρευνα!». Ο Μαρτσέλο Λίπι (Marcello Lippi) αντικατέστησε τον Τραπατόνι στις 15 Ιουλίου του 2004.

Στις 5 Ιουλίου του 2004, ονομάστηκε ως νέος προπονητής της πορτογαλικής Μπενφίκα, την οποία οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος του 2005, το πρώτο μετά από 11 χρόνια ανομβρίας, καθώς επίσης και στο τελικό του Κυπέλλου Πορτογαλίας, το οποίο η Μπενφίκα έχασε από την Σετούμπαλ. Παραιτήθηκε στο τέλος της σεζόν, λέγοντας ότι ήθελε να είναι πιο κοντά στην οικογένειά του, στην βόρεια Ιταλία.

Επέστρεψε στη προπονητική και την Μπουντεσλίγκα, αναλαμβάνοντας τον Ιούνιο του 2005, την Στουτγκάρδη. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των 20 παιχνιδιών του στο τιμόνι, η Στουτγάρδη είχε άσχημα αποτελέσματα. Οι Δανοί διεθνείς Γιον Νταλ Τόμασον (Jon Dahl Tomasson) και Γέσπερ Γκρόνκγιαερ (Jesper Grønkjær) επέκριναν ανοιχτά τον προπονητή τους, ισχυριζόμενοι ότι φοβόταν να επιτεθεί. Ο Τραπατόνι απάντησε με το να καθηλώσει τους δύο παίκτες στον πάγκο. Με την ατμόσφαιρα στην ομάδα να επιδεινώνεται, απολύθηκε μετά από μόλις επτά μήνες, στις 9 Φεβρουαρίου του 2006, σύμφωνα με πληροφορίες για « … δεν πληρούσε τις φιλοδοξίες του συλλόγου». Αντικαταστάθηκε από τον Άρμιν Βεχ (Armin Veh).

Τον Μάιο του 2006, η Red Bull του Σάλτσμπουργκ ανακοίνωσε ότι είχε υπογράψει με τον Τραπατόνι, ως νέο διευθυντή του ποδοσφαιρικού τμήματος, μαζί με έναν από τους πρώην παίκτες του, τον Λόταρ Ματέους (Lothar Matthäus), ως προπονητή. Αρχικά εξέφρασε τις αμφιβολίες του για αυτή την ανακοίνωση, ισχυριζόμενος ότι δεν είχε υπογράψει καμία σύμβαση. Τρεις μέρες αργότερα, τόσο ο ίδιος όσο και ο Ματέους, υπέγραψαν και έκαναν επίσημα γνωστές τις προσλήψεις τους. Μετά την επιτυχημένη σεζόν τους, το 2006/07, το διοικητικό συμβούλιο του συλλόγου της Εταιρείας αποφάσισε ομόφωνα να απολύσει τον Ματέους, καθιστώντας τον με τον Τόρστεν Φρινκ (Thorsten Fink) ως νέο βοηθό του Τραπατόνι.

Στις 11 Φεβρουαρίου του 2008, «συμφώνησε κατ’ αρχήν» να αναλάβει τη διαχείριση της εθνικής ομάδας της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας (Έιρε), αλλά τελείωσε τη σεζόν με τη Red Bull, πριν από την ανάληψη της ιρλανδικής θέσης, την 1^η Μαΐου. Ο πρώην μέσος της Ιρλανδίας Λίαμ Μπρείντι (Liam Brady) αναμενόταν να είναι μέλος του προπονητικού προσωπικού του Ιταλού. Αντ’ αυτού, προτιμήθηκε ο Μάρκο Ταρντέλι (Marco Tardelli) ως βοηθός του Τραπατόνι. Υπενθυμίζεται ότι τον Λίαμ Μπρέιντι τον είχε αποκτήσει από την Άρσεναλ, το 1980, όταν ήταν ακόμη προπονητής στη Γιουβέντους για λίγο πάνω από 500.000 λίρες. Η Red Bull Σάλτσμπουργκ επιβεβαίωσε, στις 13 Φεβρουαρίου του 2008, ότι στο τέλος της σεζόν 2007/08, ο Τραπατόνι θα αποχωρήσει από τον σύλλογο για να αναλάβει ως προπονητής του Έιρε. Η Μανουέλα Σπινέλι (1234) έγινε διερμηνέας του και λόγω της ικανότητάς της να μιλάει εξαιρετικά τόσο ιταλικά και αγγλικά, έγινε ένα οικείο θέαμα μαζί του κατά το μεγαλύτερο μέρος των συνεντεύξεων.

Το πρώτο παιχνίδι του, ήταν ένα φιλικό εναντίον της Σερβίας, στις 24 Μαΐου του 2008, που έληξε ισόπαλο 1-1. Το δεύτερο του, ένα άλλο φιλικό, εναντίον της Κολομβίας, πέντε ημέρες αργότερα, σήμανε και την πρώτη του νίκη, 1-0. Ακολούθησε μια ισοπαλία 1-1 με τη Νορβηγία, η πρώτη νίκη του, για επίσημο θεσμό, εναντίον της Γεωργίας και μια ισοπαλία με το Μαυροβούνιο για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2010.

Η πρώτη ήττα ήρθε σε ένα φιλικό εναντίον της Πολωνίας στις 19 Νοεμβρίου του 2008, με 3-2, στο Croke Park. Επίσης, κατάφερε μια 1-1 εκτός έδρας ισοπαλία εναντίον της Παγκόσμιας Πρωταθλήτριας του 2006, πατρίδας του Ιταλίας, χάρη σε ένα γκολ από τον Ρόμπι Κιν (Robbie Keane). Τελείωσε τα προκριματικά αήττητος, όντας μόλις ο τρίτος προπονητής της ιρλανδικής ομάδας που κατάφερε κάτι ανάλογο, εξασφαλίζοντας μια θέση στα πλέι-οφ για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010.

Τον Σεπτέμβριο του 2009, υπέγραψε νέο συμβόλαιο με την Ιρλανδία που θα συνέχιζε ως προπονητής της, μέχρι το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2012. Στον πρώτο αγώνα για τα πλέι-οφ του Παγκοσμίου Κυπέλλου, στο Croke Park, στις 14 Νοεμβρίου του 2009, η Γαλλία κέρδισε 1-0 με ένα γκολ από τον Νικολά Ανελκά (Nicolas Anelka). Στο δεύτερο παιχνίδι, στο Παρίσι, στις 18 Νοεμβρίου του 2009, ένα γκολ από τον Ρόμπι Κιν, έφερε τα συγκεντρωτικά αποτελέσματα στο 1-1. Στην παράταση, ωστόσο, ένα γκολ από τον Γουίλιαμ Γκαλάς (William Gallas), έφερε τη Γαλλία νικήτρια με 2-1 στο σύνολο. Η τηλεοπτική επανάληψη, απέδειξε ότι ο Τιερί Ανρί (Thierry Henry) είχε χρησιμοποιήσει 2 φορές το χέρι του για να ελέγξει τη μπάλα και ήταν σε θέση οφσάιντ πριν από τη πάσα προς τον Γκαλάς.

Τον Μάιο του 2011, η Ιρλανδία κατέκτησε το «Κύπελλο των 4 Εθνών», μετά από μια νίκη με 1-0 εναντίον της Σκωτίας. Αργότερα εκείνο το έτος, κατάφερε να προκριθεί στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2012, μετά από ένα συνολικό αποτέλεσμα 5-1 στα play-off εναντίον της Εσθονίας. Ανταμείφθηκε με νέο συμβόλαιο δύο ετών από την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Ιρλανδίας (FAI).

Η Ιρλανδία αποκλείστηκε στη φάση των ομίλων του Euro 2012, χάνοντας από την Ισπανία και την Ιταλία. Για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014, η Ιρλανδία υπέστη μια ήττα 1-6 από τη Γερμανία, εντός έδρας, με αρκετούς αναπληρωματικούς στο ρόστερ. Στις 29 Μαΐου του 2013, η Ιρλανδία αντιμετώπισε την Αγγλία, για πρώτη φορά μετά από δεκαοχτώ χρόνια, στο Wembley Stadium, σε έναν αγώνα που έληξε 1-1. Οι δρόμοι του Τραπατόνι και της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας χώρισαν με αμοιβαία συναίνεση, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2013, μετά από μια ήττα από την Αυστρία που τελείωσε οριστικά τις πιθανότητες πρόκρισής τους για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014.

Έχει προπονήσει την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Πόλης του Βατικανού, που δεν είναι μέλος, ούτε της FIFA ούτε της UEFA. Στον πρώτο αγώνα του, στις 23 Οκτωβρίου του 2010, η πόλη του Βατικανού αντιμετώπισε μια ομάδα της ιταλικής οικονομικής αστυνομίας. Προηγουμένως, στην ηλικία των 71 ετών, είπε ότι «Όταν συνταξιοδοτηθώ, θα ήθελα να γίνω προπονητής του Βατικανού.»

Προέρχεται από την εργατική τάξη και έχασε τον πατέρα του όταν ήταν παιδί. Είναι ένας αφοσιωμένος καθολικός, που παρακολουθεί τακτικά την εκκλησία «Regina Pacis», στη γενέτειρά του, κάθε φορά που είναι στο πατρικό του σπίτι. Η αδελφή του είναι καλόγρια και είναι συνεργάτης της οργάνωσης «Opus Dei». Με την σύζυγό του, Πάολα, έχει ένα γιο και μία κόρη και είναι παππούς και από τους δυο.

Τον Αύγουστο του 2010, εισήχθη σε νοσοκομείο του Δουβλίνου, μία ημέρα πριν το φιλικό της Ιρλανδίας με την Αργεντινή. Αρχικά θεώρησαν ότι τα οστρακοειδή που είχε φάει πριν από την άφιξη στη χώρα, ήταν υπεύθυνα για το αίσθημα αδιαθεσίας. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο «Mater Misericordiae», στο Δουβλίνο, στις 11 Αυγούστου. Φυσικά, δεν ήταν παρόν στο παιχνίδι με την Αργεντινή λόγω της χειρουργικής επέμβασης. Τον Ιανουάριο του 2011, στα ιταλικά μέσα ενημέρωσης, ισχυρίστηκε ότι ήταν στο σπίτι και αναρρώνει από ένα ήπιο εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη κατά τη διάρκεια της χειρουργικής επέμβασης, στις 28 Δεκεμβρίου του 2010. Ισχυρίστηκε ότι το επεισόδιο είχε προκαλέσει μερική παράλυση στη δεξιά πλευρά του σώματός του. Σε μια δήλωση που κυκλοφόρησε μέσω της FAI, είπε ότι είχε προγραμματίσει τη χειρουργική επέμβαση στην Ιταλία από τα Χριστούγεννα και δεν είχε υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο.

Είναι δημοφιλής στην Ιταλία για τις μνημειώδεις ομιλίες του σε συνεντεύξεις τύπου. Χρησιμοποιεί διάσημα αποσπάσματα εν τη ρύμη του λόγου του. Κατά τη διάρκεια της προπονητικής του καριέρας στο εξωτερικό, η έμφυτη αίσθηση του χιούμορ, σε συνδυασμό με τις δυσκολίες του με την τοπική γλώσσα, του χάρισαν ένα σημαντικό ποσοστό δημοτικότητας και με τους φιλάθλους αλλά και με τον Τύπο. Η πιο αξέχαστη συνέντευξη Τύπου πραγματοποιήθηκε, ενώ ήταν προπονητής της Μπάγερν Μονάχου. Σε μια ομιλία γεμάτη λάθη και ακούσιους νεολογισμούς, με πιο γνωστό το “Ich habe Fertig” (περίπου μεταφραζόμενο ως “Έχω τελειώσει”, αντί του “Είμαι τελειωμένος”) και «Schwach wie eine Flasche Leer» (“αδύναμος σαν ένα μπουκάλι άδειο”), επιτέθηκε σε πολλούς από τους παίκτες του, συμπεριλαμβανομένου του Τόμας Στρουντζ (Thomas Strunz», του οποίου το επώνυμο, στη μητρική διάλεκτο του Τραπατόνι, τα λομβαρδέζικα, είναι μια βρισιά περίπου ισοδύναμο με το “μαλάκα” (strontzo).

Και με την αγγλική μετάφραση από το επίσημο κανάλι της Μπουντεσλίγκα

Είναι επίσης γνωστός για το σφύριγμα με τα δύο δάχτυλα που χρησιμοποιεί για να επιστήσει την προσοχή των παικτών του κατά τη διάρκεια των αγώνων. Επίσης, έφερε ένα μπουκάλι αγίασμα κατά τη διάρκεια του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2002, όταν ήταν επικεφαλής της ιταλικής εθνικής ομάδας. Κράτησε την ίδια παράδοση, ενώ ήταν υπεύθυνος της Μπενφίκα.

Είναι ο τέταρτος πολυνίκης προπονητής σε τίτλους διασυλλογικών διοργανώσεων στον κόσμο και ο δεύτερος στην Ευρώπη, με επτά τίτλους σε οκτώ τελικούς, συμπεριλαμβανομένου του Διηπειρωτικού Κυπέλλου. Έχει κερδίσει έξι τίτλους σε επτά τελικούς με την Γιουβέντους. Είναι ένας από τους μόλις πέντε προπονητές, που έχει κερδίσει τίτλο πρωταθλητή σε τέσσερις διαφορετικές χώρες (Ιταλία, Γερμανία, Πορτογαλία, Αυστρία). Οι άλλοι τέσσερεις είναι ο Μπέλα Γκούτμαν (Bela Guttmann), ο Ερνστ Χάπελ (Ernst Happel), ο Ζοζέ Μουρίνιο (José Mourinho) και ο Τόμισλαβ Ίβιτς (Tomislav Ivić). Μαζί με τον Ούντο Λάτεκ (Udo Lattek), είναι οι μόνοι προπονητές που έχουν κερδίσει και τους τρεις μεγάλους ευρωπαϊκούς διασυλλογικούς τίτλους και είναι Ο ΜΟΝΟΣ που το έκανε με τον ίδιο σύλλογο! Επίσης, αυτός είναι Ο ΜΟΝΟΣ προπονητής που έχει κερδίσει όλες τις διασυλλογικές διοργανώσεις της UEFA και τον τίτλο Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, με τη Γιουβέντους. Είναι ένας από τους ελάχιστους που έχει κερδίσει το Κύπελλο Πρωταθλητριών, το Κύπελλο Κυπελλούχων και το Διηπειρωτικό Κύπελλο τόσο ως παίκτης όσο και ως προπονητής! Επίσης, είναι ο μόνος που έχει κερδίσει τρεις φορές το Κύπελλο UEFA!