Εκτορ Ενρίκε. Ενας ταπεινός ρολίστας του 1986, στην παγκόσμια πρωταθλήτρια Αργεντινή. Εμεινε στην ιστορία, για τον εξής λόγο. Ηταν ο τελευταίος που ακούμπησε τη μπάλα, προτού την πάρει (πριν τη μεσαία γραμμή) ο Ντιέγο όταν έβαλε “εκείνο” το γκολ στην Αγγλία. Βασικά ο Εκτορ Ενρίκε έμεινε στην ιστορία για το χιούμορ του, μετά. “Ηταν τόσο καλή η πάσα μου, που δεν θα μπορούσε να μη το βάλει”.
Ο Ενρίκε του 1986, ο Κώτσιρας του 2024. Ο Κώτσιρας είχε την τιμή να είναι ο παίκτης που άφησε τη μπάλα, όταν την πήρε ο Ιωαννίδης και έβαλε στη Λανς “αυτό” το γκολ. Ενα γκολ, από παλαιό κόμικ με τον εξωπραγματικό ποδοσφαιριστή-υπερήρωα. Ο Ιωαννίδης πέρασε, μόνο 5/9 αντίπαλους. Ο λόγος είναι, ότι οι άλλοι τέσσερις δεν πήγαν κοντά. Εκκρεμεί, μια δήλωση Κώτσιρα. Πόσο καλή ήταν η πάσα. Οχι γέλωτες, παρακαλώ. Η στατιστική έγραψε στ’ αλήθεια, αν δεν πιστεύετε μπείτε να δείτε, ασίστ Κώτσιρα.
Δεν είναι απλό, μόνο και μόνο επειδή παίζεις με έντεκα και οι άλλοι με δέκα, να διαπεράσεις τις γραμμές μιας ομάδας η οποία, πρώτον προηγείται, δεύτερον έχει συμπτυχθεί σε πυκνό 5-3-1, τρίτον είναι η γηπεδούχος. Μιας ομάδας, ελαφριάς στο πώς πατά το γρασίδι. Ευέλικτης, στο πώς κινείται επάνω στο γρασίδι. Η επιτομή αυτού του συνδυασμού, πατημάτων και ευκινησίας, είναι ένας (αλλά πάλι, τι σημασία έχει η ηλικία;) 34χρονος ονόματι Σοτοκά. Η πάσα στο ένα-μηδέν “δεν υπάρχει”. Μία πραγματική ασίστ.
Το “τρίτον είναι η γηπεδούχος” το βάζω στην όλη συλλογιστική, διότι το συγκεκριμένο γήπεδο στον βορρά της Γαλλίας αναδίδει, ως έδρα, μία εντελώς ιδιαίτερη ενέργεια. Την πρώτη φορά που ταξίδεψα στη Λανς, για παιγνίδι του Παναθηναϊκού το 1998 στο Τσάμπιονς Λιγκ, μείναμε με τον μακαρίτη Διακογιάννη στην Αράς…επειδή η Λανς δεν είχε, έστω ένα, ξενοδοχείο!
Μία “στενοχωρημένη” πόλη στην οποία το μόνο που υπάρχει για τους κατοίκους να κάνουν, άλλο από το να επιβιώνουν, είναι το ποδόσφαιρο σε αυτό το ωραιότατο γήπεδο. Ο πληθυσμός της πόλης και η χωρητικότητα του γηπέδου, είναι ο ίδιος αριθμός. Οσοι ζουν στην πόλη, τόσοι χωράνε στο γήπεδο. Την Πέμπτη με τον Παναθηναϊκό, το κλαμπ ανακοίνωσε (με μάλλον δικαιολογημένη υπερηφάνεια) το 49ο διαδοχικό sellout.
Η ενέργεια μιας τέτοιας έδρας, σαν ευνοϊκός άνεμος σε προσπάθεια άλτη ή σπρίντερ, ωθεί αυτό που θέλει η ομάδα να κάνει. Ενα μαν-του-μαν πρέσινγκ ασφυξίας. Και η ανελέητη επιθετική μετάβαση. Δεν αφήνουν τίποτα και σε κανένα σημείο του τερέν, να πέσει κάτω ανεκμετάλλευτο. Το καθετί που θα βρουν, ένα επουσιώδες λαθάκι σε κάποια άκρη του αγωνιστικού χώρου, σαν τρελοί τρέχουν να το αξιοποιήσουν λες και είναι το τελευταίο που πρόκειται να βρουν ως το τέλος του αγώνα. Ετσι κυλά, όχι η μπάλα, όλη η ζωή σε αυτό το μέρος του χάρτη.
Η αντίρροπη ενέργεια κόντρα στον ευνοϊκό άνεμο, προφανώς ήταν η αποβολή και ο χρόνος που περνούσε. Τους έβαλε, σε σταθερή φάση υποχώρησης. Συντεταγμένης υποχώρησης. Ο χρόνος όσο περνούσε, τόσο αφαιρούσε αέρα από τα πανιά. Πρέσινγκ και μεταβάσεις, πλέον γινόταν έως αδύνατον να υποστηριχθούν. Το εφικτό ήταν, να προστατεύσουν τη δομή. Και σε αυτήν εν τέλει, γαντζώθηκαν για να κρατήσουν. Δεν ήταν απλό, λοιπόν. Εκτός εάν κάνει ο Φώτης ένα Ντιέγο…
Η διαφορά ενός πρωταθλητή στη χώρα του από ένα κυπελλούχο στη χώρα του, είναι ότι ο Παναθηναϊκός έχει να υποσκελίσει τη Λανς για να παίξει Κόνφερενς Λιγκ ενόσω ο ΠΑΟΚ πρέπει να ξεπεράσει τους Σάμροκ Ρόβερς για να παίξει Γιουρόπα Λιγκ. Υψηλότερο εμπόδιο, για υποδεέστερη διοργάνωση. Φυσιολογικό, σκέπτεται κανείς, θα ήταν το αντίστροφο. Οι Σάμροκ Ρόβερς, σίγουρα είναι άλλη “κατηγορία”. Ακριβέστερα, ένας άλλος κόσμος. Εμφάνισαν στην Τούμπα δέκα Ιρλανδούς και ένα ξένο, τον γκολκίπερ. Πού απαντάται στη σημερινή πραγματικότητα του ανταγωνισμού, κάτι τέτοιο; Οι Ρόβερς θα καταλήξουν να παίξουν Κόνφερενς Λιγκ, και ήδη αυτό είναι ένα αξιοσέβαστο επίτευγμα.
Ο τελών υπό την επήρρεια σοκ (μετά τη Μάλμε) ΠΑΟΚ…ήταν στα media. Γιατί την επαύριο του σοκ, ο κόσμος είδε μια ομάδα που όχι απλώς δεν έκλαιγε τη μοίρα της, αλλά μια ομάδα που γούσταρε. Να κινεί κάθετα τη μπάλα στο γλιστερό γρασίδι, με τούνελ, με τακουνάκια, με επαφές υπεροχής στην τεχνική και στη σκέψη. Και όλο αυτό, σε διάρκεια μέσα στο ενενηντάλεπτο. Ο ΠΑΟΚ ξεπένθησε νωρίς, με το Τσάμπιονς Λιγκ. Πηγαίνει ορεξάτος πια, αφού τα προηγούμενα χρόνια χόρτασε το Κόνφερενς Λιγκ, στο καινούργιο πεδίο δοκιμασίας και εμπειρίας.
Εννοείται πως διευκόλυνε, ότι στο γήπεδο παρατάχθηκαν οι έντεκα καλύτεροι που ταυτόχρονα συμβαίνει να είναι “οι έντεκα που παίζουν καλύτερα μαζί”. Αυτό δεν αναιρεί το “όλοι χρειάζονται”. Οι ΠΑΟΚτσήδες το έχουν εμπεδώσει, βιωματικά. Την άνοιξη ο Σάστρε έβαλε το γκολ που κράτησε τον ΠΑΟΚ στη διεκδίκηση ενός πρωταθλήματος, το οποίο η ομάδα έμελλε να κατακτήσει με…τελικό στόπερ στου Χαριλάου τον Νέσμπεργκ. Ο ΠΑΟΚ κιόλας, στα έξι του καλοκαιριού, προσθέτει στην ατζέντα της σεζόν (μίνιμουμ) +8 ευρωπαϊκά παιγνίδια Σεπτέμβριο με Ιανουάριο. Και βέβαια, χρειάζονται όλοι. Αλλωστε οι έντεκα που παίζουν καλύτερα μαζί, δεν γίνεται να παίζουν παντού και πάντοτε οι ίδιοι.
Ενας από τους έντεκα, μάνι-μάνι μας φεύγει. Οχι κάτι το παράξενο. Δεν είναι παράξενο καν, ότι ο Κουλιεράκης φεύγει πριν τον Κωνσταντέλια. Επί μήνες συνομολογούσαμε, νομίζω, πως ο Κουλιεράκης είναι “πιο έτοιμος” για εκεί που πηγαίνει. Με ό,τι αυτό το “πιο έτοιμος” περιλαμβάνει. Οποιον και να πάρουν σέντερ-μπακ, νιώθω πως η χρονιά μπροστά είναι για τον Μιχαηλίδη. Οχι χαριστικά. Χάρες εδώ, δεν νοούνται ούτε σε αδελφό. Η χρονιά μπροστά, είναι για να αποδείξει ο Μιχαηλίδης ότι ο αριστεροπόδαρος στόπερ της ενδεκάδας αξιοκρατικά είναι αυτός.
Αυτές οι αποδείξεις, δεν είναι για τον κόσμο. ‘Η για τους δημοσιογράφους. Είναι για κλειστούς κύκλους. Αυτούς έχει ο Μιχαηλίδης, με το παιγνίδι του, να κερδίσει. Με τους Σάμροκ Ρόβερς ο Τσάλοφ “τρελάθηκε” να κάνει γκολ. Είναι το ίδιο ματς στο οποίο ο προπονητής των Σάμροκ Ρόβερς, ο προπονητής του ΠΑΟΚ, ο Μπάμπα στα social, και Κύριος οίδε ποιοι άλλοι δεν υπέπεσαν στην αντίληψή μου, συμφώνησαν πως ο ξεχωριστός ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ την Πέμπτη ήταν ο Μπράντον…που ακόμη, στη χρονιά, δεν έχει σκοράρει!
Πηγή: Sdna
