Του Γιάννη ΣερέτηΕίναι πολλοί οι κοινοί παρονομαστές της σεζόν 2006 – 2007 για τον Παναθηναϊκό. Προφανώς ο πρώτος είναι ότι έφτασε και πάλι σε τελικό Κυπέλλου. Στο Πανθεσσαλικό, όπως τότε. Οχι με αντίπαλο τον Ολυμπιακό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ. Οπως τότε. Απέναντι σε μια ομάδα που (φαίνεται να) διψά πολύ περισσότερο από τον ίδιο γι’ αυτό το τρόπαιο, όπως ήταν τότε η ΑΕΛ του Κώστα Πηλαδάκη και του Γιώργου Δώνη. Η ΑΕΛ του Νταμπίζα, του Κλέιτον, του Αλωνεύτη και του Βενετίδη, του Φωτάκη και του Γκαλίτσιου, του Διγκόζη, του Κόσλεϊ και του… Αντσουέ.
Οπως τότε, έτσι και τώρα, ο προπονητής είχε αλλάξει κατά τη διάρκεια της σεζόν. Τότε, πολύ νωρίτερα από τον Τερίμ που ήρθε τον Δεκέμβριο, είχε καταφτάσει στην Αθήνα ο Βίκτορ Μουνιόθ για να αντικαταστήσει τον Χανς Μπάκε από τον Οκτώβριο, μετά το 1-1 εναντίον της Μέταλουργκ Ζαπορίζια στο ουδέτερο της Πάτρας: ο Σουηδός που μετέπειτα πήγε ως βοηθός στη Μάντσεστερ Σίτι για έναν χρόνο και είναι απόλυτα σεβάσμιος στην ποδοσφαιρική κοινότητα της χώρας του, δεν είχε καταλάβει πού είχε έρθει. Αλλά και ο Τερίμ που είχε καταλάβει, είδαμε τι έκανε…
Οπως και τότε, ο Παναθηναϊκός έκλεισε… τραγικά τη σεζόν, η οποία έμεινε αξέχαστη στην παναθηναϊκή ιστορία των τελευταίων 20 ετών όχι μόνο για την ήττα στον τελικό από την ΑΕΛ, αλλά (κυρίως) για την πρώτη εμφάνιση του 16χρονου τότε, Σωτήρη Νίνη και την άνευ βαθμολογική σημασίας νίκη στο «Γ. Καραϊσκάκης» με 1-0 χάρη στο πλασέ του Δημήτρη Παπαδόπουλου («και τώρα τα δύσκολα» η αλησμόνητη ατάκα του σπορκάστερ μετά το κλέψιμο του Δημήτρη Σαλπιγγίδη στον Γιώργο Ανατολάκη). Μετά από εκείνη τη νίκη τον Μάρτιο επί του Ολυμπιακού, την πρώτη μετά από 11 σερί παιχνίδια χωρίς νίκη στο Φάληρο, ο Παναθηναϊκός δεν «σταύρωσε» τρίποντο μέχρι το φινάλε, σε έξι ματς. Με αντιπάλους ομάδες επιπέδου Εργοτέλη, Ατρομήτου, Καλαμαριάς και Κέρκυρας…
Οπως τότε, έτσι και εφέτος, ο Παναθηναϊκός είχε αντιμετωπίσει τον Αρη τρεις αγωνιστικές πριν το τέλος. Και είχε ηττηθεί εντός έδρας 0-1, με γκολ του Μπέλεμ στο ΟΑΚΑ! Και είχε αποκλείσει τον ΠΑΟΚ (στα προημιτελικά) πάλι σε θρίλερ, με σόου του (μοιραίου στον τελικό), Βαγγέλη Μάντζιου. Οχι… τόσο θρίλερ όσο το εφετινό με τον Λημνιό και τον Ντραγκόφσκι στη Λεωφόρο, αλλά στην παράταση με 35.000 θεατές, στο Ολυμπιακό Στάδιο.
Θέλετε κι άλλες ομοιότητες, υπάρχουν… αμέτρητες. Οπως τότε, έτσι και τώρα, ήταν τραυματίας ο βασικός επιθετικός και πρώτος σκόρερ του Παναθηναϊκού, Δημήτρης Σαλπιγγίδης, ο οποίος τελικά απουσίασε στον τελικό: ο Ιωαννίδης προφυλάχθηκε την Κυριακή και θα είναι βασικός το Σάββατο. Οπως τότε, έτσι και τώρα, ο Panathinaikos BC έπαιζε στο Final Four Παρασκευή – Κυριακή, με «ενδιάμεσο» σαββατιάτικο τελικό για την ποδοσφαιρική ομάδα. Τάου, ΤΣΣΚΑ, κούπα! Λέτε;
Θυμάμαι ακόμα το ασήκωτο βάρος εκείνης της ομάδας στον τελικό. Το βάρος του «πρέπει»! Κι ας είχε εξασφαλίσει το ευρωπαϊκό της εισιτήριο, χάρη στην τρίτη θέση στο πρωτάθλημα. Θυμάμαι ακόμα την ατμόσφαιρα γκρίνιας, αμφισβήτησης, μιζέριας: οι Λαρισαίοι ήταν πολύ περισσότεροι εκείνο το απόγευμα στο Βόλο! Δεν μπόρεσε να το σηκώσει τότε ο Παναθηναϊκός, αυτός είναι μέχρι σήμερα και ο τελευταίος χαμένος τελικός κυπέλλου, καθώς ακολούθησε το 3/3 με Αρη και ΠΑΟΚ (δις). Δεν είχε τόσες προσωπικότητες όπως τώρα. Δεν είχε «Αράο», δεν είχε Ρουμπέν, Μπερνάρ, Μπακασέτα, Παλάσιος, Ιωαννίδη, Χουάνκαρ. Και η ΑΕΛ, αντίστοιχα, δεν είχε κανένα απολύτως άγχος. Είχε μόνο δίψα, ενθουσιασμό, σπίθα, τρέλα! Παρότι μετά τον τελικό Κυπέλλου την περίμενε τελικός παραμονής στην Καλαμαριά! Και ασφαλώς είχε τους οπαδούς της. Ο Αρης δεν θα τους έχει. Μεγάλο μειονέκτημα, ειδικά στο συγκεκριμένο timing, έναντι του Τριφυλλιού.
Ο Αρης, αυτή τη φορά κουβαλά το δικό του βάρος. Τεράστιο κι αυτό. Άλλου «είδους» βάρος από εκείνο του Παναθηναϊκού. Ενα Κύπελλο από το 1931, όταν ! Ενα, το 1970. Μια νίκη – οκτώ ήττες σε τελικούς, χειρότερο ποσοστό δεν βρίσκεις σε ελληνική ομάδα. Λίγο είναι αυτό το βάρος; Ειδικά, μάλιστα, όταν αυτός ο τελικός έχει αναχθεί σε ματς της σεζόν για την ομάδα εδώ και τέσσερις μήνες; Από εκείνη τη βραδιά της 17ης Ιανουαρίου και τον αποκλεισμό της ΑΕΚ στα πέναλτι, αυτό το σαββατιάτικο παιχνίδι περιμένει ο Αρης. Και νικάει και χάνει, και πέφτει και ξανασηκώνεται και φτάνει στην πηγή, με τόνους στην πλάτη του.
Μπορεί να κάνω και λάθος, αλλά σ’ αυτόν τον τελικό φαβορί θα είναι ο πιο έτοιμος πνευματικά, συναισθηματικά, ψυχολογικά. Πάνω – κάτω αυτή την περίοδο στα ίδια κυβικά είναι οι δυο αντίπαλοι – με τα καλά και τα στραβά τους η καθεμιά. Εκείνος που θα διαχειριστεί τον τελικό πιο αποτελεσματικά με το νου του, θα έχει και το πάνω χέρι. Μέχρι το Σάββατο θα πούμε κι άλλα…
Πηγή: Gazzetta
