Της Βάσως Πρεβεζιάνου
Τoν περίμεναν για το πρωινό. Όπως τόσες άλλες φορές. Η μεγάλη αίθουσα του ξενοδοχείου Là Di Moret του Ούντινε ήταν έτοιμη, οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές ήταν ήδη εκεί.
Πρωί Κυριακής. Ώρα 09:25.
«Ποιος λείπει;»
«Ο Αστόρι»
«Λείπει ο Αστόρι; Είναι δυνατόν;»
Βγήκα να χορέψω με τη βάρκα μου
έξω, στην άσπλαχνη θάλασσα…
Ήταν πάντα από τους πρώτους που άφηναν το δωμάτιό τους για το πρωινό. Ήταν ο αρχηγός, αυτός έπρεπε να περιμένει τους συμπαίκτες του για την «καλημέρα». Ήταν κάτι που έκανε βάσει των… καθηκόντων του.
Είχε και άλλο ένα προτέρημα. Κάποιοι συμπαίκτες του, βέβαια, τον κορόιδευαν, λες και ήταν κουσούρι: ήθελε πάντα να είναι συνεπής.
Έμενε μόνος του στο δωμάτιο. Στον πρώτο όροφο. Αριθμός 118. Ακριβώς πάνω από την πισίνα.
Ίσως να παρακοιμήθηκε. Δεν θα άρχιζαν το πρωινό χωρίς αυτόν. Ένας φυσικοθεραπευτής ανέλαβε να τον ξυπνήσει. Ανέβηκε στον πρώτο όροφο. Χτύπησε την πόρτα. Ξανά και ξανά.
Η απόλυτη ησυχία. Δεν ακουγόταν τίποτα στο δωμάτιο. Τον φώναξε.
«Ντάβιντε!».
Καμία αντίδραση. Καμία απάντηση. Κανένας ήχος.
Φώναξε ξανά.
«Ντάβιντε!».
Κατέβηκε έντρομος στην αίθουσα του πρωινού. Φώναξε τον γιατρό της ομάδας, μαζί πήγαν στη ρεσεψιόν και με έναν υπάλληλο του ξενοδοχείου, ο οποίος είχε δεύτερο κλειδί, ανέβηκαν στον πρώτο όροφο.
Μπήκαν στο δωμάτιο, τον είδαν ξαπλωμένο στο κρεβάτι, σκεπασμένο με τα σεντόνια.
Κι η θάλασσα με βρυχηθμό
λέει ότι πήγα να κλέψω
το δίχως ταίρι
φως των τόσο όμορφων ματιών σου…
Θα διαβάσει σε μερικά χρόνια τα λόγια που έγραψε για τον μπαμπά της ο Τζιανλουίτζι Μπουφόν. Λόγια καρδιάς, όχι υποχρέωσης, λόγια που περιέγραψαν λιτά ποιος ήταν ο Ντάβιντε Αστόρι: γιος, σύζυγος, πατέρας.
«Έχεις μια νέα σύζυγο και οικογένεια που υποφέρει, ειδικά το μικρό κοριτσάκι σου έχει το δικαίωμα να ξέρει ότι ο πατέρας της ήταν ένας ΤΕΛΕΙOΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ…. ΕΝΑΣ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ… Ήσουν η τέλεια έκφραση ενός κόσμου που δεν υπάρχει πια, ενός κόσμου στον οποίο αξίες όπως ο αλτρουισμός, η κομψότητα, η παιδεία και ο σεβασμός στον άλλο κυριαρχούν.
Συγχαρητήρια για όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σου, ήσουν ένας από τους πιο σπουδαίους αθλητές που συνάντησα».
Και θα ακούει την τρεμάμενη από τους λυγμούς φωνή του Μίλαν Μπάντελ να απευθύνει το ύστατο χαίρε στο φως της ζωής…
«Είσαι ο αδερφός και ο γιος που όλοι θα ήθελαν να έχουν. Οι γονείς σου δεν έχουν τίποτα κακό να πουν. Ούτε ένα κόμμα. Δεν είσαι σαν τους άλλους. Εσύ είσαι το ποδόσφαιρο. Το πραγματικό ποδόσφαιρο. Το αγνό ποδόσφαιρο των παιδιών. Ντάβιντε, είσαι απλός, ευθύς, πραγματιστής. Με το βαθύ βλέμμα σου κοιτάζεις τον άλλο και μένεις εκεί. Δεν είσαι σαν τους άλλους.
Οι σκέψεις μας είναι με τη μητέρα, τον πατέρα σου, τα αδέρφια σου, στη Φραντσέσκα και την πριγκίπισσα Βιτόρια. Ήσουν ένας άντρας με κεφαλαίο Α και αυτό θα της το πούμε. Είσαι το φως για όλους μας».
Ο Ντάβιντε Αστόρι γεννήθηκε στις 7 Ιανουαρίου 1987 στο Σαν Τζιοβάνι Μπιάνκο και έφυγε από τη ζωή στις 4 Μαρτίου 2018 στο Ούντινε. Ήταν αρχηγός της Φιορεντίνα. Άρχισε την καριέρα του στη Μίλαν και κατόπιν αγωνίστηκε στην Κάλιαρι και στη Ρόμα. Είχε φορέσει 14 φορές τη φανέλα της εθνικής ομάδας της Ιταλίας.
Πηγή: Sport DNA
