Του Γιάννη Σερέτη
Για τα «ανδραγαθήματα» των διοικήσεων της ΕΠΟ κατά τη διάρκεια πολλών προηγούμενων ετών δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σ’ αυτό το σημείωμα. Υπήρξαν από το 2000 και έπειτα διοικήσεις που είχαν καλή θέληση αλλά δεν τα κατάφεραν υπό την πίεση των παραγόντων σε μια χώρα όπου νόμος είναι το δίκιο του ισχυρού. Υπήρχαν άλλες διοικήσεις που προσπάθησαν αλλά δεν κατάφεραν να απαγκιστρωθούν από το βραχνά της διαιτησίας με αποτέλεσμα να κολλήσουν στο έλος των ζουζουνιών και των παράσιτων. Υπήρχαν διοικήσεις αχυρανθρώπων και νταραβεριτζήδων.
Ολες ανεξαιρέτως οι διοικήσεις ήθελαν την πρόοδο και τις επιτυχίες της εθνικής ομάδας διότι αυτή είναι η «βιτρίνα», νομίζοντας εντελώς λανθασμένα ότι μια επιτυχία της θα χαρακτηρίζει και την επιτυχία της ομοσπονδίας. Η διοίκηση Μάκη Γκαγκάτση ξεκίνησε διαφορετικά. Και μετά από ένα χρόνο θητείας μπορεί κάποιος βάσιμα να ισχυριστεί ότι κατάφερε να υλοποιήσει ό,τι δεν κατάφεραν όλες μαζί οι υπόλοιπες από το 2000 και έπειτα! Ακόμα και η διοίκηση του πατέρα του, η οποία έχει ταυτιστεί με το ιστορικό επίτευγμα του Euro 2004.
Η «απεξάρτηση» από τη διαιτησία
To πιο σημαντικό της πρώτης σεζόν για τη σημερινή διοίκηση της ΕΠΟ ήταν ότι κατάφερε βήμα βήμα να «απεξαρτηθεί» από τη διαιτησία. «Κύριοι, αυτή είναι η ΚΕΔ, την επέλεξε η UEFA, τα παράπονά σας εκεί». Της πήρε χρόνο για να το περάσει το μήνυμα. Παρείχε στον Λανουά και στον Βαλέρι τα περισσότερα (αν όχι όλα) τα εργαλεία που ζήτησαν, δεν μπήκε καθόλου στα πόδια τους ακόμα κι όταν φαινόταν ότι ο αριθμός των διαιτητών της Superleague ήταν μικρός, έκλεισε τ’ αυτιά της σε όσες ΕΠΣ και ομάδες είχαν… παράπονα για χίλιους λόγους, προχώρησε μπροστά χωρίς να κοιτάζει πίσω. Εριξε το μεγαλύτερο βάρος σε άλλα θέματα. Διότι η ΕΠΟ δεν (πρέπει να) λειτουργεί για να ελέγχει τη διαιτησία όπως νομίζουν πολλοί στην Ελλάδα. Δικαιολογημένα το πιστεύουν αν ανατρέξουμε σε εντυπωσιακές εκλογικές ιστορίες, των οποίων το αποτύπωμα φαινόταν ακολούθως στα σφυρίγματα κατά τη διάρκεια της σεζόν παρελθόντων ετών. Ομως η σημερινή ΕΠΟ προσπαθεί να απαγκιστρωθεί απ’ αυτή τη θηλιά.
Δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, αλλά είναι πραγματικότητα: ΑΕΚ-ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός κατά σειρά πρωταθλητές σε δύο τριετίες τα τελευταία οκτώ χρόνια! Από το 2018 έως το 2020 και από το 2023 έως το 2025. Με «ενδιάμεσα» δυο πέραν πάσης αμφισβήτησης πρωταθλήματα του Ολυμπιακού του Μαρτίνς, το 2021 και το 2022. Τι τρομερή αλλαγή στο ελληνικό πρωτάθλημα συγκριτικά με τη δεκαετία 2007-2017! Ναι, έπαιξαν ρόλο οι ξένοι επικεφαλής της ΚΕΔ, με τα καλά και τα στραβά τους. Ναι, έπαιξε ρόλο η αρχική συμμαχία Ιβάν – Μελισσάν – Αλαφούζου. Ναι, έπαιξε ρόλο η χρήση του VAR. Ναι, σαφώς έπαιξαν ρόλο τα σφάλματα του Ολυμπιακού και τα σωστά της Ενωσης και του ΠΑΟΚ. Κι έρχεται σ’ αυτό το καλό timing μια ΕΠΟ η οποία αποφασίζει να παράξει επί της ουσίας έργο.
Οι επιτυχίες και ο Ιβάν
Επί της ουσίας έργο δεν ήταν η πρόσληψη του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Αυτή ήταν μια απλή επιλογή. Μια επιλογή που θα την έκανε κι ένας 20χρονος. Ηταν το απολύτως προφανές και στο δικό μυαλό δεν λογίζεται ως τρομερό επίτευγμα. Επιτυχία όμως είναι το περιβάλλον που έχτισε γύρω από τον Ιβάν, η πρόσληψη ανθρώπων που έχουν μοναδικό κίνητρο τη δουλειά και την εξέλιξή τους, η παροχή κάθε βοήθειας στον Ιβάν.
Oύτε ο τελικός ΟΦΗ – Ολυμπιακός αποτελεί στα δικά μου μάτια επιτυχία. Μπράβο για την οργάνωση, έγινε το αυτονόητο, πάμε παρακάτω να δούμε πώς θα διαχειριστεί τελικό «μεγάλων», όπου η όλη φάση για την Αστυνομία θα είναι πολύ πιο δύσκολη. Προφανώς δεν υπάρχει σύγκριση με τη διοίκηση Μπαλτάκου όταν ο τελικός Κυπέλλου είχε καταντήσει κακόγουστο ανέκδοτο, αλλά μην πάμε και στο άλλο άκρο…
Επιτυχία τεράστια και ιστορική ήταν το προπονητικό κέντρο. Επιτυχία ήταν η πρόσληψη του Γιάννη Σαμαρά με πρόταση του Δημήτρη Παπαδόπουλου. Επιτυχία θα είναι μετά από δέκα χρόνια να δούμε τους πρώτους καρπούς του προγράμματος «Αναγέννηση» που παρουσιάστηκε – δυστυχώς ενώπιον ελάχιστων μέσων ενημέρωσης – παρουσία του Καρέτσα και του «Μούζα» οι οποίοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα και κανένα «τουπέ» να παραστούν στην εκδήλωση εν μέσω των διακοπών τους.
Για τα παιδιά με «Παπ» και Σαμαρά
Για να διαμορφωθεί αυτό το πρόγραμμα που αφορά χιλιάδες παιδιά, χιλιάδες γονείς, χιλιάδες ιδιωτικές και συλλογικές ποδοσφαιρικές σχολές έχουν ήδη αφιερωθεί εκατοντάδες εργατοώρες και οι αρμόδιοι προσπάθησαν να το προσαρμόσουν στα ελληνικά δεδομένα μετά από τις επαφές που είχαν με Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ολλανδία. Ακούγοντας τον Γιάννη Σαμαρά να μιλά για τη «χαρά του παιδιού και του παιχνιδιού» στις μικρές ηλικίες και να αναλύει μέχρι και το γιατί σύμφωνα με μελέτες της UEFA τα παιδιά που έχουν γεννηθεί το πρώτο τρίμηνο κάθε έτους έχουν αδίκως περισσότερες πιθανότητες ανέλιξης (διότι τα προτιμούν οι προπονητές στις μικρές ηλικίες επειδή είναι μεγαλύτερα, ψηλότερα και πιο δυνατά με μοναδικό στόχο τη νίκη!!!) καταλαβαίνεις το πάθος για τη λεπτομέρεια και την κάψα ενός ανθρώπου που έχει αφιερώσει τη ζωή του στα παιδιά και στο ποδόσφαιρο.
Είναι δύσκολο, πολύ δύσκολο το εγχείρημα! Θα χρειαστεί πολύ χρόνο. Πολύ δύσκολο στον συντονισμό ανά την επικράτεια, πολύ δύσκολο στην κατάρτιση και στην επιμόρφωση των προπονητών ώστε να είναι θεωρητικά αλλά κυρίως πρακτικά στην ίδια «γραμμή», πολύ δύσκολο ως προς το ξερίζωμα της αναξιοκρατίας και του ωφελιμισμού κάθε γονέα που θα προσπαθήσει με πλάγιο ή και πιεστικό τρόπο να μανιπουλάρει τους προπονητές και τους συλλόγους προς όφελος του παιδιού του.
Τα μεγάλα περιθώρια για τα κονδύλια της UEFA
Είναι ένα πολύτιμο, φιλόδοξο πρόγραμμα στο οποίο συμπυκνώνεται όλο το όραμα του ελληνικού ποδοσφαίρου για τα επόμενα… 100 χρόνια όπως είπε ο Σαμαράς. Αργήσαμε πολύ. Είμαστε 10-15 χρόνια πίσω. Αλλά αυτή η σημερινή ΕΠΟ έβαλε τις βάσεις. Θα χρειαστεί περισσότερους πόρους. Θα χρειαστεί χορηγούς. Πρέπει να απορροφήσει οτιδήποτε μπορεί να απορροφηθεί από τα ευρωπαϊκά κονδύλια της UEFΑ. Nα δημιουργήσει το δικό της «Ταμείο Ανάκαμψης» το οποίο θα ξεψαχνίζει όλα τα επιχορηγούμενα προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας, να τα προσαρμόζει στις ελληνικές ανάγκες και θα παίρνει τα αντίστοιχα κονδύλια καταθέτοντας υλοποιήσιμες προτάσεις. Με διαφάνεια και όχι σε στυλ… ΟΠΕΚΕΠΕ!
Εχει πολύ δρόμο μπροστά της αυτή η ΕΠΟ τουλάχιστον για τα επόμενα τρία χρόνια της θητείας Γκαγκάτση, αλλά δεν γίνονται όλα από τη μια στιγμή στην άλλη. Πρέπει να επενδύσει σε ανθρώπους με γνώση, τιμιότητα και όρεξη για να στελεχωθεί καλύτερα και περισσότερο, πρέπει να μην αποπροσανατολιστεί, να μην πανηγυρίζει, να ιεραρχεί σωστά τους στόχους της ανά χρονιά. Το πρόγραμμα «Αναγέννηση» που θα μπει σε πρώτη φάση υλοποίησης από τον Σεπτέμβριο πρέπει να είναι η κορωνίδα αυτών των στόχων και θα είναι η πιο πολύτιμη κληρονομιά της αν εφαρμοστεί με καλή συνεργασία σε Αττική – Θεσσαλονίκη και επαρχία.
Πηγή: Gazzetta
