Του Κώστα Κεφαλογιάννη
Η ιστορική απόφαση των Μιλγουόκι Μπακς να μην κατέβουν στο παιχνίδι με τους Ορλάντο Μάτζικ, ζητώντας την τιμωρία των υπευθύνων για τον πισώπλατο πυροβολισμό του Τζέικομπ Μπλέικ (κυρίως, ζητώντας ισότητα και δικαιοσύνη), αποτελεί ήδη ορόσημο για τον παγκόσμιο αθλητισμό.
Ακόμα κι αν κάποιοι ενοχλήθηκαν, όπως διέρρευσε στη συνέχεια για τον Λεμπρόν Τζέιμς π.χ., επειδή η ομάδα του Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν ενημέρωσε προτού προβεί σε αυτήν την θαρραλέα κίνηση, το γεγονός δεν αλλάζει: οι Μπακς έκαναν έναν τεράστιο βήμα στο κενό, δίχως να έχουν εξασφαλίσει δίχτυ ασφαλείας. Ο κρότος που προκάλεσαν υπήρξε εκκωφαντικός. Ακούστηκε σε όλο τον πλανήτη, όσο δεν θα μπορούσε να ακουστεί καμία άλλη φωνή διαμαρτυρίας. Και έπεται συνέχεια.
Προσωπικά θα ήθελα οι παίκτες να το πάνε μέχρι τέλους. Αν η «φούσκα» ολοκληρωθεί πρόωρα, χωρίς πρωταθλητή, το μήνυμα από ισχυρό θα γίνει πανίσχυρο: οι πιο καλοπληρωμένοι αθλητές στον κόσμο θυσιάζουν χρήματα (οι απώλειες και της λίγκας και οι δικές τους θα είναι τεράστιες) και δόξα (πόσο κοντά θα βρεθεί ξανά στην κατάκτηση του τίτλου ο Λεμπρόν π.χ. στα χρόνια που του απομένουν να παίξει μπάσκετ;) ενώ θέτουν σε κίνδυνο το επαγγελματικό τους μέλλον (διακοπή του φετινού πρωταθλήματος, θα σημάνει κατά πάσα βεβαιότητα lock out του επόμενου) για επιφέρουν επιτέλους την κοινωνική αλλαγή, την οποία έχουν τόση ανάγκη οι Η.Π.Α. (και όχι μόνο).
Πώς να αντιπαρατεθείς σε κάτι τέτοιο; Τι να τους πεις μετά και πώς να επιχειρηματολογήσεις όταν ρισκάρουν τα πάντα με τέτοιο τρόπο;
Πώς να σταθεί το ισχνό και βλακώδες «No Politica», μπροστά σε ετούτο το σαρωτικό κύμα αντίδρασης;
Πώς να μην μοιάζουν από εδώ και εμπρός μικροί, θλιβεροί, δειλοί και μοιραίοι οι διάσημοι αθλητές που θα επιλέξουν τη σιωπή για να μη δυσαρεστήσουν το κοινό και τους χορηγούς τους;
Όχι. Η σιωπή, είτε οφείλεται σε φόβο, είτε σε τεμπελιά, είναι πλέον (πάντα ήταν εδώ που τα λέμε) συνενοχή. Το “no politica», ειδικά όταν μιλάμε για τον φασισμό και τον ρατσισμό, είναι δειλία.
Πολιτική δεν είναι να πεις τι κόμμα ψηφίζεις.
Ευτυχώς ή δυστυχώς και για τους Έλληνες αθλητές ισχύει το ίδιο. Η καταφυγή στο «εγώ μπάλα παίζω, δεν ασχολούμαι», δεν υπάρχει πια ως επιλογή. Την συνέτριψαν οι Μπακς το βράδυ της Τετάρτης.
Προφανώς οι Η.Π.Α. έχουν τις δικές τους ιδιαιτερότητες Είναι μια βαθιά διχασμένη και άρρωστη κοινωνία. Ο Τραμπ αποτελεί το σύμπτωμα, όχι την ασθένεια.
Και ως εκ τούτου, η αναγωγή όσων συμβαίνουν εκεί στην ελληνική πραγματικότητα ενέχει τον κίνδυνο της υπερπλούστευσης και της αστοχίας.
Ας μην ξεκινήσουμε από τα δύσκολα λοιπόν. Δεν περιμένω από τους Έλληνες σταρ του αθλητισμού να πάρουν πολιτική θέση για την ξενοφοβία, τον εθνικισμό και άλλα ακανθώδη ζητήματα. Ας αντιδράσουν όμως, διάολε, για εκείνα που θα έπρεπε να έχουν αντιδράσει προ πολλού. Για τη βία και τις συνθήκες στα ελληνικά γήπεδα π.χ.
Αλλά αντίδραση με κόστος και συνέπεια. Όχι «καθυστερούμε δέκα λεπτά την σέντρα της επόμενης αγωνιστικής».
Ποιος ξέρει, αν γίνει η αρχή με τέτοια θέματα, κάποτε ίσως αγγίξουν και τα κοινωνικά προβλήματα, τα οποία προς το παρόν ούτε που τολμούν να σκεφτούν.
Μέχρι τότε, ας δουν κι εκείνοι μαζί με εμάς πως βγαίνουν μπροστά οι συνάδελφοί τους που δεν φοβούνται να μιλήσουν.
Και πώς χάρη σε αυτούς, ο αθλητισμός μπορεί να γίνει εντέλει η ιαματική δύναμη που ο κόσμος έχει σήμερα ανάγκη, περισσότερο από ποτέ.
Πηγή: Sport DNA
