Της Έλενας Βογιατζή
Τι μπορεί να συνδέει έναν προπονητή μπάσκετ μ’ έναν θρύλο του ποδοσφαίρου και με ποιον τρόπο τον ενέπνευσε στη διάρκεια της επαγγελματικής πορείας του;
Ο επιτυχημένος Έλληνας κόουτς της πρωταθλήτριας της Σαουδικής Αραβίας Αλ Χιλάλ, Στράτος Κουκουλεκίδης, μιλάει για το ίνδαλμα των παιδικών του χρόνων, Μίμη Παπαϊωάννου, και θυμάται τα χρόνια της (αθλητικής) αθωότητας.
Η κληρονομιά, λένε, ενός θρύλου ορίζεται από το σημάδι που αφήνει στον κόσμο μετά το «φευγιό» του.
Έξι μήνες (περίπου) μετά το θάνατο του Μίμη Παπαϊωάννου (απεβίωσε στις 15/3/2023) το αποτύπωμα που άφησε ο κορυφαίος παίκτης του 20ου αιώνα στον χώρο του ποδοσφαίρου εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων του αθλητισμού, με τους περισσότερους να υμνούν το ταλέντο του και να επαινούν το ήθος και τον χαρακτήρα του.
Τα δύο τελευταία ήταν και τα στοιχεία που εντυπωσίασαν τον Στράτο Κουκουλεκίδη, προπονητή της φιναλίστ στον εφετινό τελικό Κυπέλλου της Σαουδικής Αραβίας και περσινής πρωταθλήτριας, Αλ Χιλάλ.
Ο Έλληνας κόουτς, μάλιστα, ο οποίος τα τελευταία 15 χρόνια ζει και εργάζεται με επιτυχία στο εξωτερικό, επηρεάστηκε τόσο από την αύρα του Παπαϊωάννου όταν τον είδε στο χορτάρι για πρώτη φορά, που όταν ο ίδιος αποφάσισε να ασχοληθεί με τον αθλητισμό, προσπάθησε να ακολουθήσει το παράδειγμά του.
«Ο Παπαϊωάννου για μένα ήταν με μία λέξη ο άριστος!», θα πει με θαυμασμό ο έμπειρος προπονητής, αναπολώντας τα χρόνια στη Θεσσαλονίκη όπου πριν ακόμα δει εν δράσει τον θρύλο της ΑΕΚ, απολάμβανε τις επικές αναμετρήσεις μεταξύ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών της εποχής.
«Εκείνα τα χρόνια -θυμάται- μαζευόμασταν στο περιβόητο Διοικητήριο. Το ομορφότερο σημείο της πόλης όπου γίνονταν τιτανομαχίες! Και ποιος δεν περνούσε από ‘κει… O Κώστας Παπαϊωάννου του Άρη, ο Κούδας, ο Λαρίδης, ο Πάτσης… Πηγαίναμε από το πρωί να δούμε ποιος θα περνούσε, κι όταν τελειώναμε το σχολείο επιστρέφαμε ξανά για να καθίσουμε μέχρι το βράδυ. Κάπου κοντά σ’ εκείνη την περίοδο είδα για πρώτη φορά και τον Μίμη Παπαϊωάννου. Ήταν το 1968, όταν ένας θείος μου, φίλαθλος του Ηρακλή, με πήρε μαζί του στο γήπεδο να δούμε έναν αγώνα της ομάδας με την ΑΕΚ. Παρακολουθώντας το παιχνίδι, εκείνο που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση στον Παπαϊωάννου ήταν ο τρόπος με τον οποίον αγωνιζόταν. Παρά το γεγονός ότι τον κυνηγούσαν δύο και τρεις αντίπαλοι, με κάποιους μάλιστα να τον μαρκάρουν πολύ δυνατά, εκείνος συνέχιζε τον… χαβά του. Δεν έλεγε κουβέντα. Ούτε διαμαρτύρονταν, ούτε φώναζε στο διαιτητή. Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση… Αργότερα, όταν πήγα στο σπίτι και είπα στον πατέρα μου με κάθε λεπτομέρεια ότι είχα δει, εκείνος μου μίλησε για τη ζωή του (ποδοσφαιριστή). Για την καταγωγή του από τη Νέα Νικομήδεια της Βέροιας που είχε πολλά κοινά με το δικό μας τόπο καταγωγής, το Νικομηδινό, αλλά και την παρουσία του στα γήπεδα. Ο πατέρας μου δε, ήταν τόσο παραστατικός στις περιγραφές του που, κάθε φορά που αναφέρονταν στις ποδοσφαιρικές ικανότητες του Παπαϊωάννου, έκανε και τις κινήσεις του, μεγαλώνοντας ακόμα περισσότερο τον θαυμασμό μου προς αυτόν».
Όσο παραστατικός ήταν ο πατέρας του Στράτου Κουκουλεκίδη στις περιγραφές των ποδοσφαιρικών επιτευγμάτων του θρύλου της ΑΕΚ και της Εθνικής ομάδας, άλλο τόσο παραστατικοί ήταν στις μεταδόσεις των ποδοσφαιρικών αγώνων και οι σπίκερ της εποχής.
«Και τώρα η ντρίμπλα από τον Παπαϊωάννου… Πω, πω, πώς στάθηκε στον αέρα! Αυτές ήταν οι περιγραφές που άκουγα τις περισσότερες φορές… Κι όσο τις άκουγα, άλλο τόσο τον θαύμαζα! Μέσα στα επόμενα χρόνια, όταν βγήκαν τα περίφημα χαρτάκια με τους ποδοσφαιριστές τα οποία μάζευες για να πάρεις δώρο μία μπάλα, άρχισα να φτιάχνω τη δική μου συλλογή. Ταυτόχρονα άρχισα να κόβω και να συγκεντρώνω όλα τα αποκόμματα από τις εφημερίδες και τα περιοδικά με τις αναφορές στον Παπαϊωάννου. Ήμουν εντυπωσιασμένος! Όχι μόνο με τον τρόπο που αγωνιζόταν αλλά και με τον τρόπο που συμπεριφερόταν μέσα στο γήπεδο. Σήκωνε τους αντιπάλους του όταν έπεφταν, ενώ ο ίδιος όταν τον έριχνε κάτω κάποιος αντίπαλος σηκωνόταν και τον αγκάλιαζε. Έδειχνε ότι δεν ένιωθε καμιά πικρία. Ούτε ζητούσε το λόγο από τους αντιπάλους του για τα δυνατά, κάποιες φορές, μαρκαρίσματα. Αυτή η στάση αλλά και ο τρόπος με τον οποίο έβλεπε τον αθλητισμό ήρθαν και “έδεσαν” πάνω μου. Κι όταν στην εφηβεία μου μπήκα στο χώρο του μπάσκετ, με ώθησε να παρουσιάζω το ίδιο με το δικό του πρόσωπο. Την αγωνιστική πειθαρχία του, το φιλότιμο, την πλευρά του χαρακτήρα του που έβγαζε μέσα στο γήπεδο…».
Αρκετές δεκαετίες αργότερα, κι ενώ ο Στράτος Κουκουλεκίδης είχε διαγράψει τη δική του επιτυχημένη πορεία στον αθλητισμό, ο έμπειρος κόουτς μη ξεχνώντας την θετική επίδραση που είχε η παρουσία του Μίμη Παπαϊωάννου, θέλησε να επικοινωνήσει μαζί του.
Τον ρόλο του «διαμεσολαβητή» ανέλαβε ο προπονητής του ποδοσφαίρου, Γιώργος Παράσχος.
«Ήταν την περίοδο που ο Γιώργος ήταν προπονητής στον Ατρόμητο κι εγώ ασίσταντ κόουτς στον Άρη. Όταν παίζαμε στην Αθήνα βρισκόμασταν στο ίδιο ξενοδοχείο όπου διέμενε και ο Ατρόμητος κι έτσι κάποια στιγμή γνωριστήκαμε. Σε κάποια από τις συζητήσεις μας τού μίλησα για τον θαυμασμό μου προς τον Παπαϊωάννου και τον ρώτησα πώς θα μπορούσα να επικοινωνήσω μαζί του. Όχι τόσο για να εκφράσω και προσωπικά τον θαυμασμό μου, όσο γιατί ήθελα να του παραδώσω το άλμπουμ που είχα φτιάξει με τα αποκόμματα των εφημερίδων και πρόσεχα σαν τα μάτια μου. Δεν άνηκε σε εμένα… Ήταν δικό του! Όφειλα να το παραδώσω στα χέρια του. Ο Γιώργος προθυμοποιήθηκε να τον καλέσει στο τηλέφωνο ώστε να μιλήσω μαζί του. Η επιθυμία μου είχε γίνει πραγματικότητα, κι αφού πρώτα εξέφρασα την αγάπη μου και τον θαυμασμό μου, τού είπα το λόγο για οποίο ήθελα να τον συναντήσω. Ήταν πολύ θετικός και δέχθηκε να κάνουμε τη συνάντηση. Μόνο που στο τέλος, αυτή δεν έγινε ποτέ. Χαθήκαμε και οι δυο στη ρουτίνα μας. Εγώ ξεκίνησα την «Οδύσσειά» μου στο εξωτερικό όπου εργάζομαι μέχρι σήμερα, κι εκείνος ήταν στην Ελλάδα, αντιμετωπίζοντας το τελευταίο διάστημα τα γνωστά με την υγεία του προβλήματα…».
Ωστόσο, η αγάπη του Έλληνα κόουτς για τον Παπαϊωάννου δεν έσβησε ποτέ. Ακόμη και σήμερα, σχεδόν είκοσι τρία χρόνια μετά από εκείνη την τηλεφωνική επικοινωνία, ο Μίμης Παπαϊωάννου κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά του. Όπως ξεχωριστή θέση έχει και το άλμπουμ που δημιούργησε στην παιδική του ηλικία.
«Ήταν το μεράκι μου! Το προσέχω τόσο πολύ που δεν έχει φθαρεί καθόλου. Ακόμα και τα γράμματα από τις λέξεις που έχουν χαθεί φροντίζω να ξαναγράφω. Δεν σας κρύβω ότι μέσα στις επιδιώξεις μου είναι να προσπαθήσω να βρω την οικογένειά του να τους το παραδώσω. Άλλωστε σας το είπα… Αυτό το άλμπουμ δεν ανήκει σε εμένα…».
Πηγή: ΕΟΚ e-magazine
