The Woman

Συνέντευξη: Παντελής Βλαχόπουλος
Photos: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου Watkinson
Επιμέλεια: Κώστας Αυγουστάκης

Η ημέρα της γυναίκας είναι μία αφορμή για να γιορτάσεις ή να τιμήσεις το γυναικείο φύλο. Την ομορφιά του, την γλυκύτητά του, τον δυναμισμό και την αποφασιστικότητα του.

Αυτός που τιμά τη γυναίκα καλύτερα από τον καθένα, είναι η ίδια η γυναίκα. Πόσω μάλλον όταν είναι μία αθλήτρια – πρότυπο, του βεληνεκούς της Κατερίνας Στεφανίδη, που με τις επιτυχίες της κάνει περήφανη την Ελλάδα, αλλά και το γυναικείο φύλο στα πέρατα του κόσμου.

Έτσι, η Ολυμπιονίκης και πρωταθλήτρια του άλματος επί κοντώ, δίνει μια εκ βαθέων συνέντευξη η οποία επικεντρώνεται στη ζωή της και την καθημερινότητα της. Μ’ αυτό το τρόπο αποκαλύπτονται πλευρές της παιδικής της ηλικίας της, η σχέση της με το σύζυγό της, Μιτς Κρίερ, αλλά και η συνταγή της επιτυχίας.

Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείπουν αναφορές στο άλμα επί κοντώ με τεχνικές αναφορές, οι οποίες μας βοηθούν να αντιληφθούμε περισσότερα πράγματα για ένα από τα πιο δύσκολα αθλήματα του κλασικού αθλητισμού.

Βλέπω τον Μιτς στον υπολογιστή του απέναντι και θέλω να σε ρωτήσω επειδή είναι η ημέρα της γυναίκας, πόσο χρειάζεται μία γυναίκα έναν τέτοιο σύντροφο.

“Κοίτα, ο Μιτς μού έμαθε πράγματα που δεν τα ήξερα. Στο σπίτι, ο παππούς μου έφτιαχνε τα πράγματα, π.χ. έσπαγε το ψυγείο ο πατέρας μου δεν ήξερε, γιατί τον πίεζε πολύ για να μάθει κάτι και τελικά βαρέθηκε, δεν το μάθαινε ποτέ και έτσι και μεις δεν μάθαμε ποτέ τίποτα από αυτά. Ο Μιτς, μου έμαθε να καταλαβαίνω πώς χτίζονται και πώς λειτουργούν κάποια πράγματα. Το σπίτι μας, εκεί που το αγοράσαμε (ΗΠΑ), το ξηλώσαμε όλο, από το μηδέν, βγάλαμε μέχρι και το κάτω του πατώματος, δεν ξέρω πώς λέγεται στα ελληνικά, το υποπάτωμα. Ουσιαστικά βλέπαμε το γκαράζ και το ξαναχτίσαμε. Εγώ είχα στο μυαλό μου ότι τα σπίτια είχαν μία δόση μαγείας έτσι όπως χτίζονται, αλλά τελικά δεν έχουν. Όλα είναι βήμα βήμα. Όλα αυτά με έχουν μάθει λίγο καλύτερα μηχανική και φυσική που προφανώς βοηθάει και στο επί κοντώ. Νομίζω πως είναι ο λόγος που ο Μιτς είναι καλός προπονητής, γιατί μεγάλωσε σε μία οικογένεια που ο ένας ήταν μηχανολόγος, ο άλλος ηλεκτρολόγος, ο άλλος το άλλο, ο άλλος εκείνο και μεγάλωσε καταλαβαίνοντας φυσική από μόνος του. Γενικά, θεωρώ ότι πέρα από όλες αυτές τις λεπτομέρειες, με βελτίωσε γενικά σαν άνθρωπο”.

Ωραίες οι λεπτομέρειες, αλλά εγώ το πήγαινα αλλού. Όταν είσαι μαζί με έναν άνθρωπο, δουλεύεις μαζί, κοιμάσαι μαζί, είναι όλη σου η ζωή, φαντάζομαι ότι όταν σε προπονεί ή σου λέει πράγματα, μπορεί να μην είναι το ίδιο αυστηρός όσο ένας άλλος που δεν σε έχει όλη μέρα μαζί του.

“Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχαμε τέτοιο πρόβλημα. Επέλεξα εγώ να γίνει προπονητής μου, δεν είχε προπονήσει κάποιον. Τον έβλεπα να προπονεί παιδάκια όταν πήγαινα προπόνηση και μου έδινε κάποιες οδηγίες. Ουσιαστικά, ήμουν η πρώτη αθλήτρια για την οποία έγραψε ολόκληρο πρόγραμμα. Δεν είχαμε ποτέ αυτό το πρόβλημα γιατί ήταν μία επιλογή δική μου. Θεώρησα ότι θα με βοηθήσει περισσότερο απ’ ότι ο τότε προπονητής μου. Δεν νομίζω ότι το θέμα της αυστηρότητας παίζει μεγάλο ρόλο. Πρώτον γιατί δεν μου πάει αυτού του τύπου ο προπονητής. Είχα τέτοιο προπονητή και δεν μου πήγαινε, ήθελα να σταματήσω τον αθλητισμό λόγω της αυστηρότητας. Ο αθλητισμός είναι κάτι που αγαπάς, κάτι που κάθε μέρα ξυπνάς και λες πότε θα πάω προπόνηση, όχι “ωχ θα πάω τώρα και τι θα μου πει”. Ο Μιτς είναι έτσι, όχι μόνο με μένα, αλλά και με τα παιδάκια που προπονεί και με την αδερφή μου, είναι γενικά πράος.

Για μένα το δύσκολο και αυτό που φοβόμασταν αρχικά ήταν μη γίνει όλη μας η ζωή το επί κοντώ. Ότι πηγαίνουμε προπόνηση, γυρνάμε, κοιτάμε βίντεο, μιλάμε μόνο γι αυτό. Κάναμε αρκετά καλή δουλειά. Ειδικά στο ξεκίνημα και έγινε συνήθεια. Μπαίνουμε στο αμάξι, είναι προπονητής μου, πάμε για προπόνηση και τελειώνουμε. Μπαίνουμε ξανά στο αμάξι μπορεί να συζητήσουμε λίγο τι κάναμε, αν είχαμε μία κακή ημέρα, αλλά πηγαίνοντας στο σπίτι δεν ξανασυζητάμε πολύ για επί κοντώ. Εντάξει, μπορεί να κουτσομπολεύουμε να λέμε πράγματα για το άθλημα, αλλά όχι τι πήγε λάθος, τι προπόνηση θα κάνουμε, δηλαδή πράγματα που σε πιέζουν”.

Και τι λέτε;

“Κοίτα 2-3 χρόνια από το 2015 που πήγαμε εκεί (Αμερική) και πήραμε το σπίτι, όλη του η ασχολία εκτός της προπόνησης ήταν αυτό. Πραγματικά το ξηλώσαμε όλο. Λείπουμε έξι μήνες, είμαστε τους άλλους έξι μήνες εκεί. Ξυπνάει πολύ πρωί και κάνει δουλειά μέχρι να σηκωθώ εγώ. Πηγαίναμε προπόνηση και επιστρέφαμε και συνέχιζε να κάνει δουλειά πολλές φορές στις 12 το βράδυ, γιατί πάμε ύπνο και σχετικά αργά”.

Άρα είναι αυτός που σε ξεκούραζε και σου καθάριζε το μυαλό;

“Ναι, δηλαδή σταματούσες να σκέφτεσαι την προπόνηση και ήταν πολύ σημαντικό. Άρχισα τις επιτυχίες όταν πήγα στο Φοίνιξ και ήμουν στο διδακτορικό και επειδή ήμουν όλη μέρα στο εργαστήριο, ανυπομονούσα να πάω στη προπόνηση. Έλεγα πότε θα φτάσει 7-8 το βράδυ, μετά από τόσες ώρες στο σχολείο, να πάω προπόνηση.

Δεν μπορώ να βγω έξω και να φοράω τις πιτζάμες μου

Ωραία, όταν μια αθλήτρια παίρνει χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες, σε μεγάλες διοργανώσεις, όπως έχεις πάρει εσύ, πώς αλλάζει η ζωή της;

“Κοίτα, από τη μία η ζωή μου δεν άλλαξε καθόλου, γιατί στη τελική η καθημερινότητα μου είναι ίδια. Πηγαίνουμε κάθε μέρα στη προπόνηση, ασχολούμαστε με το σπίτι. Η καθημερινότητα μας δεν έχει αλλάξει”.

Έχει αλλάξει, όμως, ο κόσμος απέναντι σου.

“Ε, αυτό έχει αλλάξει. Είναι κάτι που δεν μπορώ να το περιγράψω. Έχω αλλάξει κι εγώ κατά έναν τρόπο. Δεν μπορώ να βγω έξω και να φοράω τις πιτζάμες μου, δηλαδή πρέπει να βγω και θεωρώ ότι αν με αναγνωρίσει ο κόσμος, έχει προσδοκίες και για το πώς θα μιλήσω και για πως θα είμαι. Αν θα είμαι δηλαδή ντυμένη και βαμμένη”.

Το έχεις αυτό έτσι;

“Λίγο ναι. Όχι τόσο στο να πάμε σε μία ταινία στο σινεμά, αλλά στους αγώνες. Αν πηγαίναμε σε συνέντευξη Τύπου, παλιά δεν θα με ενδιέφερε πώς θα εμφανιστώ. Τώρα έχω μία αυτογνωσία και νομίζω το έχω χειριστεί αρκετά καλά.

Μικρή ήσουν αγοροκόριτσο και μετά άρχισες να φτιάχνεις λίγο τον εαυτό σου…

“Ναι, εγώ θέλω κάτι το διαφορετικό, δεν νιώθω ότι είμαι κοντά στην αντρική φύση λόγω δύναμης ή κάτι τέτοιο, αλλά είμαι πιο κοντά στην παιδική φύση, κατάλαβες; Ήμασταν χθες σε μία φωτογράφιση και ήταν η Κατερίνα Λέχου. Έλεγε ο φωτογράφος πάρε μία σέξι πόζα και έλεγε “εγώ δεν το έχω αυτό”. Αυτό αισθάνομαι κι εγώ ότι δεν το έχω αυτό. Ότι δεν θα θεωρηθώ ποτέ σέξι. Θεωρώ ότι έχω μία παιδικότητα και ίσως αυτό αρέσει στον κόσμο που με συμπαθεί. Αυτή είναι η διαφορά με κάποιους άλλους αθλητές”.

Αυτή η αθωότητα θεωρείται κάποιες φορές σέξι…

“Θα έλεγα ελκυστική”.

Θεωρείσαι η “νούμερο 1” στον κόσμο, κατά γενική ομολογία, σε ρώτησα και στην εκδήλωση της Stoiximan, αυτοί οι εννιά πόντοι μέχρι τα πέντε μέτρα είναι πολλοί;

“Oι 9 πόντοι, είναι πολλοί, αλλά είναι και λίγοι και πιστεύω ότι ότι αν ερχόταν κάποια στιγμή και ελπίζω ότι θα έρθει, θα γίνει σε κάποιο μεγάλο αγώνα γιατί φτάνω στους μεγάλους αγώνες και αυτό κάνει τη διαφορά που είχα τις επιτυχίες στα μεγάλα πρωταθλήματα. Το ρεκόρ μου το έχω κάνει στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, γιατί όταν είμαι σε τέτοια πρωταθλήματα δεν σκέφτομαι που είναι ο πήχης σκέφτομαι ότι πρέπει να τον περάσω γιατί χρειάζεται να περάσω αυτόν, για να συνεχίσω και να κερδίσω.

Ωραίο αυτό που λες, τρέχεις με το κοντάρι, τρέχει,τρέχεις και πατάς, απογειώνεσαι πηδάς, μπορείς να μου πεις, είναι δύσκολο το ξέρω, αλλά τι σκέφτεσαι αυτά τα δευτερόλεπτα που τρέχεις μέχρι να πηδήξεις με το κοντάρι;

“Στους καλούς αγώνες και στα πρωταθλήματα δεν σκέφτομαι τίποτα”.

Τίποτα; Κενό;

“Μπορεί να έχω μία σκέψη στο μυαλό μου ανάλογα με το τι έχουμε δουλέψει αυτή την περίοδο, ας πούμε το 2016 είχαμε κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά για το πώς θα κινήσω το δεξί μου χέρι για να σηκωθώ”.

Άρα, το τεχνικό κομμάτι καθαρά;

“Ναι, αλλά είναι πάντα μία πολύ απλή σκέψη, δηλαδή δεν είναι ότι πρέπει να πατήσεις και μετά να κάνεις αυτό και μετά να κάνεις αυτό, είναι μόνο μία σκέψη”.

Ωραία δύο δευτερόλεπτα πριν ξεκινήσεις υπάρχουν στο μυαλό σου ο Μιτς, ο πατέρας σου, η μητέρα σου, κόσμος που είναι δίπλα σου, ο κόσμος στην Ελλάδα, υπάρχει τέτοια σκέψη ή υπάρχει κενό για να επιτευχθεί ο στόχος;

“Από τη στιγμή που θα πατήσω μέσα στο διάδρομο η προσπάθεια μου είναι να σβήσω το μυαλό μου, να μην υπάρχουν λεπτομέρειες γιατί στο επί κοντώ και ειδικά με τη τεχνική που πηδάω, πρέπει όλα να γίνουν πολύ γρήγορα. Γιατί μετά το έχασες, δηλαδή ένα τσακ και για μένα η διαφορά από το 4.60 στο 4.90 είναι ένα τσακ τη στιγμή που σηκώνομαι από το έδαφος και άμα αρχίζεις να σκέφτεσαι λίγο παραπάνω γίνονται μηχανικές κινήσεις και χάνεις όλο το τάιμινγκ”.

Ξέρεις γιατί σε ρωτάω, μία φορά μου είπε ο Πετρούνιας ότι όταν ήταν στον αέρα σκέφτηκε τον πατέρα του. Προσγειώθηκε και έκανε την τέλεια έξοδο…

“Επειδή εμείς έχουμε μεγάλα κενά, ο Λευτέρης συνήθως μπαίνει, κάνει το πρόγραμμα του και τελειώνει, εγώ κάνω ένα άλμα, περνάει ένα μισάωρο κάνω ένα άλλο άλμα, γενικά υπάρχει χρόνος να σκεφτείς και νομίζω είναι παγίδα αυτό. Μπορεί να σε αποσυντονίσει, να σε αγχώσει, να σκεφτείς λάθος πράγματα. Νομίζω αυτό που με έχει βοηθήσει πάρα πολύ είναι να κοντρολάρω τα συναισθήματα μου”.

Όταν ήσουν μικρή ή τώρα είχες κάποιον αθλητή πρότυπο…

“Κοίταξε, μεγάλωσα μέσα στο στίβο…”

Με τους γονείς σου μέσα στον αθλητισμό…

“Εντάξει, μεγάλωσα μέσα και στο μπάσκετ είναι η αλήθεια. Ο μπαμπάς έπαιζε μπάσκετ, έχω αναμνήσεις. Θυμάμαι που ήμουν μικρή και με έβαζαν μέσα στα κάγκελα στο ημίχρονο και προσπαθούσα να πετάξω την μπάλα στο καλάθι. Μεγάλωσα μέσα στο μπάσκετ, αλλά και οι δύο μου γονείς με έσπρωξαν στον στίβο”.

Εντάξει δεν πρόλαβες τον Γκάλη ή τον Γιαννάκη, αλλά πρόλαβες άλλους αθλητές, όπως τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη, όλους αυτούς τους έβλεπες ή ήσουν προσηλωμένη στο άθλημα σου;

“Μπάσκετ συγκεκριμένα, βλέπαμε λίγο, αλλά σκέψου ένα κοριτσάκι να βλέπει μπάσκετ ανδρών, δεν μου κάνει κάτι. Μεγαλώνοντας έβλεπα αθλητές στίβου και ειδικά γυναίκες”.

Σε θεωρώ την κορυφαία Ελληνίδα αθλήτρια όλων των εποχών. Ποιον θεωρείς εσύ κορυφαίο Έλληνα αθλητή, είτε είναι στο μπάσκετ, είτε είναι στον στίβο, είτε οπουδήποτε αλλού…

“Είναι δύσκολη ερώτηση γιατί στον στίβο μετριούνται τα πράγματα κατά κάποιο τρόπο, στο μπάσκετ δεν μετριούνται τόσο εύκολα. Σίγουρα σαν χώρα τα καλύτερα μας αθλήματα πάντα ήταν ο στίβος και το μπάσκετ, αλλά είναι δύσκολο από δύο διαφορετικά πράγματα, από ατομικό και ομαδικό, να διαλέξεις ποιος ήταν ο καλύτερος αθλητής”.

Αυτοί που προκαλούν βία είναι άλλοι άνθρωποι

Επειδή βρίσκεσαι στην Αμερική όλα αυτά που γίνονται στην Ελλάδα σε επίπεδο βίας τα βλέπεις;

“Πολύ λίγο, δηλαδή λέω α κάτι έγινε”.

Σε θλίβει το γεγονός; Από τη μία πλευρά έχουμε αθλητές του στίβου που με το άθλημά σας μας κάνετε περήφανους και από την άλλη ως οπαδοί σκοτωνόμαστε στα γήπεδα ή έξω από αυτά για οπαδικούς λόγους…

“Δεν νομίζω ότι είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι. Νομίζω ότι είναι άλλοι άνθρωποι που θα ξενυχτήσουν μέχρι τις 6 το πρωί για να δουν τον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων γιατί αγωνίζεται η Στεφανίδη ή η Κορακάκη ή ο Πετρούνιας και γι’ αυτό τα αθλήματά μας δεν έχουν τόση δημοσιότητα και δημοφιλία. Δεν έχουμε το ίδιο πάθος που έχουν οι οπαδοί ποδοσφαίρου και μπάσκετ, αλλά νομίζω δεν είναι οι ίδιοι άνθρωποι. Με στεναχωρεί, αλλά θέλω να πιστεύω ότι είναι διαφορετικοί άνθρωποι αυτοί που μας υποστηρίζουν και μας ακολουθούν”.

Τώρα στη Γλασκώβη που πήρες την 4η θέση σε άκουσα να λες και ήταν ωραίο αυτό που είπες, ότι δεν είναι δικαιολογία, αλλά δεν μου πάει ο κλειστός Στίβος.

“Ναι, δεν θα το ξανακάνω”. (γέλια)

Μια αθλήτρια που δεν επιτυγχάνει τον στόχο που είναι ένα μετάλλιο σε κάποια διοργάνωση, αλλάζει κάποια πράγματα για να πάρει κάποιο μετάλλιο ή πας by the book βάσει πλάνου και κάνεις αυτά που πρέπει να κάνεις;

“Εξαρτάται από τους λόγους, πολλές φορές ακούγονται σαν δικαιολογία κάποια πράγματα, αλλά είναι πολύ σημαντικό να… υπάρχει η δικαιολογία.

Αυτή τη φορά στη Γλασκώβη και πραγματικά δεν το λέω σαν δικαιολογία ήταν αυτό που πέρασα με θέμα ιώσεων. Μπορεί να κάναμε κάτι λάθος και μεις. Μπορεί όταν ξεκίνησαν αυτά και ήμουν άρρωστη και δεν φαινόταν να υπάρχει βελτίωση θα έπρεπε να έρθω εδώ μέχρι να γίνω καλά, για να είμαι καλά στην Γλασκώβη, αλλά θεωρήσαμε ότι ήταν πιο σημαντικό να πηγαίνω στους αγώνες για να βρω ρυθμό, που δεν βρήκα ποτέ γιατί πήγαινα στους αγώνες και δεν ήμουν καλά σωματικά. Κατά τ’ άλλα, η προετοιμασία μας πάει πολύ καλά φέτος”.

Δεν θα σε ρωτήσω για τους επόμενους στόχους και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όλα αυτά είναι μακρινά, δεν μπορείς να υπολογίσεις, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Θα σε ρωτήσω όμως γι’ αυτό που είδα με τα μάτια μου. Δηλαδή την λάμψη στα μάτια σου, που γνώρισες τους συνοδοιπόρους σου στην εκδήλωση “Tokyo Team” της Stoiximan. Μερικοί από αυτούς ξεκινούν τώρα την καριέρα τους…

“Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκίνησα με τη Stoiximan ήμουν και εγώ έτσι. Kαταλαβαίνω πόση σημασία έχει για τα παιδιά αυτή η στήριξη. Τα παιδιά κάνουν μεγάλες θυσίες για να φτάσουν σε υψηλό επίπεδο, χωρίς ουσιαστικά να έχουν βοήθεια. Τους καταλαβαίνω και γι’ αυτό συζήτησα μαζί τους για να μάθω επί της ουσίας τα προβλήματά τους. Η Stoiximan, μάς δίνει τα εφόδια για να μπορούμε να επιτύχουμε τους στόχους μας, αλλά και για να έχουμε μία ποιότητα στην προπόνησή και την προετοιμασία μας”.

Τελευταία ερώτηση: Όταν θα τελειώσει όλο αυτό το όνειρο, γιατί μάλλον όνειρο είναι, πού θα μείνεις;

“Έχουμε συζητήσει πάρα πολλά με τον Μιτς. Υπάρχουν πολλές ιδέες του τι μπορεί να γίνει. Μου έχουν ανοίξει πολλές πόρτες και θα ήθελα να παραμείνω στο στίβο με κάποιο τρόπο. Η βάση της παγκόσμιας ομοσπονδίας είναι στο Μονακό και δεν ξέρω αν είναι το ιδανικό μέρος να ζήσουμε. (γέλια)”.

Δεν είναι και άσχημα…

“Δεν είναι άσχημα, αλλά νομίζω ότι μετά από 10 χρονιά δεν θα έχουμε λεφτά να ζήσουμε εκεί (γέλια)”.