Του Αντώνη Καρπετόπουλου
Στην χθεσινή μέρα των Ολυμπιακών Αγώνων είδαμε κάτι σπάνιο: τα δάκρια του Νόβακ Τζόκοβιτς. Το χρυσό μετάλλιο που ο Σέρβος κέρδισε επικρατώντας στον τελικό του Κάρλος Αλκαραθ με 2-0 (δυο σετ κερδισμένα στο τάι μπρέικ) μοιάζει να είναι το κερασάκι στην τούρτα μιας τεράστιας καριέρας – αυτό το κάτι που από αυτή δεν μπορούσε να λείπει. Αλλά ο Τζόκοβιτς δεν δάκρυσε μόνο για το μετάλλιο: δάκρυσε για την ίδια την δικαίωση του αλλά και γιατί για μια ακόμα φορά κέρδισε τους δύσπιστους. Στα 37 του χρόνια, μετά από 24 Γκραν Σλαμ τουρνουά και 98 κερδισμένα τρόπαια (που πλέον είναι 99), ο θρύλος του παγκόσμιου τένις βρέθηκε στην παράξενη θέση να χρειάζεται να αποδείξει στον εαυτό του ό,τι μπορεί ένα ακόμα θαύμα. Το γόνατο πονούσε, οι νίκες του φέτος απέναντι σε αθλητές που είναι στο top 10 είναι ελάχιστες, ο Αλκαράθ που τον διέλυσε στο Γουίμπλεντον λίγες μόνο μέρες πριν έμοιαζε ανίκητος. Ο Τζόκοβιτς έκανε ένα γιγάντιο άλμα προς τα πίσω – προς τις μέρες που άγουρος αλλά ταλαντούχος έπρεπε να πείσει ότι είναι εφάμιλλος του Ναδάλ και του Φέντερερ, δηλαδή ικανός να ανατρέψει προγνωστικά. Και τα κατάφερε.
Στη δάκρυ του Σέρβου μετά την κατάκτηση του χρυσού ολυμπιακού μεταλλίου υπάρχει όλο το μεγαλείο του νούμερο 1 τενίστα όλων των εποχών: τον βλέπεις και καταλαβαίνεις ότι σκέφτεται πως η δουλειά έχει ολοκληρωθεί. Το παραδέχτηκε και ο ίδιος αμέσως μετά την επιτυχία: «Νιώθω ότι το παζλ ολοκληρώθηκε» είπε. Από εδώ και πέρα ό,τι απομένει έχει να κάνει με την προσωπική του ευχαρίστηση.
Αποστολή εξετελέσθη
Ο Τζόκοβιτς αντιμετώπισε τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως μια αποστολή που πρέπει να φέρει σε πέρας. Οι Αγώνες ήταν πάντα για αυτόν δύσκολη υπόθεση. Το χάλκινο μετάλλιο το 2008 δεν τον ενθουσίασε. Οι τέταρτες θέσεις το 2012 και το 2021 ήταν αποτυχίες ίσως μεγαλύτερες ακόμη και από την ήττα στον πρώτο γύρο στο Ρίο το 2016 από τον Χουάν Μαρτίν ντελ Πότρο: το να χάνει ο Τζόκοβιτς τελικούς, ακόμα και «μικρούς» είναι για τον ίδιο ανήκουστο. Τότε δεν θυμάμαι να υπήρχαν δάκρια. Χθες τον είδαμε να κλαίει αδυνατώντας να διαχειρισθεί την χαρά του – ίσως και γιατί απελευθερώθηκε από ένα χρόνιο άγχος απέναντι στην ίδια την Σερβία της οποίας είναι ο αγαπημένος ήρωας. Ο Τζόκοβιτς μεταξύ πολλών άλλων είναι και ένας μεγάλος πατριώτης όμως με εξαίρεση την κατάκτηση του Davis Cup το 2010, δεν έφερε τίτλου στη χώρα του. Η ήττα του στην ίδια διοργάνωση από τον Γιαννίκ Σίνερ στα ημιτελικά τον Νοέμβριο, (ήττα με τρία ματς πόιντ ανεκμετάλλευτα…) πρέπει να έβαλε στο μυαλό του την υποχρέωση της κατάκτησης του χρυσού μεταλλίου για την Σερβία. Κι αυτό ήταν κάτι παραπάνω από ένα έξτρα κίνητρο.
Βέβαια όταν μιλάμε για τον Τζόκοβιτς δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε πως μιλάμε για ένα υπερπρωταθλητή κι ένας τέτοιος παίζει πάντα και πρώτα από όλα για τον εαυτό. Ο Αλκαραθ έμοιαζε παντοδύναμος κι ας είχε ηττηθεί από αυτόν την μια και μοναδική φορά που τον αντιμετώπισε στο Παρίσι. Ο νεαρός Ισπανος πήγε στους Ολυμπιακούς για το πρώτου του χρύσο: ο στόχος του Νόλλε ήταν μεγαλύτερος. Ο Νόλε είχε μπροστά του την τελευταία του ευκαιρία για να κάνει τα κατορθώματα της καριέρας του απλησίαστα: το χρυσό του είναι ένα παράσημο καριέρας – ίσως το μεγαλύτερο γιατί ήρθε κόντρα στο προγνωστικό. Ο Τζόκερ ολοκλήρωσε το Career Golden Slam, κερδίζοντας τους πέντε πιο σημαντικούς τίτλους: είχε τίτλους σε όλα τα Majors (10 Australian Open, 3 Roland Garros, 7 Wimbledon και 4 US Open) και τώρα έχει και το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το έκανε στην τελευταία δυνατή ευκαιρία αντιμετωπίζοντας μια σκληρή συνθήκη τώρα ή ποτέ χωρίς να είναι φαβορί. Αλλά επιδεικνύοντας ότι είναι ο Τζόκοβιτς.
Οι τελευταίοι ταραγμένοι μήνες
Στο διεθνή Τύπο γράφτηκε σχεδόν παντού ότι ο Νόλε ξεπέρασε τον εαυτό του: εγώ πάλι λέω πως ο Τζόκοβιτς τα κατάφερε απλά γιατί είναι αυτός. Το κατόρθωμα του βέβαια ήρθε μετά από κάμποσους προβληματικούς μήνες. Ο Τζόκοβιτς εμφανίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες χωρίς να έχει κατακτήσει ακόμη τίτλο αυτή τη σεζόν, χωρίς προπονητή αφού διέκοψε την συνεργασία του με τον Γκόραν Ιβανίσεβιτς, κι ενώ υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση στο γόνατο λίγο πριν το Γουίμπλεντον. Εγκατέλειψε το εφετινό Ρολάν Γκαρός τραυματίας. Εμοιαζε ότι ξαφνικά όλα αλλάξαν γύρω του, αλλά ο Νόλε δεν αλλάζει ποτέ. Στον τελικό δεν παραχώρησε στον Αλκαράθ ούτε ένα μπρέικ, έδειξε απόλυτα συγκεντρωμένος, είχε ως στόχο να τελειώσει το ματς σε δυο σετ καθώς ήξερε ότι αυτή τη φορά η παράτασή του δεν ήταν στα υπέρ του: ο χρόνος ήταν σύμμαχος του Ισπανού. Εστιάζοντας πολύ στην διατήρηση του σερβίς του ο Τζόκοβιτς έπαιξε δυο τέλεια τάι μπρέικ γνωρίζοντας ότι σε αυτά ο σπουδαίος νεαρός Ισπανός δεν είναι καλύτερός του αφού και λιγότερα από αυτόν έχει παίξει και δεν έχει σερβίς που θα τον κάνει να τα αντιμετωπίσει με άνεση. Ο Τζόκοβιτς αμύνθηκε όταν έπρεπε για να επιτεθεί στο τέλος. Αλλά όπως πάντα συμβαίνει στις νίκες του κατάφερε κυρίως να επιβληθεί στον αντίπαλό του με το μυαλό του: τον ανάγκασε να σκέφτεται, τον άγχωσε, τον υποχρέωσε να πρέπει να κάνει κάτι παραπάνω από αυτό που νόμιζε πως θα του αρκούσε. Κι όταν έφερε το παιγνίδι στα μέτρα του στο δεύτερο σετ όλα έγιναν θέμα χρόνου.
Χάρη στο μυαλό του στέρησε και από τους Τσιτσιπά και Μουσέτι την δυνατότητα να παρατείνουν τα παιγνίδια τους μαζί του. Ο Τσιτσιπάς λύγισε όταν έχασε ένα γκέιμ στο δεύτερο σετ ενώ προηγήθηκε με 5-3 και 40-0 στο σερβίς του. Κι ο Ιταλός έχασε κι αυτός με αβαντάζ τρεις πόντους ένα γκέιμ που θα του χάριζε την παράταση ενός σετ. Ο Νόλε τους κοίταξε και τους δυο, σκέφτηκε τι θα έκαναν κι απέδειξε πως ήταν πάντα όχι μια, αλλά δυο κινήσεις μπροστά.
Στην ίδια παρέα
Ο Τζόκοβιτς βρίσκεται πια στην ίδια παρέα με τους Ναδάλ, Αγκάσι, Σερένα Γουίλιαμς και Γκραφ: μόνο αυτοί στάθηκαν ικανοί να ολοκληρώσουν το Χρυσό Σλαμ Καριέρας. Αλλά ο Σέρβος το έχει κάνει έχοντας περισσότερα Γκραν Σλαμ από οποιονδήποτε άλλο και περισσότερους τίτλους γενικότερα. Στην ατελείωτη κόντρα μεταξύ των Βig3, ο Τζόκερ έχει περισσότερα Majors (24 έναντι 22 του Ναδάλ και 20 του Φέντερερ), περισσότερες νίκες σε ATP Finals (7 έναντι 6 του Ελβετού) περισσότερα Masters-1000 (40, κόντρα στα 36 του Ισπανού και στα 28 του Ρότζερ) και τώρα πρόσθεσε και το χρυσό του ολυμπιακό μετάλλιο ισοφαρίζοντας τον Ναδάλ που το κέρδισε το 2008, ενώ ο Φέντερερ τέτοιο δεν έχει. Εχει επίσης 428 εβδομάδες παραμονής στο νούμερο 1 της κατάταξης του ΑΤΡ. Σε κάνει να αναρωτιέσαι τι άλλο του μένει. Το 25ο Γκραν Σλαμ θα είναι απλά ένα ακόμα. Ισως στόχος μπορεί να γίνει να ξεπεράσει τον Φέντερερ σε συνολικά κερδισμένα τουρνουά: έχει 99 ενώ ο Ελβετός 103 και αν τον πιάσει θα του μείνει ο Τζίμι Κόνορς που έχει 109. Τα έχει όλα στο μυαλό του. Αυτό που υπήρξε και στο Παρίσι το απόλυτο όπλο του.
Πηγή: Karpetshow
