Της Νίκης Μπάκουλη
Ο Ράφα Ναδάλ έχει φτάσει αισίως τα 34. Σε αθλητικά χρόνια -και με τις καταπονήσεις που είχε ο Ισπανός στη μεγαλειώδη καριέρα του- είναι κάπου στα 50. Μια στιγμή και θα στα πω όλα. Θα ήθελα όμως, να ξεκινήσω από το γεγονός ότι η νίκη του επί του 19χρονου Γιανίκ Σίνερ τον έβαλε στους ημιτελικούς του Roland Garros, το οποίο έχει κατακτήσει 12 φορές. Αυτός ο αγώνας άρχισε στις 22.30 και έληξε στη 1.30 το ξημέρωμα και αφορούσε έντονο αέρα (24 χιλιομέτρων την ώρα), υγρασία στο 72% και θερμοκρασία 13 βαθμούς Κελσίου.
“Δεν ήταν το ιδεώδες να τελειώσει το παιχνίδι το ξημέρωμα. Αλλά το πρόβλημα ήταν ο καιρός. Είχε πάρα πολύ κρύο, τόσο που γίνεται επικίνδυνο για το σώμα”, δήλωσε μετά την 13η πρόκριση της ζωής του, σε French Open. Στο φετινό δεν έχει χάσει σετ. Για την ιστορία, τη χρονιά που έγινε επαγγελματίας ο Ναδάλ (2001) γεννήθηκε ο Σίνερ. Στην πρώτη εμφάνιση του Ισπανού στο Ronald Garros (2005) έγινε 19 ενώ ήταν σε εξέλιξη το τουρνουά, νίκησε τον Ρότζερ Φέντερερ στα ημιτελικά και πήρε το τρόπαιο.
Simply Stunning ?
In his 100th career match at #RolandGarros, @RafaelNadal returns to a 13th SFs defeating Sinner 7-6(4), 6-4, 6-1. pic.twitter.com/7OzxSouBIG
— Roland-Garros (@rolandgarros) October 6, 2020
Στον 19ο χρόνο της επαγγελματικής του καριέρας (το κοντέρ άρχισε να γράφει από όταν ήταν 15!), ο εκ των πιο decorated τενιστών ή αν προτιμάς ο κάτοχος 85 τίτλων (μεταξύ άλλων έχει 19 σε Grand Slam -δεύτερα περισσότερα-, 35 σε ATP Tour Masters 1000, 21 σε ΑΤP Tour 500, χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 και έχει περάσει 209 εβδομάδες ως Νο1 της παγκόσμιας κατάταξης), έχει κάνει δικά του δεκάδες ρεκόρ. Όπως την κατάκτηση τουλάχιστον ενός Grand Slam, κάθε χρόνο από το 2005 έως το 2014 ή τις 81 διαδοχικές νίκες στο χώμα.
Θα μπορούσε να είναι ο καλύτερος όλων των εποχών (βάσει τροπαίων), αν δεν είχε τραυματισμούς. Και πίστεψε με, αυτή η τοποθέτηση δεν είναι στη λογική ‘αν η γιαγιά μου είχε ρόδες, θα ήταν κάρο’. Έχω και αποδεικτικά στοιχεία.
2003: στα 17 είχε πρόβλημα υπέστη κάταγμα κόπωσης στο σκαφοειδές (βλ. πόδι) -κατά τη διάρκεια προπόνησης. Έγινε ο λόγος που ‘έχασε’ αυτό που βάσει προγράμματος θα γινόταν το πρώτο Grand Slam της καριέρας του (Rolland Garros, 2004). Έμεινε εκτός για δυο μήνες και πήρε απουσίες από το French Open, το Ουίμπλετον και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.
2005: έχασε τρεις μήνες με πρόβλημα στο αριστερό πόδι -εξαιτίας του οποίου αποσύρθηκε από το Paris Masters και το ATP Finals. Στη διάρκεια της σεζόν, αντιμετώπισε και πρόβλημα στο γόνατο. Πήγε σε ειδικούς γιατρούς. Του έλεγαν πως η καριέρα του, εν πολλοίς έχει τελειώσει. Από τότε έμαθε να ζει με τον πόνο. Αυτό που ‘χε γίνει ήταν ότι για να διαχειριστεί τον πόνο στο πέλμα, άρχισε να φορά σόλες που του προκάλεσαν πρόβλημα στο γόνατο και τη μέση.
“Από παιδί δούλευα πάρα πολύ, ώστε να μπορώ να παίζω σε υψηλή ένταση για μεγάλο διάστημα. Μετά τον τραυματισμό που είχα το 2005, άλλαξε άρδην ο τρόπος που προετοιμαζόμουν. Άλλαξα την προσέγγιση μου στο σπορ -ως προς τις ώρες που έκανα προπονήσεις, τα πότε δεν έπρεπε να κάνω. Σκεφτόμουν πως αν κάνω δυνατή προπόνηση μιάμιση, δυο ώρες, θα ήταν αρκετό”. Στα χρόνια που ακολούθησαν η προπόνηση έφτανε το πολύ τη μια ώρα “για να αποφύγω το ρίσκο των τραυματισμών”.
2006: προέκυψε θέμα με το πέλμα του αριστερού ποδιού. Έμεινε εκτός ένα μήνα. Αποσύρθηκε από το Australian Open.
2007: είχε κράμπες στο αριστερό χέρι (και άρα δεν είχε ακρίβεια ή δύναμη στα χτυπήματα), συν τραυματισμό σε τένοντα του γονάτου. Δεν έπαιξε στους ‘8’ του Roland Garros, έχασε το Ουίμπλετον και το ATP Finals. Είχε δώσει 111 ματς και είχε γίνει το Νο1 του κόσμου, για πρώτη φορά στην καριέρα του. Στο US Open (το Μάιο) απέκτησε πρόβλημα στους κοιλιακούς.
2009: έχασε δυο μήνες δράσης, λόγω τενοντίτιδας στο δεξί γόνατο. Υποβλήθηκε σε επέμβαση. Το πρόβλημα προέκυψε στον τέταρτο γύρο του French Open, όπου υπερασπιζόταν το στέμμα του για τέταρτη φορά. Έχασε την ευκαιρία να υπερασπιστεί τον τίτλο του Ουίμπλετον. Ήταν η πρώτη φορά που κατέφυγε σε θεραπεία με πλάσμα πλούσιο σε αιμοπετάλια (είναι θεραπεία τενοντίτιδας, μυικών κακώσεων και οστεοαρθρίτιδας). Οι ειδικοί παίρνουν αίμα από τον ασθενή, το επεξεργάζονται και το ‘επιστρέφουν’ κατά τρόπο που να ανακατασκευάσει/αναγεννήσει τους ιστούς -επιταχύνοντας και τη διαδικασία επούλωσης. Στη συνέχεια της καριέρας του έκανε τις σχετικές ενέσεις και στη μέση.
2010: τραυμάτισε εκ νέου, τα γόνατα στο παιχνίδι με τον Άντι Μάρεϊ για τους ‘8’ του Australian Open. Άρχισε να χρησιμοποιεί τις θεραπείες με λέιζερ -ειδική για την ίαση θεμάτων σε συνδέσμους, τένοντες και μύες. Επίσης, αποτρέπουν την επανεμφάνιση προβλημάτων, στην ίδια περιοχή.
2011: ήταν η ώρα των προσαγωγών να στείλουν μήνυμα SOS. Αυτό έγινε στο Australian Open (εκεί διαλύθηκε μυς του δεξιού ποδιού). Δεν αποχώρησε από το παιχνίδι με τον Φερέρ. Μετά ξέσπασε σε λυγμούς. Είχε την ευκαιρία να κατακτήσει όλα τα Grand Slam, την ίδια χρονιά.
2012: άρχισε να πονά στα γόνατα από το Roland Garros. Το παιχνίδι με τον Ρόσολ στο Wimbledon ήταν το τελευταίο της σεζόν, αφού το πρόβλημα είχε φτάσει στο και μη παρέκει. Έως τότε προπονούνταν έξι μέρες την εβδομάδα, από 6 1/2 ώρες (4 στο court και τις υπόλοιπες στο γυμναστήριο ή την πισίνα, που την προτιμούσε όταν ήταν επιβαρυμένα τα γόνατα).
2013: έμεινε για το μεγαλύτερο διάστημα εκτός γηπέδων. Ήταν τότε που διαλύθηκαν οι χόνδροι στο γόνατο. Μπορούσε να κάνει επέμβαση. Προτίμησε τη θεραπεία με βλαστοκύτταρα. Όπως έχει γράψει το Essentially Sports ‘τα βλαστοκύτταρα λαμβάνονται από τον ομφάλιο λώρο νεογέννητου μωρού, τοποθετούνται με ένεση, στην προβληματική περιοχή και βοηθούν τα κατεστραμμένα κύτταρα να ‘αναστηθούν’. Η γιατρειά έρχεται ως φυσική διαδικασία. Αντιλαμβάνεσαι πως ο ασθενής δεν γλιτώνει από τη δουλειά που πρέπει να κάνει στην αποθεραπεία.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
2014: πέντε μήνες μετά την επιστροφή του από το πρόβλημα στη μέση (στο comeback του Φλεβάρη, πήρε το Rio Open), τέθηκε πάλι νοκ ντάουν με τραυματισμό στο δεξί καρπό. Το απέκτησε σε προπόνηση. Εξαιτίας τους έχασε το Τορόντο, το Σινσινάτι και το US Open.
2016: ενοχλήσεις στον καρπό τον οδήγησαν σε θεραπείες για δυο μήνες και τη διαγραφή του ονόματος του από το Roland Garros και το Ουίμπλετον. Προφανώς και επέστρεψε ξανά.
2018: ο θείος του αποκάλυψε πως ‘ζει με τον πόνο και τα αναλγητικά χάπια από το 2005’. Το Νο1 του κόσμου είχε αναγκαστεί να αποσυρθεί από δυο Grand Slam, ενώ ήταν σε εξέλιξη, για τα τακτοποιήσει ζητήματα που τον ταλαιπωρούν από όταν ήταν παιδί.
2019: τα θέματα με τα γόνατα έκαναν αμφίβολη τη δυνατότητα του να κάνει ό,τι είχε συνηθίσει ο κόσμος από εκείνον, στο Μonte Carlo Masters, τον Απρίλιο του 2019. Είχε προηγηθεί η απόσυρση από το Indian Wells (εξαιτίας του δεξιού γονάτου), πριν τον ημιτελικό με τον Φέντερερ. Χρειάστηκε δυο εβδομάδες, για να τακτοποιήσει το θέμα. Είχε μείνει εκτός από το US Open του 2018 έως το Australian Open του 2019, λόγω γονάτων, κοιλιακών και αστραγάλου -τον έβαλε ξανά σε χειρουργείο. Για 18 μήνες εμφανιζόταν, τραυματιζόταν, επέστρεφε, εμφανιζόταν, τραυματιζόταν και ούτω καθ’ εξής. Μετά χτύπησε το χέρι του, στο ‘διάλειμμα’ που έκανε για να παντρευτεί.
Τον είχαν ρωτήσει πού βρίσκει τη δύναμη να κάνει συνεχόμενα comeback, χωρίς να ‘χάνει’ κάτι από την αποτελεσματικότητα του -να ‘ρίχνει’ ένταση ή ενέργεια. Είχε πει “το να προπονείσαι χωρίς να ‘χεις στόχους, είναι βαρετό. Είχα ως στόχο να βελτιώνομαι. Έτσι, στα 34 διεκδικώ ακόμα τα πιο σημαντικά πράγματα. Ομολογώ πως δεν φανταζόμουν ποτέ ότι θα έχω αυτήν τη δυνατότητα”. Αν έχει κατακτήσει κάτι, είναι η δύναμη του μυαλού -και η πίστη πως ό,τι και αν του συμβεί έχει τον τρόπο να κάνει αυτό που γουστάρει. Αρκεί να εξαρτάται η έκβαση από το χέρι του.
Εξυπακούεται πως όταν διαχειριζόταν το κάθε πρόβλημα, δούλευε και όλο το σώμα -ώστε να προστατέψει ό,τι είχε απομείνει υγιές και να ενδυναμώσει τις υπόλοιπες ‘προβληματικές’ περιοχές, προκειμένου να τον αφήσουν στην ησυχία του. “Καθημερινά μελετά το σώμα του. Δεν είναι κάτι που είναι χρήσιμο να κάνει. Είναι η δουλειά του. Έχει μια ομάδα που τον παρακολουθεί ανελλιπώς. Και δεν είναι λίγες οι φορές που μετά τους αγώνες έχει κράμπες και δεν μπορεί να σηκωθεί από την καρέκλα”, εξήγησε ο Γάλλος οστεοπαθητικός, Μπεν Γιουθ, “συνήθως όταν ένας άνθρωπος πονάει κάνει ό,τι μπορεί για να ηρεμήσει. Ο Ράφα φτάνει τον εαυτό του στα άκρα. Βγάζει τόση ενέργεια που είναι πάνω από τα ανθρώπινα όρια και ένταση που δεν διαθέτει ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Έχει λαβωθεί σε όλα τα μέρη του σώματος του και παρ’ όλα αυτά δεν έχει ‘κόψει’ κάτι από τον τρόπο που παίζει. Μπορώ να καταλάβω τι κάνει, αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Πρέπει να είναι τραυματική εμπειρία να καταπονεί τα γόνατα του, δεδομένων των χρόνιων παθήσεων.
Το να κρατά υγιές το σώμα του είναι δουλειά πλήρους απασχόλησης και χρειάζεται ομάδα ειδικών. Με τα χρόνια έμαθε να διαχειρίζεται τον εαυτό του και το χρόνο του καλύτερα, όπως και να κάνει οικονομία δυνάμεων στους αγώνες. Επιλέγει σε ποια τουρνουά θα παίξει. Έχει γίνει εξπέρ στην πνευματική αντίσταση. Ήταν τόσοι οι γιατροί που του είπαν πως δεν θα κάνει καριέρα στο τένις. Και τους έβγαλε όλους, ψεύτες”.
Ιδού ένα καθημερινό πρόγραμμα του Ισπανού.
08!30 ξυπνάει και τρώει πρωινό
09:30 προπονείται στο court
13:30 τελειώνει την προπόνηση -αρχίζει ο ελεύθερος χρόνος
16:30 αρχίζει την προπόνηση στο γυμναστήριο, σε πλατφόρμα με δονήσεις και σύσπαση μυών 30 με 50 φορές το δευτερόλεπτο (αυτό βοηθάει στην κυκλοφορία του αίματος, την ελαστικότητα και το εύρος των κινήσεων). Ακολουθεί η χρήση λάστιχων και χρησιμοποιεί το βάρος του σώματος για δουλειά σε ώμους και πλάτη και μετά ‘πιάνει’ τον ‘κορμό’. Αφιερώνει ώρα στην αποθεραπεία -καθώς είναι το ίδιο σημαντική με την εκγύμναση. Όλα αυτά γίνονται σε τουλάχιστον μια ώρα. Μετά ζει τη ζωή του και ασχολείται με το φιλανθρωπικό ίδρυμα που ‘χει δημιουργήσει -για να βοηθήσει τα παιδιά με αναπηρίες να αποκτήσουν δύναμη και αυτοπεποίθηση μέσω των σπορ και της κοινότητας.
Πηγή: Contra
