Του Πολύδωρου Παπαδόπουλου
Το βράδυ της Τετάρτης υπήρχε στο «Ολίμπικο» μια ομάδα με λευκά που κερδίζει τους τελικούς, αλλά δεν ήταν η Μίλαν του Μπερλουσκόνι. Ναι, αυτή η Μίλαν του «Καβαλιέρε» δεν υπάρχει πια και το σύνολο που παρουσιάστηκε στη Ρώμη είχε απλά το όνομα. Ο τελικός του Κυπέλλου Ιταλίας ήταν το κακό αποτέλεσμα μιας κακής χρονιάς. Καταστροφική από άποψη αποτελεσμάτων και, ίσως, ακόμα περισσότερο από την άποψη της αίσθησης που έδωσε στον κόσμο για την ικανότητα να παραμένει ισχυρός σύλλογος.
Όγδοη θέση στο πρωτάθλημα, εκτός στα Play offs του Champions League, και μετά ο χαμένος τελικός. Το Σούπερ Καπ που κατακτήθηκε τον Ιανουάριο δεν είναι άξιο λόγου. Η Μίλαν για να παίξει στην Ευρώπη την επόμενη σεζόν πρέπει να κερδίσει τα τελευταία δύο παιχνίδια. Πιθανότατα έτσι θα φτάσει σε μια παρουσία στα προκριματικά του Conference League, αλλά και πάλι δεν είναι σίγουρο. Πέρσι, η Νάπολι προτίμησε να μην μπει στις καλοκαιρινές περιπέτειες της διοργάνωσης για να επικεντρωθεί με τον Αντόνιο Κόντε στο πρωτάθλημα. Υπάρχει όμως ένα σοβαρό θέμα, ο Κόντε δεν θα προπονήσει τη Μίλαν.
Ο τελικός έδειξε το χειρότερο πρόσωπο της ομάδας, η οποία, παρόλο που τον τελευταίο μήνα είχε βρει έναν τρόπο να ζει και να παίζει στο γήπεδο, την κρίσιμη στιγμή εξαφανίστηκε, ήταν ανύπαρκτη. Βρέθηκε στην αντίπαλη εστία μόνο δύο φορές, πραγματικά επικίνδυνη μια, μόνο με τον Γιόβιτς, ο οποίος όμως σε αυτή την περίπτωση έπρεπε να είχε κάνει κάτι καλύτερο. Δεν πήρε τίποτα από τον Ρέιντερς και τον Πούλισικ, τους καλύτερους παίκτες της σεζόν, και ελάχιστα από τον Λεάο, ο οποίος άρχισε καλά και μετά εξαφανίστηκε.
Ο Κόουτς άλλαξε τρεις επιθετικούς χωρίς να βρει ποτέ έναν τρόπο να κάνει κάποιον να σουτάρει στην εστία. Η κερκίδα τραγούδησε με λιγότερη πειθώ από άλλες φορές και έφυγε νωρίς, αν και δεν χρειαζόταν η τελευταία σκηνή για να καταλάβει κανείς ότι από καιρό είχε αποστασιοποιηθεί από αυτή τη Μίλαν, του Φουρλάνι και του Ιμπραΐμοβιτς. Ποιος ξέρει αν ο Τζέρι Καρντινάλε είδε όλα αυτά, από τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο ή κάποια άλλη κατοικία στον κόσμο.
Αυτοί φεύγουν…
Αναμενόμενο το αποτέλεσμα; Η Μίλαν φέτος ήταν ομάδα του Λεάο, του Ερναντές, του Ρέιντερς και Πούλισικ, δεν ήταν ποτέ… ομάδα συνόλου. O Κονσεϊσάο απέτυχε στην αποστολή… σωτηρίας. Οι Ροσονέρι βελτιώθηκαν στην άμυνα, αλλά πλέον δεν είναι ένα κυριαρχικό σύνολο, αυτό που θα προκαλέσει φόβο με την επίθεσή της. Ο Πορτογάλος θα φύγει και μαζί του θα φύγουν και άλλοι. Ο Ζοάο Φέλιξ, μια λανθασμένη επιλογή του Ιανουαρίου. Ο Ιβηρας ποτέ δε βοήθησε, εκτός ένα ματς με τη Ρόμα στο ντεμπούτο του. Πολύ πιθανό να φύγει και ο Κάιλ Γουόκερ, όπως και ένας εκ των Ερναντές, Μενιάν. Για τον Ράφα Λεάο, ποιος ξέρει, οι προσφορές θα αποφασίσουν το μέλλον του.
Το κλειδί όμως δεν βρίσκεται εδώ. Το κλειδί βρίσκεται στην αναδιοργάνωση του συλλόγου, γιατί η Μίλαν δεν… προχωρά και ο Τζόρτζιο Φουρλάνι, ως ο ισχυρός άνδρας του συλλόγου πρέπει να βρει μια λύση. Ο σύλλογος έχει χάσει τον χαρακτήρα νικητή, της ομάδας που κερδίζει τους τελικούς με Γιουβέντους και Λίβερπουλ, όχι που τους χάνει από την Μπολόνια (εξαιρετική ομάδα). Η Μίλαν περιμένει το μέλλον, χωρίς να δείχνει πάντως σημάδια πως μπορεί να αλλάξει την κατάσταση.
Πότε θα αποφασίσει η Μίλαν για τον αθλητικό διευθυντή; Στο τέλος της σεζόν. Δεν υπάρχει ακόμη απόφαση, ψάχνουν…. Η Μίλαν θα επιστρέψει στο Ολίμπικο για να παίξει εναντίον της Ρόμα στο πρωτάθλημα, στη συνέχεια θα κλείσει εντός έδρας με τη Μόντσα, ενώ στο μεταξύ θα πάρει τις αποφάσεις της.
Όταν τελειώσει η Serie A, θα είναι σχεδόν Ιούνιος και, σε εκείνο το σημείο, μόνο σε αυτό το σημείο, θα υπάρξουν ανακοινώσεις για τον αθλητικό διευθυντή. Για τη θέση του προπονητή, οι βασικοί υποψήφιοι είναι δύο: Μαουρίτσιο Σάρι και Μασιμιλιάνο Αλέγκρι. Αυτό που θα ήθελαν όλοι στο κλαμπ θα ήταν να υπάρξει συμφωνία με τον Αντόνιο Κόντε αλλά αυτό, γράφουν οι Ιταλοί, αλλά όπως προαναφέραμε δεν είναι εφικτό.
Πηγή: Gazzetta
