Του Πολύδωρου Παπαδόπουλου
Καμένες φανέλες, προδοσία, απογοήτευση για τον Τρεντ Αλεξάντερ-Άρνολντ που ανακοίνωσε την απόφασή του να φύγει από τους Reds για τη Ρεάλ Μαδρίτης. Κάποιοι μίλησαν για έλλειψη αφοσίωσης, πίστης και ήδη έγινε ανεπιθύμητος στο Kop. Οργή των φίλων της Λίβερπουλ αφού χάνουν έναν παίκτη που άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ιστορία του συλλόγου. Ναι, ο παίκτης που πριν λίγες ημέρες πανηγύριζε και χόρευε μαζί τους την κατάκτηση του τίτλου ανακοίνωσε το «διαζύγιο». Τότε, φαινόταν πως δεν υπήρχε μέρος στον κόσμο που να ήθελε περισσότερο να βρίσκεται. Και αυτό ήταν αλήθεια. Δεν υπήρχε.
Ο Αρνολντ παθιάστηκε με τη Λίβερπουλ και δεν έφυγε επειδή έπαψε να αγαπά τον σύλλογο στον οποίο ανήκει από έξι ετών, ούτε επειδή πιστεύει πως δεν θα υπάρξουν επιτυχίες υπό τον νέο προπονητή, Άρνε Σλοτ. Αντιθέτως, στα 26 του χρόνια, απλώς θέλει να δοκιμάσει κάτι εντελώς νέο και διαφορετικό. Αυτό είναι το μόνο που η Λίβερπουλ δεν μπορούσε να του προσφέρει.
Μέχρι την ηλικία των 23 ετών και 219 ημερών, ο Αλεξάντερ-Άρνολντ τα είχε κατακτήσει όλα με τη Λίβερπουλ. Champions League, Σούπερ Καπ Ευρώπης, Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων, Premier League, FA Cup, League Cup. Ο νεότερος παίκτης αγγλικού συλλόγου που είχε τέτοια επιτεύγματα.
Φυσικά, θα μπορούσε να ξανακερδίσει αυτούς τους τίτλους, πολλές φορές. Ο Σλοτ τον προκάλεσε από την πρώτη στιγμή, προσπαθώντας να τον βελτιώσει αμυντικά και να τελειοποιήσει τον ρόλο του. Εξασφάλισε την ομαλή μετάβαση από την εποχή του Γιούργκεν Κλοπ και θα υπήρχαν στόχοι για την επόμενη σεζόν. Όμως, στο μυαλό του παίκτη, όλα αυτά ισοδυναμούν με την κατάκτηση του ήδη γνωστού. Στο μυαλό του έμοιαζαν όλα ίδια, πρόσωπα, γήπεδα, καταστάσεις.
Τελικά, αυτό που ζητάει ο Αλεξάντερ-Άρνολντ είναι ένα νέο ερέθισμα. Να μπει σε ένα νέα αποδυτήρια και, ως «νέος», να πρέπει να αποδείξει ξανά την αξία του. Νέα χώρα, νέα κουλτούρα και νέα κίνητρα.
Αν τον Μάρτιο δεν έκοβε τις συζητήσεις με τους διοικούντες, τότε, θα υπέγραφε νέο συμβόλαιο με τη Λίβερπουλ, και κάποτε, δεν θα μπορούσε να φανταστεί τον εαυτό του κάπου αλλού.
Μπορεί να θεωρηθεί ότι αμαυρώνει την κληρονομιά του πηγαίνοντας σε έναν ανταγωνιστή, δεδομένων των πολλών συγκρούσεων με τη Ρεάλ στο Champions League τα τελευταία χρόνια. Όμως, αν πράγματι ισχύει ότι «κανείς δεν είναι πάνω από τον σύλλογο», τότε αυτή η στάση μπορεί να αντανακλάται και στην παρούσα απόφαση.
Η ανησυχία έχει να κάνει με το πόσο καλός είναι ο Αλεξάντερ-Άρνολντ, όχι από πού προέρχεται. Τα στάνταρ που έθεσαν οι Τζέραρντ και Κάραγκερ είναι υψηλά. Γι αυτούς το νόημα τότε ήταν πως, όταν είσαι βασικό στέλεχος σε έναν σύλλογο του μεγέθους της Λίβερπουλ, βρίσκεσαι ήδη στην κορυφή του ποδοσφαίρου. Ο Κάραγκερ απέρριψε πρόταση για νέο συμβόλαιο γιατί δεν ήθελε να γίνει βάρος. Ο Τζέραρντ, από την άλλη, απέρριψε προτάσεις από Ρεάλ, Ίντερ και Μπάγερν, γιατί ήθελε να κατακτήσει το πρωτάθλημα.
Δεν υπάρχει εγγύηση πως ο Αλεξάντερ-Άρνολντ θα πετύχει στη Ρεάλ, αν και το ταλέντο του τού δίνει καλύτερες πιθανότητες. Ούτε υπάρχει εγγύηση για το πώς θα εξελιχθούν τα επόμενα χρόνια στη Λίβερπουλ. Κατηγορήθηκε ότι δεν μίλησε δημόσια νωρίτερα. Για ένα διάστημα, απέφευγε να πάρει απόφαση, αλλά δεν δημιούργησε προβλήματα.
Προτίμησε να ξεκαθαρίσει τα πλάνα του τώρα, αντί να περιμένει μετά την παρέλαση τίτλου στις 26 Μαΐου. Θέλει να φύγει με το κεφάλι ψηλά. Στα τελευταία ματς, θα αντιμετωπίσει το κοινό και τις συνέπειες. Σε καμία περίπτωση πάντως δεν πρέπει να κατηγορηθεί για έλλειψη συγκέντρωσης.
Η αφοσίωσή του φάνηκε από τις ενέσεις που έκανε για να διαχειριστεί τραυματισμούς και το ότι επέστρεψε παίζοντας με ενοχλήσεις. Το γεγονός ότι φεύγει χωρίς μεταγραφή χρησιμοποιείται ως επιχείρημα εναντίον του. Όμως υπάρχει και μια άλλη οπτική. Η Λίβερπουλ δεν δαπάνησε ποτέ πολλά εκατομμύρια για δεξί μπακ. Την τελευταία δεκαετία, η Σίτι ξόδεψε 105 εκατ. σε δεξιούς μπακ, ενώ η Γιουνάιτεντ 81 εκατ. λίρες. Και έτσι, όταν ξαναέρθει η στιγμή για ένα κόρνερ σαν αυτό της επικής ανατροπής με την Μπαρτσελόνα, η Λίβερπουλ θα πρέπει να κοιτάξει αλλού.
Το να φύγεις από τη Λίβερπουλ δεν είναι εύκολο, ούτε θα έπρεπε να είναι. Ο Άρνολντ το έκανε γιατί είχε φτάσει η στιγμή…
Οι φίλαθλοι ξεχωρίζουν εκείνους που φάνηκε να βάζουν τον σύλλογο πάνω από την καριέρα τους, από αυτούς που έμοιαζε να κοιτούν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον. Αγαπάνε ακόμα περισσότερο τους παίκτες που το εννοούν όταν λένε πως δεν θέλουν να παίξουν αλλού. Αν η εικόνα του παιδιού της πόλης που ζει το όνειρό του αποδειχθεί αυταπάτη, ο κόσμος νιώθει… προδομένος. Σωστό ή λάθος; Ο Άρνολντ πάντως έζησε τα πάντα στο… κόκκινο και με αγάπη για τα κόκκινα!
Πηγή: Gazzetta
