Του Βασίλη ΣαμπράκουΣε εμάς που πηγαίνουμε στα γήπεδα της Superleague, μας τυχαίνει να έχουμε σύντομες συναναστροφές πριν ή μετά από τα παιχνίδια με διαιτητές, βοηθούς και παρατηρητές διαιτησίας. Έχουμε καταλάβει, ή – ας μιλήσω για τον εαυτό μου – έχω την αντίληψη ότι πολύ συχνά οι διαιτητές, φυσικοί ή ψηφιακοί, πηγαίνουν στο γήπεδο με χαλασμένο μυαλό. Σου συμβαίνει και είναι ανθρώπινο όταν υπάρχουν άνθρωποι από το περιβάλλον του ποδοσφαίρου που επιχειρούν ακριβώς αυτό – να σου χαλάσουν το μυαλό. Μου έχει τύχει και ξέρω πώς είναι.
Πότε δεν σου χαλάει το μυαλό; Όταν νιώθεις ασφάλεια, δηλαδή όταν έχεις πειστεί ότι εφόσον κάνεις την δουλειά σου ευσυνείδητα θα έχεις την προστασία του προϊσταμένου σου. Τότε και μόνο τότε μπορείς να διαχειριστείς χωρίς μεγάλο ζόρι τα συναισθήματα και να κρατήσεις το μυαλό καθαρό για να πάρεις σωστές και καθαρές αποφάσεις.
Αυτός που βλέπουμε, στα βίντεο που ο ίδιος ετοιμάζει, κάθε Τρίτη είναι ένας τύπος που μας δημιουργεί την εντύπωση ότι το όραμά του είναι να κρατήσει τη θέση του και όχι να βελτιώσει την απόδοση της διαιτησίας στα ελληνικά παιχνίδια. Κάθε βίντεο είναι και μια δυσάρεστη έκπληξη. Όπως το τελευταίο, όπου πήρε μια ακατανόητη θέση σχετικά με το νέο σοβαρό λάθος του διαιτητή Σιδηρόπουλου.
Ο Στεφάν Λανουά επιλέγει φάσεις δίχως κανείς να γνωρίζει τα κριτήρια της επιλογής τους, τα οποία ποτέ δεν μπήκε στη διαδικασία να μας εξηγήσει. Ερμηνεύει τις φάσεις με τρόπους που αφήνουν άφωνους ακόμη και πολύ έμπειρους διαιτητές. Δημιουργεί την εντύπωση ότι αν του είναι βολικό μπορεί ακόμη και να ξεχάσει κανονισμούς. Κι ύστερα τιμωρεί ή δεν τιμωρεί φυσικούς και ψηφιακούς διαιτητές και βοηθούς δίχως κανείς μας να γνωρίζει τα κριτήρια των αποφάσεών του.
Με έναν τέτοιο προϊστάμενο, κάθε διαιτητής παίρνει το μήνυμα ότι ο τρόπος να επιβιώσει είναι να τον μιμηθεί. Δηλαδή να θυμάται ή να μη θυμάται κανονισμούς, να αλλάζει τον τρόπο που ερμηνεύει τους κανονισμούς ανάλογα με το τι βολεύει είτε για λόγους πολιτικής είτε για λόγους επιβίωσης.
Πολύ πρόσφατα άκουγα το επιχείρημα ότι “τουλάχιστον δεν υπάρχει μια ομάδα που έχει ευνοηθεί κατάφωρα”. Το έλεγε κάποιος από αυτούς που συμφώνησαν με την επιλογή του Στεφάν Λανουά. Εγώ λέω ότι δεν χρειάζομαι να δω άλλο από αυτό το έργο, όπως έλεγα και μετά από τις πρώτες 11 αγωνιστικές, για να φτάσω στο συμπέρασμα ότι ο Γάλλος βρίσκεται εδώ για να κάνει χειρισμούς που θεωρεί ότι βολεύουν προκειμένου να κρατά την θέση του, τον μισθό και τα προνόμιά του. Αυτό που βλέπω από εκείνον μετά από 17 αγωνιστικές με κάνει να τρομάζω σχετικά με αυτό που έχουμε μπροστά. Διότι μπροστά έχουμε αγώνες που θα κρίνουν έναν τίτλο τον οποίο διεκδικούν με μανία όλοι οι μεγάλοι. Και επειδή οι μεγάλοι δεν πρόκειται να παίξουν μόνο ντέρμπι, άρα δεν πρόκειται να παίξουν μόνο με ξένους διαιτητές, αυτό που έχουμε μπροστά τρομάζει. Τρομάζει επειδή ο αρχιδιαιτητής δεν μοιάζει με κάποιον που βελτιώνει την διαιτησία στην Ελλάδα αλλά με κάποιον που κάθε εβδομάδα βλέπει ή δεν βλέπει ότι θέλει. Ένας τέτοιος αρχιδιαιτητής οδηγεί τους διαιτητές να κάνουν το ίδιο. Να βλέπουν ή να μη βλέπουν ότι θέλουν. Και κάπως έτσι δημιουργείται ένας νέος ορισμός για την διαιτησία. Διότι αυτό που βλέπουμε δεν είναι μια συνεπής ερμηνεία και εφαρμογή των κανόνων του ποδοσφαίρου.
Πηγή: Gazzetta
