Του Βασίλη Σαμπράκου
Η Ελλάδα λοιπόν, αποφάσισε να προσπαθήσει να μάθει στα παιδιά της το ποδόσφαιρο σωστά, ή καλύτερα συνειδητοποίησε ότι πρέπει να τους ξαναδώσει τη χαρά του παιχνιδιού και να τα αφήσει να ντριμπλάρουν.
Να απελευθερώσουν τη φαντασία τους, να εκφράσουν την δημιουργικότητά τους.
Αυτό είναι, μέσες άκρες, το νόημα κι η ουσία στο πρόγραμμα “Αναγέννηση” της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας, το οποίο γράφει στην ούγια του το ονοματεπώνυμο “Γιάννης Σαμαράς” κι έχει τη φροντίδα του Δημήτρη Παπαδόπουλου.
Τι θέλει να κάνει αυτό το πρόγραμμα; Να εκπαιδεύσει όλα τα παιδιά της Ελλάδας, ηλικίας 6-14 ετών στο ποδόσφαιρο με όραμα να αλλάξει τη νοοτροπία στην ανάπτυξη των ποδοσφαιριστών.
Τους ετοίμασε μια μεθοδολογία γεμάτη από παιχνίδι, από χρόνο συμμετοχής για όλους, με έμφαση στην απελευθέρωση της φαντασίας, προκειμένου να αναδειχθούν οι τεχνικές δεξιότητες και τα μυαλά που αντιλαμβάνονται, αναγνωρίζουν, κατανοούν κι αποφασίζουν γρήγορα.
Κι αυτή τη μεθοδολογία θα κληθούν να την εφαρμόζουν 10 περιφερειακοί και 50+ “ενωσιακοί” προπονητές, οι οποίοι δεν θα επιλέγουν μόνο τους πιο δυνατούς και τους πιο γρήγορους της κάθε ηλικίας για να τους βάζουν στα ματς και να κερδίζουν.
Αλλά θα επιλέγουν και τις καλές τεχνικές δεξιότητες και τα καλά μυαλά, που θα βρίσκουν κι αυτά χώρο σε μια εθνική ομάδα ακόμη κι αν είναι αργοπορημένα αναπτυξιακά και μειονεκτούν σε μια σύγκριση βιολογικής ανάπτυξης έναντι άλλων παιδιών της ηλικίας τους.
Τη μέθοδο δεν την ανακαλύπτει το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Είναι βασισμένη στην κουλτούρα του Γιόχαν Κρόιφ και φέρει την υπογραφή της “One For The Game”, μιας εξειδικευμένης εταιρείας η οποία διαθέτει μεγάλη εμπειρία σε ζητήματα οργάνωσης του ποδοσφαίρου στις μικρές ηλικίες και το μοντέλο ανάπτυξης που προτείνει εφαρμόζεται ήδη σε Ολλανδία, Βέλγιο, Πορτογαλία.
Θεωρητικά, ένα πρόγραμμα που εστιάζει στην οργάνωση των ακαδημιών σε σύγχρονα πρότυπα με τη χρήση πρωτοποριακών μεθόδων, το οποίο έχει προσαρμοστεί στην ελληνική ιδιοσυγκρασία και τις επικρατούσες συνθήκες, είναι “καταδικασμένο” να κάνει καλό στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Στην πράξη, όλο αυτό θα κριθεί από την απόδοση των προπονητών ανά την Ελλάδα.
Για να καταφέρει η Ελλάδα να εκπαιδεύσει καλύτερα τα παιδιά της έχει ανάγκη από καλούς εκπαιδευτές.
Δηλαδή απ’ αυτούς που έχουν ταιριαστές με το πρόγραμμα αντιλήψεις για το ποδόσφαιρο και τον ρόλο τους στην εκπαίδευση, αλλά κι αυτούς που δεν θα δουν τη λειτουργία του προγράμματος ως μια ακόμα ευκαιρία για να μαζέψουν φακελάκια από απελπισμένους γονείς που θέλουν να δουν το παιδί τους στην θέση του Καρέτσα και του Μουζακίτη και είναι αποφασισμένοι να πληρώσουν το όποιο κόστος στον όποιο τους υποσχεθεί μια “ευκαιρία”.
Το κουβέντιασα όλο αυτό με τον Γιάννη Σαμαρά και τον Δημήτρη Παπαδόπουλο.
Χαίρομαι που δεν είδα απέναντί μου δύο ανθρώπους που αιθεροβατούν.
Ελπίζω ότι θα έχουν διαρκή στήριξη από τη διοίκηση της ΕΠΟ, η οποία πρέπει να βάλει όλη της την πειθώ προκειμένου να αγκαλιάσουν αυτό το πρόγραμμα οι Ενώσεις και, τουλάχιστον, να μη το σαμποτάρουν.
Αυτό το πρόγραμμα γεννά μια μεγάλη ευκαιρία για προπονητές που θέλουν να διδάξουν το ποδόσφαιρο σωστά, για ιδιωτικές ακαδημίες κι ερασιτεχνικά σωματεία που θέλουν χαρούμενα παιδιά που θα απολαμβάνουν το παιχνίδι και θα απελευθερώνουν την φαντασία τους στο τερέν.
Κι αν “πιάσει”, θα αλλάξει την ελληνική κουλτούρα για το ποδόσφαιρο.
Πόσο αισιόδοξος είμαι; Ραντεβού σε έναν χρόνο από σήμερα.
