Η πέμπτη αγωνιστική είχε την ιδιαιτερότητα της: ο ΠΑΟΚ και ο Ολυμπιακός ξεκινάνε μεσοβδόμαδα τις ευρωπαϊκές τους υποχρεώσεις στο Europa League, και μάλιστα εκτός έδρας (ο πρώτος κόντρα στην Γαλατά κι ο δεύτερος με αντίπαλο την Λιόν) κι έτσι βρέθηκαν και οι δυο να αγωνίζονται Σάββατο. Όχι ότι έπαιξε κάποιο ρόλο αυτό στα αποτελέσματά τους. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε στο Βόλο με τον τρόπο του, σκοράροντας δηλαδή κατά ρυπάς, και ο Ολυμπιακός έχασε στη Θεσσαλονίκη από τον Αρη αδυνατώντας να γίνει όσο παραγωγικός το ελληνικό πρωτάθλημα απαιτεί.
Ας δούμε μερικές λεπτομέρειες των αναμετρήσεων τους.
Ο Κοτάρσκι αρχικά και μετά οι κυνηγοί
Ο πρωταθλητής ΠΑΟΚ μπήκε στο Βόλο κάπως κοιμισμένος – ίσως να έφταιγε και το μεγάλο rotation του Λουτσέσκου που παρουσίασε πρώτη φορά στην άμυνα τον Κόλεϊ δίπλα στον Κεντζιόρα, και κυρίως μια επίθεση που φέτος δεν είχαμε ξαναδεί με τους Τάισον, Μουργκ, Ντεσπότοφ πίσω από τον κεφάτο Τισουντάλι, που δεν μοιάζει σέντερ φορ, αλλά είναι πιο ορεξάτος και λιγότερο αγχωμένος από τον Τσάλοφ. Ο ΠΑΟΚ ήταν κομμάτι καινούργιος, αλλά είχε στην ενδεκάδα του 9 παίκτες που έπαιζαν και πέρυσι κι αυτό με την πάροδο του χρόνου μέτρησε. Χρειάστηκε βέβαια στην αρχή του ματς να τον σώσει ο Κοτάρσκι, πρώτα με με μια τριπλή επέμβαση και μετά πιάνοντας το πέναλτι του Αλτμαν μόλις στο 3΄, αλλά αυτό ήταν το μόνο χτυποκάρδι του Λουτσέσκου σε όλο το ματς. Ο ΠΑΟΚ άρχισε να δημιουργεί και να χάνει ευκαιρίες, αλλά ο Σβαπ χτύπησε σωστά το πέναλτι που κέρδισε ο ΠΑΟΚ στο 24΄, ο Ντεσπότοφ πήρε από τον Φεράρι δυο κίτρινες σε δέκα λεπτά, κι όταν ο Βόλος έμεινε με δέκα παίκτες, ο ΠΑΟΚ έκανε πλάκα. Ο Μουργκ παρεμβαίνοντας σε ένα σουτ του Καμάρα κι ο Τάισον εκμεταλλευόμενος την ασίστ του Τισουντάλι καθάρισαν το ματς, παρά την γενναιόψυχη προσπάθεια του Βόλου που κατάφερε να μειώσει σε 1-2 με τον Μεντιέτα στο 56΄αλλά έκανε τόσα λάθη που δεν θα μπορούσε ποτέ να ελπίζει σε κάτι περισσότερο από μια ήττα, που με βάση την διαφορά των δυο ομάδων, υπήρξε αξιοπρεπής (1-4) αν και μεγάλη. Το κερασάκι στην τούρτα το έβαλε ο Τσάλοφ με το πρώτο του γκολ στο πρωτάθλημα το οποίο πέτυχε κοντράροντας ένα ελεύθερο του τερματοφύλακα Κόβατς στο 90΄- ούτε σε αυλή σχολείου τον καιρό που τα πιτσιρίκια έπαιζαν μπάλα δεν θα μπορούσες να δεις μια τέτοια φάση.
Ο Λουτσέσκου δήλωσε ευχαριστημένος – και γιατί να μην είναι; Είδε τον Κόλεϊ να κάνει ένα καλό ντεμπούτο, έδωσε χρόνο συμμετοχής στον Μπακαγιόκο, είδε τον Τισουντάλι για πρώτη φορά βασικό να προσφέρει πολλά. Κυρίως μετρά η σύγκριση του παιγνιδιού του ΠΑΟΚ απέναντι στον Βόλο σε σχέση με τα αντίστοιχα ματς με την ίδια ομάδα που έκαναν ο Ολυμπιακός και η ΑΕΚ. Αυτοί απλά κέρδισαν. Ο ΠΑΟΚ έκανε επίδειξη δύναμης και με τέσσερις βασικούς να παίρνουν ανάσες. Το ματς με την Γαλατά θα είναι διαφορετικό, αλλά ο ΠΑΟΚ μπαίνει στον απαιτητικό κύκλο των σκληρών υποχρεώσεών του πολύ καλά.
Ο Αρης εύκολα και διαδικαστικά
Δεν μπορείς να πεις το ίδιο για τον Ολυμπιακό που έχασε σχεδόν με κάτω τα χέρια από τον Αρη στο Βικελίδης. Βέβαια όποιος θέλει να είναι δίκαιος με την πραγματικότητα οφείλει να αναγνωρίσει ότι αυτό που πρώτα από όλα υπήρξε στο Βικελίδης ήταν μια νίκη του Αρη, που θα μπορούσε να είναι και πιο εμφατική. Δεν μου προκάλεσε έκπληξη η εξαιρετική του απόδοση. Ο Αρης είχε μια νίκη σε τέσσερα ματς στο πρωτάθλημα παραδόξως, διότι είναι καλύτερη ομάδα από πέρυσι. Απέχει αρκετά από το να κάνει πρωταθλητισμό, αλλά για να είναι αξιόπιστος στα δύσκολα ματς και να κερδίσει αυτόν τον Ολυμπιακό είναι μια χαρά ομάδα. Οι δυο εξτρέμ του, ο έμπειρος Σίστο και ο 18χρονος Ντιαντί, παίζουν τον ρόλο τους όπως οι εποχές επιβάλουν: πάνε στο ένας εναντίον ενός, ψάχνουν τους συμπαίκτες τους, πατάνε περιοχή, αλλά δεν ξεχνάνε ότι έχουν υποχρέωση και για αμυντικές καλύψεις. Ο Γκαρθία, υγιής και έχοντας κάνει καλή προετοιμασία, είναι ένας μέσος που λίγες ελληνικές ομάδες έχουν: χθες ήταν ο ΜVP του ματς σκοράροντας ανενόχλητος στο 3΄και δίνοντας στον Μορόν, το απόλυτο επιθετικό όπλο του Αρη, το γκολ του 2-0 στο 44΄όταν η άμυνα του Ολυμπιακού βγήκε μετά από μια εκτέλεση κόρνερ συντεταγμένα αλλά αργά, σαν να ήθελαν όλοι μαζί να αφήσουν τον σκόρερ μόνο του.
Ο Αρης βρήκε δυο κίνητρα που του είχαν λείψει στα προηγούμενα ματς. Οι παίκτες έπαιξαν για τον προπονητή τους που θα είχε πρόβλημα αν ο Αρης δεν κέρδιζε και με δεδομένο ότι ακολουθεί ντέρμπι στην Τούμπα. Η παρουσία και το όνομα του Ολυμπιακού επέβαλε επίσης την αμυντική σοβαρότητα που ο Αρης δεν είχε στα προηγούμενα ματς: αν φέτος δεν δέχεται γκολ, ο Αρης πιστεύω πως θα κερδίζει πάντα. Και χθες επι της ουσίας γκολ δεν δέχτηκε: αυτό που σημείωσε ο ΕλΚαμπί στο 96΄στην μόλις δεύτερη τελική του προσπάθεια στο ματς δεν το θυμάται κανείς. Ο Αρης θα μπορούσε να κερδίσει με μεγαλύτερο σκορ, καθώς ο Μορόν σημάδεψε το δοκάρι θέλοντας να πλασάρει μόνος απέναντι στον Τζολάκη μετά από ένα λάθος του Κάρμο στο75΄αλλά φαίνεται πως θέλει όταν κερδίζει τον Ολυμπιακό να τον κερδίζει πάντα με 2-1. Ο Μεντλίμπαρ που χαρακτήρισε την νίκη του Αρη δίκαιη μάλλον κατάλαβε πως το αποτέλεσμα του ματς θα μπορούσε να είναι χειρότερο αφού ο ψυχωμένος Αρης ήταν καλύτερος του φαντάσματος του Ολυμπιακού σε όλα.
Η μεγάλη αποστολή του Αρης πάντως είναι να ξανακερδίσει τον κόσμο του. Το Βικελίδης για τέτοιο ματς είχε λίγο κόσμο: όχι παράξενο αν σκεφτεί κανείς πως τελείωσε την σεζόν ο Αρης πέρυσι. Με τον ΠΑΟΚ πρωταθλητή στην έδρα του κι ένα ακόμα χαμένο τελικό κυπέλλου είναι λογικό ένας κόσμος να πικράθηκε: βλέποντας νίκες όπως η χθεσινή θα επιστρέψει.
Η ριμάδα η πραγματικότητα
Κι ο Ολυμπιακός; Θα έλεγα πως η χθεσινή του ήττα βάζει τέλος στην περίοδο των ψευδαισθήσεων, αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος: ήδη ακούω ανθρώπους να εκφράζουν την βεβαιότητα τους για νίκη με την Λιόν, διακρίσεις στο Europa League κτλ. Μακάρι για τον Ολυμπιακό όσοι κάνουν τέτοιες προβλέψεις να δικαιωθούν, αλλά η πραγματικότητα λέει άλλα.
Ο Ολυμπιακός έφερε 0-0 με τον Παναιτωλικό κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ από σέντρες και ο μόνος που κατάλαβε ότι το αποτέλεσμα εκείνο ήταν ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά ήταν ο πρόεδρός του που κατέβηκε να πει δυο κουβέντες στους παίκτες στα αποδυτήρια, αλλά δεν εισακούστηκε. Ποιόν άλλωστε θα μπορούσε να ξυπνήσει; Ο Ολυμπιακός που προέκυψε μετά τις διαδοχικές αρνήσεις του προπονητή του να μπουν στην ομάδα παίκτες που να απαιτούν να παίζουν, (εκτός από τον Γιόβετιτς που έδιωξε και τον Ορτα που κατέβασε από το αεροπλάνο ο Βάσκος αρνήθηκε και τον Ουνάι λέγοντας πως θα του καταστρέψει την ομάδα…), είναι σήμερα μια ομάδα εξαιρετικών κυρίων που δεν πρόκειται να δημιουργήσουν στον κόουτς κανένα πρόβλημα με την συμπεριφορά τους. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει πως μπορεί να ανταποκριθούν και σε αυτό που λέγεται πρωταθλητισμός, αλλά που να το ξέρει αυτό ο Μεντιλίμπαρ; Ποτέ του δεν το έκανε.
Το αληθινό ωστόσο πρόβλημα του Βάσκου είναι ότι δεν παρουσιάζει και μια ομάδα σαν αυτές που έφτιαχνε στην Ισπανία όπου προπονούσε συλλόγους με στόχο την παραμονή στην κατηγορία: ο Ολυμπιακός είναι πολύ soft και το κατάλαβε κι ο ίδιος για αυτό εμφάνισε στο Βικελίδης βασικό ξαφνικά τον Ντάνι Γκαρθία, ένα αμυντικό χαφ χωρίς ιδιαίτερες δημιουργικές ικανότητες. Όταν ο Ολυμπιακός παίζει όπως παίζει με τον Παναιτωλικό και η διάγνωση του προπονητή είναι ότι στο Βικελίδης θα λύσει τα προβλήματα του ο Γκαρθία, κάτι δεν πάει καλά. Από την άλλη κατανοώ απόλυτα αυτούς που λένε «κάτω τα χέρια από τον προπονητή»: αν ο Ολυμπιακός εμφανίζει όπως πέρυσι και πρόπερσι προβλήματα συνοχής και αγωνιστικής έντασης είναι γιατί σε δυο χρόνια, από την φυγή δηλαδή του Μαρτίνς μέχρι σήμερα, έχει αλλάξει έξι προπονητές. Είναι προφανώς εύκολο να αλλάξει δυο τρεις και φέτος, αλλά η συνταγή αυτή στο πρωτάθλημα δεν φέρνει αποτελέσματα. Τα τελευταία πέντε πρωταθλήματα στην Ελλάδα τα κέρδισαν ομάδες που στηρίζουν τους προπονητές τους: ο Ολυμπιακός παρεμπιπτόντως κέρδισε τρία, αλλά τον προπονητή που αυτό το έκανε δεν τον εκτίμησε όσο έπρεπε.
Αλλοι δεν υπάρχουν
Το χειρότερο πάντως για τον Ολυμπιακό είναι μετά από μια – δυο ακόμα εμφανίσεις σαν τις τελευταίες να αρχίσει η ισοπέδωση των παικτών του: θέλω να υπενθυμίσω πως είτε ετούτοι είναι καλοί είτε δεν είναι, άλλους δεν έχει. Και μέχρι τον Ιανουάριο που μπορεί να αποκτήσει άλλους, μεσολαβούν τρεις μήνες.
Είναι δεδομένο ότι θα αρχίσει η νοσταλγία του Φορτούνη, του Ποντένσε, του Ορτα, μπορεί και του Ιμπόρα ή του Κίνι. Στο Βικελίδης έπαιζαν και πέρυσι όλοι αυτοί, αλλά ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε. Ο Φορτούνης στην Σαουδική Αραβία δεν έχει κάνει σεφτέ, ο Ποντένσε είναι τραυματίας, αλλά με τις φαντασιώσεις είναι δύσκολο να τα βάλεις. Ο Μεντιλίμπαρ πρέπει να κοιτάξει να κάνει τον Μεντλίμπαρ. Να φτιάξει όσο προλαβαίνει μια ομάδα τουλάχιστον με αμυντική συνοχή, που να έχει μια ελπίδα να κερδίζει έστω 1-0. Στο ποδόσφαιρο δεν είναι κακό να παραδέχεσαι ότι δεν μπορείς να είσαι όσο παραγωγικός θες. Κακό είναι να χάνεις με κάτω τα χέρια.
Πηγή: Karpetshow