Τα γήπεδα της Λατινικής Αμερικής ασκούν μια παράξενη έλξη στους περισσότερους. Είτε για το ποδόσφαιρο αυτό καθαυτό, είτε για την ατμόσφαιρα στις κερκίδες, είτε για τη συνολική ποδοσφαιρική κουλτούρα που εκπέμπουν. Κάποιοι, τα ερωτεύονται παράφορα, ταυτίζονται με κάποια εκπρόσωπό τους και παρακολουθούν από απόσταση τα πεπραγμένα. Άλλοι πάλι, φορτώνουν τις αποσκευές τους με μπόλικη τρέλα και σαλπάρουν για το όνειρο, με ανυπομονησία μικρού παιδιού που ετοιμάζεται να ξετυλίξει το δώρο του.
Ο Λευτέρης ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Οπαδός του Ηρακλή, μεγαλωμένος σε μια άλλη εποχή των γηπέδων, ερωτεύτηκε από μικρός τη Λατινική Αμερική. Η μπίλια έκατσε στην Αργεντινή και στην Μπόκα. Με τον αδερφικό του φίλο, τον Νίκο τον Κουκ, μια ιστορική μορφή του οπαδικού κινήματος που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή, ταξίδεψε σε τρία Μουντιάλ (σε τέσσερα για την ακρίβεια, αλλά αυτό του 1998 δεν το λαμβάνει υπόψιν) για να γνωρίσει τους αγαπημένους του Αργεντινούς από κοντά. Κι όλα αυτά, χωρίς να έχει εισιτήρια για τους αγώνες, πέραν του ματς με την Ελλάδα το 2010 στη Νότια Αφρική.
Εκατοντάδες χιλιόμετρα στο δρόμο, κίνδυνοι στα στενά του Γιοχάνεσμπουργκ και του Σάο Πάουλο, μια «αλμπισελέστε» φανέλα που του έσωσε τη ζωή, εμπειρίες που δεν ανταλλάζονται με τίποτα. Ο Κρίστιαν Πιροβάνο, σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ «Yallah Yallah!» τον γνώρισε στην Κρήτη, όπου ζει τα τελευταία χρόνια και έγραψε ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο γι’ αυτόν, το οποίο έχει δημοσιευτεί στο 39ο τεύχος του περιοδικού Humba.
Τρελαμένος με την Αργεντινή και την Μπόκα, ο Λευτέρης είναι ο καλεσμένος στο σημερινό επεισόδιο, για μια κουβέντα ξεχωριστή από τις υπόλοιπες. Βγαλμένη από τα κάγκελα των γηπέδων, από τις πολυήμερες εκδρομές, από μια οπαδική τρέλα που στον καιρό του σύγχρονου ποδοσφαίρου, μοιάζει πολύ μακρινή.
