Του Αλέξη Σπυρόπουλου
Για την ΑΕΚ και για τον Παναθηναϊκό, η νίκη του Αρη στην Τούμπα ήταν ένα κρύο ντους. Επειτα, για την ΑΕΚ μόνο, η νίκη του Παναθηναϊκού στον Πειραιά ήταν ένα δεύτερο κρύο ντους μέσα στην ίδια μέρα. Τίποτα δεν γινόταν να πάει ακόμη χειρότερα. Το να μη νικούσε, ας πούμε, η ΑΕΚ ένα ΠΑΣ με Ρίζο, Λιάσο, Κύρκο, Οικονομόπουλο, απλώς θα ήταν ο λόγος να κλείσουν το μαγαζί και να πάψουν να κουράζονται.
Αυτή τη στιγμή, η κορυφαία επιτυχία στη σεζόν της ΑΕΚ είναι ότι υπήρξε η μοναδική ομάδα που έγραψε 4/4 νίκες στα παιγνίδια με τον ΠΑΣ. Αξιοσημείωτο, αλλά δεν φτάνει, και καλώς δεν φτάνει, για εισιτήριο Ευρώπης. Χρειάζεται στο φινάλε, κάτι μεγαλύτερο από αυτό. Το έχει, μπροστά της. Στο αμέσως επόμενο ματς. Και η ΑΕΚ είναι, σε τούτη την ιδιαίτερη φάση, καλά. Προσπαθήσαμε να το πούμε, προσπαθήσαμε να το ξαναπούμε, οι πρώτοι που δεν το έβλεπαν είναι οι “ημέτεροι” που την αποδοκίμαζαν…αναδρομικά.
Τώρα ο Αρης “παίζει για δύο αποτελέσματα”. Το ποδόσφαιρο μας διδάσκει επανειλημμένως, να μη μακαρίζουμε ομάδες που παίζουν για δύο αποτελέσματα. Συνήθως τα δύο αποτελέσματα, είναι μπερδευτικό. Καλύτερα, το ένα και καλό. Το μοναδικό καλό αποτέλεσμα που υπάρχει στο ποδόσφαιρο. Η νοητική προπόνηση που έχει ο Αρης να κάνει πριν παίξει, είναι να βγάλει από το μυαλό το “δεύτερο” αποτέλεσμα. Η ΑΕΚ δεν έχει ανάγκη, καμία νοητική προπόνηση.
Εφερε ισοπαλία στο Καραϊσκάκη, έφερε ισοπαλία στην Τούμπα, έφερε ισοπαλία στη Λεωφόρο, παίζει στου Χαριλάου. Δεν υπάρχει κάτι νωπό, να υποδηλώνει αμφιβολία για το πόσο αξιόμαχη είναι. Η ΑΕΚ στη Θεσσαλονίκη, αυτό που έχει ανάγκη είναι ένα έξυπνο σχέδιο. Το να παίζεις “για ένα αποτέλεσμα” δεν συνεπάγεται να τρελαθείς και να βγεις ευθύς εξαρχής σε all-attack mood. Κάτι τέτοιο, θα ήταν ένα πολύ εξυπηρετικό σχέδιο…για τον Αρη.
Ο Αρης στην Τούμπα πήρε τη μπάλα δική του, η υπεροχή στη φρεσκάδα και η προσθήκη του Μπερτόλιο στους χαφ τον έκανε να έχει καλύτερη δυνατότητα από τον ΠΑΟΚ στο παιγνίδι ελέγχου, προβλημάτιζε ασταμάτητα τον ΠΑΟΚ και στον άξονα και στις πτέρυγες, είχε συνέχεια και συνέπεια στη ροή όσων προσπαθούσε, ένιωθες πως το δικό του ποδόσφαιρο ήταν το πιο επικίνδυνο για τον αντίπαλο.
Κι όμως, στα χάιλαϊτ οι κραχτές φάσεις ήταν του ΠΑΟΚ. Απόρροια σκόρπιων εκλάμψεων γρήγορης και ουσιαστικής δημιουργίας, μία στην αρχή του α’ ημιχρόνου, μία στην αρχή του β’ ημιχρόνου. Η αδυναμία του ΠΑΟΚ ήταν το να υποστηρίξει σε διάρκεια, δίχως τη συγκέντρωση και την ευκρίνεια στο νου, ένα τέτοιο τρόπο. Και δίχως την ποιότητα, για να είμαστε ειλικρινείς. Αλλο έξω δεξιά ο Λούκας Τέιλορ, άλλο έξω δεξιά ο Μανσίνι.
Το Σάββατο ωστόσο, αντίπαλος έξω δεξιά δεν θα είναι ο Λούκας Τέιλορ, θα είναι ο Αμραμπάτ. ‘Η ο Γαρσία. Κι αν ξαναγεννηθεί φάση τύπου Μουργκ με την εστία στο έλεός του, οι πιθανότητες να αστοχήσει εκεί ένας Κριχόβιακ, ένας Μάνταλος, ένας Χατζισαφί ίσως, δεν είναι πολλές. Η Τούμπα επιβεβαίωσε στα μάτια του Οφρυδόπουλου πως ο Αρης με κατοχή, έχει ροή αλλά δεν έχει αληθινή δημιουργία. Τον Αρη, δεν τον φοβάσαι όταν επιτίθεται. Τον φοβάσαι, όταν αντεπιτίθεται.
Ο Αρης βρήκε τη χαρά, όταν ο ΠΑΟΚ μπήκε στο β’ μέρος με το σκεπτικό να ανεβάσει τις γραμμές, να αυξήσει το επίπεδο έντασης (στο μέτρο του εφικτού, φυσικά), να αναλάβει το κοντρόλ. Τότε η χαρά του Αρη ήταν το ανοιχτό γήπεδο, στην πλάτη των αμυντικών. Μπερτόλιο, Μανσίνι, Καμαρά, γεια σας. Ο Αρης είχε να σκοράρει σε open play, από την πρεμιέρα των πλέι-οφ στο Καραϊσκάκη. Καλά το υποψιαστήκατε, στην ανοιχτή πλάτη των αμυντικών. Ο Οφρυδόπουλος δεν θα μπορεί να πει πως δεν ήξερε.
Η κλειστή πλάτη είναι σαν τη ζώνη ασφαλείας. Σώζει ζωές. Ναι, εννοείται πως δεν ανήκει στο ρεπερτόριο των μεγάλων ομάδων παρά μόνον εκτάκτως, αλλ’ εδώ πρόκειται για στόχο χρονιάς που διακυβεύεται σε μια βραδυά. Παναθηναϊκός, στο Νέο Φάληρο. Μία έκτακτη συνθήκη. Ο Γιοβάνοβιτς ακούμπησε στο δείγμα του Οκτωβρίου, μία επιλογή αυτογνωσίας θα έλεγα, τότε που έτσι πήρε στην έδρα του Ολυμπιακού το 0-0. Το είχε πάρει, με δίδυμο σέντερ-μπακ Σάρλια/Πούγγουρας.
Κλειστά και πίσω, δίχως μεγάλες αποστάσεις και χώρους ανοιχτούς, όλοι…καλοί φαίνονται και κανείς δεν εκτίθεται. Κατ’ ουσίαν ο Γιοβάνοβιτς αυτή τη φορά, αφήνοντας τη μπάλα στον Ολυμπιακό, εν πρώτοις παρήγγειλε άλλο ένα 0-0. Στα μέτρα που έστησε την ομάδα του, η απόσταση από τον Βάτσλικ έμοιαζε τερατώδης. Ο Ιωαννίδης δεν ήταν ο πιο προωθημένος στη φροντ-λάιν, ο Ιωαννίδης ήταν ο πρώτος αμυντικός.
Η διαφορά Οκτωβρίου με Μάιο, είναι η πρόοδος που στο μεταξύ έχει συντελεστεί στα πολλά επιμέρους κομμάτια του παιγνιδιού του Παναθηναϊκού. Αυτό που και τον Οκτώβριο ήταν τερατώδες, η απόσταση από τον αντίπαλο γκολκίπερ, τον Μάιο το συρρίκνωσε ο Παλάσιος με ένα απίθανης ικανότητας γκολ. Νωρίς, όταν το κουράγιο ήταν ακόμη ακμαίο. Διότι σε αυτόν τον τρόπο προσέγγισης, το πλέον εξουθενωτικό είναι τα πολλά μέτρα που διανύουν, ανεβοκατεβαίνοντας στις μεταβάσεις, οι επιθετικοί.
Ο Γιοβάνοβιτς δεν βιάστηκε, να αποσύρει τους (δύο ακραίους) επιθετικούς. Μπορεί… και να άργησε, από τη στιγμή που στην εξίσωση της ισορροπίας είχαν φύγει, από το α’ μέρος κιόλας, τα τρεξίματα του Ιωαννίδη ανάμεσά τους. Οταν τους απέσυρε όμως, ήδη το κοντέρ έγραφε, όχι 0-1, έγραφε 0-2. Με το πρώτο κόρνερ του Παναθηναϊκού στον αγώνα. Ενα άλλο, πέρα από την ατομική βελτίωση του Παλάσιος, σημείο προόδου. Ο Παναθηναϊκός (ξανα)σκόραρε, Σχένκεφελντ πάλι, όπως με Αρη, από στατική φάση.
Η ολική μετάβαση του Παναθηναϊκού από την αφέλεια της regular season στην κυνικότητα, μια εκπληκτική μεταμόρφωση από παιγνίδι σε παιγνίδι, για μένα είναι το big story ολόκληρης της post-season. Βάλτε μετά το 0-2 και μία διακοπή για να καθαρίσει ο αέρας από τους πυρσούς, και έγινε η βραδυά στον Πειραιά…βόλτα. Την προηγούμενη φορά που αυτό στο Καραϊσκάκη είχε συμβεί, να κόβεται το παιγνίδι στη μέση εξ αυτού του λόγου, το κλαμπ σε ιδιαίτερα αυστηρό τόνο ανακοίνωσε πως δεν πρόκειται να επαναληφθεί.
Επαναλήφθηκε.
Πηγή: Sport DNA
