Του Γιάννη Σερέτη
110 λεπτά. Αυτός είναι ο καθαρός χρόνος της συνέντευξης του Γιάννη Αλαφούζου. Κάτι περισσότερο από έναν ποδοσφαιρικό αγώνα της σημερινής εποχής που συνήθως διαρκεί μαζί με τις καθυστερήσεις περίπου 100 λεπτά. Μία που τον είδαμε, μία που θα τον ξεχάσουμε. Όχι γενικώς. Ισα – ίσα που θα τον βλέπουμε και θα τον ακούμε κάπως συχνότερα πια. Όμως αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδαμε να παίζει τόσο πολλή… άμυνα.
«Εκανα λάθος», αλλά… με τον δικό του τρόπο
Λογικό θα πει κάποιος. Από τη μια, το βάρος 13 ετών. Και πολλών, πάρα πολλών, χωρίς μιλιά από τον ίδιο σε τόσο μεγάλο εύρος δημοσιογραφικής συζήτησης. Από την άλλη, ο χαρακτήρας της συνέντευξης. Εφ’ όλης της ύλης. Συνεπώς, «όλα μέσα» από το 2012 και εντεύθεν. Λίγος ο χρόνος. Τι να πρωτοθυμηθείς, τι να ξεχάσεις; Τον Φάμπρι, τον Καζιγιάμα και τον Πογιάτος; Όχι. Πας στα πιο σημαντικά, κάνεις επιλογή. Και πάλι όμως… φουλ επίθεση όταν οι θεματικές ενότητες το «επιτρέπουν». Όχι μόνο διότι «αυτό θέλει ο λαός» (του Παναθηναϊκού), αλλά και διότι όντως έπρεπε να «απολογηθεί» για πολλά ο Αλαφούζος. Το έκανε με τον δικό του τρόπο και πάμε παρακάτω. «Καλός προπονητής ο Γιοβάνοβιτς, έκανα λάθος, αλλά κάναμε διακοπές σε “εξάστερο” εκείνο το χειμώνα στην Κύπρο, ήταν δύσκολος στις μεταγραφές και το επόμενο πρωτάθλημα δεν θα το παίρναμε».
Η’ και το άλλο: «Δεν τράβηξα την πρίζα, μου είχαν παγώσει τους λογαριασμούς, δεν είχα βοήθεια από κανέναν, προσπαθούσαμε να κάνουμε διακανονισμούς» για την τραγική περίοδο του 2017 όταν ο Παναθηναϊκός δεν υποβιβάστηκε μόνο και μόνο επειδή δεν ήθελαν οι άλλοι να υποβιβαστεί. Τότε, το 2017, ο Αλαφούζος που όντως είχε σώσει τον Παναθηναϊκό από «τη Ραφήνα και τη Μύκονο» το 2012, στην ουσία τον έριξε τον Παναθηναϊκό λόγω χρεών. Και τον έσωσαν οι άλλοι. Αυτή είναι η αλήθεια, αυτή είναι και η μεγαλύτερη ντροπή για το σύλλογο στη θητεία του. Τελεία – παύλα, πάμε παρακάτω, με ή δίχως «συγγνώμες».
Ο Παναθηναϊκός δεν μίκρυνε επί Αλαφούζου επειδή δεν πήρε πρωτάθλημα
Το πρόβλημα του Παναθηναϊκού στη 13ετία του Αλαφούζου δεν είναι ότι έχει πάρει μηδέν πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα. Κι άλλες, αμέτρητες ξένες σπουδαίες ομάδες έχουν περάσει πέτρινα χρόνια, αλλά δεν «μίκρυναν» ως μέγεθος σ’ αυτά τα χρόνια. Ο Παναθηναϊκός, δυστυχώς στην περίοδο Αλαφούζου, μίκρυνε πολύ! Όχι επειδή έμεινε εκτός τίτλων. Αλλά επειδή κινδύνευσε με υποβιβασμό λόγω χρεών, επειδή τερμάτιζε έβδομος και ένατος, επειδή έφτασε να έχει μπάτζετ ύψους 4 εκατ. ευρώ, επειδή έμεινε εκτός Ευρώπης για πέντε χρόνια, επειδή από το «1-2» πήγε στο «4» του ελληνικού ποδοσφαίρου στα δικά του χρόνια, επειδή δεν είχε χρήματα να πληρώσει το “Galini” στα Καμμένα Βούρλα, επειδή προπονητής (ίσως και άλλοι εντός ομάδας) είχε φτάσει στο σημείο να χαρτζιλικώνει παίκτες, επειδή, επειδή, επειδή…
Ο Ολυμπιακός, αντίστοιχα, δεν είχε μικρύνει στα δικά του πέτρινα χρόνια (1987-1997) επειδή είχε μηδέν τίτλους και δύο Κύπελλα, όπως ακριβώς και ο Παναθηναϊκός αυτής της περιόδου. Είχε μικρύνει διότι ο Σαλιαρέλης, ο Κοσκωτάς και πολλοί άλλοι εξευτέλιζαν το όνομα, τη φήμη, το μέγεθος του κλαμπ. Ομως αυτό ο Αλαφούζος δεν το έχει αντιληφθεί. Κι αν πιστεύει – επειδή το είπε πολλές φορές – ότι ο Παναθηναϊκός θα «μεγαλώσει» με ένα πρωτάθλημα, κάνει μεγάλο σφάλμα. Θα μεγαλώσει με πολλά άλλα – που ήδη κάνει προς τη σωστή κατεύθυνση το αφεντικό του πια – μαζί και με το πρωτάθλημα. Θα μεγαλώσει με το νέο γήπεδο, με την επένδυση στο Κορωπί και στην Ακαδημία, με τη σωστή στελέχωση της διοίκησης, με τον εκσυγχρονισμό του σκάουτινγκ τιμ, με το να είναι ανταγωνιστικός κάθε χρόνο και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα.
Χωρίς επικοινωνιακό ταλέντο, χωρίς καθαρό μυαλό για να «διαφημίσει» την επόμενη, καλύτερη μέρα
Όχι, δεν θα ξεχαστεί σύντομα αυτή η συνέντευξη, κάθε άλλο! Θα τη θυμόμαστε, όμως, περισσότερο για το νεωτεριστικό της μοτίβο, παρά για τα λεγόμενα του μεγαλομετόχου από τον οποίο δεν μάθαμε και πολλά: τη συνάντηση με τη Θύρα 13, τη μέρα άφιξης του Μιγκέλ Ανχελ Κορόνα, πότε «πάγωσαν» οι λογαριασμοί του, ότι είχε βάλει υποθήκη το σπίτι του την εποχή των μεγάλων χρεών, ότι δεν είχε καμία πρόταση για πώληση της ΠΑΕ. Αυτά ήταν τα καινούρια που μάθαμε.
Ασαφής ως προς το αν είναι διατεθειμένος να πουλήσει την ΠΑΕ, διότι τα κριτήρια προφανώς τα βάζει εκείνος όπως θέλει και όποτε θέλει. Και «χαμένος» στην εξής πασιφανή διάθεσή: «Αντε να τα πω, να μου φύγει κι αυτό το βάρος και να προχωρήσω». Χωρίς κανένα επικοινωνιακό χάρισμα, μπερδεμένος αμέτρητες φορές, χωρίς το καθαρό μυαλό να διαφημίσει με όμορφο και όχι ψεύτικο τρόπο τον αέρα ανανέωσης στην ομάδα και να φωνάξει ήπια, αλλά στιβαρά το «είμαι ακόμα εδώ, πιο δυνατός και πιο αποφασισμένος από ποτέ» ο Αλαφούζος έχασε χθες μια τεράστια ευκαιρία. Συμπεριφέρθηκε στη συνέντευξη ως «απολογούμενος» και παρελθοντολόγησε με πλείστες λεπτομέρειες χωρίς λόγο ενώ άνετα θα μπορούσε να μιλήσει με ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την επόμενη μέρα.
Θα μπορούσε να μοιραστεί με το κοινό στοιχεία από τις συζητήσεις του με τον Μπαλντίνι και τον Μπενίτεθ, να δώσει περισσότερες πληροφορίες για το σχέδιο που σιγά – σιγά παίρνει σάρκα και οστά στον Βοτανικό, να αφήσει επιτέλους κάποια στιγμή στην άκρη τα «λάθος, δική μου η ευθύνη» και να παρουσιάσει με στέρεα επιχειρήματα στο μέσο οπαδό του Τριφυλλιού, εκείνον που μετρά και τα θετικά και τα αρνητικά του, εκείνον που δεν (τον) βρίζει, αλλά φυσικά ούτε (τον) αποθεώνει, τους λόγους για τους οποίους αξίζει να είναι αισιόδοξος και να στηρίξει αυτή την προσπάθεια. Αυτή την ίσως τελευταία προσπάθεια τριετίας του στην ηγεσία της ΠΑΕ.
Το κακό θα είναι αν πιστεύει ότι έχει κατακτήσει την ποδοσφαιρική γνώση
Είναι αυτό που λέμε… «δεν το έχει». Οντως, «δεν το έχει» το επικοινωνιακό ταλέντο ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ. Εχει πολλά άλλα καλά, όχι αυτό όμως. Και προφανώς δεν θα το αποκτήσει αίφνης στα 68 του. Τι άλλο δεν έχει; Την ποδοσφαιρική γνώση. Εξ ου και ο τόσο μεγάλος αριθμός σερί σφαλμάτων του όλα αυτά τα χρόνια. Το κακό θα είναι για τον Παναθηναϊκό αν ο ίδιος πιστεύει ότι την έχει κατακτήσει αυτή τη γνώση.
Το καλό, όμως, για τον Παναθηναϊκό είναι πως αυτό που είδαμε χθες ήταν το τελευταίο κατενάτσιο του Γιάννη Αλαφούζου. Ουφ! Το’ βγαλε κι αυτό από πάνω του, ξαλάφρωσε, και τώρα με απίστευτη οικονομική ισχύ που ουδέποτε στο παρελθόν είχε, αλλά και ατομική αυτοπεποίθηση στο ζενίθ, ας ετοιμαστούμε για τα περισσότερα και καλύτερα μέχρι την κορύφωση του 2027, στον Βοτανικό.
Πηγή: Gazzetta
